Wyrok SN z dnia 6 lutego 2008 r. sygn. IV KK 404/07

W wypadku, gdy istotne dla sprawy ustalenie faktyczne może być poczynione w sposób pewny (tj. bez wypełniania rozumowania niekorzystnymi dla oskarżonego domniemaniami), a zależne jest ono od dania wiary lub odmówienia wiary tej czy innej grupie dowodów (np. zeznaniom świadków, w opozycji do wyjaśnień oskarżonego lub vice versa), Sąd nie może uchylić się od oceny przeprowadzonych dowodów, odwołując się do zasady in dubio pro reo. Sięganie po § 2 art. 5 k.p.k. nie może zatem stanowić wyrazu bezradności decyzyjnej sądu w sytuacji, w której winien on zdecydować się na danie wiary temu lub innemu dowodowi, przy jednoczesnym odmówieniu wiary innemu dowodowi, jeśli tylko obdarzenie zaufaniem jednego z dowodów (grupy dowodów) prowadzi do stanowczych wniosków co do przebiegu wydarzeń istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego.

Z uzasadnienia

Kasacja jest zasadna.

Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku w pełni potwierdziła podniesione w kasacji zarzuty wydania tego wyroku z rażącym naruszeniem wskazanych przepisów prawa procesowego. Treść tego uzasadnienia nasuwa bowiem przekonanie, że Sąd Okręgowy nie dokonał prawidłowej - w rozumieniu art. 433 k.p.k. - kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku.