Ustalenie czynu przypisanego powinno obejmować wszystkie elementy czynu mające znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji prawnej, zatem powinno zawierać wskazanie czasu i miejsca jego popełnienia oraz wszystkie elementy zachowania sprawcy wypełniające ustawowe znamiona czynu zabronionego (z uwzględnieniem także okoliczności kształtujących zakres odpowiedzialności karnej, określonych w części ogólnej Kodeksu
W postępowaniu odwoławczym zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wówczas, gdy zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady ustalania tego zadośćuczynienia. W ramach kontroli instancyjnej nie jest natomiast możliwe wkraczanie w sferę swobodnego uznania sędziowskiego. O rażącym naruszeniu zasad ustalania 'odpowiedniego' zadośćuczynienia mogłoby świadczyć
1. Sprawca czyni sobie (...) z przyjmowania korzyści majątkowych stałe źródło dochodu wówczas, gdy dopuszcza się przestępstwa wielokrotnie i regularnie, a takie zachowania stanowią dla niego sposób na uzyskiwanie dochodu, przy czym nie musi to być jedyne ani główne źródło dochodu. Decydujące jest natomiast to, by zachowanie charakteryzowało się wielokrotnością i pewną regularnością. 2. Kwotowe określenie
1. Zgodnie z dyspozycją art. 190 § 1 k.k. przestępstwo groźby karalnej popełnione może być tylko w ten sposób, że sprawca grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Pokrzywdzonym tym przestępstwem może zatem być tylko osoba, do której ta groźby jest skierowana i która w jej następstwie mogłaby bezpośrednio lub pośrednio (poprzez pokrzywdzenie osoby jej
Ze szczególną wagą sprawy, w rozumieniu art. 25 § 2 k.p.k., będziemy mieli do czynienia przede wszystkim wówczas, gdy bądź ze względu na osobę sprawcy, bądź rodzaj zarzucanego mu przestępstwa staje się ona szczególnie bulwersująca i wywołująca emocje wśród szerszej społeczności, często także powodująca skrajne oceny, mogące wpływać na nastroje, stosunek do władz, lub porządek publiczny.
Spółka z o.o. to w powszechnym mniemaniu najbezpieczniejszy sposób prowadzenia działalności. Wspólnicy, jak i osoby kierujące spółką ryzykują bowiem własnym majątkiem tylko do wysokości wkładu wniesionego na pokrycie udziału. Podobnie rzecz ma się z osobami zarządzającymi spółką, które bardzo często są w polskiej rzeczywistości gospodarczej jednocześnie głównymi udziałowcami spółki. Tymczasem prawo
1. Jedna z podstawowych zasad ustrojowych dotyczących sądownictwa określa, że osoba powołana przez Prezydenta RP na stanowisko sędziego, z mocy tego powołania staje się sędzią i jest uprawniona do orzekania wyłącznie w sądzie wskazanym w akcie powołania, ponieważ właśnie w nim Prezydent RP wyznacza miejsce służbowe (siedzibę) sędziego. 2. Proces delegacji sędziego do sądu wyższego rzędu może być zatem
Określenie w przepisach art. 91 a-d ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.): podstaw, granic, przedmiotu zaskarżenia i kręgu podmiotów uprawnionych do wnoszenia kasacji nie pozwala na uznanie, iż jest to „sprawa nieuregulowana w niniejszym rozdziale” (art. 95n powołanej ustawy), co wyklucza możliwość zaskarżenia kasacją Prokuratora Generalnego w
Dla odpowiedzialności z art. 242 § 1 k.k. nie jest istotne, czy skazany wiedział na jakiej podstawie prawnej (w jakiej fazie postępowania karnego, w oparciu o jakie przepisy i do jakiej sprawy) i faktycznej (z jakiego powodu uznano, że ukrywa się) postanowienie o zatrzymaniu go i doprowadzeniu do zakładu karnego zostało wydane. Ważne jest, iż zatrzymanie skazanego przez funkcjonariuszy policji zostało
Przytoczone przez powoda na uzasadnienie żądania pozwu okoliczności wskazują jednoznacznie na to, że podstawą żądań jest bezprawne pozbawienie go wolności. Wobec tego powództwo należało ocenić jako roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie za wykonanie względem powoda kary pozbawienia wolności, której nie powinien był ponieść. Roszczenia tego rodzaju mają ze względu na swą materialnoprawną istotę
Działanie sprawców nie realizuje przesłanek wynikających z treści przepisu art. 191 §2 k.k., jeśli prowadzi do sytuacji, w której sami stają się dłużnikami pokrzywdzonego, co ma miejsce wówczas, gdy dokonują zaboru jego mienia, mimo, że nie jest on w żaden sposób zobowiązany do świadczenia na ich rzecz i jego wcześniejsze działanie nie generowało wierzytelności, którą napastnicy bezprawnie egzekwowali
Obojętnym jest dla zaistnienia szkody w postaci lucrum cessans możliwość lub brak możliwości czynienia oszczędności. Wielkość należnej z tego tytułu kwoty pomniejszona być winna jedynie o takie składniki, które stanowiły pożyczki uzyskane przez wnioskodawcę niezależnie od jego pozbawienia wolności oraz koszty poniesione w ramach prowadzonej w ograniczonym zakresie działalności gospodarczej. Ograniczenie
Stosownie do treści art. 3 ust. 3 Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych, strona wezwana do udzielenia pomocy może przekazywać jedynie uwierzytelnione kopie lub fotokopie żądanych akt lub dokumentów. Sposób ich uwierzytelnienia nie jest jednak standaryzowany przez przepisy Konwencji, a zatem powinien on odpowiadać zwyczajowi panującemu w państwie udzielającym pomocy.
