Wyrok SN z dnia 29 stycznia 2020 r., sygn. III UK 488/18

Nie ma podstawy prawnej do uznania za niedopuszczalne weryfikowania przez organ rentowy niezdolności do pracy osoby, której prawo do renty zostało ustalone przed 1 września 1997 r. Organ rentowy nie tylko jest uprawniony do takiej weryfikacji, lecz także od tej daty ma obowiązek ustalania, czy niezdolność do pracy ma charakter trwały, czy okresowy, czy też nastąpiło odzyskanie zdolności do pracy.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Dawid Miąsik (przewodniczący, uzasadnienie)

SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)

SSN Maciej Pacuda

w sprawie z odwołania M. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. o prawo do renty z tytułu wypadku przy pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 29 stycznia 2020 r., skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 22 sierpnia 2018 r., sygn. akt III AUa (...),

1. oddala skargę kasacyjną,

2. nie obciąża odwołującej się kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Decyzją z 31 października 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. (organ rentowy) odmówił M. K. (wnioskodawczyni) renty z tytułu wypadku w drodze do pracy, gdyż orzeczeniem komisji lekarskiej wnioskodawczyni uznana została za częściowo niezdolną do pracy ze wskazaniem, że niezdolność ta nie pozostaje w związku z wypadkiem.

Wnioskodawczyni zaskarżyła powyższą decyzję organu rentowego odwołaniem. Wyrokiem z 18 grudnia 2017 r., VIII U (...) Sąd Okręgowy w L. oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawczyni od 1 lutego 1981 r. pozostawała w stosunku pracy w Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy w L. na stanowisku starszego technika analityki. W dniu 1 marca 1993 r. w drodze do pracy poślizgnęła się na śliskiej nawierzchni chodnika, w wyniku czego doznała nadłamania dolnego odcinka kości krzyżowej. Zdarzenie to zostało uznane przez pracodawcę za wypadek w drodze do pracy. Już przed tym wypadkiem wnioskodawczyni cierpiała na rwę kulszową, a po wypadku odczuwała bardzo silne bóle w dolnej części kręgosłupa. Komisja Lekarska orzeczeniem z 14 lipca 1993 r. stwierdziła, że wnioskodawczyni ma 20% uszczerbek na zdrowiu, zaś orzeczeniem z 14 września 1993 r. zaliczyła ją do trzeciej grupy inwalidzkiej w związku z tym wypadkiem. W konsekwencji powyższego decyzją z 22 września 1993 r. organ rentowy przyznał wnioskodawczyni rentę inwalidzką 3 grupy w związku z wypadkiem w drodze do pracy. W dniu 14 czerwca 2016 r. wnioskodawczyni wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o podwyższenie renty z tytułu wypadku w drodze do pracy oraz o "podwyższenie jednorazowego uszczerbku na zdrowiu" i wypłatę odszkodowania z tytułu pogorszenia stanu zdrowia związanego z wypadkiem. W toku postępowania przed organem rentowym wywołanego powyższym wnioskiem lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z 25 lipca 2016 r. nie stwierdził u wnioskodawczyni niezdolności do pracy, natomiast Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z 10 października 2016 r. stwierdziła u niej trwałą częściową niezdolność do pracy, której daty początkowej nie można ustalić oraz wskazała, że niezdolność ta nie pozostaje w związku z wypadkiem w drodze do pracy z 1 marca 1993 r.