W świetle art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ nie jest dopuszczalna skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na postanowienie organu administracji państwowej wydane w trybie art. 111 par. 1 Kpa.
Art. 63 par. 1 prawa o ustroju sądów powszechnych nie zawiera żadnych ograniczeń czasowych dla delegowania sędziego za jego zgodą. Niemniej jednak brak takich ograniczeń nie może być wykorzystywany do zacierania różnic między delegowaniem a przeniesieniem. Inaczej regulacja dotycząca przeniesienia sędziego byłaby w ogóle zbędna.
Z przepisu art. 59 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /Dz.U. 1990 nr 23 poz. 138 ze zm./ oraz przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1989 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa /Dz.U. nr 73 poz. 435 ze zm./ nie wynika, że tylko wyjątkowo Rada może wyrazić zgodę na dalsze zajmowanie stanowiska przez sędziego po przekroczeniu wieku emerytalnego.
Roszczenia wynikające z umowy rachunku bankowego mają charakter cywilnoprawny i mogą być dochodzone wyłącznie w postępowaniu przed sądem powszechnym. Obniżenie oprocentowania nie następuje w drodze decyzji administracyjnej, lecz poprzez zmianę warunków umowy zawartej przez bank z posiadaczem rachunku. Czynność cywilnoprawna nie podlega kontroli sądu administracyjnego, wobec czego skarga, jako niedopuszczalna
Ustalenie powszechnie obowiązującej wykładni przepisów ustawy przez Trybunał Konstytucyjny w trybie art. 13 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /Dz.U. 1991 nr 109 poz. 470/ nie może być traktowane jako przesłanka wznowienia postępowania administracyjnego, o której mowa w art. 145 par. 1 pkt 7 Kpa.
Zgodnie z art. 31 ust. 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /t.j. Dz.U. 1991 nr 109 poz. 470 ze zm./ ostateczne decyzje wydane w ogólnym postępowaniu administracyjnym z zastosowaniem przepisu prawnego, który w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego jako sprzeczny z Konstytucją lub aktem ustawodawczym został zmieniony lub uchylony, lub utracił moc, uznaje się za nieważne
Asesura sądowa nigdy nie była i nie jest traktowana równorzędnie z wykonywaniem funkcji sędziego. Jest to bowiem, po aplikacji, drugi konieczny etap na drodze do powołania na stanowisko sędziowskie /porównaj przepis art. 51 par. 1 pkt 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych - t.j. Dz.U. 1990 nr 23 poz. 138/. Odbycie asesury nie powoduje automatycznie powołania na stanowisko
