Wyrok NSA z dnia 13 listopada 2012 r., sygn. I OSK 2078/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Mazur sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) sędzia del. WSA Maria Werpachowska Protokolant sekretarz sądowy Małgorzata Kamińska po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej E. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 2649/11 w sprawie ze skargi E. N. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] października 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych decyzją z [...] sierpnia 2011 r., nr [...] odmówił E. N. renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku. W uzasadnieniu organ podniósł, że na przestrzeni 52 lat życia, tj. na datę powstania całkowitej niezdolności do pracy, wnioskodawczyni udowodniła okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 7 lat i 9 dni. W 10-leciu przypadającym przed powstaniem całkowitej niezdolności do pracy - zamiast 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych wymaganych do przyznania świadczenia w trybie zwykłym - zainteresowana nie udowodniła żadnych okresów. Ponadto od dnia 17 stycznia 1998 r. do 1 lutego 2011 r., tj. do dnia powstania całkowitej niezdolności do pracy nie wykonywała zatrudnienia ani innej działalności popartej opłacaniem składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Jednocześnie zainteresowana nie wykazała szczególnych okoliczności uniemożliwiających wykonywanie zatrudnienia oraz objęciem ubezpieczeniem w celu zapewniania w przyszłości uprawnień do świadczenia z ubezpieczeń społecznych.

We wniosku z 5 września 2011 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej powyższą decyzją E. N. podniosła, że przerwy w pracy zawodowej były spowodowane tym, że jej jedyne dziecko w wieku 3 lat zachorowało na cukrzycę insulinozależną typu I i zostało zaliczone jako dziecko specjalnej troski, przez co wymagało stałej opieki. Podkreśliła, że w latach 80-tych leczenie cukrzycy było bardzo trudne i dlatego musiała sprawować bezpośrednią opiekę medyczną jako wyuczona pielęgniarka. Dopiero gdy córka stała się bardziej samodzielna i dorosła, założyła własną firmę, ale problemy zdrowotne i finansowe spowodowały, że musiała zakończyć działalność gospodarczą na rzecz pracy dorywczej (opieka nad dziećmi, sprzątanie, gotowanie). Nie podjęła "pracy etatowej" ponieważ z jej stanem zdrowia oraz z powodu wieku żaden pracodawca nie chciał jej zatrudnić. Podkreśliła też bardzo ciężką sytuację materialną rodziny.