Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 8 grudnia 2009 r., sygn. II SA/Ol 949/09

Dnia 8 grudnia 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Sędziowie Sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędzia WSA Irena Szczepkowska (spr.) Protokolant Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2009 roku sprawy ze skargi I. R. i K. R. na decyzję Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie pozwolenia na budowę 1/ uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; 2/ orzeka, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Uzasadnienie

Decyzją ostateczną Prezydenta Miasta O. z dnia 8 czerwca 2006 r. "[...]" zatwierdzono projekt budowlany i udzielono H.B. pozwolenia na budowę płyty obornikowej o powierzchni 55 m2 i zbiornika na gnojowicę o pojemności 45 m3 w gospodarstwie rolnym na terenie działki o numerze ewidencyjnym "[...]".

Prezydent Miasta O. postanowieniem z dnia 19 czerwca 2007 r. wznowił, z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 Kpa, postępowanie w sprawie zakończonej wskazaną powyżej własną decyzją ostateczną z dnia 8 czerwca 2006 r. Następnie decyzją z dnia 30 lipca 2007 r. odmówił uchylenia własnej decyzji z dnia 8 czerwca 2006 r. uznając, że usytuowanie płyty obornikowej jest zgodne z przepisami prawa.

Wojewoda W., decyzją z dnia 4 października 2007r., wydaną na podstawie art. 138 § 2 Kpa, uchylił ze względów proceduralnych decyzję Prezydenta Miasta O. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Prezydent Miasta O. decyzją z dnia 4 lutego 2008 r. odmówił uchylenia własnej decyzji ostatecznej z dnia 8 czerwca 2006 r., wywodząc, że w jego ocenie usytuowanie płyty obornikowej w odległości 20 m jest zgodne z obowiązującymi przepisami.

Odwołanie po powyższej decyzji organu I instancji wnieśli w dniu 12 lutego 2008 r. I. i K.R. podnosząc, że organ nie uwzględnił ich wniosku z dnia 27 lipca 2006 r., który zawierał niezbędne informacje o ich produkcji rolniczej i warzywniczej, o sposobie korzystania budynku będącego współwłasnością kilku osób i sposobie zbywania ich produktów będących środkiem spożywczym. Zarzucili, że organ I instancji nie odniósł się także do faktu prowadzenia przez nich działalności rolniczej uprzednio, jak i obecnie z wykorzystaniem obiektu usytuowanego na działce o numerze "[...]" jako przechowalnia płodów rolnych. Nie zakwestionowano niewłaściwej odległości 22 m od wymogu 50 m wybudowanej płyty obornikowej od magazynów środków spożywczych, przy czym przy takim naruszeniu powinni brać udział wszyscy współwłaściciele. Nie wzięto pod uwagę, że nieruchomość należąca do nich znajduje się w granicach oddziaływania inwestycji. Odwołujący się odnieśli się do zawartego w zaskarżonej decyzji stwierdzenia, że ziemniaki nie są środkiem spożywczym wskazując, że ustawa z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości artykułów rolno -spożywczych w art. 3 pkt 2 określa, że środek spożywczy nie obejmuje roślin przed dokonaniem zbiorów. Oznacza to, że po zbiorze warzyw, ziemniaków czy też innych roślin stają się one automatycznie środkiem spożywczym. Ponadto organ nie odniósł się do ich całej produkcji warzyw, a jedynie do ziemniaków. Zdaniem odwołujących się budowa płyty dokowej nie ma nic wspólnego z ochroną środowiska, gdyż projekt nie przewiduje odprowadzenia gnojowicy z obory do zbiornika.