Jeżeli wymaga tego dobro rodziny, można w procesie o obalenie domniemań ustanowionych w art. 134 k.k.w. żądać przed podziałem majątku wspólnego rozliczeń przewidzianych w art. 45 k.r.o. Do rozliczeń tych między Skarbem Państwa a małżonkiem osoby skazanej nie ma zastosowania art. 164 § 1 k.k.w.
Zasada in dubio pro reo ma zastosowanie w ściśle określonych warunkach, a jednym z nich jest obowiązek oceny zebranych w sprawie dowodów przemawiających za tezą oskarżenia. Samo ich zestawienie oraz przeciwstawienie im dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego pozostaje w sprzeczności z tym przepisem i uzasadnia twierdzenie, iż w takim wypadku sąd orzekający uchylił się od oceny dowodów.
Odwołanie się do uregulowania określonego w art. 135 § 4 k.p.k. nie jest możliwe w sytuacji, gdy postanowienie wypełnia całą treść protokołu rozprawy, a więc gdy protokół ten rejestruje wyłącznie treść postanowienia, i to postanowienia zawierającego merytoryczną ocenę rozpoznawanej sprawy.
Przy wydawaniu wyroku łącznego sąd zawsze powinien przeprowadzić dowód z aktualnej opinii o skazanym odbywającym karę pozbawienia wolności, po to, aby mieć orientację, jak przebiegł proces jego resocjalizacji, co nie jest obojętne przy określeniu okresu kary łącznej pozbawienia wolności.
Wynikająca z art. 372 § 2 k.p.k. powinność przytoczenia w wyroku okoliczności, które sąd miał na względzie przy wymiarze kary, odnosi się także do kary dodatkowej.
1. Sąd Wojewódzki orzekający w przedmiocie uchylenia prawomocnego orzeczenia kolegium do spraw wykroczeń nie jest sądem rozpoznającym środki odwoławcze, uprawnionym na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. do przekazania Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego do rozstrzygnięcia. 2. Przewidzianej w art. 112 w zw. z art. 113 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia możliwości uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia
W każdym wypadku, gdy sąd ustala, że współsprawcą przestępstwa jest osoba nie będąca oskarżoną w danej sprawie, to w części dyspozytywnej wyroku powinien posługiwać się określeniem zastępującym nazwisko tego współsprawcy.
Sędzia, który wydał postanowienie odmawiające uwzględnienia wniosku prokuratora wniesionego na podstawie art. 11 ost. 3 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390), nie jest wyłączony z mocą art. 30 § 1 k.p.k. od udziału w rozpoznaniu sprawy na rozprawie po wniesieniu przez prokuratora aktu oskarżenia. Odmowa umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 1 ust. 1 cytowanej
Fakt, że sprawca usiłował popełnić zbrodnię, nie wyłącza sam przez się możliwości uznania takiego czynu za społecznie niebezpieczny w stopniu znikomym, a tym samym umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 11 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 26 § 1 k.k.
1. W zakresie nieuregulowanym odmiennie w ustawie o Policji i przepisach wydanych na jej podstawie, do postępowania w sprawach zwolnienia funkcjonariuszy - policjantów ze służby ma zastosowanie Kodeks postępowania administracyjnego. Wynika to z art. 1 par. 1 pkt 1 i par. 2 pkt 1, albowiem nie ma tu zastosowania przepis art. 3 par. 3 pkt 2 tego kodeksu. Sprawa zwolnienia ze służby wykracza poza sprawę
Wyrok uchylający się spod kontroli z tego względu, iż motywy wyroku uniemożliwiły dokonanie merytorycznej oceny, musi być uchylony, a sprawa przekazana sądowi a quo do ponownego rozpoznania, chociaż autor rewizji tego się nie domaga. Odmienna praktyka byłaby sprzeczna z istotą rewizji i treścią art. 385 k.p.k., który upoważnia sąd odwoławczy do uwzględnienia tego rodzaju błędów prawnomaterialnych oraz
Użyte w art. 11 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o powołaniu sądów apelacyjnych ... (Dz.U. nr 53, poz. 306) określenie: sprawy wszczęte odnosi się tylko do wszczęcia postępowania sądowego, a nie przygotowawczego.
W kwestii istnienia, bądź nieistnienia kwalifikowanej postaci przestępstwo z art. 221 § 4 k.k. obojętny jest sposób realizacji rozliczeń pomiędzy współsprawcami, w szczególności czy następowało ono sukcesywnie, w toku realizacji poszczególnych czynności sprawczych, jednorazowo po ich całkowitym zakończeniu, czy nawet w wyniku wcześniejszego uzgodnienia z góry.
