Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1.

„zwierzęta futerkowe” oznaczają zwierzęta trzymane lub hodowane do produkcji skór futerkowych i nie wykorzystywane do spożycia przez ludzi;

2.

„krew” oznacza świeżą krew pełną;

3.

„materiał paszowy” oznacza materiały paszowe (zgodnie z ich definicją w art. 3 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 767/2009) pochodzenia zwierzęcego, obejmujące przetworzone białka zwierzęce, produkty z krwi, tłuszcze wytopione, produkty jajeczne, olej z ryb, pochodne tłuszczów, kolagen, żelatynę i hydrolizat białkowy, fosforan diwapniowy, fosforan triwapniowy, mleko, produkty na bazie mleka, produkty pochodne mleka, siarę, produkty z siary oraz osad z centryfug lub separatorów;

4.

„produkty z krwi” oznaczają produkty otrzymane z krwi lub jej frakcji, z wyłączeniem mączki z krwi; obejmują one osocze suszone, mrożone lub płynne, suszoną pełną krew, krwinki czerwone suszone, mrożone lub płynne bądź ich frakcje oraz mieszaniny;

5.

„przetworzone białko zwierzęce” oznacza białko zwierzęce otrzymane całkowicie z materiału kategorii 3, poddane obróbce zgodnie z załącznikiem X rozdział II sekcja 1 (w tym mączkę z krwi i mączkę rybną) w celu uczynienia go zdatnym do bezpośredniego zastosowania jako materiał paszowy lub do jakichkolwiek innych zastosowań w paszach, w tym w karmie dla zwierząt domowych, bądź do wykorzystania w nawozach organicznych lub polepszaczach gleby; jednakże nie obejmuje ono produktów z krwi, mleka, produktów na bazie mleka, produktów pochodnych mleka, siary, produktów z siary, osadu z centryfug lub separatorów, żelatyny, hydrolizatów białkowych ani fosforanu diwapniowego, jaj i produktów jajecznych, w tym skorupek jaj, fosforanu triwapniowego ani kolagenu;

6.

„mączka z krwi” oznacza przetworzone białko zwierzęce otrzymane w wyniku obróbki cieplnej krwi lub frakcji krwi zgodnie z załącznikiem X rozdział II sekcja 1;

7.

„mączka rybna” oznacza przetworzone białko zwierzęce otrzymane ze zwierząt wodnych, z wyjątkiem ssaków morskich, w tym z bezkręgowców wodnych utrzymywanych w gospodarstwach rybackich, w tym bezkręgowców objętych art. 3 ust. 1 lit. e) dyrektywy Rady 2006/88/WE (¹) oraz rozgwiazd gatunku Asterias rubens pozyskanych w obszarze produkcji mięczaków;

8.

„tłuszcze wytopione” oznaczają tłuszcze otrzymane w wyniku przetwarzania:

a) produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub

b) produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, które podmiot przeznaczył do celów innych niż spożycie przez ludzi;

9.

„olej z ryb” oznacza olej otrzymany w wyniku przetwarzania zwierząt wodnych, z wyjątkiem ssaków morskich, w tym bezkręgowców wodnych utrzymywanych w gospodarstwach rybackich, w tym bezkręgowców objętych art. 3 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2006/88/WE oraz rozgwiazd gatunku Asterias rubens pozyskanych w obszarze produkcji mięczaków, lub olej z przetwarzania ryb przeznaczonych do spożycia przez ludzi, który podmiot przeznaczył do celów innych niż spożycie przez ludzi;

10.

„pszczele produkty uboczne” oznaczają miód, wosk pszczeli, mleczko pszczele, propolis lub pyłek, nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi;

11.

„kolagen” oznacza produkty białkowe pochodzące ze skór, skórek, kości i ścięgien zwierząt;

12.

„żelatyna” oznacza naturalne białko rozpuszczalne, żelujące lub nie, otrzymane w wyniku częściowej hydrolizy kolagenu produkowanego z kości, skór i skórek oraz ścięgien zwierząt;

13.

„skwarki” oznaczają pozostałości z wytapiania, po częściowym oddzieleniu tłuszczu i wody, zawierające białko;

14.

„hydrolizat białkowy” oznacza polipeptydy, peptydy i aminokwasy oraz ich mieszaniny, otrzymane w wyniku hydrolizy produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;

15.

„biała woda” oznacza mieszaninę mleka, produktów na bazie mleka lub produktów pochodnych mleka z wodą, zebraną podczas płukania urządzeń mleczarskich, w tym pojemników na produkty mleczne, przed ich czyszczeniem i dezynfekcją;

16.

„karma dla zwierząt domowych w puszkach” oznacza karmę dla zwierząt poddaną obróbce termicznej, zapakowaną w hermetycznie zaplombowany pojemnik;

17.

„gryzaki dla psów” oznaczają produkty dla zwierząt domowych służące do żucia, wykonane z niegarbowanych skór i skórek zwierząt kopytnych lub z innego surowca pochodzenia zwierzęcego;

18.

„dodatki smakowe” oznaczają płynny bądź odwodniony produkt pochodny pochodzenia zwierzęcego, używany do zwiększenia walorów smakowych karmy dla zwierząt domowych;

19.

„karma dla zwierząt domowych” oznacza pokarm inny niż materiał, o którym mowa w art. 24 ust. 2, wykorzystywany jako pokarm dla zwierząt domowych oraz gryzaki dla psów składające się z produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych, które:

a) zawierają materiał kategorii 3 inny niż materiał, o którym mowa w art. 10 lit. n), o) i p) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009; oraz

b) mogą zawierać przywożony materiał kategorii 1 składający się z produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego pochodzących od zwierząt, które zostały poddane nielegalnym zabiegom w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit. d) dyrektywy 96/22/WE lub art. 2 lit. b) dyrektywy 96/23/WE;

20.

„przetworzona karma dla zwierząt domowych” oznacza pokarm dla zwierząt domowych inny niż surowy, który został przetworzony zgodnie z załącznikiem XIII rozdział II pkt 3;

21.

„surowa karma dla zwierząt domowych” oznacza pokarm dla zwierząt domowych zawierający materiał kategorii 3, którego nie poddano żadnemu innemu procesowi konserwacji niż schłodzenie lub zamrożenie;

22.

„odpady gastronomiczne” oznaczają wszystkie odpady żywnościowe, w tym zużyty olej kuchenny pochodzący z restauracji, obiektów gastronomicznych i kuchni, łącznie z kuchniami zbiorowymi i domowymi;

23.

„pozostałości fermentacyjne” oznaczają pozostałości, w tym frakcję płynną, otrzymane w wyniku przekształcania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego w wytwórni biogazu;

24.

„treść przewodu pokarmowego” oznacza zawartość przewodu pokarmowego ssaków i bezgrzebieniowców;

25.

„pochodne tłuszczów” oznaczają produkty pochodne uzyskane z tłuszczów wytopionych, które – w odniesieniu do tłuszczów wytopionych z materiałów kategorii 1 lub kategorii 2 – zostały przetworzone zgodnie z załącznikiem XIII rozdział XI;

26.

„guano” oznacza produkt naturalny zebrany z odchodów nietoperzy i dzikich ptaków morskich, niezmineralizowany;

27.

„mączka mięsno-kostna” oznacza białko zwierzęce uzyskane z przetwarzania materiałów kategorii 1 lub kategorii 2 zgodnie z jedną z metod przetwarzania przedstawionych w załączniku IV rozdział III;

28.

„poddane obróbce skóry i skórki” oznaczają produkty pochodne uzyskane z niepoddanych obróbce skór i skórek (z wyjątkiem gryzaków dla psów), które zostały:

a) poddane suszeniu;

b) zasolone na sucho lub na mokro przez okres przynajmniej 14 dni przed wysyłką;

c) zasolone w soli morskiej z dodatkiem 2-procentowego węglanu sodu przez okres przynajmniej siedmiu dni;

d) suszeniu przez okres przynajmniej 42 dni w temperaturze co najmniej 20 °C lub

e) poddane procesowi konserwacji innemu niż garbowanie;

29.

„niepoddane obróbce skóry i skórki” oznaczają wszelkie tkanki skórne i podskórne niepoddane żadnej obróbce z wyjątkiem dzielenia, chłodzenia lub zamrażania;

30.

„niepoddane obróbce pióra i części piór” oznaczają pióra i ich części, które nie zostały:

a) poddane działaniu strumienia pary ani

b) poddane żadnej innej obróbce zapewniającej eliminację wszelkich niedopuszczalnych zagrożeń;

31.

„wełna niepoddana obróbce” oznacza wełnę, która nie została:

a) poddana praniu fabrycznemu;

b) otrzymana w wyniku garbowania;

c) poddana żadnej innej obróbce zapewniającej eliminację wszelkich niedopuszczalnych zagrożeń;

d) wyprodukowana ze zwierząt innych niż świnie i poddana praniu fabrycznemu polegającemu na zanurzeniu wełny w szeregu kąpieli zawierających wodę, mydło oraz wodorotlenek sodu lub wodorotlenek potasu; albo

e) wyprodukowana ze zwierząt innych niż świnie, przeznaczona do wysłania bezpośrednio do zakładu wytwarzającego produkty pochodne z wełny dla przemysłu włókienniczego i poddana obróbce co najmniej jedną z poniższych metod:

(i) depilacji chemicznej za pomocą wapna gaszonego lub siarczku sodu;

(ii) fumigacji w formaldehydzie w hermetycznie zamkniętym pomieszczeniu przez co najmniej 24 godziny;

(iii) szorowaniu przemysłowemu polegającemu na zanurzeniu wełny w rozpuszczalnym w wodzie detergencie o temperaturze 60–70 °C,

(iv) przechowywaniu, które może obejmować czas transportu, w temperaturze 37 °C przez osiem dni, 18 ° C przez 28 dni lub 4 °C przez 120 dni;

32.

„sierść niepoddana obróbce” oznacza sierść, która nie została:

a) poddana praniu fabrycznemu;

b) otrzymana w wyniku garbowania;

c) poddana żadnej innej obróbce zapewniającej eliminację wszelkich niedopuszczalnych zagrożeń;

d) wyprodukowana ze zwierząt innych niż świnie i poddana praniu fabrycznemu polegającemu na zanurzeniu sierści w szeregu kąpieli zawierających wodę, mydło oraz wodorotlenek sodu lub wodorotlenek potasu; albo

e) wyprodukowana ze zwierząt innych niż świnie, przeznaczona do wysłania bezpośrednio do zakładu wytwarzającego produkty pochodne z sierści dla przemysłu włókienniczego i poddana obróbce co najmniej jedną z poniższych metod:

(i) depilacji chemicznej za pomocą wapna gaszonego lub siarczku sodu;

(ii) fumigacji w formaldehydzie w hermetycznie zamkniętym pomieszczeniu przez co najmniej 24 godziny;

(iii) szorowaniu przemysłowemu polegającemu na zanurzeniu sierści w rozpuszczalnym w wodzie detergencie o temperaturze 60–70 °C;

(iv) przechowywaniu, które może obejmować czas transportu, w temperaturze 37 °C przez osiem dni, 18 °C przez 28 dni lub 4 °C przez 120 dni.

33.

„szczecina niepoddana obróbce” oznacza świńską szczecinę, która nie została:

a) poddana praniu fabrycznemu;

b) otrzymana w wyniku garbowania ani

c) poddana żadnej innej obróbce zapewniającej eliminację wszelkich niedopuszczalnych zagrożeń;

34.

„przedmiot wystawowy” oznacza produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne przeznaczone na wystawy lub do celów działalności artystycznej;

35.

„produkt pośredni” oznacza produkt pochodny:

a) przeznaczony do wytwarzania produktów leczniczych, weterynaryjnych produktów leczniczych, wyrobów medycznych do celów medycznych i weterynaryjnych, wyrobów medycznych aktywnego osadzania, wyrobów medycznych używanych do diagnostyki in vitro do celów medycznych i weterynaryjnych, odczynników laboratoryjnych lub produktów kosmetycznych w następujący sposób:

(i) jako materiał w procesie produkcji lub produkcji końcowej produktu gotowego;

(ii) przy zatwierdzaniu lub weryfikacji podczas procesu produkcji; lub

(iii) przy kontroli jakości produktu gotowego;

b) w odniesieniu do którego zakończono fazy projektu, przekształcania i produkcji w wystarczającym stopniu, aby mógł on być uznany za produkt pochodny i aby można było zakwalifikować materiał bezpośrednio lub jako składnik produktu do celów, o których mowa w lit. a);

c) który jednak wymaga dalszej produkcji lub przekształcania, np. mieszania, powlekania, montażu lub pakowania, aby nadawał się do wprowadzenia do obrotu lub wprowadzenia do eksploatacji odpowiednio jako produkt leczniczy, weterynaryjny produkt leczniczy, wyrób medyczny do celów medycznych i weterynaryjnych, wyrób medyczny aktywnego osadzania, wyrób medyczny używany do diagnostyki in vitro do celów medycznych i weterynaryjnych, odczynnik laboratoryjny lub produkt kosmetyczny;

36.

„odczynnik laboratoryjny” oznacza produkt w opakowaniu, gotowy do wykorzystania, zawierający produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne i przeznaczony – samodzielnie lub w połączeniu z substancjami pochodzenia niezwierzęcego – do określonego zastosowania w laboratorium jako odczynnik lub produkt z odczynnikiem bądź jako wzorzec kalibracyjny lub materiał kontrolny do wykrywania, pomiaru, badania lub wytwarzania innych substancji;

37.

„produkt stosowany do diagnostyki in vitro” oznacza produkt w opakowaniu, gotowy do wykorzystania, zawierający produkt z krwi lub inny produkt uboczny pochodzenia zwierzęcego i stosowany – samodzielnie lub w połączeniu z innymi substancjami – jako odczynnik, produkt z odczynnikiem, wzorzec kalibracyjny, zestaw lub w innym układzie, przeznaczony do badania in vitro próbek pochodzenia ludzkiego lub zwierzęcego, wyłącznie lub zasadniczo w celu diagnostyki stanu fizjologicznego, stanu zdrowia, chorób, wad genetycznych lub w celu określania poziomu bezpieczeństwa i zgodności z odczynnikami; pojęcie to nie obejmuje narządów lub krwi dawców;

38.

„próbki badawcze i diagnostyczne” oznaczają produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty pochodne przeznaczone do badania w kontekście działań diagnostycznych lub analizy w celu stymulowania postępu naukowo-technicznego w kontekście działań edukacyjnych lub badawczych;

39.

„próbki handlowe” oznaczają produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne, przeznaczone do konkretnych badań lub analiz, dozwolone przez właściwy organ zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, w celu przeprowadzenia procesu produkcyjnego, w tym przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych, opracowania pasz, karmy dla zwierząt domowych lub produktów pochodnych lub testowania urządzeń lub sprzętu;

40.

„współspalanie odpadów” oznacza odzyskiwanie lub usuwanie we współspalarni produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych, będących odpadami;

41.

„spalanie” oznacza proces polegający na utlenianiu paliwa w celu wykorzystania wartości energetycznej produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych, niebędących odpadami;

42.

„spalanie odpadów” oznacza usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych jako odpadów w spalarni (zgodnie z jej definicją w art. 3 pkt 4 dyrektywy 2000/76/WE);

43.

„pozostałości spalania lub współspalania odpadów” oznaczają wszelkie pozostałości, zgodnie z ich definicją w art. 3 ust. 13 dyrektywy 2000/76/WE, powstałe w spalarniach lub współspalarniach poddających obróbce produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne;

44.

„kodowanie barwne” oznacza systematyczne użycie kolorów zgodnie z załącznikiem VIII rozdział II pkt 1 lit. c) w celu umieszczenia informacji przewidzianych niniejszym rozporządzeniem na powierzchni lub na części powierzchni opakowania, kontenera lub pojazdu, lub na etykiecie lub symbolu, którymi są opatrzone;

45.

„działania pośrednie” oznaczają działania, o których mowa w art. 19 lit. b), inne niż przechowywanie (składowanie);

46.

„garbowanie” oznacza wyprawianie skóry surowej przy użyciu garbników roślinnych, soli chromu lub innych substancji, takich jak sole glinu, żelaza, krzemu, aldehydy, chinony, lub innych garbników syntetycznych;

47.

„taksydermia” oznacza preparowanie, wypychanie i modelowanie skór zwierząt dla uzyskania realistycznego efektu, w sposób wykluczający przeniesienie niedopuszczalnych zagrożeń dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt przez spreparowaną tą drogą skórę;

48.

„handel” oznacza wymianę towarową pomiędzy państwami członkowskimi, w rozumieniu art. 28 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

49.

„metody przetwarzania” oznaczają metody wymienione w załączniku IV rozdział III i IV;

50.

„partia” oznacza jednostkę produkcyjną wytworzoną w jednym zakładzie przy zastosowaniu jednolitych parametrów produkcyjnych, takich jak pochodzenie materiałów, bądź pewną liczbę takich jednostek wytworzonych w sekwencji ciągłej w jednym zakładzie i przechowywanych łącznie jako jednostka wysyłki;

51.

„hermetyczne zaplombowany pojemnik” oznacza pojemnik zaprojektowany i przeznaczony do zabezpieczania zawartości przed wtargnięciem mikroorganizmów;

52.

„wytwórnia biogazu” oznacza zakład, w którym produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego bądź produkty pochodne stanowią co najmniej część materiału poddawanego biodegradacji w warunkach beztlenowych;

53.

„punkty gromadzenia” oznaczają budynki (inne niż zakłady przetwórcze), w których gromadzi się produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, o których mowa w art. 18 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, w celu ich wykorzystania do żywienia zwierząt, o których mowa w tymże artykule;

54.

„kompostownia” oznacza zakład, w którym produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego bądź produkty pochodne stanowią co najmniej część materiału poddawanego biodegradacji w warunkach tlenowych;

55.

