Wyrok SN z dnia 23 sierpnia 2022 r., sygn. II PSKP 119/21

Odszkodowawczą odpowiedzialność uzupełniającą pracodawcy uzasadnia (przy spełnieniu pozostałych przesłanek) działanie pracodawcy polegające na zamierzonym (umyślnym) naruszeniu przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia. Zwrócenia uwagi wymaga więc, że pracodawca ponosi odpowiedzialność w razie umyślnego naruszenia przepisów o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, a nie w razie celowego działania na szkodę pracownika.

Sąd Najwyższy w składzie: 

SSN Jolanta Frańczak (przewodniczący) ‎

SSN Bohdan Bieniek ‎

SSN Józef Iwulski (sprawozdawca) 

w sprawie z powództwa J. C. ‎przeciwko Z. w P. ‎o zapłatę, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 23 sierpnia 2022 r., ‎skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu ‎z dnia 24 czerwca 2020 r., sygn. akt III APa 10/20, 

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Poznaniu do ponownego rozpoznana i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego. 

Uzasadnienie

J. C. wniosła o zasądzenie od Z. w P. kwoty 272.669,18 zł tytułem odszkodowania oraz 450.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę w związku z bezprawnym rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia, a ponadto o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Wyrokiem z 20 listopada 2019 r., VII P 15/18, Sąd Okręgowy-Sąd Pracy w Poznaniu zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 164.171,51 zł tytułem odszkodowania oraz 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia; w pozostałej części powództwo oddalił; kosztami postępowania obciążył w 3/5 powódkę, a w 2/5 pozwanego, pozostawiając szczegółowe rozliczenie kosztów referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się orzeczenia.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że powódka od 1 sierpnia 1997 r. była zatrudniona na podstawie kolejnych umów o pracę w M. w P. (od 1 lipca 2000 r. M. sp. z o.o. w P.), w tym od 1 lutego 1998 r. na czas nieokreślony. Z dniem 1 stycznia 2009 r. pracodawcą powódki w trybie art. 23 § 1 k.p. stał się Z. (Z.) w P.. Od 1 kwietnia 2009 r. pozwany powierzył powódce stanowisko kierownika działu zamówień publicznych. Pracę na tym stanowisku powódka świadczyła w pełnym wymiarze czasu pracy. Do jej obowiązków należało: koordynowanie zamówień publicznych na cele i potrzeby jednostki Z., nadzorowanie stosowania przepisów prawa zamówień publicznych, przyjmowanie i weryfikowanie dokumentów z poszczególnych jednostek Z. pod względem ich kompletności i precyzyjności w celu uruchomienia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, doradzanie w zakresie stosowania przepisów prawa zamówień publicznych (udzielanie informacji w zakresie stosowania przepisów prawa zamówień publicznych i sporządzanie opinii pisemnych w tym zakresie), prowadzenie właściwych postępowań o udzielenie zamówienia publicznego, wyboru wykonawców zgodnie z prawem zamówień publicznych, a także nadzorowanie pracy podległych pracowników (to jest inspektorów i podinspektorów ds. zamówień publicznych). Powódka jako kierownik działu zamówień publicznych była umocowana do reprezentowania pozwanego przed Krajową Izbą Odwoławczą. Jej bezpośrednim przełożonym był dyrektor naczelny. Praca powódki była wysoko oceniana przez pozwanego. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki u pozwanego liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło 6.289,08 zł za trzy ostatnie miesiące przed marcem 2013 r.