Wyrok NSA z dnia 13 maja 2014 r., sygn. II FSK 1334/12

Pod pojęciem "względy techniczne" należy rozumieć obiektywne okoliczności trwałe, nieusuwalne i niezależne od woli przedsiębiorcy. Faktyczne, czasowe niewykorzystanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej nie wystarcza zatem do uznania, że nie jest ona ze względów technicznych związana z prowadzeniem takiej działalności. Koniecznym bowiem jest aby dana nieruchomość nie mogła w ogóle być wykorzystywana przez przedsiębiorcę. W takim ujęciu względy techniczne muszą w sposób trwały wyłączać możliwości wykorzystywania nieruchomości do prowadzenie jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Z tych względów przeprowadzanie remontów lub adaptacji w budynkach nie oznacza pozbawienia ich związku z działalnością gospodarczą i nie stanowi "względów technicznych" w rozumieniu przepisu art. 1 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.

Teza od Redakcji

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia WSA del. Andrzej Jagiełło (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Domańska, po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 1373/11 w sprawie ze skargi W. T. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 11 maja 2011 r. nr [...], [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 r. i 2009 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

U Z A S A D N I E N I E 1.1 Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 1337/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargi W. T. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 11 maja 2011r. nr. [...] oraz [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 i 2009 rok. 1.2 Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan sprawy: w związku z wnioskiem W. T. o "anulowanie decyzji" ustalającej wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości Burmistrz Miasta i Gminy O. zwrócił się do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. (dalej: PINB) o przeprowadzenie wizji lokalnej w budynku magazynowo - produkcyjnym należącym do podatnika oraz wydanie opinii czy nadaje się on na prowadzenie w nim jakiejkolwiek działalności gospodarczej. W odpowiedzi, pismem z 26 lipca 2010 r. PINB udzielił informacji, iż aktualny stan budynku nie pozwala na jego użytkowanie zgodnie z przeznaczeniem, a w trakcie kontroli nie stwierdzono prowadzenia w nim działalności. Postanowieniem z 17 sierpnia 2010r. organ wznowił postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z powodu przesłanek o których mowa w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej (dalej: Ord. pod.). Decyzją z dnia 26 października 2010 r. Burmistrza Miasta i Gminy O. orzekł, po wznowieniu postępowania podatkowego, o uchyleniu swej ostatecznej decyzji z dnia 5 września 2008 r. i ustalił podatnikowi wymiar podatku od nieruchomości za rok 2008 na kwotę 4 669 zł. Następnie decyzją z dnia 2 listopada 2010r. organ ten ustalił podatnikowi wymiar podatku od nieruchomości za rok 2009 na kwotę 4 968 zł., bazując na tych samych ustaleniach faktycznych co dotyczące roku podatkowego 2008. Organ wskazał, że do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego na 2008 i 2009r. przyjęto dane z protokołu kontroli przeprowadzonej przez pracowników Urzędu Miasta i Gminy O. w dniu 7 lipca 2008 r., dane zawarte w informacji podatkowej złożonej przez podatnika18 sierpnia 2008r., a także opinię PINB z 26 lipca 2010 r. W trakcie wspomnianej wizji lokalnej kontrolujący ustalili, że w jednym z pomieszczeń znajduje się biuro a w następnych, maszyny produkcyjne, magazyn wyrobów gotowych, pomieszczenie socjalne oraz pomieszczenia produkcyjne, w których zastali dwie pracownice przy produkcji cewek. Pozostałych pomieszczeń skarżący nie udostępnił i wyjaśnił, że w remoncie jest 133 m² powierzchni a pod działalność gospodarczą zajęte jest 154,52 m², natomiast hala z maszynami ma 103,76 m². W związku z organ w decyzjach dotyczących lat 2008 i 2009 opodatkował 154,52 m² powierzchni