Wyrok SN z dnia 26 listopada 1992 r., sygn. III KRN 203/92

Za niesłuszną należy uznać praktykę wnoszenia rewizji nadzwyczajnej jedynie na rzecz osób, których podanie stało się impulsem do wniesienia tego środka, z pominięciem pozostałych, co do których odnoszą się te same względy, z jednoczesnym „wskazaniem” Sądowi Najwyższemu możliwości zastosowania przepisu art. 384 k.p.k.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 1992 r. sprawy Zdzisława H., oskarżonego z art. 46 ust. 1 dekretu z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym (Dz.U. nr 29, poz. 154), z powodu rewizji nadzwyczajnej, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść oskarżonego, od wyroku Sądu Wojewódzkiego w D. z dnia 16 stycznia 1992 r. – zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że Zdzisława H., a na podstawie art. 384 k.p.k. także Wacława S., Kazimierza S., Antoniego B. i Tadeusza A. uniewinnił od zarzucanego im czynu.