Wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 września 2013 r., sygn. II SA/Łd 640/13

Dnia 17 września 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Protokolant Starszy sekretarz sądowy Anna Kośka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2013 roku sprawy ze skargi J. P. i A. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy oddala skargę. LS

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 6 czerwca 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 października 2011 r. sygn. akt II SA/Łd 844/11 w sprawie ze skargi J. P. i A. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, zasądzając zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.

Jak wynika z akt sprawy zaskarżoną decyzją z dnia [...]nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. po rozpoznaniu odwołania J. i A. P., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] odmawiającą J. i A. P. ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie jednorodzinnego budynku mieszkalnego z poddaszem użytkowym i garażem w jednej bryle, studni, przyłącza energii elektrycznej i bezodpływowego zbiornika na nieczystości ciekłe, przewidzianej do realizacji w Ł. przy ul. A, działka nr ewid. 1/20, obręb [...]. Jak podkreślił organ odwoławczy, w art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), wskazane są warunki, których łączne spełnienie umożliwia wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Zgodnie z treścią § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1588), w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1 - 5 ustawy. Granice obszaru analizowanego, wyznacza się na kopii mapy w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki, objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 m. Wyniki analizy urbanistycznej, zawierającej cześć tekstową i graficzną stanowią załącznik do decyzji o warunkach zabudowy (§ 9 ust. 2 rozporządzenia). Zdaniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, analiza urbanistyczna opracowana przez organ I instancji jest prawidłowa pod względem formalnym oraz została sporządzona zgodnie z poszanowaniem wymienionych przepisów. Jak wynika z analizy, planowana inwestycja nie spełnia wszystkich warunków wynikających z przepisu art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co skutkowało odmową ustalenia dla niej warunków zabudowy, nie został bowiem spełniony warunek określony w pkt 1, gdyż w stanie faktycznym sprawy żadna z działek sąsiednich nie jest zabudowana. Sytuacja taka wyklucza możliwość określenia wymagań dotyczących planowanego obiektu budowlanego w zgodzie z cytowanymi przepisami. Ponadto, jak zaznaczył organ odwoławczy, z akt sprawy wynika, że działka objęta wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy nie ma dostępu do drogi publicznej, ani do ul. B ani do ul. A. Dostępu do ul. B nie mogą jej zapewnić działki nr ewid. 1/15 i 110, jako drogi dojazdowe ze względu na ich nieprzepisowe szerokości (3,5 m i 3,2 m), a nadto działka nr ewid. 1/15 stanowi las. Kolegium powtórzyło za organem l instancji, że w myśl § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych należy zapewnić dojście i dojazd umożliwiający dostęp do drogi publicznej. Szerokość jezdni nie może być mniejsza niż 3 m. Przepis § 14 ust. 2 w/w rozporządzenia dopuszcza dojście i dojazd do działek budowlanych w postaci ciągu pieszojezdnego pod warunkiem, że ma on szerokość nie mniejszą niż 5 m, umożliwiającą ruch pieszy oraz ruch i postój pojazdów. Dostępu do ul. A nie mogą zapewnić działki nr ewid. 1/15, 1/32 i 1/33, pomimo szerokości 7 m. Ponadto, działka objęta zamierzeniem inwestycyjnym stanowi grunty leśne o konturze klasyfikacyjnym LslV. Zmiana przeznaczenia gruntów leśnych na cele nieleśne (na drogę dojazdową) wymagałaby uzyskania zgody. Nadto działka nr ewid. 1/33 stanowi własność Skarbu Państwa i znajduje się w liniach rozgraniczających pasa drogowego planowanej autostrady A-1. W dalszej kolejności Samorządowe Kolegium Odwoławcze podzieliło pogląd organu I instancji, iż istniejące i projektowane uzbrojenie terenu nie jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego, gdyż warunek ten uznaje się za spełniony, jeżeli wykonanie uzbrojenia terenu zostanie zagwarantowane w drodze umowy zawartej między właściwą jednostką organizacyjną, a inwestorem. W niniejszej sprawie inwestor przedstawił jedynie zapewnienie gestora sieci energetycznej o możliwości przyłączenia planowanej inwestycji do sieci elektroenergetycznej. Brakuje analogicznego zapewnienia od gestora sieci wodociągowej i kanalizacyjnej. Organ odwoławczy stwierdził ponadto, że działka objęta zamierzeniem inwestycyjnym stanowi las, nie spełnia zatem warunku określonego w art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W takiej sytuacji, zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 3 lutego 1995 roku o ochronie gruntów rolnych i leśnych, przeznaczenie na cele nieleśne gruntów leśnych wymaga uzyskania zgody marszałka województwa wyrażonej po uzyskaniu opinii izby rolniczej. W konkluzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło, iż obowiązkiem organu l instancji w sprawie było rozpoznanie zgłoszonego wniosku w świetle regulacji zawartej w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Organ I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, zatem decyzja odmawiająca ustalenia warunków zabudowy została wydana zgodnie z treścią art. 61 ust. 1 pkt 1 - 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak i przepisu § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.