kwalifikowanej jako "budynki lub ich części związane z działalnością gospodarczą" natomiast pozostałe 237,11 m² powierzchni w okresie od lutego 2008 r. do 2009 r. według stawek dla "budynków pozostałych". Uprzednio, w pierwotnej decyzji za rok 2008 według stawek dla budynków związanych z działalnością gospodarczą opodatkowano 391,63 m² powierzchni budynku. Po rozpoznaniu odwołań podatnika zaskarżonymi decyzjami z dnia 11 maja 2011 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzje organu pierwszej instancji. W uzasadnieniach decyzji organ wskazał, że w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i o opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. 2006 r., nr 121, poz. 844 ze zm. - dalej: u.p.o.l.) zawarta jest definicja gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, z której wynika, że sam fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorę oznacza, że budynek, budowla, grunt są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Obiekty niewykorzystywane w danym momencie lub gdzie prowadzona jest innego rodzaju działalność niż gospodarcza należy uznać za związane z działalnością gospodarczą, nie ma bowiem warunku wykorzystywania ich na cele związane z działalnością gospodarczą. Podatnik prowadzi natomiast działalność gospodarczą pod firmą ZPHU "E." z siedzibą w O.. Odnosząc się do zgromadzonego materiału dowodowego organ uznał brak podstaw do przyjęcia, że stan techniczny budynku uniemożliwiał trwale i całkowicie jego wykorzystanie do prowadzenia działalności gospodarczej a przynajmniej w części z nich stan techniczny pozwalał na prowadzenie działalności. Z materiału tego, także wyjaśnień podatnika wynika, że w części pomieszczeń prowadził on działalność gospodarczą wbrew opinii PINB z 22 września 2003 r wskazującej na całkowitą niemożność wykorzystywania budynku w jakiejkolwiek działalności. W skargach skierowanych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie podatnik podnosił, że Samorządowego Kolegium Odwoławczego w sposób nieuprawniony zmarginalizowało fakt bardzo złego stanu technicznego należącego do niego budynku. Jakkolwiek ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie nakłada obowiązku potwierdzenia stanu technicznego budynku, jednakże istotnym w sprawie jest, że Powiatowy Inspektor Budowlany w O. wydał dwie opinie stwierdzające jednoznacznie zły stan budynku i niemożność jego użytkowania. Niezrozumiałym, jego zdaniem było oparcie się przez organy podatkowe wyłącznie na wynikach kontroli przeprowadzonej przez urzędników Urzędu Miasta i Gminy w O., gdy tymczasem decydujące znaczenie dla ustalenia stanu technicznego opodatkowanego budynku powinny mieć opinie Powiatowego Inspektora Budowlanego. 1.3 Sąd pierwszej instancji oddalił skargi, nie dopatrując się takiego naruszenia prawa przez organy podatkowe, które skutkowałoby koniecznością wyeliminowania zaskarżonych decyzji z obrotu prawnego. W odniesieniu do decyzji za rok podatkowy 2008 r. taką konstatację Sąd wywiódł z przepisu art. 134 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej: p.p.s.a.) przesądzającego, że Sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności. Sąd ma bowiem obowiązek wzięcia pod uwagę wszelkich ewentualnych naruszeń prawa gdyż stosownie do § 1 powołanego przepisu, oceniając zaskarżony akt, rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Badając wniosek skarżącego w przedmiocie "anulowania" decyzji z dnia 5 września 2008r. oraz przedstawione w nim uzasadnienie a także badając akta postępowania podatkowego Sąd stwierdził, iż decyzja Burmistrza Miasta i Gminy O. z dnia 26 października 2010r. uchylająca w trybie wznowienia postępowania poprzednią decyzję, wydana została bezpodstawnie, z naruszeniem przepisu art. 240 § 1 pkt 5 Ord. pod. Okoliczności sprawy nie dawały bowiem, w jego ocenie, podstaw do uznania, iż zaistniała przesłanka wznowienia postępowania w postaci ujawnienia istotnych dla sprawy, nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji nieznanych