Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 6 sierpnia 2013 r., sygn. II SA/Gd 315/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jolanta Górska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Wanda Antończyk Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Małgorzata Kuba po rozpoznaniu w Gdańsku na rozprawie w dniu 24 lipca 2013 r. sprawy ze skargi T. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 22 lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 4 kwietnia 2012 r., nr [...] Burmistrz Miasta ustalił na wniosek U. i K. G. warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku na cele usługowo-handlowe na terenie działek nr [...] oraz nr [...], obręb [...] w K.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył T. K., wnosząc o jej uchylenie. Powołując się na regulację prawną zawartą w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wyrok NSA z dnia 4 marca 2011 r. (sygn. akt II OSK 406/2010), złożył zastrzeżenia do proponowanej linii zabudowy wzdłuż elewacji zachodniej budynku mieszkalnego, przeznaczonego w planach inwestora do wyburzenia. Podkreślił, że we wcześniejszych decyzjach w tej samej sprawie, tj. projekcie decyzji o warunkach zabudowy z dnia 21 lipca 2008 r. i decyzji o warunkach zabudowy z dnia 21 lipca 2009 r., linię zabudowy wyznaczono na przedłużeniu elewacji wschodniej budynku mieszkalnego nr [...].

Zdaniem odwołującego się z załączonej do decyzji analizy nie wynika, że wyznaczona w ten sposób linia zabudowy ma jakiekolwiek uzasadnienie. Odwołujący się stwierdził, że wyznaczenie linii zabudowy od strony ulicy [...] wzdłuż elewacji zachodniej ww. budynku sprawi, iż linia ta przechodzi przez budynki usytuowane na działkach nr: [...], [...], [...] i [...]. W ocenie odwołującego się skorzystanie z możliwości określonej w § 4 ust. 4 ww. rozporządzenia jest odstępstwem od zasady wyrażonej w § 4 ust. 1 i wymaga szczegółowego uzasadnienia, czego decyzja organu I instancji nie zawiera.