Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 30 maja 2006 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii. - Sprawa C-459/03., sygn. C-459/03

Sprawa C-459/03

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Irlandii

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza - Część XII - Ochrona i zachowanie środowiska morskiego - System rozstrzygania sporów ustanowiony w konwencji - Postępowanie arbitrażowe wszczęte w ramach tego systemu przez Irlandię przeciwko Zjednoczonemu Królestwu - Spór dotyczący zakładu MOX w Sellafield (Zjednoczone Królestwo) - Morze Irlandzkie - Artykuł 292 WE i 193 EWEA - Zobowiązanie do niepoddawania sporów dotyczących wykładni lub stosowania traktatu procedurze rozstrzygania innej niż w nim przewidziana - Umowa mieszana - Kompetencja Wspólnoty - Artykuł 10 WE i 193 EWEA - Obowiązek współpracy

Streszczenie wyroku

1.        Umowy międzynarodowe - Umowy zawarte przez Wspólnotę - Konwencja o prawie morza

(art. 175 ust. 1 WE i 176 WE)

2.        Umowy międzynarodowe - Umowy zawarte przez Wspólnotę - Konwencja o prawie morza

(art. 220 WE, 227 WE i 292 WE)

3.        Państwa członkowskie - Zobowiązania

(art. 227 WE i 292 WE; art. 142 EWEA i 193 EWEA)

4.        Państwa członkowskie - Zobowiązania - Ogólny obowiązek wynikający z art. 10 WE

(art. 10 WE i 292 WE)

5.        Państwa członkowskie - Zobowiązania - Obowiązek współpracy

(art. 10 WE; art. 192 EWEA)

        Artykuł 175 ust. 1 WE stanowi właściwą podstawę prawną zawierania w imieniu Wspólnoty umów międzynarodowych w dziedzinie ochrony środowiska. Jak wynika z art. 176 WE, kompetencja Wspólnoty w sprawach zewnętrznych w dziedzinie ochrony środowiska nie jest kompetencją wyłączną, lecz co do zasady wspólną z państwami członkowskimi. Tym niemniej odpowiedź na pytanie, czy konkretne postanowienie umowy mieszanej należy do zakresu kompetencji Wspólnoty, dotyczy powierzenia, a więc samego istnienia tej kompetencji zewnętrznej Wspólnoty w danej dziedzinie, a nie jej wyłącznego lub wspólnego charakteru. Wynika stąd, że istnienie kompetencji Wspólnoty w sprawach zewnętrznych w dziedzinie ochrony środowiska morskiego nie jest co do zasady uzależnione od wydania aktów prawa wtórnego regulujących omawianą dziedzinę, które mogłyby zostać naruszone w razie uczestniczenia państw członkowskich w procedurze zawierania przedmiotowej umowy. Wspólnota może bowiem zawierać umowy w dziedzinie ochrony środowiska, nawet jeżeli szczególne kwestie objęte tymi umowami nie zostały jeszcze - lub zostały w niewielkiej części - unormowane aktami prawa wspólnotowego, które z tego względu nie mogą zostać naruszone.