organowi, który wydał decyzję. Za istotne i nowe dla sprawy okoliczności faktyczne, nieznane organowi w dniu wydania decyzji uznane pismo PINB w O. z 22 września 2003 r. stwierdzające, że sporny budynek "w aktualnym stanie technicznym nie nadaje się do użytkowania jako obiekt przeznaczony na prowadzenie w nim jakiejkolwiek działalności". Nawet, jeżeli fakt sporządzenia tego pisma był okolicznością "nieznaną organowi" w chwili wydania decyzji z 5 września 2008r, to nie była to okoliczność "istotna" dla rozstrzygnięcia sprawy. Pismo to sporządzone zostało w 2003 r. gdy tymczasem sprawa dotyczyła wykorzystania nieruchomości do celów prowadzenia działalności gospodarczej w 2008 r., a więc po upływie około pięciu lat od daty sporządzenia pisma, w którym to okresie skarżący - jak sam stwierdził prowadził prace remontowe. Wynik tych prac oceniali nadto przedstawiciele organu w czasie wizji lokalnej w dniu 7 lipca 2008r. a sam skarżący wówczas wskazywał, że użytkuje pod działalność gospodarczą 154,52 m² powierzchni budynku. Skoro jednak nie występują przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 26 października 2010r. w sprawie podatku od nieruchomości za 2008 r., to zdaniem Sądu brak było podstaw prawnych do orzeczenia na niekorzyść skarżącego w rozumieniu art. 134 § 2 p.p.s.a. Odnosząc się w następnej kolejności do zarzutów podniesionych w skargach W. T., Sąd stwierdził, że organy obydwu instancji przeprowadziły stosowne postępowanie dowodowe i ostatecznie prawidłowo, zgodnie z przepisami prawa materialnego określiły wysokość podatku od nieruchomości za 2008 i 2009 r. Zgodnie bowiem z art. 1a ust 1 pkt 3 u.p.o.l.za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uważa się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkami nie mającymi zastosowania w przedmiotowej sprawie, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Nie ulegało natomiast wątpliwości, iż skarżący prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807) jest właścicielem opodatkowanej nieruchomości. Nieruchomość ta spełnia zatem pozytywną przesłankę uznania jej za związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej w myśl art. 1a ust 1 pkt 3 u.p.o.l. Odnosząc się do kwestii spornej w sprawie czyli możliwości wykorzystania nieruchomości ze względu na jej stan techniczny, do prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, a zatem ewentualnej negatywnej przesłanki wykluczającej opodatkowanie przedmiotowej nieruchomości według wyższej stawki, Sąd zwrócił uwagę na majątkowy charakter podatku od nieruchomości. Jest on nakładany na podatnika nie z tytułu osiągania określonych przychodów, a z tytułu samego posiadania gruntu, budynku czy też budowli. Określone w art. 5 ust 1 ustawy stawki podatku, zostały zróżnicowanie w oparciu o kryteria przedmiotowe. O zastosowaniu danej stawki podatku, decyduje zatem wyłącznie charakter opodatkowanej nieruchomości, nie zaś przesłanki podmiotowe odnoszące się do osoby podatnika. Ewentualne faktyczne wykorzystanie nieruchomości do prowadzenia działalności nie ma bezpośredniego przełożenia na kwestię opodatkowania ani też na stawkę podatku, gdyż z woli ustawodawcy, doniosłość prawną ma jedynie niezależna od woli podatnika, obiektywna niemożność wykorzystania nieruchomości do celów prowadzenia działalności. Odwołując się do ugruntowanego orzecznictwa sądów administracyjnych Sąd wyraził pogląd, że względy techniczne uniemożliwiające gospodarcze wykorzystanie majątku przedsiębiorcy, o których mowa w art. 1a ust 1 pkt 3 u.p.o.l. to nie przyczyny leżące po stronie przedsiębiorcy, ale związane z danym przedmiotem opodatkowania, obiektywne okoliczności natury technicznej, uniemożliwiające wykorzystanie majątku do celów konkretnej działalności prowadzonej przez dany podmiot. Nie są nimi przemijające przeszkody w prowadzeniu działalności gospodarczej jak brak środków finansowych, konieczność remontu lub modernizacji obiektu a ustawodawca posługuje się sformułowaniem, że przedmiot opodatkowania