Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 16 października 2014 r., sygn. II SA/Wr 490/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Olga Białek Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Biłous po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 16 października 2014r. sprawy ze skargi J.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia .... w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją organ utrzymał w mocy decyzję o odmowie ustalenia na rzecz skarżącego warunków zabudowy. Według przytoczonych ustaleń spełnione są wszystkie przesłanki decyzji pozytywnej, poza uzyskaniem uzgodnienia projektu decyzji. Postanowieniem z dnia 9 maja 2013 r. bowiem WKZ odmówił uzgodnienia, zaś zażalenie inwestora okazało się nieskuteczne, gdyż Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego postanowieniem z dnia 29 listopada 2013 r. utrzymał w mocy to postanowienie. Organ ocenił zarzuty odwołania skierowanego przeciwko stanowisku organu uzgadniającego za bezzasadne. Nie ulegało wątpliwości, że spełnione są przesłanki wydania warunków zabudowy ujęte w art. 61 ust. 1 pkt 2-4 u.p.z.p. Jednak planowana inwestycja nie spełnia wymogów z art. 61 ust. 1 pkt 5 w związku z pkt 1 w zakresie linii zabudowy i nie jest zgodna z przepisami odrębnymi czyli ustawą z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568), o czym orzekł WKZ. Uzgodnienie decyzji (art. 60 ust. 1 u.p.z.p.) było konieczne z uwagi na położenie terenu inwestycji na obszarze objętym ochroną zabytków (art. 53 ust. 4 pkt 2 u.p.z.p. w związku z art. 6 ust. 1 pkt 16 i art. 7 ustawy o ochronie zabytków) oraz ujętym w gminnej ewidencji zabytków. Teren ten jest wpisany do gminnej ewidencji zabytków jako ochrona układu urbanistycznego osiedla G. (historyczny układ urbanistyczny w obrębie wskazanych ulic). Stanowisko organu współdziałającego było kategorycznie wiążące dla organu głównego. Nie było ponadto zarzucanego naruszenia art. 107 § 3 k.p.a.