Sąd Najwyższy nie ma kompetencji do merytorycznego rozpatrywania kwalifikacji zawodowych i moralnych kandydatów do pełnienia urzędu sędziego, zatem samo niezadowolenie lub subiektywne poczucie pokrzywdzenia nie stanowi usprawiedliwionej podstawy odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa, jeżeli odwołujący się nie wskazał uzasadnionych zarzutów, które potwierdzałyby rzeczywiste zastosowanie wobec
Przepis art. 93 p.u.s.p. nie precyzuje trybu podejmowania decyzji przez Ministra Sprawiedliwości i nie określa nie tylko szczegółowych, ale w ogóle żadnych zasad procedowania w przedmiocie wniosku sędziego o udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia, to zważywszy na charakter tego urlopu (urlop udzielany w celu poratowania zdrowia przez sędziego), który immanentnie wiąże się z oceną stanu zdrowia sędziego
1. Logiczno-językowa oraz celowościowa wykładnia przepisu art. 93 § 1 p.u.s.p. skłania do przyjęcia poglądu, że jakkolwiek przyznaje on Ministrowi Sprawiedliwości swobodę uznania w udzielaniu urlopu dla poratowania zdrowia, to jej granice wyznacza zakaz dowolności. 2. Zgodnie z brzmieniem art. 93 p.u.s.p. i intencją ustawodawcy, przy badaniu zasadności udzielenia sędziemu urlopu dla poratowania zdrowia
Subiektywne poczucie pokrzywdzenia kandydata do objęcia wolnego stanowiska sędziego nie może stanowić podstawy odwołania od uchwały KRS o nieprzedstawieniu Prezydentowi RP wniosku o powołanie na wakujące stanowisko sędziowskie, jeżeli odwołujący się nie sformułował uzasadnionych zarzutów, które potwierdzałyby rzeczywiste stosowanie wobec jego kandydatury nierównych lub dyskryminujących go kryteriów
Poparcie środowiska sędziowskiego nie w każdym przypadku odzwierciedla poziom kwalifikacji kandydatów. Pozytywna opinia środowiska sędziowskiego (kolegium i zgromadzenia) statuuje jednak domniemanie faktyczne posiadania wystarczających kwalifikacji do objęcia urzędu sędziego, a opinia negatywna - brak takich kwalifikacji. Jeśli Krajowa Rada Sądownictwa zarekomenduje kandydata wbrew opinii środowiska
Stanowisko Krajowej Rady Sądownictwa w przedmiocie przedstawienia kandydata na wakujące stanowisko sędziowskie czy asesorskie w sądzie administracyjnym, co do zasady nie podlega merytorycznej kontroli. Kontrola, jaka może być przeprowadzona, a zarazem do której ustawa ogranicza kognicję Sądu Najwyższego, związana jest nie z oceną trafności wyboru kandydata ale wyłącznie z płaszczyzną zgodności z prawem
O subsydiarnym charakterze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia w stosunku do skargi nadzwyczajnej przesądza nie tylko to, że jest ona dopuszczalna tylko wtedy, gdy zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, podczas gdy druga skarga zmierza głównie do zmiany lub uchylenia orzeczenia, ale również treść art. 89 § 4 i art
Sędzia powołany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do pełnienia urzędu na stanowisku wyższego szczebla nie jest sędzią uprawnionym na podstawie art. 47b ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych do rozpoznawania spraw w dotychczasowym miejscu służbowym po dniu powołania i bez delegacji, o której mowa w art. 77 § 1 pkt. 1 tej ustawy.
Wniosek o wyłączenie sędziego z powodu podniesienia okoliczności wadliwości powołania sędziego przez Prezydenta RP na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa
1. Sąd Najwyższy rozpoznając odwołanie od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa w przedmiocie przedstawienia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej kandydata do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego, bada - w granicach podstaw odwołania -czy Krajowa Rada Sądownictwa jest organem niezależnym w świetle kryteriów określonych w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 listopada 2019 r
Przekreślenie weksla na podstawie § 90 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. - Regulamin urzędowania sądów powszechnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2014 r., poz. 259) przed zakończeniem postępowania, w którym został wydany nakaz zapłaty, nie wyłącza możliwości realizacji przez powoda praw z tego weksla.
O subsydiarnym charakterze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia w stosunku do skargi nadzwyczajnej przesądza nie tylko to, że jest ona dopuszczalna tylko wtedy, gdy zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, podczas gdy druga skarga zmierza głównie do zmiany lub uchylenia orzeczenia, ale również treść art. 89 § 4 i art
Rozpoznanie sprawy w postępowaniu apelacyjnym przez skład trzyosobowy, w którym jednego z członków składu, niebędącego referentem, wyłonionego w drodze losowania (§ 50 ust. 1 w związku z § 54 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2019 r. Regulamin urzędowania sądów powszechnych, Dz. U. z 2019 r., poz. 1141), a przebywającego na planowanym urlopie wypoczynkowym, zgłoszonym
Izba Dyscyplinarna SN nie jest sądem w rozumieniu prawa UE, a więc nie jest również sądem krajowym.
Wnosząc skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia w stanie prawnym ukształtowanym przez wejście w życie art. 89 i n. u.SN, skarżący, realizując wymaganie określone w art. 4245 § 1 pkt 5 k.p.c, musi wykazać, że bezskutecznie zwracał się do uprawnionego organu (art. 89 § 2, art. 115 § 1 a u.SN) o wniesienie skargi nadzwyczajnej. Niedochowanie tego wymagania pociąga za sobą odrzucenie
Stosownie do dyspozycji art. 35 ust. 2 u.KRS, przy ustalaniu kolejności kandydatów na liście zespół kieruje się przede wszystkim oceną kwalifikacji kandydatów, a ponadto uwzględnia pozostałe kryteria wyboru. Krajowa Rada Sądownictwa cieszy się znaczną swobodą oceny poszczególnych kandydatów. Żadne z ustawowo przewidzianych kryteriów oceny kwalifikacji kandydatów do pełnienia urzędu sędziego nie ma
Uchwała KRS podjęta na podstawie art. 70 § 1 p.u.s.p. o przeniesieniu sędziego w stan spoczynku ma charakter konstytutywny i co do zasady wywołuje skutki na przyszłość, kształtując nowy status prawny sędziego.