nie może być wykorzystywany "ze względów technicznych", a nie z uwagi na zły stan techniczny. Organ podatkowy ustalając prawnopodatkowe konsekwencje faktu posiadania przez przedsiębiorcę gruntów, budynków lub ich części, nie ma obowiązku badania okoliczności faktycznego ich wykorzystywania w działalności gospodarczej. Konkludując Sąd uznał, ze w niniejszej sprawie nie zachodzi negatywna przesłanka opodatkowania części spornej nieruchomości z wykorzystaniem podwyższonej stawki. Ubocznie Sąd zauważył, że to sam skarżący wskazywał, iż po remoncie, od marca 2008 r. zagospodarował część już wyremontowaną i w związku z tym stawka najwyższa dotyczyć winna tylko tej powierzchni a reszta powinna być zaszeregowana jako "inna powierzchnia". Dopiero gdy uzyskał pozytywne rozstrzygnięcia adekwatne do podnoszonych argumentów uznał, iż cały budynek do czasu zakończenia remontu powinien być sklasyfikowany jako "budynki pozostałe", zarzucając "dyletanctwo" urzędniczek z Urzędu Miasta i Gminy przeprowadzających kontrolę. Sąd zauważył w związku z tym, że twierdzenia zawarte w protokole tej kontroli wsparte są sporządzona dokumentacją fotograficzną, jak i oświadczeniami samego podatnika. 2.1 Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł W. T.w, który zaskarżył go w całości zarzucając: 1) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynika sprawy, a mianowicie art. 133 § 1, art. 134 § 1 i art. 145 § 1 lit. a) i c) p.p.s.a. w zw. z art. 120, art. 121, art. 122, art. 124, art. 180, art. 181, art. 187 § 1-3 i art. 191 Ordynacji podatkowej, art. 141 § 4 i art. 151 p.p.s.a. poprzez pominięcie przez Sąd, w trakcie kontroli zaskarżonych decyzji, konsekwencji prawnych wynikających z treści znajdujących się w aktach sprawy dokumentów urzędowych w postaci pism Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. z dnia 22.09.2003 r. i 26.07.2010 r., adresowanych do skarżącego, nienależyte wyjaśnienie przez Sąd podstawy prawnej rozstrzygnięcia zawartego w skarżonym wyroku, zwłaszcza w kontekście naruszenia przez organy podatkowe obu instancji w toku podejmowanych przez nie czynności kluczowych zasad postępowania podatkowego, takich jak zasada praworządności, zasada prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, zasada prawdy obiektywnej, zasada przekonywania stron , co w efekcie skutkowało oddaleniem przedmiotowej skargi; 2) naruszenie przepisów prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na tym, że stan faktyczny ustalony w sprawie błędnie, tj. z pominięciem okoliczności wynikających z treści pism Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. z dnia 22.09.2003 r. i 26.07.2010 r., uznano za odpowiadający hipotetycznemu stanowi faktycznemu przewidzianemu w normie prawnej art. 1a ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) u.p.o.l. Nadto, jak to określił autor skargi kasacyjnej, z ostrożności procesowej, na podstawie art. 193 Konstytucji R.P. wniesiono o przedstawienie przez Sąd Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego: "Czy art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w zakresie w jakim przyjmuje, ze wyłącznym kryterium do uznania gruntu, budynku i budowli za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, poza wyjątkami wskazanymi w ustawie, jest ich posiadanie przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, co wpływa na zróżnicowanie wysokości stawki podatkowej od gruntów, budynków i budowli wyłącznie w oparciu o kryterium podmiotu, który je posiada, z całkowitym pominięciem kryterium przedmiotu opodatkowania, co może doprowadzić do sytuacji pobierania od identycznych gruntów, budynków i budowli podatku od nieruchomości w wyższej wysokości tylko z tego względu, że ich posiadaczem jest przedsiębiorca, jest zgodny z art. 2 i art. 32 Konstytucji R.P." Przy tak sformułowanych zarzutach skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania kasacyjnego. 2.2 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. nie złożyło odpowiedzi na skargę kasacyjną.