„współspalarnia” oznacza zakład stacjonarny lub ruchomy, którego głównym przeznaczeniem jest wytwarzanie energii lub produktów materialnych, zgodnie z definicją w art. 3 ust. 5 dyrektywy 2000/76/WE;

56.

„spalarnia” oznacza każdą stacjonarną lub ruchomą jednostkę techniczną oraz wyposażenie przeznaczone do obróbki termicznej odpadów, zgodnie z definicją w art. 3 pkt 4 dyrektywy 2000/76/WE;

57.

„wytwórnia karmy dla zwierząt domowych” oznacza budynki lub obiekty przeznaczone do produkcji karmy dla zwierząt domowych lub dodatków smakowych, jak określono w art. 24 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009;

58.

„zakład przetwórczy” oznacza budynki lub obiekty przeznaczone do przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, jak określono w art. 24 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, w którym odbywa się przetwarzanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem IV lub załącznikiem X;

59.

„podłoża uprawowe” oznaczają materiały, w tym ziemię doniczkową, inne niż gleba in situ, w których uprawiane są rośliny lub grzyby i które stosowane są niezależnie od gleby in situ;

60.

„kryterium higieny procesu” oznacza kryterium wskazujące na akceptowalne funkcjonowanie procesu produkcji. Kryterium tego nie stosuje się do produktów wprowadzanych do obrotu. Określa ono wskaźnikową wartość zanieczyszczenia, powyżej której wymagane są działania naprawcze w celu utrzymania higieny procesu zgodnie z wymogami ogólnymi dotyczącymi bezpieczeństwa pasz.

61.

„odchody owadów” oznaczają mieszaninę odchodów pochodzących od owadów gospodarskich, podłoża pokarmowego, części owadów gospodarskich oraz martwych jaj o zawartości martwych owadów gospodarskich nie większej niż 5 % objętości i 3 % masy.

ROZDZIAŁ I

Powtórne przetwarzanie wewnątrzgatunkowe zwierząt futerkowych

1.

W Estonii, na Łotwie i w Finlandii dopuszcza się skarmianie wymienionych poniżej zwierząt futerkowych mączką mięsno-kostną lub innymi produktami, uzyskanymi z ciał lub części ciał zwierząt tych samych gatunków i przetworzonymi zgodnie z załącznikiem IV rozdział III:

a) lisy (Vulpes vulpes i Alopex lagopus);

b) jenoty (Nyctereutes procyonoides).

2.

W Estonii i na Łotwie dopuszcza się skarmianie zwierząt futerkowych z gatunku norka amerykańska (Mustela vison) mączką mięsno-kostną lub innymi produktami, uzyskanymi z ciał lub części ciał zwierząt tych samych gatunków i przetworzonymi zgodnie z metodami przetwarzania określonymi w załączniku IV rozdział III.

3.

Skarmianie, o którym mowa w pkt 1 i 2, odbywa się pod następującymi warunkami:

a) Skarmianie może odbywać się wyłącznie w gospodarstwach:

(i) zarejestrowanych przez właściwy organ na podstawie wniosku, do którego dołączono dokumentację wykazującą, że nie ma powodów, aby podejrzewać obecność czynnika TSE w populacji gatunku, którego dotyczy wniosek;

(ii) w których istnieje odpowiedni system nadzoru w odniesieniu do pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (TSE) u zwierząt futerkowych, obejmujący regularne badanie laboratoryjne próbek pod kątem TSE;

(iii) które przedstawiły odpowiednie gwarancje, że do łańcucha żywnościowego lub paszowego zwierząt innych niż futerkowe nie mogą się dostać żadne produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, mączka mięsno-kostna ani inne produkty pozyskane od tych zwierząt lub ich potomstwa i przetworzone zgodnie z załącznikiem IV rozdział III;

(iv) w odniesieniu do których nie odnotowano przypadków styczności z innym gospodarstwem, w którym podejrzewano lub stwierdzono ognisko TSE;

(v) w przypadku których podmiot prowadzący dane zarejestrowane gospodarstwo może zagwarantować, że:

– wszelkie czynności na tuszach zwierząt przeznaczonych do skarmiania zwierząt tego samego gatunku oraz ich przetwarzanie odbywa się oddzielnie od tusz zwierząt nieprzeznaczonych do tego celu,

– zwierzęta futerkowe skarmiane mączką mięsno-kostną lub innymi produktami uzyskanymi ze zwierząt tego samego gatunku i przetworzonymi zgodnie z załącznikiem IV rozdział III są trzymane oddzielnie od zwierząt, które nie są skarmiane produktami uzyskanymi ze zwierząt tego samego gatunku,

– dane gospodarstwo spełnia wymogi określone w załączniku VI rozdział II sekcja 1 pkt 2 oraz w załączniku VIII rozdział II pkt 2 lit. b) ppkt (ii).

(b) Podmiot prowadzący dane gospodarstwo dopilnowuje, aby mączka mięsno-kostna bądź inne produkty pozyskane od zwierząt danego gatunku i przeznaczone do skarmiania zwierząt tego samego gatunku były:

(i) przetworzone w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 24 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 i wyłącznie z zastosowaniem metod przetwarzania nr od 1 do 5 lub metody przetwarzania nr 7, wymienionych w załączniku IV rozdział III do niniejszego rozporządzenia;

(ii) pozyskane od zdrowych zwierząt uśmierconych w celu pozyskania futra.

c) W przypadku stwierdzenia lub podejrzenia styczności z innym gospodarstwem, w którym podejrzewa się lub stwierdzono ognisko TSE, podmiot prowadzący dane gospodarstwo musi niezwłocznie:

(i) poinformować o takim kontakcie właściwy organ;

(ii) wstrzymać wysyłkę zwierząt futerkowych do wszystkich miejsc przeznaczenia do czasu otrzymania zezwolenia właściwego organu.

ROZDZIAŁ II

Skarmianie zwierząt gospodarskich roślinami

Skarmianie zwierząt gospodarskich roślinami pochodzącymi z danego terenu – czy to poprzez bezpośredni dostęp zwierząt do terenu, czy poprzez skarmianie roślinami ciętymi – w przypadkach, gdy na terenie tym stosowano nawozy organiczne lub polepszacze gleby, jest dopuszczalne pod następującymi warunkami:

a)

zastosowano okres karencji wynoszący co najmniej 21 dni, o którym mowa w art. 11 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009,

b)

stosowane były wyłącznie nawozy organiczne i polepszacze gleby zgodne z art. 32 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 oraz z załącznikiem XI rozdział II do niniejszego rozporządzenia.

Warunki te nie mają jednak zastosowania, o ile na danym terenie stosowano jedynie następujące nawozy naturalne lub polepszacze gleby:

a)

obornik i guano;

b)

treść przewodu pokarmowego, mleko, produkty na bazie mleka, produkty pochodne mleka, siara i produkty z siary – które w opinii właściwego organu nie stanowią zagrożenia rozprzestrzenienia żadnej poważnej choroby zwierząt.

ROZDZIAŁ I

OGÓLNE WYMOGI DOTYCZĄCE SPALANIA I WSPÓŁSPALANIA ODPADÓW

Sekcja 1

Warunki ogólne

1.

Podmioty prowadzące spalarnie i współspalarnie, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. b) niniejszego rozporządzenia, zapewniają spełnienie w prowadzonych przez siebie zakładach następujących warunków higieny:

a) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty pochodne muszą być usuwane jak najszybciej po ich dostarczeniu, zgodnie z warunkami ustalonymi przez właściwy organ. Do czasu usunięcia zapewnia się ich właściwie przechowywanie, zgodnie z warunkami ustalonymi przez właściwy organ.

b) W spalarniach i współspalarniach muszą istnieć odpowiednie ustalenia dotyczące czyszczenia i dezynfekcji kontenerów i pojazdów, szczególnie w wyznaczonym obszarze, z którego ścieki usuwane są zgodnie z prawodawstwem UE w celu uniknięcia ryzyka skażenia.

c) Spalarnie i współspalarnie muszą być zlokalizowane na dobrze odwodnionym, twardym podłożu.

d) Spalarnie i współspalarnie muszą być odpowiednio zabezpieczone przed szkodnikami, takimi jak owady, gryzonie i ptaki. Do tego celu należy stosować udokumentowany program zwalczania szkodników.

e) Pracownicy muszą mieć zapewniony dostęp do odpowiednich pomieszczeń służących higienie osobistej, takich jak toalety, przebieralnie i umywalnie, jeśli jest to konieczne dla zapobieżenia zanieczyszczeniu.

f) Dla wszystkich części pomieszczeń należy ustanowić i udokumentować procedury w zakresie czyszczenia. Do czyszczenia należy zapewnić odpowiednie wyposażenie i środki czystości.

g) Kontrola higieny musi obejmować regularne inspekcje środowiska i wyposażenia. Harmonogram inspekcji i ich wyniki muszą być udokumentowane i przechowywane przez co najmniej dwa lata.

2.

Podmiot prowadzący spalarnię lub współspalarnię podejmuje wszystkie niezbędne środki ostrożności dotyczące odbioru produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych w celu zapobieżenia bezpośredniemu ryzyku dla zdrowia ludzi i zwierząt lub ograniczenia go w maksymalnym możliwym zakresie.

3.

Zwierzęta nie mogą mieć dostępu do spalarni i współspalarni, a także do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych oczekujących na spalenie lub współspalenie jako odpady oraz do popiołów będących produktem spalenia lub współspalenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jako odpadów.

4.

Jeżeli spalarnia lub współspalarnia znajduje się w gospodarstwie z żywym inwentarzem:

a) należy zapewnić całkowite fizyczne oddzielenie wyposażenia służącego do spalania lub współspalania odpadów od zwierząt gospodarskich, ich paszy i ściółki, w razie potrzeby także za pomocą ogrodzenia;

b) wyposażenie musi być przeznaczone wyłącznie do spalania odpadów i nie może być stosowane w innych miejscach w gospodarstwie, bądź też, w przypadku takiego zastosowania, wyposażenie należy wcześniej oczyścić i zdezynfekować;

c) pracownicy spalarni lub współspalarni muszą zmieniać odzież wierzchnią i obuwie każdorazowo przed podjęciem czynności wymagających kontaktu ze zwierzętami gospodarskimi lub ich paszą.

5.

Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty pochodne oczekujące na spalenie lub współspalenie jako odpady oraz popioły po spaleniu lub współspaleniu odpadów muszą być przechowywane w przykrytych i właściwie oznakowanych pojemnikach, w razie potrzeby uszczelnionych.

6.

Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które nie uległy pełnemu spaleniu jako odpady, poddaje się ponownemu spaleniu lub usuwa się w inny sposób, z wyjątkiem usunięcia na zatwierdzone składowisko odpadów, zgodnie z art. 12, 13 i 14 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, zależnie od przypadku.

Sekcja 2

Warunki eksploatacji

Spalarnie lub współspalarnie muszą być zaprojektowane, wyposażone, zbudowane i eksploatowane w taki sposób, aby temperatura gazu powstającego w wyniku przetwarzania wzrastała w sposób kontrolowany i liniowy, nawet w najbardziej niekorzystnych warunkach, do 850 °C na czas co najmniej 2 sekund lub do 1 100 °C na 0,2 sekundy – według pomiaru blisko wewnętrznej ściany lub w innym reprezentatywnym punkcie komory spalania lub współspalania, dopuszczonym przez właściwy organ.

Sekcja 3

Pozostałości spalania lub współspalania odpadów

1.

Zapewnia się minimalną możliwą ilość i poziom szkodliwości pozostałości spalania i współspalania odpadów. Pozostałości takie muszą być odzyskiwane, w zależności od sytuacji, bezpośrednio w spalarni lub współspalarni bądź poza nią, zgodnie z odnośnymi przepisami prawa UE, bądź usuwane na zatwierdzone składowisko odpadów.

2.

Transport i tymczasowe przechowywanie suchych pozostałości, w tym pyłu, musi odbywać się w taki sposób, aby zapobiec ich rozproszeniu w środowisku naturalnym (np. w zamkniętych pojemnikach).

Sekcja 4

Pomiar temperatury i innych parametrów

1.

Do monitorowania parametrów i warunków procesu spalania lub współspalania wykorzystuje się odpowiednie techniki.

2.

W zatwierdzeniu wystawianym przez właściwy organ lub w załączonych warunkach ustala się wymagania dotyczące pomiarów temperatury.

3.

Działanie wszelkich zautomatyzowanych urządzeń monitorowania poddaje się kontroli i corocznym przeglądom.

4.

Wyniki pomiarów temperatury rejestruje się i przedstawia we właściwy sposób, aby umożliwić właściwemu organowi sprawdzenie zgodności z dozwolonymi warunkami eksploatacji ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu zgodnie z procedurami, które ustali wspomniany organ.

Sekcja 5

Nieprawidłowe działanie

W przypadku awarii lub nieprawidłowego działania spalarni lub współspalarni podmiot ją prowadzący bez zbędnej zwłoki ogranicza lub zawiesza eksploatację spalarni lub współspalarni do czasu przywrócenia normalnych warunków pracy.

ROZDZIAŁ II

SPALARNIE I WSPÓŁSPALARNIE O WYSOKIEJ WYDAJNOŚCI

Sekcja 1

Szczególne warunki eksploatacji

Spalarnie lub współspalarnie przetwarzające wyłącznie produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne, o wydajności wysokiej, czyli przekraczającej 50 kg na godzinę, w przypadku których nie jest wymagane pozwolenie na eksploatację zgodnie z dyrektywą 2000/76/WE, podlegają następującym warunkom:

a)

Każda linia danej spalarni lub współspalarni musi być wyposażona w co najmniej jeden palnik pomocniczy. Palnik ten włącza się automatycznie, kiedy temperatura gazów spalinowych po ostatnim wtrysku powietrza spada poniżej 850 °C lub 1 100 °C, zależnie od przypadku. Należy go również wykorzystywać podczas rozruchu i zatrzymywania eksploatacji w celu zagwarantowania utrzymania temperatury 850 °C lub 1 100 °C, zależnie od przypadku, przez cały czas wykonywania wspomnianych czynności i tak długo, jak długo niespalony materiał pozostaje w komorze spalania lub współspalania.

b)

Jeśli wprowadzanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych do komory spalania lub współspalania odbywa się w sposób ciągły, zakład musi być wyposażony w automatyczny system zapobiegający wprowadzaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych przy rozruchu, przed osiągnięciem temperatury 850 °C lub 1 100 °C, zależnie od przypadku, oraz za każdym razem gdy temperatura odbiega od tych odpowiednich wartości.

c)

Podmiot prowadzący spalarnię musi eksploatować ją w sposób zapewniający taki poziom spalenia odpadów, by zawartość węgla organicznego ogółem (CWO) w żużlu i popiołach dennych była niższa od 3 % lub ich strata w czasie zapłonu były niższa od 5 % suchej masy materiału. W razie potrzeby stosuje się odpowiednie techniki wstępnej obróbki odpadów.

Sekcja 2

Odpływ wody

1.

Lokalizacje spalarni lub współspalarni o wysokiej wydajności, w tym związanych z nimi miejsc przechowywania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, projektuje się w sposób uniemożliwiający nieuprawnione i przypadkowe uwolnienie substancji zanieczyszczających do gleby, wód powierzchniowych i wód gruntowych.

2.

Należy zapewnić obecność zbiornika o odpowiedniej pojemności magazynowania dla zanieczyszczonej wody deszczowej wypływającej z terenu spalarni lub współspalarni bądź dla zanieczyszczonej wody powstałej w wyniku przelewania lub gaszenia ognia.

W razie konieczności podmiot prowadzący spalarnię lub współspalarnię zapewnia w miarę potrzeb możliwość badania i oczyszczenia takich wód przed ich odprowadzeniem,.

ROZDZIAŁ III

SPALARNIE I WSPÓŁSPALARNIE O NISKIEJ WYDAJNOŚCI

Spalarnie lub współspalarnie przetwarzające wyłącznie produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne, o wydajności niskiej, czyli o maksymalnej wydajności niższej niż 50 kg produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na godzinę lub na partię, w przypadku których nie jest wymagane pozwolenie na eksploatację zgodnie z dyrektywą 2000/76/WE:

a)

są wykorzystywane jedynie do usuwania:

(i) martwych zwierząt domowych, o których mowa w art. 8 lit. a) ppkt (iii) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009;

(ii) materiałów kategorii 1, o których mowa w art. 8 lit. b), e) i f), materiałów kategorii 2, o których mowa w art. 9, lub materiałów kategorii 3, o których mowa w art. 10 tego rozporządzenia; oraz

(iii) martwych indywidualnie identyfikowanych zwierząt z rodziny koniowatych z gospodarstw nie podlegających ograniczeniom o charakterze zdrowotnym zgodnie z art. 4 ust. 5 lub art. 5 dyrektywy 2009/156/WE, jeżeli jest to dozwolone przez państwo członkowskie;

b)

muszą być wyposażone w palnik pomocniczy, kiedy wprowadzane są do nich materiały kategorii 1, o których mowa w art. 8 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009;

c)

muszą zapewniać całkowitą zamianę produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego w popiół.

Zanieczyszczenie

Dopuszczalna wielkość emisji w mg/Nm³

Dwutlenek siarki

50

Tlenki azotu (jako NO₂)

200

Cząstki stałe

10

ROZDZIAŁ I

WYMOGI DOTYCZĄCE ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH ORAZ OKREŚLONYCH INNYCH ZAKŁADÓW I PRZEDSIĘBIORSTW

Sekcja 1

Warunki ogólne

1.

W odniesieniu do przetwarzania metodą sterylizacji ciśnieniowej lub metodami, o których mowa w art. 15 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, zakłady przetwórcze winny spełniać następujące wymogi:

a) Zakłady przetwórcze nie mogą znajdować się w tych samych miejscach, co rzeźnie lub inne przedsiębiorstwa zatwierdzone lub zarejestrowane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 852/2004 lub rozporządzeniem (WE) nr 853/2004, chyba że zagrożenie dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt, wynikające z przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego pochodzących z tych rzeźni lub innych przedsiębiorstw, zostanie ograniczone dzięki przestrzeganiu co najmniej niżej wymienionych warunków:

(i) zakład przetwórczy musi być fizycznie oddzielony od rzeźni lub innego przedsiębiorstwa, w razie potrzeby poprzez umiejscowienie zakładu przetwórczego w budynku całkowicie oddzielnym od rzeźni lub innego przedsiębiorstwa;

(ii) w zakładzie przetwórczym konieczna jest instalacja i stosowanie:

– systemu przenośników, niemożliwego do ominięcia, łączącego zakład przetwórczy z rzeźnią lub innym przedsiębiorstwem,

– wejść, zatok odbioru, wyposażenia i wyjść oddzielnych dla zakładu przetwórczego i dla rzeźni lub przedsiębiorstwa;

(iii) należy podjąć środki zapobiegające rozprzestrzenianiu się zagrożenia poprzez czynności pracowników zatrudnionych w zakładzie przetwórczym oraz w rzeźni lub innym przedsiębiorstwie;

(iv) do zakładu przetwórczego nie mogą mieć dostępu osoby nieupoważnione ani zwierzęta.

W drodze odstępstwa od ppkt (i)-(iv), w przypadku zakładów przetwórczych przetwarzających materiał kategorii 3, właściwy organ może zezwolić na warunki inne niż zawarte w wymienionych podpunktach celem ograniczenia zagrożenia dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt, włącznie z zagrożeniem powstałym w wyniku przetwarzania materiału kategorii 3 pochodzącego z zewnętrznych przedsiębiorstw zatwierdzonych lub zarejestrowanych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 852/2004 lub rozporządzeniem (WE) nr 853/2004.

Państwa członkowskie, których właściwe organy skorzystają z tego odstępstwa, informują o tym Komisję i pozostałe państwa członkowskie w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, o którym mowa w art. 52 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009;

b) Zakład przetwórczy musi mieć odpowiednio wydzielone sektory czysty i brudny. W sektorze brudnym musi znajdować się zadaszone miejsce do przyjmowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego; jego konstrukcja musi zapewniać łatwe czyszczenie i dezynfekowanie. Podłogi muszą być położone w taki sposób, aby ułatwiały odprowadzanie cieczy;

c) Zakład przetwórczy musi być odpowiednio wyposażony m.in. w toalety, przebieralnie i umywalnie dla personelu;

d) Zakład przetwórczy musi posiadać zdolność do produkcji gorącej wody i pary wystarczającą do celów przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;

e) Sektor brudny musi, we właściwych przypadkach, zawierać urządzenia do rozdrabniania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz urządzenia do ładowania rozdrobnionych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do jednostki przetwarzania;

f) W przypadku gdy wymagana jest obróbka cieplna, wszystkie instalacje muszą być wyposażone w:

(i) urządzenia pomiarowe do monitorowania temperatury w czasie, a także – o ile ma to zastosowanie przy danej metodzie przetwarzania – do monitorowania ciśnienia w punktach krytycznych;

(ii) urządzenia do ciągłego zapisu wyników powyższych pomiarów w taki sposób, aby były one dostępne do celów nadzoru i kontroli urzędowych

(iii) odpowiedni system zabezpieczający przed niedostatecznym ogrzewaniem;

g) W celu zapobieżenia powtórnemu zanieczyszczeniu produktów pochodnych przez wprowadzenie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego istnieć musi wyraźny podział między częścią zakładu, gdzie wyładowywany jest materiał przywożony do przetwarzania, a częściami przeznaczonymi do przetwarzania produktu i przechowywania produktu przetworzonego.

2.

Zakład przetwórczy musi posiadać urządzenia do czyszczenia i dezynfekcji kontenerów lub pojemników, w których produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego są przyjmowane, oraz środków transportu innych niż statki, w których są one przewożone.

3.

Należy zapewnić odpowiednie urządzenia do dezynfekcji kół pojazdów oraz w razie potrzeby innych ich części przy wyjeździe z sektora brudnego zakładu przetwórczego.

4.

Wszystkie zakłady przetwórcze muszą posiadać kanalizację spełniającą wymogi ustalone przez właściwe organy zgodnie z prawodawstwem UE.

5.

Zakład przetwórczy musi posiadać własne laboratorium lub korzystać z usług laboratorium zewnętrznego. Laboratorium musi być odpowiednio wyposażone do celów przeprowadzania niezbędnych analiz i zostać zatwierdzone przez właściwy organ na podstawie oceny jego zdolności do przeprowadzania tych analiz, względnie być akredytowane zgodnie z uznanymi normami międzynarodowymi lub podlegać regularnym kontrolom przeprowadzanym przez właściwy organ w celu oceny jego zdolności do przeprowadzania tych analiz.

6.

Jeżeli z oceny ryzyka wynika, że ilość przetwarzanych produktów wymaga regularnej lub stałej obecności przedstawicieli właściwego organu, zakład przetwórczy musi posiadać odpowiednio wyposażone, zamykane pomieszczenie do wyłącznego użytku służby inspekcyjnej.

Sekcja 2

Oczyszczanie ścieków

1.

Zakłady przetwórcze przetwarzające materiał kategorii 1 i inne obiekty, gdzie usuwa się materiał szczególnego ryzyka, rzeźnie oraz zakłady przetwórcze przetwarzające materiał kategorii 2 zobowiązane są dokonywać procesu wstępnego oczyszczania w pierwszej fazie oczyszczania ścieków, celem zatrzymania i zebrania materiału pochodzenia zwierzęcego.

Wyposażenie stosowane do wstępnego oczyszczania składa się z syfonów kanalizacyjnych lub sit z otworami, gdzie wielkość porów filtrujących lub oczek nie przekracza 6 mm, umieszczonych na końcowym etapie procesu przetwórczego, lub z równoważnych systemów, zapewniających zatrzymanie stałych cząstek o rozmiarze przekraczającym 6 mm.

2.

Ścieki z obiektów określonych w ust. 1 muszą zostać poddane wstępnemu oczyszczaniu zapewniającemu filtrację wszystkich ścieków przed ich odprowadzeniem z obiektów. Materiału stałego pochodzenia zwierzęcego nie wolno rozdrabniać, macerować ani poddawać żadnemu innemu przetwarzaniu ani działaniu nacisku celem ułatwienia ich przejścia przez wstępny proces przetwarzania.

3.

Wszystkie materiały pochodzenia zwierzęcego zatrzymane podczas wstępnego oczyszczania w obiektach określonych w pkt 1 zbiera się i przewozi jako materiał kategorii 1 lub kategorii 2, w zależności od przypadku, oraz usuwa się je zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1069/2009.

4.

Ścieki poddane wstępnemu oczyszczaniu w obiektach określonych w pkt 1 oraz ścieki z innych obiektów, w których dokonuje się przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub innych czynności na tych produktach, oczyszcza się zgodnie z prawodawstwem UE, bez ograniczeń przewidzianych niniejszym rozporządzeniem.

5.

W uzupełnieniu wymogów ustanowionych w pkt 4 właściwy organ może zobowiązać podmioty prowadzące zakłady, aby ścieki pochodzące z sektora brudnego zakładów przetwórczych, a także z zakładów lub przedsiębiorstw prowadzących działania pośrednie na materiale kategorii 1 lub kategorii 2 lub przechowujących materiały kategorii 1 lub kategorii 2, były oczyszczane zgodnie z warunkami zapewniającymi ograniczenie zagrożeń ze strony czynników chorobotwórczych.

6.

Nie naruszając przepisów zawartych w pkt 1–5 zabrania się usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w tym krwi i mleka, oraz produktów pochodnych wraz ze ściekami.

Niemniej jednak materiał kategorii 3 składający się z osadu z centryfug lub separatorów może być usuwany ze ściekami, o ile został poddany obróbce jedną z metod przewidzianych dla osadu z centryfug lub separatorów w załączniku X rozdział II sekcja 4 część III do niniejszego rozporządzenia.

Sekcja 3

Szczegółowe wymogi dotyczące przetwarzania materiałów kategorii 1 i 2

Rozmieszczenie pomieszczeń w zakładach przetwórczych przetwarzających materiał kategorii 1 i 2 musi zapewniać całkowite oddzielenie materiału kategorii 1 od materiału kategorii 2 od chwili odbioru surowca do chwili wysyłki otrzymanego z niego produktu pochodnego, chyba że mieszanina materiału kategorii 1 i materiału kategorii 2 jest przetwarzana jako materiał kategorii 1.

Sekcja 4

Szczegółowe wymogi dotyczące przetwarzania materiałów kategorii 3

W uzupełnieniu ogólnych warunków ustanowionych w sekcji 1 zastosowanie mają następujące wymogi:

1.

Zakłady przetwórcze przetwarzające materiały kategorii 3 nie mogą znajdować się w tym samym miejscu, co zakłady przetwórcze przetwarzające materiały kategorii 1 lub 2, chyba że znajdują się one w całkowicie oddzielnych zabudowaniach.

2.

Właściwy organ może jednak zezwolić na przetwarzanie materiału kategorii 3 w miejscu, w którym odbywa się przetwarzanie lub inne czynności na materiale kategorii 1 lub kategorii 2, o ile zapobiega się zanieczyszczeniu krzyżowemu poprzez:

a) odpowiednie rozmieszczenie pomieszczeń, w szczególności sposób odbioru, a także sposób dalszego obchodzenia się z surowcami;

b) odpowiednie rozmieszczenie i sposób eksploatacji urządzeń stosowanych do przetwarzania, w tym rozmieszczenie i eksploatację osobnych linii przetwarzania lub procedury czyszczenia, wykluczające rozprzestrzenianie się jakichkolwiek zagrożeń dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt oraz

c) odpowiednie rozmieszczenie i sposób eksploatacji miejsc do tymczasowego przechowywania produktów gotowych.

3.

W zakładach przetwórczych przetwarzających materiał kategorii 3 zapewnia się obecność instalacji służącej kontroli obecności ciał obcych, np. materiału opakowaniowego lub fragmentów metalowych, w produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktach pochodnych, o ile zakłady te przetwarzają materiały przeznaczone na pasze. Wspomniane ciała obce usuwa się przed przetwarzaniem lub w jego trakcie.

ROZDZIAŁ II

WYMOGI DOTYCZĄCE HIGIENY I PRZETWARZANIA

Sekcja 1

Ogólne wymogi w zakresie higieny

W uzupełnieniu ogólnych wymogów w zakresie higieny, przewidzianych w art. 25 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, zakłady przetwórcze prowadzą udokumentowane programy zwalczania szkodników w ramach realizacji przepisów art. 25 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia, dotyczących zabezpieczenia przed szkodnikami, takimi jak owady, gryzonie i ptaki.

Sekcja 2

Ogólne wymogi w zakresie przetwarzania

1.

Do ciągłego monitorowania warunków przetwarzania należy używać dokładnie kalibrowanych mierników lub rejestratorów. Należy zachować dokumentację wskazującą datę ich kalibracji.

2.

Materiał, który prawdopodobnie nie został poddany określonej obróbce cieplnej, np. materiał uwolniony podczas rozruchu lub wycieku z podgrzewaczy, musi zostać ponownie skierowany do obróbki cieplnej bądź zebrany i ponownie przetworzony lub usunięty zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1069/2009.

Sekcja 3

Metody przetwarzania materiału kategorii 1 i kategorii 2

O ile właściwy organ nie wymaga stosowania sterylizacji ciśnieniowej (metoda nr 1), materiał kategorii 1 i kategorii 2 przetwarza się zgodnie z metodami przetwarzania nr 2, 3, 4 lub 5, o których mowa w rozdziale III.

Sekcja 4

Przetwarzanie materiału kategorii 3

1.

Dla każdej metody przetwarzania, określonej w rozdziale III, krytyczne punkty kontroli, określające zakres obróbki cieplnej stosowany w przetwarzaniu, uwzględniają następujące wskaźniki:

a) wielkość cząstek surowca;

b) temperaturę osiąganą w procesie obróbki cieplnej;

c) ciśnienie, jakiemu ewentualnie poddano surowiec;

d) czas trwania procesu obróbki cieplnej lub szybkość podawania surowca w systemie ciągłym. Do każdego stosowanego krytycznego punktu kontroli należy określić minimalne normy przetwarzania.

2.

W przypadku chemicznych metod obróbki, dozwolonych przez właściwy organ jako metoda przetwarzania nr 7 zgodnie z rozdziałem III pkt G, krytyczne punkty kontroli określające zakres zastosowanej obróbki chemicznej obejmują uzyskany poziom wyregulowania odczynu pH.

3.

Dla zapewnienia możliwości wykazania, że dla każdego krytycznego punktu kontroli stosowane są minimalne wartości przetwarzania, należy przechowywać dokumentację przez co najmniej dwa lata.

4.

Materiał kategorii 3 przetwarza się zgodnie z którąkolwiek z metod przetwarzania nr 1–5 lub nr 7 bądź też, w przypadku materiału pochodzącego od zwierząt wodnych, którąkolwiek z metod przetwarzania nr 1–7, o których mowa w rozdziale III.

ROZDZIAŁ III

STANDARDOWE METODY PRZETWARZANIA

A.

Metoda przetwarzania nr 1 (sterylizacja ciśnieniowa)

Rozdrabnianie

1. Jeżeli wielkość cząstek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do przetworzenia przekracza 50 mm, muszą one zostać rozdrobnione przy użyciu właściwych urządzeń, tak nastawionych, aby po rozdrobnieniu cząstki nie były większe niż 50 mm. Skuteczność urządzeń musi być sprawdzana codziennie, a ich stan odnotowany. Jeżeli kontrole wykażą istnienie cząstek większych niż 50 mm, przetwarzanie należy wstrzymać i dokonać naprawy przed jego wznowieniem.

Czas, temperatura i ciśnienie

2. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, w cząstkach o wielkości nieprzekraczającej 50 mm, muszą być podgrzewane do temperatury wnętrza powyżej 133 ° C nieprzerwanie przez co najmniej 20 minut pod ciśnieniem (bezwzględnym) co najmniej 3 barów. Ciśnienie musi być wytworzone poprzez odprowadzenie całego powietrza z komory sterylizacyjnej i zastąpienie go parą wodną („ nasycona para wodna”); obróbka cieplna może być stosowana jako proces samodzielny lub jako proces wstępny poprzedzający fazę sterylizacji lub proces końcowy występujący po niej.

3. Przetwarzanie może być prowadzone systemem wsadowym lub ciągłym.

B.

Metoda przetwarzania nr 2

Rozdrabnianie

1. Jeżeli wielkość cząstek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do przetworzenia przekracza 150 mm, muszą one zostać rozdrobnione przy użyciu właściwych urządzeń, tak nastawionych, aby po rozdrobnieniu cząstki nie były większe niż 150 mm. Skuteczność urządzeń musi być sprawdzana codziennie, a ich stan odnotowany. Jeżeli kontrole wykażą istnienie cząstek większych niż 150 mm, przetwarzanie należy wstrzymać i dokonać naprawy przed jego wznowieniem.

Czas, temperatura i ciśnienie

2. Po rozdrobnieniu produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego muszą być podgrzewane w sposób zapewniający osiągnięcie temperatury wnętrza przekraczającej 100 ° C na czas co najmniej 125 minut, temperatury powyżej 110 °C na czas co najmniej 120 minut oraz temperatury powyżej 120 °C na czas najmniej 50 minut.

Wymienione temperatury wnętrza mogą być osiągane kolejno lub poprzez jednoczesne wystąpienie wymienionych okresów.

3. Przetwarzanie musi być prowadzone systemem wsadowym.

C.

Metoda przetwarzania nr 3

Rozdrabnianie

1. Jeżeli wielkość cząstek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do przetworzenia przekracza 30 mm, muszą one zostać rozdrobnione przy użyciu właściwych urządzeń, tak nastawionych, aby po rozdrobnieniu cząstki nie były większe niż 30 mm. Skuteczność urządzeń musi być sprawdzana codziennie, a ich stan odnotowany. Jeżeli kontrole wykażą istnienie cząstek większych niż 30 mm, przetwarzanie należy wstrzymać i dokonać naprawy przed jego wznowieniem.

Czas, temperatura i ciśnienie

2. Po rozdrobnieniu produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego muszą być podgrzewane w sposób zapewniający osiągnięcie temperatury wnętrza przekraczającej 100 °C na czas co najmniej 95 minut, temperatury powyżej 110 ° C na czas co najmniej 55 minut oraz temperatury powyżej 120 °C na czas co najmniej 13 minut.

Wymienione temperatury wnętrza mogą być osiągane kolejno lub poprzez jednoczesne wystąpienie wymienionych okresów.

3. Przetwarzanie może być prowadzone systemem wsadowym lub ciągłym.

D.

Metoda przetwarzania nr 4

Rozdrabnianie

1. Jeżeli wielkość cząstek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do przetworzenia przekracza 30 mm, muszą one zostać rozdrobnione przy użyciu właściwych urządzeń, tak nastawionych, aby po rozdrobnieniu cząstki nie były większe niż 30 mm. Skuteczność urządzeń musi być sprawdzana codziennie, a ich stan odnotowany. Jeżeli kontrole wykażą istnienie cząstek większych niż 30 mm, przetwarzanie należy wstrzymać i dokonać naprawy przed jego wznowieniem.

Czas, temperatura i ciśnienie

2. Po rozdrobnieniu produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego muszą zostać umieszczone w naczyniu z dodatkiem tłuszczu, a następnie podgrzewane w sposób zapewniający osiągnięcie temperatury wnętrza przekraczającej 100 °C na czas co najmniej 16 minut, temperatury powyżej 110 °C na czas co najmniej 13 minut, temperatury powyżej 120 °C na czas co najmniej 8 minut oraz temperatury powyżej 130 °C na czas co najmniej 3 minut.