1. Wprowadzenie rozróżnienia statusu pracowników merytorycznych powszechnych jednostek prokuratury w tym samym akcie prawnym - art. 45 ust. 1 i art. 98 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze /t.j. Dz.U. 1991 nr 25 poz. 103/ - wskazuje, że odesłanie zawarte w art. 100 omawianej ustawy nie zmienia treści stosunku pracy asesora i wszelkich konsekwencji prawnych wiążących się z tym stosunkiem.
Udzielający albo obiecujący udzielić korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w instytucji państwowej lub społecznej obcego państwa nie odpowiada za przestępstwo z art. 241 k.k.
1. Określenie sprawuje pieczę zawarte w art. 91 § 2 pkt 3 k.k. nie jest jednoznaczne ze zwrotem sprawuje bądź powinien sprawować pieczę, użytym w art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 17 lipca 1986 r. o szczególnym postępowaniu wobec sprawców niektórych przestępstw (Dz.U. nr 26, poz. 126). 2. Sytuacja, o jakiej mowa w art. 91 § 2 pkt 3 k.k., musi istnieć w chwili orzekania o warunkowym przedterminowym zwolnieniu
W postępowaniu o odszkodowanie za niesłuszne skaranie, aresztowanie lub zatrzymanie (rozdział 50 k.p.k.) zakaz reformationis@TEZA TEKST = in peius obowiązuje w oparciu o normy kodeksu postępowania karnego, a więc w postępowaniu odwoławczym art. 383 k.p.k., a w postępowaniu ponownym nadto art. 391 k.p.k.
Przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych i społecznych, polegające na czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego (względnie na osobę do pomocy mu przybraną) w związku z pełnieniem obowiązków służbowych lub na użyciu przemocy w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego (osoby do pomocy mu przybranej) do zaniechania prawnej czynności służbowej, nie są podobnymi w rozumieniu art
Całość opinii biegłego-lekarza objęta jest tajemnicą lekarską i jej udostępnianie jest ograniczone do stron i na użytek konkretnego postępowania.
W orzeczeniach dotyczących osób represjonowanych w latach osiemdziesiątych możliwe jest uznanie, że działanie będące próbą przeciwstawienia się systemowi totalitarnemu, podjęte w celu krytyki oraz naprawy istniejącej rzeczywistości i będące realizacji przysługujących każdej osobie fizycznej praw politycznych chociaż formalnie wyczerpuje znamiona ustawy karnej (np. art. 270 § 1, art. 271 § 1 lub art
1. Jakkolwiek odszkodowanie za niesłuszne skazanie lub aresztowanie, dochodzone w trybie art. 487-491 k.p.k., ma charakter kompensacyjny, to jest ono instytucją prawa karnego i w związku z tym zasady zasądzenia tego odszkodowania określone w przepisach karnoprocesowych zachowują szereg odrębności w stosunku do zasad obowiązujących w razie jego dochodzenia na podstawie przepisów prawa cywilnego. 2.
Jeżeli przedmiot poręczenia określony został w postanowieniu o zastosowaniu tego środka zapobiegawczego w walucie obcej on, a nie jego równowartość podlega zwrotowi. Analogicznie, jeśli przedmiot poręczenia określony został w walucie polskiej, zwrotowi podlega waluta polska, a nie jej równowartość w jakiejkolwiek postaci. Rozstrzygająca jest tu zatem treść postanowienia o poręczeniu majątkowym, co
I. Użyte w art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 maja 1989 r. o przebaczeniu i puszczeniu w niepamięć niektórych przestępstw i wykroczeń (Dz.U. nr 34, poz. 179) określenie występki popełnione z powodów politycznych obejmuje swoim zakresem wszelkie występki popełnione z tych powodów, niezależnie od opcji politycznych sprawcy. Działanie z powodów politycznych jest działaniem z zamiarem kierunkowym i nie
1. Stosunek służbowy policjanta jest stosunkiem administracyjnym, a decyzje o nawiązaniu i rozwiązaniu tego stosunku są decyzjami administracyjnymi wydanymi w wyniku postępowania administracyjnego. 2. Zawarte w art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179/ wyłączenie dochodzenia roszczeń policjantów w drodze sądowej utraciło moc na podstawie art. 3 ustawy z dnia 24