3.1 Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: skarga kasacyjna jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw. Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednakże z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek nieważności postępowania, wymienionych enumeratywnie w art. 183 § 2 p.p.s.a., co oznacza związanie granicami skargi kasacyjnej. W skardze kasacyjnej postawiono zarzuty oparte na obu podstawach kasacyjnych wymienionych w art. 174 p.p.s.a. tj. zarówno zarzut naruszenia prawa materialnego, jak i przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W niniejszej sprawie zakres ustaleń faktycznych, które powinny dokonać organy podatkowe jest zdeterminowany wykładnią mającego zastosowanie przepisu prawa materialnego. Przedstawienie w pierwszej kolejności prawidłowej wykładni kluczowego dla rozstrzygnięcia sprawy przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. pozwoli na ocenę, czy Sąd pierwszej instancji, przyjmując za podstawę swojego rozstrzygnięcia poczynione przez organy podatkowe ustalenia faktyczne, nie naruszył przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zgodnie z tym przepisem grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oznaczają grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Mając na uwadze powyższą definicję, należy zgodzić się ze stanowiskiem prezentowanym przez Sąd pierwszej instancji, że dla uznania budynku za związany z prowadzeniem działalności gospodarczej wystarczający jest sam fakt posiadania go przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Z kolei przesłanką wykluczającą zaliczenie gruntu, budynku lub budowli do kategorii związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej jest okoliczność, że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Ustawodawca w analizowanej definicji posłużył się nieostrym, wymagającym doprecyzowania, pojęciem "względy techniczne". Pod pojęciem tym należy rozumieć obiektywne okoliczności trwałe, nieusuwalne i niezależne od woli przedsiębiorcy. Faktyczne, czasowe niewykorzystanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej nie wystarcza zatem do uznania, że nie jest ona ze względów technicznych związana z prowadzeniem takiej działalności. Koniecznym bowiem jest aby dana nieruchomość nie mogła w ogóle być wykorzystywana przez przedsiębiorcę. W takim ujęciu względy techniczne muszą w sposób trwały wyłączać możliwości wykorzystywania nieruchomości do prowadzenie jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Z tych względów przeprowadzanie remontów lub adaptacji w budynkach nie oznacza pozbawienia ich związku z działalnością gospodarczą i nie stanowi "względów technicznych" w rozumieniu przepisu art. 1 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Taka wykładnia analizowanego przepisu znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. np. wyroki: z 17.03.2009 r., sygn. akt II FSK 1786/07; z 7.10.2010 r., sygn. akt II FSK 2080/08; z 1.06.2011 r. sygn. akt II FSK 151/10; z 26.o6.2012 r., sygn. akt II FSK 2457/10; z 7.12.2012 r., sygn. akt II FSK 747/11; z 20.12.2012 r., sygn. akt II FSK 1877/11; z 19.07.2013 r. sygn. akt II FSK 2188/11; publ.: www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Odnosząc się do wykładni pojęcia "względy techniczne" Naczelny Sąd Administracyjny wskazywał min. że: - "wyłączenie z zakresu przedmiotów opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności ze względu na stan techniczny dotyczyć może sytuacji, gdy przedmiot ten jest i jednocześnie nie może być wykorzystywany w działalności trwale i to niezależnie od woli podatnika, przy czym chodzi tu o takie wady fizyczne budynków i budowli, które w sposób stały, a nie przejściowy uniemożliwiają korzystanie z nich przez przedsiębiorcę, zgodnie z celem działalności, jak również inne występujące przeszkody faktyczne" (wyrok z 1.06.2011 r. II FSK 151/10), - "przez względy techniczne należy rozumieć uwarunkowania konstrukcyjne obiektu będącego w posiadaniu podatnika oraz względy organizacyjne związane ze sposobem prowadzenia przez niego działalności gospodarczej" (wyrok z 7.10.2010 r., II FSK 2080/08), - "względy techniczne to takie, które mają związek ze stanem technicznym budynku, powodujące, że przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia konkretnej działalności wykonywanej przez przedsiębiorcę, a do tego rodzaju przyczyn nie mogą zostać zaliczone przyczyny technologiczne, ekonomiczne czy finansowe" (wyrok z 22. 06.2007 r. II FSK 773/06,). - "względy techniczne nie mogą być utożsamiane z przeszkodami o charakterze przejściowym, wynikającymi z woli podatnika i podejmowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej decyzji o remontach, przekształceniach, adaptacjach czy też zmianie przeznaczenia" (wyrok z 26.o6.2012 r., II FSK 2457/10). Podobne poglądy prezentowane są także w piśmiennictwie (por. L. Etel, Podatek od nieruchomości. Komentarz. Lex, Warszawa 2012, str. 48 i nast.). Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., która w konsekwencji determinuje zakres koniecznych dla rozstrzygnięcia sprawy ustaleń faktycznych. Sąd ten w wyczerpujący sposób odniósł się do kompletności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, prawidłowości jego oceny i w konsekwencji prawidłowości poczynionych przez organy podatkowe ustaleń faktycznych, wskazując na przestrzeganie przez organy zasad postępowania podatkowego. Rozważania te znalazły szczegółowe odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które w pełni odpowiada wymogom określonym w art. 141 § 4 p.p.s.a. i zawiera wyczerpująco przedstawiony stan sprawy, zarzuty skargi, stanowisko stron oraz wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Nie można także przypisać Sądowi naruszenia przepisów art. 133 § 1 i art. 134 § 1 p.p.s.a., bowiem rozpoznał sprawę w jej granicach i na podstawie akt sprawy. Wbrew, bowiem zarzutowi skargi kasacyjnej, przedmiotem rozważań Sądu były także dokumenty na które powoływał się skarżący tj. pisma Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O.. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji wyczerpująco i trafnie wyjaśnił przyczyny, dla których dokumenty te były nieprzydatne dla poczynienia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ustaleń faktycznych. Okoliczność, że Sąd zaakceptował dokonaną przez organy podatkowe ocenę zebranego materiału dowodowego i dokonane na tej podstawie ustalenia faktyczne, z którymi nie zgadza się skarżący, nie oznacza, że w sprawie doszło do przypisywanego Sądowi naruszenia przepisów postępowania. W świetle zaprezentowanej uprzednio wykładni art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, że przyjęte w prawidłowy sposób ustalenie faktyczne były wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy. Dwie zasadnicze okoliczności były przy tym bezsporne , to jest fakt prowadzenia przez W. T. działalności gospodarczej oraz posiadania przedmiotowego budynku były niesporne. Jak trafnie zauważył Sąd, podatnik sam informował organy podatkowe o wykorzystywaniu wyremontowanej części budynku od marca 2008 r. na użytek prowadzonej działalności gospodarczej a okoliczność ta została potwierdzona w trakcie wizji przeprowadzonej przez pracowników Urzędu Miasta i Gminy w O.. W świetle zgromadzonego w sposób prawidłowy materiału dowodowego w żadnym razie nie można przyjąć, że sporny budynek w latach 2008 i 2009 nie mógł być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych w rozumieniu przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Oznacza to konieczność akceptacji ustalonego przez organy podatkowe stanu faktycznego. Należy także podzielić pogląd Sądu pierwszej instancji, że w przedstawionych okolicznościach brak było podstaw do wznowienia postępowania podatkowego w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 r. W świetle powyższych rozważań, sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynika sprawy, tj. art. 133 § 1, art. 134 § 1 i art. 145 § 1 lit. a) i c) p.p.s.a. w zw. z art. 120, art. 121, art. 122, art. 124, art. 180, art. 181, art. 187 § 1-3 i art. 191 Ord. pod oraz art. 141 § 4 i art. 151 p.p.s.a. jest pozbawiony podstaw. Skoro ustalony stan faktyczny sprawy jest prawidłowy, to sporny budynek podlegał w analizowanym okresie opodatkowaniu według zasad określonych w przepisach art. 1a ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt. 2 lit. b) u.p.o.l. według stawki przewidzianej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Oznacza to, że zarzut skargi kasacyjnej naruszenia prawa materialnego jest również pozbawiony podstaw. Odnosząc się do wniosku skarżącego o skierowanie do Trybunału Konstytucyjnego, w trybie art. 193 Konstytucji R.P , pytania prawnego co do zgodności art. Art. 1a ust 1 pkt 3 u.p.o.l. z art. 2 i 32 Konstytucji R.P. należy zauważyć, że sąd ma obowiązek zwrócić się z odpowiednim pytaniem do Trybunału dopiero w razie uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ustawy z Konstytucją (por. wyroki NSA z 27.03.2008, I FSK 442/07; z 22.05.2009, II FSK 88/09; z 21.12.2004, OSK 971/04). Rozpoznając skargę kasacyjną w niniejszej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny nie powziął takich wątpliwości natury konstytucyjnej odnośnie przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. i w konsekwencji nie znalazł podstaw do przedstawienia Trybunałowi Konstytucyjnemu w trybie art. 193 Konstytucji RP pytania w tym zakresie. 3.2 Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.