1. Warunkiem odpowiedzialności za współsprawstwo jest wykazanie, że współdziałających łączyło porozumienie obejmujące wspólne wykonanie czynu zabronionego oraz że każdy z uczestników porozumienia obejmował świadomością realizację całości znamion określonego czynu zabronionego. 2. Pomiędzy naruszeniem przepisów, a zaistniałą kolizją drogową związek przyczynowy nie może być rozumiany jako jedynie czasowe
W wypadku, gdy istotne dla sprawy ustalenie faktyczne może być poczynione w sposób pewny (tj. bez wypełniania rozumowania niekorzystnymi dla oskarżonego domniemaniami), a zależne jest ono od dania wiary lub odmówienia wiary tej czy innej grupie dowodów (np. zeznaniom świadków, w opozycji do wyjaśnień oskarżonego lub vice versa), Sąd nie może uchylić się od oceny przeprowadzonych dowodów, odwołując
Sąd Okręgowy, eliminując działanie skazanego w warunkach powrotu do przestępstwa, pozostawił jednakże bez zmian wymiar kary, nie odnosząc się w niezwykle lakonicznym uzasadnieniu orzeczenia, do dalszej części uwzględnionego wniosku obrońcy i uczynił to z rażącym naruszeniem art. 457 § 3 k.p.k. Obowiązkiem bowiem sądu odwoławczego było ustosunkowanie się do wniosku obrońcy i wykazanie, jakie względy
Do pryncypiów procesu karnego należy niezmienność stanu oskarżenia. Oznacza to, że z chwilą wniesienia aktu oskarżenia prokurator traci możliwość modyfikowania opisu zarzuconego czynu. Może oczywiście składać wnioski jako strona procesu, o inne niż w opisie zarzuconego czynu ukształtowanie ustaleń faktycznych, ale w żadnym stopniu nie wiążą one sądu, podobnie jak dopuszczone w art. 14 § 2 k.p.k., oświadczenie
Płatnik to podmiot zobowiązany na podstawie ustaw do obliczenia, pobrania i terminowej wpłaty pobranego podatku. Nie ma przy tym znaczenia, czy w ustawach podatkowych nazwano go płatnikiem. Istotne jest bowiem jedynie nałożenie na ten podmiot ww. obowiązków. Celem ustanowienia instytucji płatnika było zapobieżenie uchylaniu się od opodatkowania podatników oraz zmniejszenie kosztów funkcjonowania aparatu
W sytuacji (...), gdy skarżący kwestionuje treść dowodu przyjętego przez sąd pierwszej instancji co najmniej za podstawę weryfikacji głównego dowodu winy tej oskarżonej, odmowa zapoznania się z tym dowodem przez sąd odwoławczy oznacza zarówno uchylenie się od rzeczywistego rozpoznania zarzutu apelacyjnego, jak i naruszenie obowiązku orzekania w oparciu o całokształt ujawnionych dowodów (art. 410 k.p.k
Przymusowe doprowadzenie
1. Skoro (...) orzeczenie o przysposobieniu jest bez wątpienia rozstrzygnięciem konstytutywnym, to prawomocne rozstrzygnięcie o prawnym charakterze tego przysposobienia, jako całkowitego, jest dla sądu karnego wiążące i nie może zostać podważone w toku postępowania karnego. 2. Pogląd Sądu Okręgowego, w myśl którego zakaz obejmujący m.in. sądowe dochodzenie pochodzenia dziecka przysposobionego anonimowo
1. Analiza podniesionego (...) zarzut naruszenia prawa materialnego, a to art. 60 § 3 k.k. w zw. z art. 57 § 2 k.k., z uwagi na materię której dotyczy, zaktualizować się może tylko w wypadku uznania, że zarzucone (i trafnie przypisane) oskarżonemu czyny popełnione zostały w warunkach uprawniających do zastosowania instytucji ciągu przestępstw (art. 91 § 1 k.k.), gdyż wtedy dopiero może wchodzić w grę
Nie ma podstaw do stwierdzenia naruszenia prawa do obrony, gdy niezrealizowanie uprawnień do podjęcia działań obrończych w obliczu zmiany sytuacji prawnej oskarżonego, związanej z zastosowaniem instytucji opisanej w art. 399 § 1 k.p.k., wynika z samej tylko rezygnacji z aktywności procesowej, czy wręcz odmowy jej podjęcia przez oskarżonego, któremu wskazano, przewidywany wstępnie, kierunek tej zmiany
Użyte w art. 445 § 1 k.c. pojęcie „sumy odpowiedniej” choć ma charakter niedookreślony, tym niemniej w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należałoby kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, a mianowicie to, że musi ono mieć charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, nie będącą jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy
