Postanowienie SN z dnia 13 lutego 2008 r. sygn. III KK 369/07

1. Sprawca czyni sobie (...) z przyjmowania korzyści majątkowych stałe źródło dochodu wówczas, gdy dopuszcza się przestępstwa wielokrotnie i regularnie, a takie zachowania stanowią dla niego sposób na uzyskiwanie dochodu, przy czym nie musi to być jedyne ani główne źródło dochodu. Decydujące jest natomiast to, by zachowanie charakteryzowało się wielokrotnością i pewną regularnością.

2. Kwotowe określenie sumy przyjętych korzyści majątkowych nie jest znamieniem przestępstwa przewidzianego w art. 228 § 3 k.k., ani okolicznością decydującą o zakwalifikowaniu tego przestępstwa jako stałego źródła dochodu w ujęciu art. 65 § 1 k.k. O majątkowym charakterze korzyści decyduje to, że ma ona pewną wartość ekonomiczną, a zatem wielkość takiej korzyści może być wyrażona sumą pieniężną. Natomiast wyrażenie wielkości korzyści majątkowej w konkretnej sumie pieniężnej nie zawsze jest możliwe.

Z uzasadnienia

Nie spełnia wymagań przewidzianych w art. 523 § 1 k.p.k., podniesiony w większości kasacji, zarzut rażącego naruszenia przepisu art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. przez niedokładne określenie przypisanego oskarżonym czynu, zarówno na skutek niewskazania osób, od których rzekomo przyjmowali korzyści majątkowe, ale przede wszystkim przez zaniechanie kwotowego określenia wysokości przyjętych korzyści. Fakt ten wyłącza, zdaniem Autorów kasacji, ustalenie, że oskarżeni z popełnienia przestępstwa uczynili sobie stałe źródło dochodu i zakwalifikowanie zarzucanych im czynów z art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.