Wyrok SN z dnia 22 stycznia 1991 r., sygn. WR 420/90

Wynikająca z art. 372 § 2 k.p.k. powinność przytoczenia w wyroku okoliczności, które sąd miał na względzie przy wymiarze kary, odnosi się także do kary dodatkowej.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 1991 r. na rozprawie sprawy Marka G., skazanego nieprawomocnie za przestępstwo określone w art. 145 § 3 k.k. w zw. z art. 145 § 1 k.k. – z zastosowaniem art. 73 § 1 i 2 k.k. i art. 74 § 1 k.k. – na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat oraz na podstawie art. 43 § 2 k.k. na karę dodatkową 5 lat zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, z powodu rewizji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 29 listopada 1990 r. – zaskarżony wyrok zmienił przez złagodzenie kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych do rozmiaru 3 lat.