Wyrok Składu 7 Sędziów SN z dnia 10 grudnia 1992 r., sygn. III KRN 207/92

Przepis art. 467 § 3 k.p.k. wyłącza możliwość wniesienia rewizji nadzwyczajnej zwróconej jedynie przeciwko wyrokowi Sądu Najwyższego wydanemu w wyniku rozpoznania rewizji nadzwyczajnej. Nie stoi on natomiast na przeszkodzie wniesieniu rewizji nadzwyczajnej od innego prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie sądowe, choćby uchylenie lub zmiana tego orzeczenia pociągała za sobą konieczność uchylenia lub zmiany wyroku Sądu Najwyższego wydanego w następstwie rozpoznania rewizji nadzwyczajnej wniesionej uprzednio od tego orzeczenia. Taką rewizję nadzwyczajną, kierowaną bezpośrednio i głównie przeciwko temu innemu orzeczeniu, pośrednio także przeciwko wyrokowi Sądu Najwyższego wydanemu w następstwie rozpoznania uprzedniej rewizji nadzwyczajnej, można wnieść pod warunkiem, że nie stoi temu na przeszkodzie ograniczenie przewidziane w art. 467 § 2 k.p.k.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 1992 r. sprawy Witolda S., oskarżonego z art. 46 ust. 2 dekretu z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym (Dz.U. nr 29, poz. 154), z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego na korzyść oskarżonego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w C. z dnia 22 grudnia 1981 r. i wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 1982 r. zmienił zaskarżone wyroki i uniewinnił Witolda S. od popełnienia zarzucanego mu czynu; kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki w C., po rozpoznaniu sprawy w trybie postępowania doraźnego, wyrokiem z 22.XII.1981 r. uznał Witolda S. Ta winnego tego, że w dniu 12.XII.1981 r. w C., jako przewodniczący Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w Dziewiarskiej Spółdzielni „D” organizował wśród załogi tejże Spółdzielni akcję protestacyjną przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego przez nawoływanie pracowników do niepodejmowania pracy oraz sporządzenia petycji do Rady Państwa przeciwstawiającej się dekretowi z 12.XII.1981 r. o stanie wojennym, tj. przestępstwa określonego w art. 46 ust. 2 dekretu z 12.XII.1981 r. o stanie wojennym (Dz.U. nr 29, poz. 154), i za to na podstawie tego przepisu w zw. z art. 1 ust. 1 pkt 5 i art. 4 ust. 1 dekretu z 12.XII.1981 r. o postępowaniach szczególnych w sprawach o przestępstwa i wykroczenia w czasie obowiązywania stanu wojennego (Dz.U. nr 29, poz. 156) skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres tymczasowego aresztowania oskarżonego od 15.XII.1982 r. od 22.XII.1981 r. Na podstawie art. 4 ust. 4 powołanego wyżej dekretu o postępowaniach szczególnych oraz art. 44. § 1 k.k. sąd orzekł wobec oskarżonego karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres 2 lat.