Sytuacja sędziego w zakresie możliwości dochodzenia zwrotu poniesionych kosztów postępowania, gdy podjęto uchwałę o odmowie zezwolenia na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej, powinna być taka sama, jak w wypadku uniewinnienia lub umorzenia postępowania w procesie karnym (art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p.).
Udział w sprawie i w wydaniu orzeczenia przed dniem 22 stycznia 2009 r. sędziego, który w tym czasie był jednocześnie delegowany przez Ministra Sprawiedliwości do czynności administracyjnych w Ministerstwie Sprawiedliwości (art. 77 § 1 pkt 2 u.s.p.) i wykonywał swe obowiązki orzecznicze w wymiarze określonym przez Ministra Sprawiedliwości, stosownie do § 3 rozporządzenia w sprawie delegowania sędziów
Niedopuszczalne jest zażalenie na postanowienie Sądu Najwyższego o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Sądu Najwyższego o odrzuceniu odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa.
Niedopuszczalne jest odwołanie od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa o przedstawieniu Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej kandydatury z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego, wniesione przez osobę, której uchwała nie dotyczy, choćby dotyczyła ona stanowiska sędziego, o które ubiega się osoba odwołująca się.
Możliwe jest wznowienie z urzędu postępowania przed Krajową Radą Sądownictwa, zakończonego podjęciem uchwały o przedstawieniu wniosku o powołanie do pełnienia urzędu sędziego, w razie ujawnienia się okoliczności istniejących przed podjęciem uchwały, które - gdyby były znane Radzie wcześniej - doprowadziłyby do odmowy jej podjęcia.
Zaistniałe po stronie Ministra Obrony Narodowej uchybienia w procesie realizacji określonego w art. 26 § 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1676 ze zm.) „porozumienia” przy delegowaniu - przez Ministra Sprawiedliwości - sędziego sądu wojskowego do pełnienia obowiązków sędziowskich w sądzie powszechnym, nie mają wpływu na prawną skuteczność
1. Kognicja Sądu Najwyższego do oceny uchwały Krajowej Rady Sądownictwa obejmuje wyłącznie badanie, czy nie pozostaje ona w sprzeczności z prawem (art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa, Dz.U. Nr 100 poz. 1082 ze zm.). Oznacza to, że Sąd Najwyższy nie ma kompetencji do merytorycznego rozpatrywania kwalifikacji kandydata na sędziego. 2. Uchwała nr 7/07 Krajowej Rady
W związku z treścią przepisów art. 60 pkt 12 oraz art. 75 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. Nr 26, poz. 157), z dniem 4 marca 2009 r. odpadła, z mocy prawa, podstawa materialnoprawna odpowiedzialności dyscyplinarnej asesorów, zaś procesowym skutkiem tak dokonanej zmiany jest nie tylko wyłączenie możliwości wszczęcia, ale także i dalszego prowadzenia
Trybunał co do zasady orzeka o zwrocie kosztów postępowania tylko wówczas, gdy skarga została uwzględniona.
Skoro przepis stanowiący upoważnienie ustawowe do wydania aktu wykonawczego nie może być sam w sobie podstawą orzeczenia sądowego, to nie jest możliwe również badanie jego zgodności z Konstytucją w trybie pytania prawnego. Nie jest bowiem dopuszczalne inicjowanie za pomocą pytań prawnych kontroli generalno-abstrakcyjnej przed Trybunałem.
Prawidłowe wykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK - to jest wskazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw - wymaga przeprowadzenia rozważań, których treścią jest dekodowanie z kwestionowanych regulacji normy prawnej, a następnie porównanie jej z normą konstytucyjną, co ma na celu wykazanie sprzeczności między nimi.
Brak jest podstaw do przyjęcia, że wydanie orzeczenia o akcie normatywnym, który utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia, jest konieczne dla ochrony konstytucyjnych wolności i praw.
Zależność między odpowiedzią na pytanie prawne a rozstrzygnięciem sprawy polega na tym, że treść orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego ma wpływ na rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem stawiającym pytanie prawne. Zależność ta jest oparta na odpowiedniej relacji między treścią kwestionowanego przepisu i stanem faktycznym sprawy, w związku z którą przedstawione zostało pytanie prawne. Przedmiotem
Okres pracy prokuratorskiej nie podlegał zaliczeniu do okresu pełnienia służby na stanowisku sędziego sądu rejonowego wymaganego do uzyskania awansu na podstawie art. 63a ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.).
Okres asesury nie podlegał zaliczeniu do okresu pełnienia służby na stanowisku sędziego sądu rejonowego wymaganego do uzyskania awansu na podstawie art. 63a ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.).
Do okresu pełnienia służby na stanowisku sędziego sądu okręgowego, wymaganego do uzyskania awansu na mocy art. 64a ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) nie zaliczało się okresów wykonywania innych zawodów prawniczych.
Ocena konstytucyjności części § 2 rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie stawek podstawowych wynagrodzenia zasadniczego sędziów sądów powszechnych, asesorów i aplikantów sądowych oraz stawek dodatku funkcyjnego sędziów nie spełnia przesłanki funkcjonalnej rozstrzygnięcia sprawy przez sąd pytający.
Obowiązek wykazania, że pomimo nieuwzględnienia skargi konstytucyjnej zachodzi uzasadniony przypadek, pozwalający na orzeczenie zwrotu kosztów postępowania, ciąży na skarżącym.
Odpowiednie stosowanie konstrukcji prawa materialnego, które regulują zbieg przepisów ustawy oraz tych, które wielość zachowań pozwalają (nakazują) traktować jako jedno przestępstwo, znajduje zastosowanie do ustaleń o odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów.
Sfera stosowania prawa nie może stanowić przedmiotu oceny Trybunału Konstytucyjnego, który jest „sądem nad prawem” a nie „nad faktami”.
Trybunał orzekając jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi.
Odmowa nadania skardze dalszego biegu wynika między innymi z nieuzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej.
Konsekwencją braku możliwości działania przez Trybunał Konstytucyjny ex officio jest poddawanie ocenie formułowanych przez skarżącego zarzutów jedynie w zakresie wyznaczonym przez skarżącego, przy czym na etapie postępowania zażaleniowego Trybunał zobowiązany jest odnieść się jedynie do tych części środka odwoławczego, które mają na celu wykazanie nieprawidłowości ustaleń dokonanych przez Trybunał
Trybunał Konstytucyjny - jako sąd nad prawem - nie może odnosić się do procesu stosowania prawa, przedmiotem kontroli może być jedynie treść przepisu.
