1. Ukaranie za sprawstwo pochłania odpowiedzialność za czynności tzw. uprzednie i następcze. 2. Ustalenie, że sprawca przechowuje przyrządy służące do wyrobu spirytusu, wyrabia spirytus i wytworzony spirytus przechowuje, nie daje podstaw do uznania, że w opisanej sytuacji występuje rzeczywisty zbieg przepisów uzasadniający stosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej.
Nawiązkę określoną w art. 213 § 2 k.k. orzeka się jedynie w razie skazania za wyrąb w lesie albo za kradzież z lasu drzewa wyrąbanego lub powalonego.
Za niesłuszną należy uznać praktykę wnoszenia rewizji nadzwyczajnej jedynie na rzecz osób, których podanie stało się impulsem do wniesienia tego środka, z pominięciem pozostałych, co do których odnoszą się te same względy, z jednoczesnym wskazaniem Sądowi Najwyższemu możliwości zastosowania przepisu art. 384 k.p.k.
Przepis art. 467 § 3 k.p.k. wyłącza możliwość wniesienia rewizji nadzwyczajnej zwróconej jedynie przeciwko wyrokowi Sądu Najwyższego wydanemu w wyniku rozpoznania rewizji nadzwyczajnej. Nie stoi on natomiast na przeszkodzie wniesieniu rewizji nadzwyczajnej od innego prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie sądowe, choćby uchylenie lub zmiana tego orzeczenia pociągała za sobą konieczność uchylenia
Spółka akcyjna, w której wśród akcjonariuszy obok osób fizycznych lub niepaństwowych osób prawnych występuje także spółdzielnia, nie jest instytucją społeczną w rozumieniu art. 120 § 12 k.k.
Nie narusza określonego w art. 408 k.p.k. zakazu reformationis in peius orzeczenie wobec oskarżonego surowszej kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych przy równoczesnym wymierzeniu niższej od poprzednio orzeczonej kary pozbawienia wolności, jeśli w ten sposób globalny wymiar kary będzie dla oskarżonego oczywiście łagodniejszy, a w każdym razie z pewnością nie będzie dla niego bardziej
Sprostowaniem fałszywych zeznań, w rozumieniu art. 247 § 4 pkt 2 k.k., są też zgodne z prawdą wyjaśnienia oskarżonego, które złożył on, gdy zostało wszczęte przeciwko niemu postępowanie karne o fałszywe zeznania.
Rewizja oskarżyciela posiłkowego, która nie kwestionuje winy skazanego ustalonej nieprawomocnym wyrokiem, ale która zarzuca nieujawnienie i niepociągnięcie do odpowiedzialności karnej innych współuczestników zdarzenia, jest również rewizją dotyczącą orzeczenia o winie w rozumieniu art. 395 k.p.k.
Sytuacja procesowa oskarżonego, który w postępowaniu przygotowawczym pozostawał pod zarzutem popełnienia czynu o łagodniejszej kwalifikacji prawnej i który o czyn taki został oskarżony, a następnie w sądzie pierwszej instancji skazany, wprawdzie nie wyklucza możliwości skazania go w postępowaniu nadzwyczajnorewizyjnym (a także i odwoławczym) na podstawie surowszego przepisu prawa, ale takie poprawienie
Ustawowe określenie fakty powszechnie znane, o których stanowi zdanie pierwsze art. 153 k.p.k., obejmuje również fakty historyczne, utrwalone w piśmiennictwie naukowym, a więc te relacje o pewnych mających miejsce w przeszłości zdarzeniach, w tym także politycznych, które w sposób zgodny z zasadami metodologii naukowej, a więc w oparciu o różnorodne źródła, ujawnione zostały przez historyków.
Wprawdzie art. 10 § 2 k.p.k. nie wprowadza bezwzględnego obowiązku informowania uczestników procesu o przysługujących im uprawnieniach, mówiąc, że czynić to należy w miarę potrzeby, organ procesowy nie może jednak takiej potrzeby ustalać w sposób bardzo dowolny, ale musi się w tym względzie opierać na kryteriach obiektywnych, to jest przede wszystkim na prawdopodobieństwie nieznajomości swych uprawnień
Zasadą jest, że każda sprawa powinna być osądzona w sądzie właściwym miejscowo do jej rozpoznania. Odejście od tej zasady przez skierowanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu na podstawie art. 27 k.p.k. może nastąpić w takich wyjątkowych wypadkach, w których ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości cały sąd jest nieodpowiedni do rozpoznania konkretnej sprawy.
W sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego, po wniesieniu aktu oskarżenia, a przed rozpoczęciem przewodu sądowego w pierwszej instancji, pokrzywdzony, który nie działa w charakterze oskarżyciela posiłkowego lub powoda cywilnego, zachowuje uprawnienia strony, a w szczególności może złożyć zażalenie na postanowienie sądu zamykające drogę do wydania wyroku na podstawie art. 299 § 1 pkt
Mienie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest dla jej wspólników mieniem cudzym w rozumieniu art. 120 § 7 k.k.
Jeżeli sąd odwoławczy, uchylając postanowienie odmawiające odszkodowania za niesłuszne tymczasowe aresztowanie dochodzonego na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z 23.II.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 159) i przekazując sprawę sądowi pierwszej
Minimum połowy kary, jako warunek pozwalający ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie (art. 91 § 1 k.k.), odnosi się także do sprawców, których działanie w ramach kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy (art. 10 § 2 k.k.) wyczerpuje znamiona zarówno przestępstwa umyślnego, jak i nieumyślnego, jeżeli odbywają tę karę po raz pierwszy i jako karę zasadniczą.
Wyeliminowanie przez sąd wojskowy z opisu czynu przypisanego oskarżonemu jednego lub kilku czynów, objętych zakresem zarzucanego mu przestępstwa ciągłego, z tego powodu, że gdyby je rozpatrywano odrębnie, czyny te jako wykroczenia nie podlegałyby właściwości sądu wojskowego, traktować należy na gruncie art. 383 § 1 k.p.k. analogicznie do umorzenia postępowania. W postępowaniu przed sądem odwoławczym
Naruszenie przez organy procesowe przepisów prawa procesowego, które uniemożliwiło uczestnikowi postępowania wstąpienie w prawa strony, może stanowić z reguły podstawę do podniesienia zarzutu odwoławczego z art. 387 pkt 2 k.p.k. Odmienne stanowisko prowadziłoby do fikcyjności gwarancji procesowych uczestników postępowania, statuowanych w kodeksie postępowania karnego.
W postępowaniu sądowym co do orzeczeń w sprawach o wykroczenia (rozdział 46 k.p.k.) organ Policji działający w charakterze oskarżyciela publicznego (art. 457 § 2 k.p.k.) nie ma uprawnień do zaskarżania wyroku sądu rejonowego ani do brania udziału w postępowaniu rewizyjnym (art. 461 k.p.k.).
Zawarte w art. 215 § 1 k.k. określenie rzecz uzyskana za pomocą czynu zabronionego obejmuje rzecz, która została uzyskana za pomocą czynu zabronionego przez polską ustawę karną, popełnionego zarówno na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (bądź polskim statku wodnym lub powietrznym), jak też popełnionego za granicą. Jeżeli taki czyn został popełniony za granicą przez cudzoziemca, musi być ponadto
Sformułowania art. 43 § 1 i 2 k.k. odczytywane zgodnie z ich ratio legis wskazują, że osoba prowadząca pojazd mechaniczny zachowuje tę rolę także wtedy, gdy jest odpowiedzialna za przestrzeganie przepisów dotyczących bezpieczeństwa ruchu drogowego w czasie postoju tego pojazdu.
1. Wydanie osobie uprawnionej przedmiotu przekazanego do depozytu sądowego przez prokuratora w warunkach art. 281 § 1 k.p.k. może nastąpić tylko na podstawie decyzji prokuratora, niezależnie od tego, w jaki sposób określona osoba wyjaśni swoje uprawnienia do odbioru złożonego w depozycie sądowym przedmiotu. 2. W razie umorzenia postępowania z przyczyn innych niż wskazane w art. 282 § 1 k.p.k., postanowienie
Przestępstwo określone w art. 209 k.k. nie jest podobne w rozumieniu art. 120 § 2 k.k. do przestępstwa określonego w art. 234 § 1 k.k. także wtedy, gdy w toku ich popełnienia nastąpiły naruszenia nietykalności cielesnej.