Wymienione temperatury wnętrza mogą być osiągane kolejno lub poprzez jednoczesne wystąpienie wymienionych okresów.

3. Przetwarzanie może być prowadzone systemem wsadowym lub ciągłym.

E.

Metoda przetwarzania nr 5

Rozdrabnianie

1. Jeżeli wielkość cząstek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do przetworzenia przekracza 20 mm, muszą one zostać rozdrobnione przy użyciu właściwych urządzeń, tak nastawionych, aby po rozdrobnieniu cząstki nie były większe niż 20 mm. Skuteczność urządzeń musi być sprawdzana codziennie, a ich stan odnotowany. Jeżeli kontrole wykażą istnienie cząstek większych niż 20 mm, przetwarzanie należy wstrzymać i dokonać naprawy przed jego wznowieniem.

Czas, temperatura i ciśnienie

2. Po rozdrobnieniu produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego muszą być podgrzewane do momentu koagulacji, a następnie wytłaczane w celu usunięcia tłuszczu i wody z materiału białkowego. Materiał białkowy należy następnie podgrzewać w sposób zapewniający osiągnięcie temperatury wnętrza przekraczającej 80 °C na czas co najmniej 120 minut i temperatury powyżej 100 °C na czas co najmniej 60 minut.

Wymienione temperatury wnętrza mogą być osiągane kolejno lub poprzez jednoczesne wystąpienie wymienionych okresów.

3. Przetwarzanie może być prowadzone systemem wsadowym lub ciągłym.

F.

Metoda przetwarzania nr 6 (wyłącznie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego kategorii 3, pochodzących od zwierząt wodnych lub bezkręgowców wodnych)

Rozdrabnianie

1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego muszą być rozdrobnione do wielkości cząstek nieprzekraczającej:

a) 50 mm w przypadku zastosowania obróbki cieplnej określonej w pkt 2 lit. a) lub

b) 30 mm w przypadku zastosowania obróbki cieplnej określonej w pkt 2 lit. b).

Następnie należy je zmieszać z kWasem mrówkowym w celu obniżenia odczynu pH do wartości nieprzekraczającej 4,0 i utrzymania go na tym poziomie. Mieszanina musi być przechowywana przez co najmniej 24 godziny, zanim poddana zostanie dalszej obróbce.

Czas, temperatura i ciśnienie

2. Po rozdrobnieniu mieszaninę należy podgrzewać:

a) do temperatury wnętrza wynoszącej co najmniej 90 ° C przez co najmniej 60 minut lub

b) do temperatury wnętrza wynoszącej co najmniej 70 ° C przez co najmniej 60 minut.

W przypadku stosowania systemu o ciągłym przepływie przemieszczanie się produktu w konwertorze cieplnym musi być kontrolowane za pomocą sterowania mechanicznego, ograniczającego przesunięcia produktu w sposób gwarantujący, że przy końcu obróbki cieplnej produkt przeszedł cykl obróbki wystarczający pod względem czasu i temperatury.

3. Przetwarzanie może być prowadzone systemem wsadowym lub ciągłym.

G.

Metoda przetwarzania nr 7

1. Dowolna metoda przetwarzania dopuszczona przez właściwy organ, o ile podmiot wykazał właściwemu organowi, że zapewniono:

a) identyfikację istotnych zagrożeń w materiale wyjściowym z uwzględnieniem pochodzenia materiału oraz potencjalnych zagrożeń związanych ze statusem zdrowotnym zwierząt w danym państwie członkowskim bądź na obszarze lub w strefie, w których ma być stosowana dana metoda;

b) zdolność tej metody przetwarzania do ograniczenia wspomnianych zagrożeń do poziomu niestanowiącego znacznego ryzyka dla zdrowia publicznego ani dla zdrowia zwierząt;

c) codzienne pobieranie próbek produktu gotowego przez okres 30 dni produkcyjnych, zgodnie z następującymi normami mikrobiologicznymi:

(i) Próbki materiału pobrane bezpośrednio po obróbce cieplnej:

Clostridium perfringens nieobecne w 1 g produktów

(ii) Próbki materiału pobrane podczas przechowywania lub w momencie wycofywania z przechowywania:

Salmonella: nieobecna w 25 g: n=5, c=0, m=0, M=0

Enterobakterie: n=5, c=2; m=10; M=300 w 1 g

gdzie:

n = liczba badanych próbek;

m = wartość graniczna liczby bakterii; wynik jest uznawany za zadowalający, jeżeli liczba bakterii we wszystkich próbkach nie przekracza m;

M = maksymalna wartość dla liczby bakterii; wynik jest uznawany za niezadowalający, jeżeli liczba bakterii w jednej lub kilku próbkach równa się M lub więcej oraz

c = liczba próbek, w których liczba bakterii zawiera się między m i M; próbki są w dalszym ciągu uznawane za zadowalające, jeżeli liczba bakterii w pozostałych próbkach nie przekracza m.

2. Szczegółowe dane dotyczące krytycznych punktów kontroli, w których każdy zakład przetwórczy zadowalająco spełnia normy mikrobiologiczne, muszą być rejestrowane i przechowywane, tak aby umożliwić podmiotowi oraz właściwemu organowi monitorowanie działalności zakładu przetwórczego. Rejestrowane i monitorowane informacje muszą obejmować wielkość cząstek oraz, gdy jest to właściwe, temperaturę przemiany, czas bezwzględny, wykres ciśnienia, szybkość podawania surowca i stopień odzysku tłuszczu.

3. W drodze odstępstwa od pkt 1 właściwy organ może zezwolić na stosowanie metod przetwarzania zatwierdzonych przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia zgodnie z załącznikiem V rozdział III do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002.

4. Właściwy organ zakazuje stosowania metod przetwarzania, o których mowa w pkt 1 i 3, bądź zawiesza ich stosowanie, jeśli otrzyma dowody, że jakiekolwiek okoliczności określone w pkt 1 lit. a) lub b) uległy istotnej zmianie.

5. Właściwy organ, na wniosek właściwego organu innego państwa członkowskiego, przekazuje mu dostępne informacje w zakresie pkt 1 i 2, dotyczące dopuszczonej metody przetwarzania.

ROZDZIAŁ IV

ALTERNATYWNE METODY PRZETWARZANIA

Sekcja 1

Przepisy ogólne

1.

Materiały będące wynikiem przetwarzania materiałów kategorii 1 i 2 muszą być trwale oznakowane zgodnie z wymogami dotyczącymi znakowania niektórych produktów pochodnych, ustanowionymi w załączniku VIII rozdział V.

Znakowanie to nie jest jednak wymagane w przypadku następujących materiałów, o których mowa w sekcji 2:

a) biodiesel wyprodukowany zgodnie z pkt D;

b) materiały zhydrolizowane, o których mowa w pkt H;

c) mieszanki obornika pochodzącego od świń i drobiu oraz wapna palonego wytworzone zgodnie z pkt I;

d) paliwa odnawialne wytworzone z tłuszczów wytopionych, uzyskanych z materiałów kategorii 1 i 2, zgodnie z pkt J i L.

2.

W przypadku gdy dana metoda alternatywna jest stosowana w danym państwie członkowskim po raz pierwszy, właściwy organ tego państwa członkowskiego udostępnia wyniki kontroli urzędowych właściwemu organowi innego państwa członkowskiego, na jego wniosek, w celu ułatwienia wdrożenia nowej metody alternatywnej.

Sekcja 2

Normy przetwarzania

A.

Proces hydrolizy zasadowej

1. Materiał wyjściowy

W tym procesie można stosować produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego wszystkich kategorii.

2. Metoda przetwarzania

Hydrolizę zasadową przeprowadza się zgodnie z następującymi normami przetwarzania:

a) Należy stosować roztwór wodorotlenku sodu (NaOH) lub wodorotlenku potasu (KOH) (lub połączenie tych substancji) w takich ilościach, aby stanowiły przybliżony równoważnik molowy dla produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, które mają być poddane wytrawianiu, stosownie do ich wagi, typu i składu.

W przypadku wysokiej zawartości tłuszczu neutralizującego zasadę w produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego ilość dodanej zasady dostosowuje się dla osiągnięcia wspomnianego równoważnika molowego.

b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego muszą być umieszczane w pojemnikach ze stali stopowej. Odmierzoną ilość zasady należy dodawać w postaci stałej lub w postaci roztworu zgodnie z lit. a).

c) Pojemnik musi być zamknięty, a mieszaninę produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i zasady należy podgrzewać do temperatury wnętrza co najmniej 150 °C pod ciśnieniem (bezwzględnym) co najmniej 4 barów przez okres co najmniej:

(i) trzech godzin bez przerwy;

(ii) sześciu godzin bez przerwy w przypadku obróbki produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, o których mowa w art. 8 lit. a) ppkt (i) i (ii) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009.

Jednakże materiały pochodne uzyskane z materiałów kategorii 1 składających się ze zwierząt uśmierconych w ramach zwalczania TSE, będących przeżuwaczami niewymagającymi badania pod kątem TSE bądź przeżuwaczami przebadanymi z wynikiem negatywnym zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001, mogą być przetwarzane zgodnie z pkt 2 lit. c) ppkt (i) niniejszej sekcji: lub

(iii) jednej godziny bez przerwy w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego składających się z ryb lub materiałów drobiowych.

d) Proces musi być przeprowadzany systemem wsadowym, a materiał w zbiorniku należy stale mieszać dla ułatwienia procesu wytrawiania do momentu rozpuszczenia tkanek oraz zmiękczenia kości i zębów oraz

(e) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego należy poddawać obróbce w taki sposób, aby wymagania dotyczące czasu, temperatury i ciśnienia były spełnione jednocześnie.

B.

Proces hydrolizy wysokociśnieniowej w wysokiej temperaturze

1. Materiał wyjściowy

W tym procesie można stosować produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego kategorii 2 i kategorii 3.

2. Metoda przetwarzania

Hydrolizę wysokociśnieniową w wysokiej temperaturze przeprowadza się zgodnie z następującymi normami przetwarzania:

a) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego należy podgrzać do temperatury wnętrza wynoszącej przynajmniej 180 °C przez co n ajmniej 40 minut bez przerwy pod ciśnieniem (bezwzględnym) przynajmniej 12 barów, wytworzonym przez pośredni dopływ pary do reaktora biolitycznego;

b) Przetwarzanie należy przeprowadzać systemem wsadowym, a materiał w zbiorniku należy nieprzerwanie mieszać oraz

c) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego należy poddawać obróbce w taki sposób, aby wymagania dotyczące czasu, temperatury i ciśnienia były spełnione jednocześnie.

C.

Proces produkcji biogazu za pomocą hydrolizy wysokociśnieniowej

1. Materiał wyjściowy

W tym procesie można stosować produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego wszystkich kategorii.

2. Metoda przetwarzania

Proces produkcji biogazu za pomocą hydrolizy wysokociśnieniowej przeprowadza się zgodnie z następującymi normami przetwarzania:

a) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego należy uprzednio poddać przetwarzaniu metodą nr 1 (sterylizacji ciśnieniowej) opisaną w rozdziale III w zatwierdzonym zakładzie przetwórczym;

b) Po przeprowadzeniu procesu, o którym mowa w lit. a), odtłuszczone materiały należy poddać temperaturze przynajmniej 220 °C przez co najmniej 20 minut pod ciśnieniem (bezwzględnym) przynajmniej 25 barów; podgrzewanie należy przeprowadzać w dwóch etapach: najpierw przez bezpośredni wtrysk pary wodnej, a następnie pośrednio we współosiowym wymienniku ciepła;

c) Przetwarzanie należy przeprowadzać systemem wsadowym lub ciągłym, a materiał należy nieprzerwanie mieszać;

d) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego należy poddawać obróbce w taki sposób, aby wymagania dotyczące czasu, temperatury i ciśnienia były spełnione jednocześnie;

e) Otrzymany materiał należy następnie zmieszać z wodą i fermentować w warunkach beztlenowych (przekształcanie w biogaz) w reaktorze biogazowym;

f) W przypadku materiału wyjściowego kategorii 1 cały proces musi odbywać się w jednym miejscu, w systemie zamkniętym, a biogaz uzyskany w wyniku procesu należy poddać niezwłocznemu spaleniu w tym samym zakładzie w temperaturze co najmniej 900 °C, a następnie gwałtownie schłodzić („gaszenie” ).

D.

Proces produkcji biodiesla

1. Materiał wyjściowy

W tym procesie można stosować frakcję tłuszczową uzyskaną z produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wszystkich kategorii.

2. Metoda przetwarzania

Produkcję biodiesla przeprowadza się zgodnie z następującymi normami przetwarzania:

a) O ile nie stosuje się oleju z ryb ani tłuszczu wytopionego, wytworzonych zgodnie z załącznikiem III sekcja odpowiednio VIII lub XII do rozporządzenia (WE) nr 853/2004, frakcję tłuszczową uzyskaną z produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego należy najpierw poddać przetwarzaniu:

(i) w przypadku materiałów kategorii 1 lub 2 – metodą przetwarzania nr 1 (sterylizacji ciśnieniowej) opisaną w rozdziale III oraz

(ii) w przypadku materiałów kategorii 3 – dowolną spośród metod przetwarzania nr 1–5 lub nr 7, bądź też, w przypadku materiału uzyskanego z ryb – dowolną spośród metod przetwarzania nr 1–7, o których mowa w rozdziale III;

b) Przetworzony tłuszcz należy następnie dalej przetwarzać z wykorzystaniem jednej z następujących metod:

(i) proces, w którym przetworzony tłuszcz należy oddzielić od białka, a w przypadku tłuszczu pochodzącego od przeżuwaczy należy usunąć nierozpuszczalne zanieczyszczenia przekraczające 0,15 % wagowo, natomiast przetworzony tłuszcz należy następnie poddać estryfikacji i transestryfikacji.

Estryfikacja nie jest jednak wymagana w przypadku przetworzonego tłuszczu pochodzącego z materiału kategorii 3. Dla procesu estryfikacji pH należy obniżyć do poziomu poniżej 1 przez dodanie kWasu siarkowego (H₂SO₄) lub kWasu o równoważnych właściwościach, a mieszaninę podgrzewać do temperatury 72 °C przez okres co najmniej dwóch godzin, podczas których musi ona być intensywnie mieszana.

Transestryfikację należy przeprowadzać poprzez podwyższenie pH do około 14 przy pomocy wodorotlenku potasu lub zasady o równoważnych właściwościach w temperaturze od 35 °C do 50 °C przez przyn ajmniej 15 minut. Transestryfikację przeprowadza się dwukrotnie na warunkach opisanych w niniejszym podpunkcie z zastosowaniem nowego roztworu zasadowego. Następnie należy przeprowadzić rafinację produktów wraz z destylacją próżniową w temperaturze 150 °C, prowadzącą do powstania biodiesla;

(ii) proces wykorzystujący równoważne parametry, dopuszczony przez właściwy organ.

E.

Proces gazyfikacji Brookesa

1. Materiał wyjściowy

W tym procesie można stosować produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego kategorii 2 i kategorii 3.

2. Metoda przetwarzania

Gazyfikację Brookesa przeprowadza się zgodnie z następującymi normami przetwarzania:

a) Komorę dopalania należy podgrzać za pomocą gazu ziemnego;

b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego należy umieścić we wstępnej komorze zgazowania i zamknąć drzwi. Komora wstępna musi być pozbawiona palników i ogrzewana za pomocą ciepła prowadzonego z komory dopalania, która musi znajdować się pod komorą wstępną. W celu zwiększenia skuteczności procesu powietrze należy przepuszczać do komory wstępnej wyłącznie przez trzy zawory wlotowe zamontowane na głównych drzwiach;

c) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego należy zgazować do formy złożonych węglowodorów, a powstałe gazy powinny przedostawać się z komory wstępnej przez wąski otwór na szczycie tylnej ściany do stref mieszających i rozdrabniających, w których powinny zostać rozbite na pierwiastki składowe. Na koniec gazy powinny przejść do komory dopalania, gdzie powinny zostać spalone w płomieniu palnika gazu ziemnego w obecności nadmiaru powietrza.

d) Każda jednostka przeprowadzająca proces musi być wyposażona w dwa palniki i dwa dodatkowe wentylatory dla zapewnienia rezerwy na wypadek uszkodzenia palnika lub wentylatora. Komora wtórna musi być zaprojektowana w sposób zapewniający minimalny czas przebywania cząstek w temperaturze co najmniej 850 °C wynoszący 2 sekundy, jeżeli spełnione są wszystkie warunki spalania;

e) Po opuszczeniu komory wtórnej gazy spalinowe powinny przechodzić przez tłumik barometryczny, znajdujący się u podstawy komina, który je schładza i rozpuszcza w powietrzu, utrzymując stałe ciśnienie w komorze pierwszej i wtórnej;

f) Proces musi odbywać się w 24-godzinnym cyklu, który obejmuje wprowadzanie, przetwarzanie, schładzanie i usuwanie popiołu. Na zakończenie cyklu pozostały popiół należy usunąć ze wstępnej komory zgazowania przy zastosowaniu systemu ekstrakcji próżniowej do zamkniętych worków, które następnie plombuje się przed transportem;

g) Gazyfikacja materiałów innych niż produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nie jest dozwolona.

F.

Proces spalania tłuszczu zwierzęcego w kotle cieplnym

1. Materiał wyjściowy

W tym procesie można stosować frakcję tłuszczową uzyskaną z produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wszystkich kategorii.

