Wyrok NSA z dnia 2 marca 2017 r., sygn. II OSK 1615/15

Błędna wykładnia przepisów prawa materialnego doprowadziła do nieuzasadnionego uznania, że nieruchomość wnioskodawców znajduje się w granicy oddziaływania inwestycji objętej przedmiotową decyzją o warunkach zabudowy.

Teza od Redakcji

Dnia 2 marca 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędziowie sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon sędzia del. NSA Jerzy Solarski (spr.) Protokolant asystent sędziego Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. M., B. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 5 marca 2015 r. sygn. akt II SA/Op 641/14 w sprawie ze skargi B.G., J. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia, po wznowieniu postępowania, decyzji w sprawie warunków zabudowy terenu 1. oddala skargę kasacyjną; 2. oddala wniosek B. G. i J. G. o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 5 marca 2015 r., sygn. akt II SA/Op 641/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu (dalej: "WSA") po rozpoznaniu skargi B. G. i J. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] (dalej: "Kolegium") z dnia [...] 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia, po wznowieniu postępowania, decyzji w sprawie warunków zabudowy terenu, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] (dalej: "Prezydent") z dnia [...] 2014 r. nr [...].

W uzasadnieniu przedstawiono następującą argumentację faktyczną i prawną:

w uwzględnieniu żądania B. M. i J. M. Prezydent, decyzją z dnia [...] 2012 r., na podstawie art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1 i art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. z 2012 r. poz. 647, dalej: "u.p.z.p."), ustalił warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie wiaty ręcznej myjni samochodowej z dodatkowym stanowiskiem do odkurzania w [...], na działce nr [...] k.m. [...], obręb [...]. W rozdzielniku organ podał, że decyzję otrzymują J. K. oraz wnioskodawcy. Decyzja stała się ostateczna, gdyż żadna ze stron nie wniosła odwołania. Pismem z dnia 9 września 2013 r. B. G. i J. G. (dalej: "Wnioskodawcy") wystąpili do Prezydenta o wznowienie postępowania w przedmiotowej sprawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.; dalej: "K.p.a."). Podali, że są właścicielami działki nr [...], bezpośrednio sąsiadującej z terenem inwestycji i bez własnej winy nie brali udziału w postępowaniu a o decyzji dowiedzieli się 22 sierpnia 2013 r. Postanowieniem z dnia [...] 2013 r. Prezydent, na podstawie art. 149 § 1 K.p.a. wznowił postępowanie. Następnie postanowieniem z [...] 2013 r., w oparciu o art. 149 § 3 K.p.a. odmówił J. G. wznowienia postępowania. Na skutek zażalenia Wnioskodawców, Kolegium uchyliło to postanowienie. W wyniku ponownego rozpatrzeniu sprawy, Prezydent decyzją z dnia [...] 2014 r., nr [...], na zasadzie art. 151 § 1 pkt 1 K.p.a., odmówił uchylenia decyzji własnej z [...] 2012 r., ze "względu na brak podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1 K.p.a." Oceniając wystąpienie przesłanki wznowieniowej z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. stwierdził, że działka nr [...], będąca własnością wnioskodawców, nie graniczy bezpośrednio z terenem inwestycji. Działka ta graniczy bowiem z działką nr [...], należącą do inwestorów. Okoliczność, że inwestorzy są właścicielami działki nr [...] oraz działki nr [...] nie oznacza, że na obu tych działkach można realizować przedmiotową inwestycję. Ponadto nieruchomość B. i J. G. nie jest położona w obszarze oddziaływania inwestycji, którego granice zostały określone we wniosku o ustalenie warunków zabudowy i obejmują jedynie teren działki nr [...]. Inwestycja nie należy do żadnej z kategorii inwestycji wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, co do których mogłoby zachodzić podejrzenie, że ich oddziaływanie może wykraczać poza granice terenu objętego inwestycją. Związane z inwestycją "elementy infrastruktury technicznej", np. miejsca parkingowe, także nie wykraczają poza teren objęty decyzją. Określone w decyzji lokalizacyjnej wymagania z zakresu ochrony osób trzecich ograniczają oddziaływanie inwestycji jedynie do terenu działki nr [...]. Podkreślił, że wnioskodawcy powołując się na treść art. 6 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie wykazali interesu prawnego pozwalającego zakwalifikować ich do kręgu stron postępowania lokalizacyjnego. Kwestionowana zaś decyzja nie uniemożliwia zagospodarowania terenu wnioskodawców. Dalej organ zaznaczył, że decyzja o warunkach zabudowy nie ustala szczegółowej lokalizacji obiektów budowlanych, a poruszone we wniosku o wznowienie kwestie dotyczące hałasu, nocnego oświetlenia i innych uciążliwości mogą być rozstrzygane dopiero na etapie postępowania w sprawie wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, gdyż wówczas inwestor jest zobowiązany wykazać się projektem budowlanym umożliwiającym dokonanie oceny, czy inwestycja spełnia wymogi Prawa budowlanego i warunków technicznych. Natomiast kwestie utrzymania i eksploatacji obiektów budowlanych należą do organów nadzoru budowlanego, które mogą w ramach swoich kompetencji ocenić, czy faktyczne zagospodarowanie działki zgodne jest z przepisami prawa. Wobec tego nie ma podstaw do uchylenia decyzji, ponieważ żądanie "wznowienia postępowania nie pochodzi od strony". W odwołaniu Wnioskodawcy wnieśli o stwierdzenie nieważności decyzji z [...] 2014 r. na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 i 7 K.p.a., bądź o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Zarzucili, że decyzja rażąco narusza przepisy postępowania i prawa materialnego, tj. art. 10 K.p.a., art. 156 § 1 pkt 2 i 7, art. 145 § 1 pkt 4 i art. 151 § 1 pkt 1 w związku z art. 28 K.p.a., art. 6, art. 7, art. 8, art. 77, art. 80 i art. 107 K.p.a. oraz art. 2, art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji RP. Nadto zarzucili naruszenie art. 6 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. przez jego zastosowanie, art. 2 pkt 1, art. 6 ust. 2 pkt 2 i art. 61 ust. 1 pkt 1 i 5 u.p.z.p., art. 140 K.c. oraz przepisów działu II i V tytułu II ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, dotyczących ochrony przed hałasem i ochrony powietrza.