Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 11 grudnia 2006 r., sygn. III SA/Wr 402/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Guziński Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Strzebińczyk (sprawozdawca) Sędzia NSA Józef Kremis Protokolant Marta Pawłowska po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 11 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi J. S. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we W. z dnia 2 czerwca 2006 r. nr [...] w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej oddala skargę.

Uzasadnienie

Sprawa była już przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny.

Uprzednio, w dniu 4 kwietnia 2002 r., Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny we W. wydał decyzję (Nr [...]) o braku podstaw do stwierdzenia u J. S. choroby zawodowej, w postaci zawodowego uszkodzenia słuchu. Decyzją z dnia 27 czerwca 2002 r., Nr [...] - wydaną po rozpatrzeniu odwołania strony - Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny we W. utrzymał w mocy pierwszoinstancyjne orzeczenie. Decyzja pierwszej i drugiej instancji - o których mowa - zostały jednak uchylone wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 21 grudnia 2004 r., wydanym w sprawie 3 II SA/Wr 1797/02, po rozpoznaniu skargi J. S. na drugoinstancyjne rozstrzygnięcie.

Sąd uznał wówczas, że organ drugiej instancji naruszył przepisy procesowe, zwłaszcza art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego (powoływany w dalszej części wywodów w skrócie "k.p.a."). Uchybienie polegało na oparciu rozstrzygnięcia na lakonicznych i nie zawierających przekonującego uzasadnienia opiniach lekarskich, nie usuwających wątpliwości w zakresie skali natężenia hałasu, w jakim skarżący pracował i na nie przeprowadzeniu w toku postępowania dowodu, który pozwalałby na jednoznaczne wykluczenie istnienia związku przyczynowego pomiędzy pracą strony w narażeniu na ponadnormatywny hałas, a stwierdzeniem u J. S. obustronnego uszkodzenia słuchu. Jako niewystarczające uznał przede wszystkim Sąd samo tylko poprzestanie przez orzeczniczą jednostkę lekarską na stwierdzeniu, że wykryty u J. S., mieszany charakter niedosłuchu (przewodzeniowo-odbiorczy) "nie jest typowy dla zawodowego uszkodzenia słuchu" i "klinicznie nie odpowiada skutkom zdrowotnym działania hałasu na narząd słuchu w warunkach przewlekłej ekspozycji zawodowej". Uchybienia te doprowadziły w konsekwencji do podjęcia w sprawie rozstrzygnięcia przedwczesnego. Ówcześnie orzekający skład Sądu wskazał, iż organy inspekcji sanitarnej, rozpoznając ponownie sprawę, winny wezwać biegłych lekarzy do uzupełnienia przedstawionej opinii we wskazanym przez Sąd kierunku, bądź z urzędu zasięgnąć opinii innej placówki naukowej służby zdrowia, z zakreśleniem jej okoliczności, jakie winny być w opinii ustalone. Sąd nawiązał także do § 1 ust. 1 znajdującego w sprawie zastosowanie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294 ze zm.), w powiązaniu z art. 7 k.p.a., który zakreśla ramy interpretacyjne tego przepisu w ten sposób, że odmowa uznania choroby zawodowej jest uzasadniona wyłącznie wtedy, gdy analiza wszystkich czynników oceny wymienionych w § 1 ust. 2 wskazanego rozporządzenia, daje podstawę do negatywnego dla zainteresowanej strony wnioskowania, tj. wówczas, gdy ustalone okoliczności stanu faktycznego konkretnej sprawy stanowią dostateczną podstawę do wyłączenia związku przyczynowego pomiędzy zachorowaniem, a działaniem czynnika szkodliwego dla zdrowia w środowisku pracy.