2. Metoda przetwarzania

Spalanie tłuszczu zwierzęcego w kotle cieplnym przeprowadza się zgodnie z następującymi normami przetwarzania:

a) O ile nie stosuje się oleju z ryb ani tłuszczu wytopionego, wytworzonych zgodnie z załącznikiem III sekcja, odpowiednio, VIII lub XII do rozporządzenia (WE) nr 853/2004, frakcję tłuszczową uzyskaną z produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego należy najpierw poddać przetwarzaniu:

(i) w przypadku frakcji tłuszczowej z materiałów kategorii 1 i 2, przewidzianej do spalania w innym zakładzie,

– w przypadku frakcji tłuszczowej uzyskanej z przetwarzania przeżuwaczy, które poddano badaniu zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001 z wynikiem negatywnym, a także z przetwarzania zwierząt innych niż przeżuwacze wymagające badania pod kątem TSE – dowolną spośród metod przetwarzania nr 1–5, opisanych w rozdziale III niniejszego załącznika;

– w przypadku frakcji tłuszczowej z przetwarzania innych przeżuwaczy – metodą przetwarzania nr 1, opisaną w rozdziale III oraz

(ii) w przypadku materiałów kategorii 1 i 2 przewidzianych do spalania w tym samym zakładzie oraz materiału kategorii 3 – dowolną spośród metod przetwarzania nr 1–5 lub nr 7; w przypadku materiałów pozyskanych z ryb – dowolną z metod przetwarzania nr 1–7, opisanych w rozdziale III;

b) Frakcję tłuszczową należy oddzielić od białka, a w przypadku tłuszczu pochodzącego od przeżuwaczy, przewidzianego do spalenia w innym zakładzie, usunąć nierozpuszczalne zanieczyszczenia przekraczające 0,15 % wagowo;

c) W następstwie procesu, o którym mowa w lit. a) i b), tłuszcz musi być:

(i) odparowywany w kotle parowym i spalany w temperaturze co najmniej 1 100 °C przez co najmniej 0,2 sekundy lub

(ii) przetwarzany przy zastosowaniu równorzędnych parametrów procesu dopuszczonych przez właściwy organ.

d) Spalanie materiału pochodzenia zwierzęcego innego niż tłuszcz zwierzęcy jest niedozwolone.

e) Spalanie tłuszczu pochodzącego z materiałów kategorii 1 i 2 musi się odbywać w tym samym zakładzie, w którym tłuszcz jest wytapiany w celu wykorzystania energii wytworzonej w procesie wytapiania. Jednakże właściwy organ może zezwolić na przemieszczenie wspomnianego tłuszczu do innych zakładów w celu spalenia, pod warunkiem że:

(i) zakład przeznaczenia posiada zezwolenie na spalanie;

(ii) przetwarzanie żywności lub paszy w zatwierdzonym zakładzie na tym samym terenie odbywa się z zachowaniem ścisłego oddzielenia;

f) Spalanie musi odbywać się zgodnie z prawodawstwem UE dotyczącym ochrony środowiska, w szczególności z uwzględnieniem ustalonych w tym prawodawstwie norm dotyczących najlepszych dostępnych technologii ograniczania i monitorowania emisji.

G.

Proces termomechanicznej produkcji biopaliwa

1. Materiał wyjściowy

W tym procesie można wykorzystywać obornik, treść przewodu pokarmowego oraz materiał kategorii 3.

2. Metoda przetwarzania

Termomechaniczną produkcję biopaliwa przeprowadza się zgodnie z następującymi normami przetwarzania:

a) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego należy umieścić w konwertorze, a następnie poddawać działaniu temperatury 80 ° C przez okres ośmiu godzin. W tym czasie materiał należy ciągle rozdrabniać przy użyciu właściwych urządzeń do mechanicznego ścierania.

b) Następnie materiał należy poddawać działaniu temperatury 100 °C przez co najmniej dwie godziny.

c) Wielkość cząstek powstałego w ten sposób materiału nie może przekraczać 20 mm;

d) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego należy poddawać obróbce w taki sposób, aby wymagania dotyczące czasu, temperatury i ciśnienia, opisane w lit. a) i b), były spełnione jednocześnie;

e) Podczas obróbki cieplnej materiału parującą wodę należy stale odprowadzać z przestrzeni powyżej biopaliwa i przeprowadzać przez kondensator ze stali nierdzewnej. Kondensat należy przetrzymywać w temperaturze co najmniej 70 °C przez co najmniej 1 godzinę, zanim zostanie uwolniony jako ścieki;

f) Po przeprowadzeniu obróbki cieplnej materiału uzyskane w ten sposób biopaliwo należy uwolnić z konwertora i automatycznie przetransportować w całkowicie zakrytym i zablokowanym przenośniku do spalenia lub współspalenia jako odpady w tym samym zakładzie;

g) Proces musi być prowadzony systemem wsadowym.

H

(skreślony)

I

Traktowanie wapnem obornika od świń i drobiu

1

Materiały wyjściowe

W procesie tym można stosować obornik, o którym mowa w art. 9 lit. a) rozporządzenia nr 1069/2009, pochodzący od świń i drobiu.

2

Metoda przetwarzania

a) Zawartość suchej masy w oborniku należy określić metodą zawartą w normie CEN EN 12880:2000 (*) dotyczącej charakterystyki osadu i określania zawartości suchej masy i wody.

Dla celów tego procesu zawartość suchej masy musi wynosić między 15 % a 70 %.

b) Należy dodać taką ilość wapna, żeby osiągnąć jedno z połączeń czasu i temperatury, o których mowa w lit. f).

c) Wielkość cząstek przetwarzanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie może przekraczać 12 mm.

W razie potrzeby należy zmniejszyć wielkość cząstek, aby osiągnąć wymaganą maksymalną wielkość.

d) Obornik należy zmieszać z wapnem palonym (CaO) o reaktywności średniej do wysokiej w ciągu maksymalnie sześciu minut, tak aby zgodnie z kryteriami badania reaktywności nr 5.10 metodą określoną w normie CEN EN 459-2:2002 (**) osiągnąć wzrost temperatury o 40 °C.

Mieszanie musi być wykonane przez dwa mieszalniki ustawione w linii, każdy wyposażony w dwie śruby.

Oba mieszalniki muszą:

(i) mieć śrubę o średnicy 0,55 m i długości 3,5 m;

(ii) silnik o mocy 30 kW i prędkość obrotową śruby wynoszącą 156 rpm;

(iii) zapewniać przerób 10 t/godz.

Średni czas mieszania powinien wynosić około dwóch minut.

e) Mieszaninę należy mieszać przez co najmniej sześć godzin aż do uzyskania co najmniej dwutonowej pryzmy.

f) W wyznaczonych w pryzmie punktach monitorowania należy dokonywać ciągłych pomiarów, aby stwierdzić, że wartość pH mieszaniny w pryzmie wyniosła co najmniej 12 w ciągu jednego z poniższych przedziałów czasu, podczas którego należy osiągnąć jedną z odpowiednich poniższych temperatur:

(i) 60 °C przez 60 minut; lub

(ii) 70 °C przez 30 minut.

g) Proces musi być prowadzony systemem wsadowym.

h) Należy wprowadzić procedurę pisemną w oparciu o zasady Analizy Zagrożeń i Krytycznych Punktów Kontroli (HACCP).

i) Drogą walidacji zgodnej z wymogami przedstawionymi poniżej podmioty mogą wykazać przed właściwym organem, że proces, w którym użyto mieszalnika innego niż ten określony w lit. d), lub z użyciem wapna tlenkowo-magnezowego (CaOMgO) zamiast wapna palonego, jest skuteczny co najmniej w tym samym stopniu, co proces opisany w lit. a)–h).

Walidacja ta musi:

– wykazać, że używając innego urządzenia mieszającego niż to, o którym mowa w lit. d), lub wapna tlenkowo-magnezowego, zależnie od przypadku, wytworzyć można mieszaninę z obornikiem o parametrach pod względem pH, czasu i temperatury określonych w lit. f);

– opierać się na monitorowaniu czasu i temperatury u podstawy, w połowie wysokości i u wierzchołka pryzmy, w reprezentatywnej liczbie punktów monitorowania (co najmniej cztery punkty w obszarze podstawy znajdujące się maksymalnie 10 cm ponad podstawą i maksymalnie 10 cm pod wierzchołkiem obszaru podstawy, jeden punkt w środku w połowie odległości od podstawy do wierzchołka pryzmy i cztery punkty w skrajnym obszarze wierzchołka pryzmy znajdujące się maksymalnie 10 cm pod powierzchnią i maksymalnie 10 cm pod wierzchołkiem pryzmy);

– być przeprowadzona podczas dwóch co najmniej 30-dniowych okresów, z których jeden musi przypadać na zimną porę roku obszaru geograficznego, w którym używa się mieszalnika.

J

Wieloetapowy proces katalityczny służący produkcji paliw odnawialnych

1

Materiały wyjściowe

a) W tym procesie można stosować następujące materiały:

(i) tłuszcze wytopione uzyskane z materiału kategorii 2, które zostały przetworzone metodą przetwarzania nr 1 (sterylizacja ciśnieniowa);

(ii) olej z ryb lub tłuszcze wytopione uzyskane z materiału kategorii 3, które zostały przetworzone z zastosowaniem:

– którejkolwiek z metod przetwarzania nr 1–5 lub nr 7; lub

– w przypadku materiału uzyskanego z oleju z ryb, którejkolwiek z metod przetwarzania nr 1– 7;

(iii) olej z ryb lub tłuszcze wytopione wytworzone zgodnie z załącznikiem III, odpowiednio sekcja VIII lub XII, do rozporządzenia (WE) nr 853/2004.

b) Stosowanie w tym procesie tłuszczów wytopionych uzyskanych z materiału kategorii 1 jest niedozwolone.

2

Metoda przetwarzania

a) Dany tłuszcz wytopiony należy poddać wstępnej obróbce polegającej na:

(i) bieleniu odwirowanych materiałów za pomocą filtra ceramicznego;

(ii) usunięcia pozostałych nierozpuszczalnych zanieczyszczeń przez filtrację.

b) Wstępnie obrobione materiały należy poddać wieloetapowemu procesowi katalitycznemu, który składa się z hydrodeoksygenacji, po którym następuje izomeryzacja.

Materiały te należy poddać ciśnieniu co najmniej 20 barów w temperaturze co najmniej 250 °C przez co najmniej 20 minut.

K

Kiszenie materiału rybnego

1

Materiały wyjściowe

W tym procesie można stosować wyłącznie następujące produkty uboczne otrzymane ze zwierząt wodnych:

a) materiały kategorii 2, o których mowa w art. 9 lit. f) ppkt (i) i (iii) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009;

b) materiały kategorii 3.

2

Metoda przetwarzania

2.1. Materiały, które mają zostać przetworzone są zbierane w gospodarstwach akwakultury oraz zakładach przetwórstwa żywności codziennie i bez zbędnych opóźnień, mielone lub siekane, a następnie poddawane kiszeniu przy wartości pH 4 lub niższej, przy użyciu kWasu mrówkowego lub innego kWasu organicznego dozwolonego zgodnie z prawodawstwem dotyczącym pasz. Otrzymana kiszonka z ryb stanowi zawiesinę części zwierząt wodnych utworzoną przez działanie enzymów endogennych w obecności dodanego kWasu. Białka zwierząt wodnych muszą zostać zredukowane do mniejszych rozpuszczalnych cząstek przez enzymy i kWas, aby zapobiec ich zepsuciu pod wpływem drobnoustrojów. Kiszony materiał jest przewożony do zakładu przetwórczego.

2.2. W zakładzie przetwórczym kiszony materiał ze zwierząt wodnych musi zostać przepompowany do zamkniętych zbiorników. Czas inkubacji musi wynosić przynajmniej 24 godziny przy wartości pH 4 lub niższej, zanim będzie można przeprowadzić obróbkę cieplną. Przed obróbką cieplną kiszonka ze zwierząt wodnych musi mieć pH o wartości 4 lub niższej, a wielkość jej cząstek musi być mniejsza niż 10 mm po filtracji lub maceracji w zakładzie. Podczas przetwarzania należy poddać ją wstępnemu podgrzewaniu do temperatury powyżej 85 °C, a następnie inkubacji w kontenerze izolowanym do uzyskania 85 °C w całym materiale rybnym przez 25 minut. Proces ten musi odbywać się w zamkniętej linii produkcyjnej obejmującej zbiorniki i przewody.

2.3. Przed wydaniem zezwolenia stała pisemna procedura podmiotu, o której mowa w art. 29 ust. 1–3 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 musi zostać oceniona przez właściwy organ.

L

Wielostopniowa hydrorafinacja katalityczna do produkcji paliw odnawialnych

1

Materiały wyjściowe

W tym procesie można stosować następujące materiały:

a) tłuszcze wytopione uzyskane z materiału kategorii 1, które zostały przetworzone metodą przetwarzania nr 1 (sterylizacja ciśnieniowa);

b) tłuszcze wytopione i olej z ryb, które są zgodne z pkt J ust. 1 lit. a) niniejszej sekcji.

2

Metoda przetwarzania

a) Dany tłuszcz wytopiony należy poddać wstępnej obróbce, która polega co najmniej na bieleniu materiału wyjściowego, w tym tłuszczów wytopionych, kWasem w obecności gliny bielącej, a następnie usunięciu zużytej gliny bielącej i nierozpuszczalnych zanieczyszczeń przez filtrację;

Przed dokonaniem takiej obróbki tłuszcz wytopiony można odśluzować kWasem lub roztworem sody kaustycznej, aby usunąć zanieczyszczenia z tłuszczu wytopionego poprzez wytworzenie śluzów, a następnie ich oddzielenie przez odwirowanie.

b) Wstępnie obrobione materiały należy poddać procesowi hydrorafinacji, który składa się z etapu hydrorafinacji katalitycznej i etapu odpędzania, po którym następuje etap izomeryzacji.

Materiały te należy poddać ciśnieniu co najmniej 30 barów w temperaturze co najmniej 265 °C przez co najmniej 20 minut.

Sekcja 3

Usuwanie i stosowanie produktów pochodnych

1.

Produkty pochodne uzyskane z przetwarzania:

a) materiału kategorii 1 należy:

(i) usuwać zgodnie z art. 12 lit. a) lub b) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009;

(ii) usuwać poprzez grzebanie na zatwierdzonym składowisku odpadów;

(iii) przekształcić w biogaz. W takim przypadku pozostałości fermentacyjne muszą zostać usunięte zgodnie z ppkt (i) lub (ii), z wyjątkiem przypadków, gdy materiał jest wynikiem przetwarzania odpowiednio zgodnie z pkt 2 lit. a) i b), gdy pozostałości mogą być wykorzystane zgodnie z warunkami określonymi w pkt 2 lit. a) lub w pkt 2 lit. b) ppkt (iii); lub

(iv) poddawać dalszemu przetwarzaniu na pochodne tłuszczów do zastosowań innych niż pasze.

b) materiału kategorii 2 lub kategorii 3 należy:

(i) usuwać zgodnie z pkt 1 lit. a) ppkt (i) lub (ii) po uprzednim przetworzeniu w sposób określony w art. 13 lit. a) i b) oraz art. 14 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 lub bez takiego przetworzenia;

(ii) poddawać dalszemu przetwarzaniu na pochodne tłuszczów do zastosowań innych niż pasze;

(iii) wykorzystać jako nawóz organiczny lub polepszacz gleby lub

(iv) kompostować lub przekształcać w biogaz.

2.

Materiały uzyskane w drodze przetwarzania poprzez:

a) proces hydrolizy zasadowej opisany w sekcji 2 pkt A – mogą być przekształcane w wytwórni biogazu, a następnie poddawane niezwłocznemu spaleniu w temperaturze co najmniej 900 °C i gwałtownemu schłodzeniu („gaszenie” ); w przypadkach gdy jako materiał wyjściowy stosowano materiał, o którym mowa w art. 8 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, przekształcenie w biogaz odbywa się w tym samym miejscu, co przetwarzanie, w systemie zamkniętym;

b) proces produkcji biodiesla – mogą być:

(i) w przypadku biodiesla i pozostałości po destylacji biodiesla – stosowane jako paliwo bez ograniczeń przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu (punkt końcowy);

(ii) w przypadku siarczanu potasu – stosowane bezpośrednio w glebie lub do produkcji produktów pochodnych przeznaczonych do stosowania w glebie;

(iii) w przypadku gliceryny uzyskanej z materiału kategorii 1 lub kategorii 2, przetworzonego zgodnie z metodą przetwarzania nr 1 opisaną w rozdziale III:

– stosowane do celów technicznych,

– przekształcone w biogaz, w którym to przypadku pozostałości fermentacyjne mogą być stosowane w glebie na obszarze państwa członkowskiego, w którym została wyprodukowana, zgodnie z decyzją właściwego organu, lub

– stosowane do denitryfikacji w oczyszczalni ścieków, w którym to przypadku pozostałości denitryfikacji mogą być stosowane w glebie zgodnie z dyrektywą Rady 91/271/EWG (***);

(iv) w przypadku gliceryny pochodzącej z materiału kategorii 3:

– stosowane do celów technicznych,

– przekształcane w biogaz, w którym to przypadku pozostałości fermentacyjne mogą być stosowane w glebie, lub

– wykorzystywane do skarmiania, pod warunkiem że gliceryna nie została pozyskana z materiału kategorii 3, o którym mowa w art. 10 lit. n), o) i p) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009;

c) wieloetapowy proces katalityczny służący produkcji paliw odnawialnych – mogą być:

(i) w przypadku benzyny i innych paliw powstałych w wyniku tego procesu – stosowane jako paliwo bez ograniczeń przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu (punkt końcowy);

(ii) w przypadku gliny zużytej w procesie bielenia i osadu powstałego w wyniku wstępnej obróbki, o której mowa w sekcji 2 pkt J.2 lit. a):

– usunięte w drodze spalania lub współspalania,

– przekształcone w biogaz,

– kompostowane lub stosowane do produkcji produktów pochodnych, o których mowa w art. 36 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009;

d) potraktowana wapnem mieszanina obornika pochodzącego od świń i drobiu może być stosowana w glebie jako przetworzony obornik;

e) produkt końcowy uzyskany z kiszenia materiału rybnego może:

(i) w przypadku materiałów kategorii 2 być wykorzystywany do celów, o których mowa w art. 13 lit. a)–d) i lit. g)–i) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, bez dalszego przetwarzania lub w paszy dla zwierząt, o których mowa w art. 18 lub art. 36 lit. a) ppkt (ii) wspomnianego rozporządzenia; lub

(ii) w przypadku materiałów kategorii 3 być wykorzystywany do celów, o których mowa w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009;

f) wielostopniową hydrorafinację katalityczną do produkcji paliw odnawialnych – mogą być:

(i) w przypadku odnawialnego oleju napędowego, odnawialnego paliwa do silników odrzutowych, odnawialnego propanu i odnawialnej benzyny powstałych w tym procesie – stosowane jako paliwo bez ograniczeń przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu (punkt końcowy);

(ii) w przypadku szlamu pohydratacyjnego i zużytej gliny bielącej z procesu wstępnej obróbki, o którym mowa w sekcji 2 pkt L ust. 2 lit. a):

— usuwane zgodnie z art. 12 lit. a) lub b) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009,

— usuwane poprzez grzebanie na zatwierdzonym składowisku odpadów,

— przekształcone w biogaz, pod warunkiem że pozostałości fermentacyjne z przekształcenia w biogaz są usuwane poprzez spalanie, współspalanie lub grzebanie na zatwierdzonym składowisku odpadów,

— stosowane do celów technicznych, o których mowa w art. 36 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009.

3.

Wszelkie odpady, inne niż produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne, o których mowa w pkt 2, powstałe wskutek przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z niniejszą sekcją, jak osad, zawartość filtrów, popiół i pozostałości fermentacyjne, należy usuwać zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1069/2009 oraz z niniejszym rozporządzeniem.

(*)

BS EN 12880:2000, Characterization of sludges. Determination of dry residue and water content. Europejski Komitet Normalizacyjny.

(**)

CEN EN 459-2:2002, metoda CEN/TC 51 – Cement i wapno budowlane (CEN EN 459-2:2002 method CEN/TC 51 – Cement and building limes) Europejski Komitet Normalizacyjny.

(***)

Dz.U. L 135 z 30.5.1991, s. 40.

ROZDZIAŁ I

WYMOGI DOTYCZĄCE ZAKŁADÓW

Sekcja 1

Wytwórnie biogazu

1.

Wytwórnia biogazu musi być wyposażona w urządzenie do pasteryzacji lub oczyszczania, którego nie mogą ominąć wprowadzane do wytwórni produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne składające się z cząstek o wielkości maksymalnie 12 mm przed wprowadzeniem do urządzenia, wraz z:

a) instalacjami do monitorowania temperatury, która powinna osiągnąć wartość 70 °C w czasie jednej godziny;

b) urządzeniami do ciągłej rejestracji wyników pomiarów w ramach monitorowania, o którym mowa w lit. a) oraz

c) odpowiednim systemem zapobiegającym niewystarczającemu podgrzewaniu.

2.

W drodze odstępstwa od pkt 1 urządzenie do pasteryzacji lub oczyszczania nie jest obowiązkowe dla wytwórni biogazu, które przekształcają wyłącznie:

a) materiał kategorii 2 przetworzony zgodnie z metodą przetwarzania nr 1 opisaną w załączniku IV rozdział III;

b) materiał kategorii 3 przetworzony zgodnie z którąkolwiek z metod przetwarzania nr 1–5 lub nr 7 bądź też, w przypadku materiału pochodzącego od zwierząt wodnych, którąkolwiek z metod nr 1–7, o których mowa w załączniku IV rozdział III;

c) materiał kategorii 3 poddany pasteryzacji lub oczyszczaniu w innym zatwierdzonym zakładzie;

d) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które mogą być stosowane w glebie bez przetwarzania zgodnie z art. 13 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 oraz zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, o ile właściwy organ uzna, że nie wiąże się z nimi zagrożenie rozprzestrzenienia na ludzi lub zwierzęta poważnej choroby zakaźnej;

e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego poddane procesowi hydrolizy zasadowej, opisanemu w załączniku IV rozdział IV sekcja 2 pkt A;

f) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, pod warunkiem wydania zgody przez właściwy organ:

(i) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, o których mowa w art. 10 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, poddane przetwarzaniu zgodnie z jego definicją w art. 2 ust. 1 lit. m) rozporządzenia (WE) nr 852/2004 w momencie przeznaczenia ich do celów innych niż spożycie przez ludzi;

(ii) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, o których mowa w art. 10 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 lub

(iii) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przekształcane w biogaz, o ile pozostałości fermentacyjne są następnie kompostowane bądź też przetwarzane lub usuwane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

3.

Jeżeli wytwórnia biogazu znajduje się w miejscu lub w sąsiedztwie miejsca, w którym trzyma się zwierzęta gospodarskie, i nie wykorzystuje ona wyłącznie obornika, mleka lub siary pochodzących od tych zwierząt, wówczas wytwórnia musi znajdować się w odpowiedniej odległości od obszaru, na którym trzyma się zwierzęta.

Odległość tę ustala się tak, aby wykluczyć niedopuszczalne zagrożenie przeniesienia z wytwórni biogazu choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta.

W każdym przypadku konieczne jest zapewnienie całkowitego fizycznego oddzielenia wytwórni biogazu od zwierząt, ich paszy i ściółki, w razie potrzeby także za pomocą ogrodzenia.

4.

Każda wytwórnia biogazu musi dysponować własnym laboratorium lub korzystać z laboratorium zewnętrznego. Laboratorium musi być odpowiednio wyposażone do celów przeprowadzania niezbędnych analiz i zostać zatwierdzone przez właściwy organ, względnie być akredytowane zgodnie z uznanymi normami międzynarodowymi lub podlegać regularnym kontrolom przeprowadzanym przez właściwy organ.

Sekcja 2

Kompostownie

1.

Kompostownia musi być wyposażona w zamknięty reaktor do kompostowania lub zamknięty obszar, którego nie mogą ominąć wprowadzane do kompostowni produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne, a także w:

a) instalacje do monitorowania temperatury w czasie;

b) urządzenia do rejestracji, w stosownych przypadkach ciągłej, wyników pomiarów w ramach monitorowania, o którym mowa w lit. a);

c) odpowiedni system zabezpieczający przed niedostatecznym ogrzewaniem.

2.

W drodze odstępstwa od pkt 1 dopuszcza się stosowanie innych urządzeń do kompostowania, pod warunkiem że:

a) sposób ich eksploatacji umożliwia osiągnięcie przez cały materiał w urządzeniu wymaganych parametrów czasowych i temperaturowych, a także, w stosownych przypadkach, ciągłe monitorowanie tych parametrów lub

b) przekształcane są wyłącznie materiały, o których mowa w sekcji 1 pkt 2 oraz

c) urządzenia te spełniają wszystkie pozostałe odnośne wymogi niniejszego rozporządzenia.

3.

Jeżeli kompostownia znajduje się w miejscu lub w sąsiedztwie miejsca, w którym trzyma się zwierzęta gospodarskie, i nie wykorzystuje ona wyłącznie obornika, mleka lub siary pochodzących od tych zwierząt, wówczas kompostownia musi znajdować się w odpowiedniej odległości od obszaru, na którym trzyma się zwierzęta.

Odległość tę ustala się tak, aby wykluczyć niedopuszczalne zagrożenie przeniesienia z kompostowni choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta.

W każdym przypadku konieczne jest zapewnienie całkowitego fizycznego oddzielenia kompostowni od zwierząt, ich paszy i ściółki, w razie potrzeby także za pomocą ogrodzenia.

4.

Każda kompostownia musi dysponować własnym laboratorium lub korzystać z laboratorium zewnętrznego. Laboratorium musi być odpowiednio wyposażone do celów przeprowadzania niezbędnych analiz i zostać zatwierdzone przez właściwy organ, względnie być akredytowane zgodnie z uznanymi normami międzynarodowymi lub podlegać regularnym kontrolom przeprowadzanym przez właściwy organ.

ROZDZIAŁ II

WYMAGANIA HIGIENICZNE DOTYCZĄCE WYTWÓRNI BIOGAZU I KOMPOSTOWNI

1.

Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego należy przekształcać jak najszybciej po ich przybyciu do wytwórni biogazu lub kompostowni. Do momentu rozpoczęcia obróbki muszą one być odpowiednio przechowywane.

2.

Kontenery, pojemniki i pojazdy używane do przewożenia nieprzetworzonego materiału muszą zostać wyczyszczone i odkażone w miejscu do tego przeznaczonym.

Miejsce to musi być tak zlokalizowane lub zaprojektowane, aby zapobiec zakażaniu produktów poddanych obróbce.

3.

Systematycznie muszą być podejmowane środki zapobiegawcze przeciwko ptakom, gryzoniom, owadom lub innym szkodnikom.

Do tego celu należy wykorzystywać program zwalczania szkodników poparty dokumentacją.

4.

Dla wszystkich części pomieszczeń muszą być ustanowione procedury czyszczenia, poparte dokumentacją. Do czyszczenia należy zapewnić odpowiednie wyposażenie i środki czystości.

5.

Kontrola higieny musi obejmować regularne inspekcje środowiska i wyposażenia. Harmonogram inspekcji i ich wyniki muszą być udokumentowane.

6.

Instalacje i urządzenia muszą być utrzymywane w dobrym stanie technicznym, a urządzenia pomiarowe muszą być poddawane kalibracji w regularnych odstępach czasu.

7.

Czynności na pozostałościach fermentacyjnych i kompoście oraz ich przechowywanie muszą odbywać się w danej wytwórni biogazu lub kompostowni w taki sposób, aby zapobiec powtórnemu zanieczyszczeniu.

ROZDZIAŁ III

PARAMETRY PRZEKSZTAŁCANIA

Sekcja 1

Standardowe parametry przekształcania

1.

Materiał kategorii 3 wykorzystywany jako surowiec w wytwórni biogazu wyposażonej w urządzenia do pasteryzacji lub oczyszczania musi podlegać następującym minimalnym wymaganiom:

a) maksymalna wielkość cząstek przed wprowadzeniem ich do urządzenia: 12 mm;

b) minimalna temperatura całego materiału w urządzeniu: 70 °C; oraz

c) minimalny czas obróbki w urządzeniu bez przerw: 60 minut.

Jednakże mleko, produkty na bazie mleka, produkty pochodne mleka, siara i produkty z siary stanowiące materiał kategorii 3 mogą być stosowane jako surowiec w wytwórni biogazu bez pasteryzacji ani oczyszczania, jeżeli właściwy organ uzna, że nie stanowią one zagrożenia rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej na ludzi lub zwierzęta.

Minimalne wymogi określone w lit. b) i c) niniejszego punktu stosuje się również do materiału kategorii 2 wprowadzanego do wytwórni biogazu bez uprzedniego przetworzenia w sposób określony w art. 13 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009.

2.

Materiał kategorii 3 wykorzystywany jako surowiec w kompostowni musi podlegać następującym minimalnym wymaganiom:

a) maksymalna wielkość cząstek przed wprowadzeniem ich do reaktora kompostującego: 12 mm;

b) minimalna temperatura całego materiału w reaktorze: 70 °C; oraz

c) minimalny czas bez przerw: 60 minut.

Minimalne wymogi określone w lit. b) i c) niniejszego punktu stosuje się również do materiału kategorii 2 kompostowanego bez uprzedniego przetworzenia w sposób określony w art. 13 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009.

Sekcja 2

Alternatywne parametry przekształcania dotyczące wytwórni biogazu i kompostowni

1.

Właściwy organ może zezwolić na stosowanie parametrów innych niż określone w rozdziale I sekcja 1 pkt 1 i innych niż standardowe parametry przekształcania, pod warunkiem że wnioskujący o stosowanie takich parametrów wykaże, że zapewniają one odpowiednie ograniczenie zagrożenia biologicznego. W tym celu niezbędna jest walidacja, przeprowadzana zgodnie z następującymi wymogami:

a) określenie i analiza możliwych zagrożeń, w tym wpływu materiału wejściowego, na podstawie pełnego opisu warunków i parametrów przekształcania;

b) ocena ryzyka określająca, w jaki sposób szczegółowe warunki przekształcania, o których mowa w lit. a), są osiągane w praktyce w sytuacjach normalnych i nietypowych;

c) walidacja planowanego procesu poprzez pomiar zmniejszenia żywotności lub zakaźności:

(i) endogenicznych organizmów wskaźnikowych podczas procesu, gdzie wskaźnik jest:

– stale obecny w surowcu w dużych ilościach,

– nie mniej ciepłoodporny na zabójcze działanie procesu przekształcania, ale również nie znacznie bardziej odporny niż czynniki chorobotwórcze, do monitorowania których jest wykorzystywany,

– stosunkowo łatwy do oznaczenia ilościowego, zidentyfikowania i potwierdzenia obecności lub

(ii) dobrze scharakteryzowanego organizmu testowego lub wirusa, poddanego działaniu procesu, wprowadzonego w odpowiedniej próbce testowej do materiału początkowego.

d) w toku walidacji planowanego procesu, o którym mowa w lit. c), należy dowieść, że proces powoduje następujące ogólne zmniejszenie ryzyka:

(i) dla procesów obróbki termicznej i chemicznej:

– zmniejszenie o 5 log10 liczby Enterococcus faecalis lub Salmonella Senftenberg (775W, H2S ujemne);

– zmniejszenie miana zakaźności ciepłoopornych wirusów, takich jak parwowirus, o co najmniej 3 log10, w każdym przypadku gdy zostały one określone jako istotne zagrożenie oraz

(ii) w odniesieniu do procesów obróbki chemicznej również:

– zmniejszenie liczby opornych pasożytów, takich jak jajeczka Ascaris sp. o co najmniej 99,9 % (3 log 10) form zdolnych do życia;

e) opracowanie pełnego programu kontroli, w tym procedur monitorowania przebiegu procesu, o którym mowa w lit. c);

f) środki zapewniające stałe monitorowanie i nadzór istotnych parametrów procesu ustalonych w programie kontroli podczas eksploatacji zakładu.

Szczegóły dotyczące właściwych parametrów procesu wykorzystywanych w wytwórni biogazu lub kompostowni, a także innych krytycznych punktów kontroli, muszą być rejestrowane i przechowywane tak, aby właściciel, podmiot lub ich przedstawiciel oraz właściwy organ mogły monitorować działalność zakładu.

Podmiot musi udostępniać dokumentację na żądanie właściwego organu. Informacje dotyczące procesu dozwolonego na mocy niniejszego punktu muszą być udostępniane na żądanie Komisji.

2.

W drodze odstępstwa od pkt 1, do czasu przyjęcia odpowiednich zasad, jak określono w art. 15 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, właściwy organ może zezwolić na stosowanie szczegółowych wymagań innych niż te ustanowione w niniejszym rozdziale, pod warunkiem że gwarantują one uzyskanie równoważnego skutku dotyczącego zmniejszenia ilości czynników chorobotwórczych, w odniesieniu do:

a) odpadów gastronomicznych wykorzystywanych jako jedyny produkt uboczny pochodzenia zwierzęcego w wytwórni biogazu lub kompostowni oraz

b) mieszanek odpadów gastronomicznych z następującymi materiałami:

(i) obornik;

(ii) treść przewodu pokarmowego oddzielona od przewodu pokarmowego;

(iii) mleko;

(iv) produkty na bazie mleka;

(v) produkty pochodne mleka;

(vi) siara;

(vii) produkty z siary;

(viii) jaja;

(ix) produkty jajeczne;

(x) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, o których mowa w art. 10 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, poddane przetwarzaniu zgodnie z jego definicją w art. 2 ust. 1 lit. m) rozporządzenia (WE) nr 852/2004;

(xi) mieszanki produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, o których mowa w pkt 2 lit. b) z produktami ubocznymi danego materiału pochodzenia niezwierzęcego.

3.

W przypadku gdy materiały, o których mowa w pkt 2 lit. b), lub produkty pochodne, o których mowa w art. 10 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, stanowią jedyny materiał wyjściowy pochodzenia zwierzęcego poddawany obróbce w wytwórni biogazu lub w kompostowni, właściwy organ może zezwolić na stosowanie szczegółowych wymagań innych niż określone w niniejszym rozdziale, pod warunkiem że:

a) w jego opinii materiały te nie stanowią zagrożenia rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej na ludzi lub zwierzęta;

b) w jego opinii pozostałości fermentacyjne lub kompost stanowią materiał nieprzetworzony, a właściwy organ zobowiąże podmioty do obchodzenia się z tym materiałem w sposób zgodny z rozporządzeniem (WE) nr 1069/2009, z niniejszym rozporządzeniem lub – w przypadku kompostu lub pozostałości fermentacyjnych pochodzących z odpadów gastronomicznych, do odzysku lub unieszkodliwienia zgodnie z prawodawstwem w zakresie ochrony środowiska.

4.

Podmioty mogą wprowadzać do obrotu pozostałości fermentacyjne lub kompost wytworzone zgodnie z parametrami dopuszczonymi przez właściwy organ:

a) zgodnie z pkt 1;

b) zgodnie z pkt 2 i 3 – wyłącznie w państwie członkowskim, w którym dopuszczono te parametry.

Sekcja 3

Standardy dotyczące pozostałości fermentacyjnych i kompostu

1.

a) Reprezentatywne próbki pozostałości fermentacyjnych lub kompostu, pobrane w celu monitorowania procesu podczas przekształcania w wytwórni biogazu lub kompostowania w kompostowni, lub bezpośrednio po nim, muszą być zgodne z następującymi normami:

Escherichia coli: n = 5, c = 1, m = 1 000, M = 5 000 w 1 g;

lub

Enterococcaceae: n = 5, c = 1, m = 1 000, M = 5 000 w 1 g;

oraz

b) Reprezentatywne próbki pozostałości fermentacyjnych lub kompostu pobrane podczas ich przechowywania lub po jego zakończeniu muszą spełniać następujące normy:

Salmonella: nieobecna w 25 g: n = 5; c = 0; m = 0; M = 0

gdzie, w odniesieniu do lit. a) i b):

n = liczba badanych próbek;

m = wartość graniczna liczby bakterii; wynik jest uznawany za zadowalający, jeżeli liczba bakterii we wszystkich próbkach nie przekracza m;

M = maksymalna wartość dla liczby bakterii; wynik jest uznawany za niezadowalający, jeżeli liczba bakterii w jednej lub kilku próbkach równa się M lub więcej oraz

c = liczba próbek, w których liczba bakterii zawiera się między m i M; próbka jest w dalszym ciągu uznawana za zadowalającą, jeżeli liczba bakterii pozostałych próbek jest równa lub mniejsza od m.

2.

Pozostałości fermentacyjne lub kompost – inne niż pozostałości i kompost, o których mowa w sekcji 2 pkt 3 lit. b) – które nie spełniają wymagań określonych w niniejszej sekcji, należy poddać powtórnemu przekształcaniu lub kompostowaniu, a w przypadku salmonelli poddać odpowiednim czynnościom lub usunąć zgodnie z instrukcjami właściwego organu.

3

W przypadku gdy produkty uboczne są przekształcane w biogaz lub kompostowane wraz z materiałami pochodzenia innego niż zwierzęce, właściwy organ może zezwolić podmiotom ma pobieranie reprezentatywnych próbek po pasteryzacji, o której mowa w rozdziale I sekcja 1 pkt 1 lit. a), lub po kompostowaniu, o którym mowa w sekcji 2 pkt 2, i przed wymieszaniem z materiałami pochodzenia innego niż zwierzęce w celu monitorowania skuteczności przekształcania lub kompostowania danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.

ROZDZIAŁ I

SZCZEGÓŁOWE ZASADY DOTYCZĄCE PRÓBEK DO CELÓW BADAWCZYCH I INNYCH

Sekcja 1

Próbki badawcze i diagnostyczne

1.

Operatorzy dopilnowują, aby wysyłkom próbek badawczych i diagnostycznych towarzyszył dokument handlowy, który musi:

a) zawierać opis materiału oraz określenie gatunku zwierzęcia, z którego materiał pochodzi;

b) określać kategorię materiału;

c) określać ilość materiału;

d) określać miejsce pochodzenia oraz miejsce wysyłki materiału;

e) określać nazwisko (nazwę) i adres wysyłającego;

f) określać nazwisko (nazwę) i adres adresata lub użytkownika.

2.

Użytkownicy mający kontakt z próbkami badawczymi i diagnostycznymi podejmują wszelkie niezbędne środki dla uniknięcia rozprzestrzenienia chorób przenoszonych na ludzi lub zwierzęta przy obchodzeniu się z powierzonymi im materiałami, w szczególności poprzez stosowanie dobrych praktyk laboratoryjnych.

3.

Próbki badawcze i diagnostyczne nie mogą następnie być stosowane do żadnych celów innych niż wymienione w załączniku I pkt 38.

4.

Próbki badawcze i diagnostyczne oraz wszelkie produkty uzyskane ze stosowania tych próbek – o ile nie są przechowywane do celów referencyjnych – należy usuwać:

a) jako odpady w drodze spalania lub współspalania;

b) w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych, o których mowa w art. 8 lit. a) ppkt (iv) oraz lit. c) i d), a także w art. 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, będących częścią kultur komórkowych, zestawów laboratoryjnych lub próbek laboratoryjnych – w drodze obróbki w warunkach co najmniej równoważnych zwalidowanej metodzie dla autoklawów parowych (¹), a następnie usuwać jako odpady lub ścieki zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa UE;

c) w drodze sterylizacji ciśnieniowej, a następnie usuwać lub stosować zgodnie z art. 12, 13 i 14 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009.

5.

Użytkownicy dokonujący czynności na próbkach badawczych i diagnostycznych prowadzą rejestr przesyłek tych próbek.

Rejestr ten zawiera informacje, o których mowa w pkt 1, oraz datę i metodę usunięcia próbek i wszelkich produktów pochodnych.

6.

W drodze odstępstwa od art. 1, 4 i 5 właściwy organ może zezwolić, aby próbki badawcze i diagnostyczne stosowane do celów edukacyjnych podlegały czynnościom lub usuwaniu w innych warunkach, zapewniających wyeliminowanie niedopuszczalnego zagrożenia dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt.

Sekcja 2

Próbki handlowe i przedmioty wystawowe

1.

Transport, wykorzystywanie i usuwanie próbek handlowych i przedmiotów wystawowych może odbywać się tylko w sposób zgodny z Sekcją 1 pkt 1–4 i 6.

2.

Po zakończeniu danych badań lub analiz próbki handlowe – o ile nie są przechowywane do celów odniesienia – należy:

a) wysłać z powrotem do państwa członkowskiego pochodzenia;

b) wysłać do innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, o ile właściwy organ tego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego uprzednio wyraził na to zgodę lub

c) usunąć zgodnie z art. 12, 13 i 14 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009.

3.

Po zakończeniu danej wystawy lub działań artystycznych przedmioty wystawowe należy wysłać z powrotem do państwa członkowskiego pochodzenia bądź wysłać lub usunąć zgodnie z pkt 2.

ROZDZIAŁ II

ZASADY DOTYCZĄCE SPECJALNEGO SKARMIANIA

Sekcja 1

Wymogi ogólne

Materiały kategorii 2 i 3, o których mowa w art. 18 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, mogą być stosowane do skarmiania zwierząt, o których mowa w ust. 1 lit. a), b), d), f), g) i h) tego samego artykułu pod warunkiem zachowania wszelkich warunków ustanowionych przez właściwy organ zgodnie z art. 18 ust. 1 tego rozporządzenia oraz co najmniej następujących warunków:

1.

Transport produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do użytkowników lub punktów gromadzenia musi odbywać się zgodnie z załącznikiem VIII rozdział I sekcje 1 i 3.

2.

Właściwy organ rejestruje punkty gromadzenia, pod warunkiem że:

a) są one zgodne z wymogami dotyczącymi zakładów prowadzących działania pośrednie wymienione w załączniku IX rozdział II oraz

b) dysponują one odpowiednimi możliwościami niszczenia niewykorzystanego materiału lub przesyłania go do zatwierdzonego zakładu przetwórczego lub zatwierdzonej spalarni bądź współspalarni, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

3.

Państwa członkowskie mogą wyrazić zgodę na wykorzystywanie zakładów przetwórczych materiałów kategorii 2 jako punktów gromadzenia.

4.

Podmioty prowadzące punkty gromadzenia dostarczające użytkownikom końcowym materiał inny niż produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące od zwierząt wodnych i bezkręgowców wodnych muszą dopilnować, aby materiał ten został poddany obróbce jednym z wymienionych sposobów:

a) denaturacja roztworem barwnika; moc roztworu musi być wystarczająca do tego, aby zabarwienie materiału było wyraźnie widoczne i nie znikało przy zamrożeniu lub schłodzeniu zabarwionego materiału; cała powierzchnia wszystkich fragmentów materiału musi zostać pokryta takim roztworem, bądź przez zanurzenie materiału w roztworze, bądź poprzez jego rozpylenie na materiał, bądź w inny sposób;

b) sterylizacja poprzez wygotowanie lub poddanie działaniu pary pod ciśnieniem do momentu, aż wszystkie fragmenty materiału są wygotowane w całej objętości lub

c) inny sposób, dopuszczony przez właściwy organ odpowiadający za dany podmiot.

Sekcja 2

Skarmianie niektórych gatunków w stacjach skarmiania

1.

Właściwy organ może wyrazić zgodę na stosowanie materiału kategorii 1, o którym mowa w art. 18 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, do skarmiania wymienionych poniżej gatunków zagrożonych i chronionych w stacjach skarmiania, przy zachowaniu wymienionych poniżej warunków.

a) Materiałem należy skarmiać:

(i) jeden z wymienionych gatunków ptaków padlinożernych w następujących państwach członkowskich:

Kod państwa

Państwo członkowskie

Gatunki zwierząt

Nazwa lokalna

Nazwa łacińska

BG

Bułgaria

Orłosęp brodaty

Gypaetus barbatus

Sęp kasztanowaty

Aegypius monachus

Ścierwnik zwyczajny, ścierwnik biały, białosęp

Neophron percnopterus

sęp płowy

Gyps fulvus

orzeł przedni

Aquila chrysaetos

orzeł cesarski

Aquila heliaca

bielik

Haliaeetus albicilla

kania czarna

Milvus migrans

kania ruda

Milvus milvus

EL

Grecja

Orłosęp brodaty

Gypaetus barbatus

Sęp kasztanowaty

Aegypius monachus

Ścierwnik zwyczajny, ścierwnik biały, białosęp

Neophron percnopterus

Sęp płowy

Gyps fulvus

Orzeł przedni

Aquila chrysaetos

Orzeł cesarski

Aquila heliaca

Bielik

Haliaeetus albicilla

Kania czarna

Milvus migrans

ES

Hiszpania

Orłosęp brodaty

Gypaetus barbatus

Sęp kasztanowaty

Aegypius monachus

Ścierwnik zwyczajny, ścierwnik biały, białosęp

Neophron percnopterus

Sęp płowy

Gyps fulvus

Orzeł przedni

Aquila chrysaetos

Orzeł iberyjski

Aquila adalberti

Kania czarna

Milvus migrans

Kania ruda

Milvus milvus

FR

Francja

Orłosęp brodaty

Gypaetus barbatus

Sęp kasztanowaty

Aegypius monachus

Ścierwnik zwyczajny, ścierwnik biały, białosęp

Neophron percnopterus

Sęp płowy

Gyps fulvus

Orzeł przedni

Aquila chrysaetos

Bielik

Haliaeetus albicilla

Kania czarna

Milvus migrans

Kania ruda

Milvus milvus

HR

Chorwacja

Orłosęp brodaty

Gypaetus barbatus

Sęp kasztanowaty

Aegypius monachus

Ścierwnik zwyczajny, ścierwnik biały, białosęp

Neophron percnopterus

Sęp płowy

Gyps fulvus

IT

Włochy

Orłosęp brodaty

Gypaetus barbatus

Sęp kasztanowaty

Aegypius monachus

Ścierwnik zwyczajny, ścierwnik biały, białosęp

Neophron percnopterus

Sęp płowy

Gyps fulvus

Orzeł przedni

Aquila chrysaetos

Kania czarna

Milvus migrans

Kania ruda

Milvus milvus

CY

Cypr

Sęp kasztanowaty

Aegypius monachus

Sęp płowy

Gyps fulvus

PT

Portugalia

Sęp kasztanowaty

Aegypius monachus

Ścierwnik zwyczajny, ścierwnik biały, białosęp

Neophron percnopterus

Sęp płowy

Gyps fulvus

Orzeł przedni

Aquila chrysaetos

SK

Słowacja

Orzeł przedni

Aquila chrysaetos

Orzeł cesarski

Aquila heliaca

Bielik

Haliaeetus albicilla

Kania czarna

Milvus migrans

Kania ruda

Milvus milvus

(ii) jeden z gatunków z rzędu drapieżnych (Carnivora), wymienionych w załączniku II do dyrektywy 92/43/EWG, na specjalnych obszarach ochrony powołanych tą dyrektywą lub

(iii) jeden z gatunków z rzędu sokołowych (Falconiformes) lub sów (Strigiformes), wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2009/147/WE, na obszarach specjalnej ochrony powołanych tą dyrektywą;

b) Właściwy organ wydał zgodę podmiotowi odpowiedzialnemu za daną stację skarmiania.

Właściwy organ wydaje taką zgodę, pod warunkiem że:

(i) skarmianie nie jest wykorzystywane jako alternatywny sposób usuwania materiałów szczególnego ryzyka lub usuwania padłych przeżuwaczy zawierających taki materiał, stanowiący zagrożenie TSE;

(ii) istnieje odpowiedni system nadzoru w odniesieniu do TSE, określony w rozporządzeniu (WE) nr 999/2001, obejmujący regularne badanie laboratoryjne próbek pod kątem TSE;

c) Właściwy organ musi zapewnić koordynację z wszelkimi innymi właściwymi organami odpowiedzialnymi za nadzór przestrzegania wymogów określonych w wydanej zgodzie;

d) Właściwy organ musi mieć pewność, na podstawie oceny konkretnej sytuacji danych gatunków i ich siedlisk, że stan ochrony tych gatunków ulegnie poprawie;

e) Zgoda wydana przez właściwy organ musi:

(i) odnosić się do gatunku, którego faktycznie dotyczy, i zawierać jego nazwę;

(ii) zawierać dokładny opis lokalizacji stacji skarmiania w obszarze geograficznym, w którym ma się odbywać skarmianie oraz

(iii) zostać natychmiast zawieszona w przypadku:

– podejrzenia lub stwierdzenia związku z rozprzestrzenianiem się TSE (do czasu wykluczenia zagrożenia) lub

– niezgodności z jakimikolwiek zasadami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu.

f) Podmiot odpowiedzialny za skarmianie:

(i) wyznacza obszar, na którym odbywać się ma skarmianie, do którego dostęp mają tylko zwierzęta z gatunków przeznaczonych do ochrony; obszar ten jest zamknięty, w razie potrzeby ogrodzeniem lub innymi środkami odpowiadającymi naturalnemu zachowaniu żywieniowemu danych gatunków;

(ii) dopilnowuje, aby kwalifikujące się ciała bydła oraz co najmniej 4 % kwalifikujących się ciał owiec i kóz, przeznaczonych do skarmiania, przeszło przed tym zastosowaniem badania z wynikiem ujemnym w ramach programu monitorowania TSE, prowadzonego zgodnie z załącznikiem III do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 oraz, w odpowiednich przypadkach, zgodnie z decyzją przyjętą na mocy art. 6 ust. 1b akapit drugi tego rozporządzenia oraz

(iii) rejestruje co najmniej liczbę, rodzaj, szacowaną wagę i pochodzenie tusz zwierząt wykorzystanych do skarmiania, datę i lokalizację skarmiania oraz, w odpowiednich przypadkach, wyniki badań pod kątem TSE.

2.

W ramach wniosku składanego do Komisji o włączenie do wykazu w pkt 1 lit. a) dane państwo członkowskie przedstawia:

a) szczegółowe uzasadnienie dla rozszerzenia wykazu o określone gatunki ptaków padlinożernych w danym państwie członkowskim, w tym wyjaśnienie powodów, dla których niezbędne jest skarmianie tych ptaków materiałem kategorii 1, nie zaś materiałem kategorii 2 lub 3;

b) wyjaśnienie środków, jakie zamierza podjąć w celu zapewnienia zgodności z pkt 1.

Sekcja 3

Skarmianie dzikich zwierząt poza stacjami skarmiania

Właściwy organ może wyrazić zgodę na stosowanie materiału kategorii 1 składającego się z całych ciał lub części ciał martwych zwierząt zawierających materiał szczególnego ryzyka poza stacjami skarmiania, we właściwych przypadkach bez uprzedniego zebrania martwych zwierząt, do skarmiania dzikich zwierząt, o których mowa w sekcji 2 pkt 1 lit. a), pod następującymi warunkami:

1.

Właściwy organ musi mieć pewność, na podstawie oceny konkretnej sytuacji danych gatunków i ich siedlisk, że stan ochrony tych gatunków ulegnie poprawie;

2.

Właściwy organ musi w wydanej zgodzie określić gospodarstwa lub stada w ramach określonego geograficznie obszaru skarmiania pod następującymi warunkami:

a) Obszar skarmiania nie może rozciągać się na obszary, na których prowadzony jest intensywny chów zwierząt;

b) Zwierzęta gospodarskie w gospodarstwach lub stadach na obszarze skarmiania muszą podlegać regularnemu nadzorowi urzędowego lekarza weterynarii pod kątem częstości występowania TSE i chorób przenoszonych na ludzi lub zwierzęta;

c) Skarmianie należy niezwłocznie wstrzymać w przypadku:

(i) podejrzenia lub stwierdzenia związku z rozprzestrzenianiem się TSE w danym gospodarstwie lub stadzie (do czasu wykluczenia zagrożenia);

(ii) podejrzenia lub stwierdzenia ogniska poważnej choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta w danym gospodarstwie lub stadzie (do czasu wykluczenia zagrożenia) lub

(iii) niezgodności z jakimikolwiek zasadami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu;

d) W wydanej zgodzie właściwy organ musi określić:

(i) odpowiednie środki zapobiegające przenoszeniu TSE i chorób zakaźnych z martwych zwierząt na ludzi lub inne zwierzęta, np. środki dotyczące zwyczajów żywieniowych chronionych gatunków, sezonowe ograniczenia skarmiania, ograniczenia przemieszczania zwierząt gospodarskich oraz inne środki mające na celu kontrolę ewentualnego zagrożenia przeniesieniem choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta, np. środki dotyczące gatunków obecnych w obszarze skarmiania, które nie są karmione produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego;

(ii) zakres odpowiedzialności osób lub jednostek w obszarze skarmiania, pomagających przy skarmianiu lub odpowiedzialnych za zwierzęta gospodarskie, w odniesieniu do środków, o których mowa w ppkt (i);

(iii) warunki nakładania sankcji, o których mowa w art. 53 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, stosowanych w przypadku naruszeń środków, o których mowa w ppkt (i), przez osoby lub jednostki, o których mowa w pkt (ii) niniejszej lit. d);

e) W przypadku skarmiania bez uprzedniego zebrania martwych zwierząt należy oszacować prawdopodobny współczynnik upadkowości zwierząt gospodarskich w obszarze skarmiania oraz prawdopodobne wymogi żywieniowe dzikich zwierząt jako podstawę do oceny potencjalnego ryzyka przeniesienia choroby.

Sekcja 4

Skarmianie zwierząt z ogrodów zoologicznych materiałem kategorii 1

Właściwy organ może wyrazić zgodę na stosowanie materiału kategorii 1 składającego się z całych ciał lub części ciał martwych zwierząt zawierających materiał szczególnego ryzyka oraz stosowanie materiału pochodzącego od zwierząt z ogrodów zoologicznych do skarmiania zwierząt z ogrodów zoologicznych pod następującymi warunkami:

a)

Właściwy organ musi uprzednio wydać zgodę podmiotowi odpowiedzialnemu za skarmianie. Właściwy organ wydaje taką zgodę, pod warunkiem że:

(i) skarmianie nie jest wykorzystywane jako alternatywny sposób usuwania materiałów szczególnego ryzyka lub usuwania padłych przeżuwaczy zawierających taki materiał, stanowiący zagrożenie TSE;

(ii) w przypadku stosowania materiału kategorii 1 składającego się z całych ciał lub części ciał martwych zwierząt zawierających materiał szczególnego ryzyka pochodzący od bydła istnieje odpowiedni system nadzoru w odniesieniu do TSE, określony w rozporządzeniu (WE) nr 999/2001, obejmujący regularne badanie laboratoryjne próbek pod kątem TSE;

b)

Zgoda wydana przez właściwy organ musi być natychmiast zawieszona w przypadku:

(i) podejrzenia lub stwierdzenia związku z rozprzestrzenianiem się TSE (do czasu wykluczenia zagrożenia) lub

(ii) niezgodności z jakimikolwiek zasadami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu;

c)

Podmiot odpowiedzialny za skarmianie:

(i) przechowuje materiał przeznaczony do skarmiania oraz prowadzi skarmianie w zamkniętym, ogrodzonym obszarze w celu wykluczenia dostępu do materiału przeznaczonego do skarmiania przez zwierzęta drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych, w odniesieniu do których wydano zgodę;

(ii) dopilnowuje, aby przeżuwacze przeznaczone do skarmiania były objęte programem monitorowania TSE, prowadzonym zgodnie z załącznikiem III do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 oraz, w odpowiednich przypadkach, zgodnie z decyzją przyjętą na mocy art. 6 ust. 1b akapit drugi tego rozporządzenia;

(iii) rejestruje co najmniej liczbę, rodzaj, szacowaną wagę i pochodzenie ciał zwierząt wykorzystanych do skarmiania, wyniki badań pod kątem TSE oraz datę skarmiania.

ROZDZIAŁ III

SZCZEGÓŁOWE ZASADY DOTYCZĄCE GROMADZENIA I USUWANIA

Sekcja 1

Szczegółowe zasady dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego

1.

Jeśli właściwy organ wyrazi zgodę na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu zgodnie z art. 19 ust. 1 lit. a), b), c) i e) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, usuwanie takie może się odbywać:

a) poprzez spopielanie lub grzebanie na miejscu, z którego pochodzą produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego;

b) na zatwierdzone składowisko odpadów lub

c) poprzez spopielanie lub grzebanie w takim miejscu, aby zagrożenie dla zdrowia zwierząt, zdrowia publicznego oraz środowiska naturalnego było ograniczone do minimum, pod warunkiem że miejsce, o którym mowa, znajduje się w takiej odległości, aby właściwy organ miał możliwość zapobiegać zagrożeniu dla zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego oraz dla środowiska naturalnego.

2.

Spopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego w miejscach, o których mowa w art. 19 ust. 1 lit. b), c) i e) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, musi odbywać się w sposób zapewniający ich spopielanie:

a) na prawidłowo ułożonym stosie, tak aby produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego zostały całkowicie zamienione w popiół;

b) bez zagrażania zdrowiu ludzkiemu;

c) bez stosowania procesów ani metod, które mogłyby stanowić zagrożenie dla środowiska naturalnego, w szczególności jeśli mogłyby stanowić zagrożenie dla wód, powietrza, gleby oraz roślin i zwierząt, także poprzez hałas lub zapach;

d) w warunkach zapewniających usunięcie całego powstałego popiołu poprzez jego zakopanie na zatwierdzonym składowisku odpadów.

3.

Grzebanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego w miejscach, o których mowa w art. 19 ust. 1 lit. a), b), c) i e) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, musi odbywać się w sposób zapewniający ich zakopanie:

a) tak, aby zwierzęta mięsożerne ani wszystkożerne nie miały do nich dostępu;

b) na zatwierdzonym składowisku odpadów lub w innym miejscu, w sposób nie stwarzający zagrożenia dla zdrowia zwierząt oraz przy zastosowaniu procesów lub metod, które nie stanowią zagrożenia dla środowiska naturalnego, w szczególności jeśli mogłyby one stanowić zagrożenie dla wód, powietrza, gleby oraz roślin i zwierząt, także poprzez hałas lub zapach.

4.

W przypadku usuwania zgodnie z art. 19 ust. 1 lit. a), b), c) i e) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 przemieszczanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego z miejsca pochodzenia do miejsca usuwania musi odbywać się przy zachowaniu następujących warunków:

a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego są przewożone w zabezpieczonych, szczelnych kontenerach lub pojazdach;

b) załadunek i wyładunek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jest we właściwych przypadkach nadzorowany przez właściwy organ;

c) koła pojazdów są dezynfekowane przy opuszczaniu miejsca pochodzenia;

d) kontenery i pojazdy wykorzystywane do transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego są dokładnie czyszczone i dezynfekowane po wyładunku tych produktów oraz

e) we właściwych przypadkach zapewnione są: właściwa eskorta pojazdów, sprawdzenie pod kątem wycieków i podwójne pokrycie.

Sekcja 2

Spopielanie oraz grzebanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na terenach odosobnionych

Maksymalny odsetek, o którym mowa w art. 19 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, nie przekracza:

a)

10 % populacji bydła danego państwa członkowskiego;

b)

25 % populacji owiec i kóz danego państwa członkowskiego;

c)

10 % populacji trzody chlewnej danego państwa członkowskiego oraz

d)

takiego odsetka populacji innych gatunków, jaki został ustalony przez właściwy organ na podstawie oceny ewentualnych zagrożeń dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt, wynikających z usuwania zwierząt tych gatunków poprzez spopielanie lub grzebanie na miejscu.

Sekcja 3

Spopielanie i grzebanie pszczół i pszczelich produktów ubocznych

W odniesieniu do pszczół i pszczelich produktów ubocznych właściwy organ może zezwolić na ich usuwanie poprzez spopielanie lub grzebanie na miejscu, jak przewidziano w art. 19 ust. 1 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, pod warunkiem podjęcia wszelkich koniecznych środków dla zapewnienia, że ich spopielanie lub grzebanie nie stanowi zagrożenia dla zdrowia zwierząt i ludzi ani dla środowiska naturalnego.

ROZDZIAŁ IV

USUWANIE INNYMI SPOSOBAMI

W drodze odstępstwa od art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 państwa członkowskie mogą zezwolić na gromadzenie, transport i usuwanie materiałów kategorii 3, o których mowa w art. 10 lit. f) tego rozporządzenia, sposobami innymi niż spopielanie lub grzebanie na miejscu, pod warunkiem że:

a)

ilość takich materiałów nie przekracza 20 kg na tydzień z danego przedsiębiorstwa lub zakładu, w którym materiały te są gromadzone, niezależnie od tego, od jakiego gatunku pochodzą;

b)

materiały są gromadzone, transportowane i usuwane środkami zapobiegającymi przenoszeniu niedopuszczalnych zagrożeń dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt;

c)

właściwy organ prowadzi regularne kontrole, w tym kontrole dokumentacji prowadzonej przez podmioty, w przedsiębiorstwach i zakładach, w których gromadzone są materiały, w celu zapewnienia zgodności z przepisami niniejszej sekcji.

(skreślony)

ROZDZIAŁ I

System językowy

1.

Wnioski o dopuszczenie alternatywnej metody stosowania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych, przewidziane w art. 20 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 (wnioski), składa się w jednym z języków urzędowych Unii Europejskiej, określonych w art. 1 rozporządzenia nr 1 z 1958 r.

2.

Zainteresowane strony składające wnioski w języku innym niż angielski zatwierdzają urzędowe tłumaczenie swojego wniosku, które zapewnia EFSA, przed oceną wniosku.

Bieg okresu, o którym mowa w art. 20 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, rozpoczyna się dopiero po zatwierdzeniu przez zainteresowaną stronę urzędowego tłumaczenia wniosku.

ROZDZIAŁ II

Treść wniosku

1

Wnioski winny zawierać wszelkie niezbędne informacje umożliwiające EFSA ocenę bezpieczeństwa proponowanej metody alternatywnej, a w szczególności zawierać opis:

– kategorii produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, które mają być poddane przetwarzaniu przy pomocy danej metody,

– całego procesu,

– związanych z tym procesem zagrożeń biologicznych dla zdrowia ludzi i zwierząt oraz

– stopnia zmniejszenia ryzyka, jaki można osiągnąć w wyniku danego procesu.

2.

Ponadto we wniosku, o którym mowa w pkt 1, należy:

a) wskazać właściwe ustępy w art. 8, 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, w tym fizyczny charakter tych materiałów, oraz w odpowiednich przypadkach, podać informacje o ewentualnej wstępnej obróbce, której poddano te materiały, oraz o materiałach pochodzenia innego niż zwierzęce, które mają być zastosowane w danym procesie;

b) zawrzeć protokół HACCP i diagram przepływu w przejrzysty sposób pokazujący kolejne etapy procesu, określający parametry, które należy osiągnąć w celu inaktywacji odpowiednich czynników chorobotwórczych, takie jak temperatura, ciśnienie, czas działania, poziom wyregulowania odczynu pH i wielkość cząstek, i zawierający dodatkowo arkusze danych technicznych dotyczących urządzeń zastosowanych w danym procesie;

c) wskazać i scharakteryzować zagrożenia biologiczne dla zdrowia ludzi i zwierząt związane z kategoriami produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, które mają być poddane przetwarzaniu przy pomocy danej metody;

d) wykazać, że najbardziej oporne zagrożenia biologiczne związane z kategorią przetwarzanych materiałów są zmniejszone we wszelkich produktach powstałych w wyniku przedmiotowego procesu, w tym w ściekach, w stopniu co najmniej równym temu osiągniętemu przez zastosowanie norm przetwarzania określonych w niniejszym rozporządzeniu dla tej samej kategorii produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Stopień zmniejszenia ryzyka należy ustalić przy pomocy zwalidowanych pomiarów bezpośrednich, chyba że dopuszczalne jest modelowanie lub porównanie z innymi procesami.

3.

Dokonanie zwalidowanych pomiarów bezpośrednich, o których mowa w pkt 2 lit. d) powyżej, oznacza:

a) dokonanie pomiarów zmniejszenia żywotności lub zakaźności: endogenicznych organizmów wskaźnikowych podczas procesu, gdzie wskaźnik jest:

– stale obecny w surowcu w dużych ilościach,

– nie mniej oporny na zabójcze działanie procesu przetwarzania, ale również nie znacznie bardziej oporny niż czynniki chorobotwórcze, do monitorowania których jest wykorzystywany,

– stosunkowo łatwy do oznaczenia ilościowego, do zidentyfikowania i do potwierdzenia jako obecny; lub

b) użycie dobrze scharakteryzowanego organizmu testowego lub wirusa wprowadzonego w odpowiedniej próbce testowej do materiału początkowego.

Jeżeli obróbka składa się z wielu etapów, należy ocenić stopień, w jakim skutki każdego etapu zmniejszającego miano zakaźności się sumują, lub też ocenić, czy wcześniejsze etapy procesu mogą zmniejszyć skuteczność etapów późniejszych;

c) przedstawienie pełnych wyników przez:

(i) szczegółowy opis zastosowanej metody;

(ii) opis rodzaju próbek, które przeanalizowano;

(iii) wykazanie, że liczba przeanalizowanych próbek jest reprezentatywna;

(iv) uzasadnienie liczby przeprowadzonych badań oraz wyboru punktów pomiaru;

(v) wskazanie czułości i swoistości użytych metod wykrywania;

(vi) przedstawienie danych na temat powtarzalności i zmienności statystycznej pomiarów dokonanych w czasie badań;

(vii) uzasadnienie adekwatności zastępników prionów, jeśli zostały użyte;

(viii) wykazanie w przypadku użycia modeli lub porównania z innymi procesami przy braku bezpośrednich pomiarów, że czynniki zmniejszenia ryzyka są dobrze znane, a model zmniejszenia ryzyka ustalony;

(ix) przedstawienie, dla całego procesu, danych na temat bezpośrednich pomiarów wszystkich czynników prowadzących do zmniejszenia ryzyka, z których to danych wynika, że czynniki te są stosowane jednorodnie w całej przetwarzanej partii.

4

Plan HACCP, o którym mowa w ust. 2 lit. b), musi być oparty na kluczowych parametrach, które są stosowane dla zmniejszenie ryzyka, w szczególności na:

– temperaturze,

– ciśnieniu,

– czasie oraz

– kryteriach mikrobiologicznych.

Należy określić wartości graniczne zachowane w planie HACCP, oparte na wynikach walidacji eksperymentalnej lub na dostarczonym modelu.

Jeśli właściwe działanie procesu można wykazać tylko w odniesieniu do parametrów technicznych, które związane są bezpośrednio z urządzeniami stosowanymi w danym procesie, w planie HACCP należy również zawrzeć ograniczenia techniczne, których należy przestrzegać, w szczególności pobór energii, liczba suwów pompy i dozowanie chemikaliów.

Należy podać informacje o wartościach granicznych i parametrach technicznych, które muszą być monitorowane i rejestrowane w sposób ciągły lub w określonych odstępach czasu, oraz o metodach dokonywania pomiarów i monitorowania.

Należy wziąć pod uwagę zmienność parametrów w typowych warunkach produkcji.

Plan HACCP musi odzwierciedlać normalne i nietypowe lub kryzysowe warunki działania, w tym awarię procesu, i określać możliwe środki zaradcze, które należy przedsięwziąć w przypadku nietypowych lub kryzysowych warunków działania.

5

Wniosek musi również zawierać wyczerpujące informacje na temat:

a) ryzyka związanego z procesami współzależnymi, w szczególności na temat wyniku oceny możliwych czynników pośrednich, które mogą:

(i) wywierać wpływ na poziom zmniejszenia ryzyka wynikającego z danego procesu;

(ii) wynikać z transportu lub przechowywania jakichkolwiek produktów powstałych w wyniku danego procesu oraz bezpiecznego usuwania tych produktów, w tym ścieków;

b) ryzyka związanego z przeznaczeniem końcowym produktów, w szczególności

(i) przeznaczenia końcowego wszelkich produktów powstałych w wyniku danego procesu;

(ii) prawdopodobne zagrożenia dla zdrowia ludzi i zwierząt oraz możliwy wpływ na środowisko należy ocenić na podstawie stopnia zmniejszenia ryzyka oszacowanego zgodnie z pkt 2 lit. d).

6

Do wniosku należy dołączyć dokumentację zawierającą w szczególności:

a) diagram przepływu pokazujący działanie procesu;

b) dokumentację, o której mowa w pkt 2 lit. d), jak również inną dokumentację na poparcie informacji przekazanych w ramach przedmiotowego wniosku, określonych w pkt 2.

7

Wniosek powinien zawierać dane kontaktowe zainteresowanej strony, w tym nazwę lub nazwisko, pełen adres, a także numer telefonu, faksu lub adres poczty elektronicznej osoby odpowiedzialnej jako zainteresowana strona lub w jej imieniu.

ROZDZIAŁ I

GROMADZENIE I PRZEWÓZ

Sekcja 1

Pojazdy i kontenery

1.

Począwszy od punktu wyjściowego w łańcuchu produkcji, o którym mowa w art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty pochodne muszą być gromadzone i przewożone w nowych zaplombowanych opakowaniach lub zakrytych, szczelnych kontenerach lub pojazdach.

2.

Pojazdy i kontenery wielokrotnego użytku, a także wszystkie pozostałe elementy wyposażenia lub sprzęt wielokrotnego użytku, który styka się z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego lub produktami pochodnymi, innymi niż produkty pochodne, które są wprowadzane do obrotu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 767/2009 oraz przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem II do rozporządzenia (WE) nr 183/2005, muszą być utrzymywane w czystości.

W szczególności pojazdy i kontenery te, o ile nie są przeznaczone wyłącznie do przewozu określonych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych w sposób wykluczający zanieczyszczenie krzyżowe, muszą:

a) być czyste i suche przed użyciem oraz

b) zostać wyczyszczone, wymyte lub zdezynfekowane po każdym użyciu w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wykluczenia zanieczyszczenia krzyżowego.

3.

Kontenery wielokrotnego użytku muszą być przeznaczone wyłącznie do przewozu określonego produktu ubocznego pochodzenia zwierzęcego lub produktu pochodnego w zakresie niezbędnym do uniknięcia zanieczyszczenia krzyżowego.

Niemniej jednak kontenery wielokrotnego użytku mogą być stosowane (o ile właściwy organ wyraził zgodę na takie zastosowanie):

a) do przewozu różnych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych, o ile kontenery te są czyszczone i dezynfekowane pomiędzy różnymi zastosowaniami w sposób zapobiegający zanieczyszczeniu krzyżowemu;

b) do przewozu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych, o których mowa w art. 10 lit. f) rozporządzenia (WE) nar 1069/2009, po zastosowaniu tych kontenerów do przewozu produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, w warunkach zapobiegających zanieczyszczeniu krzyżowemu.

4.

Opakowania muszą być usuwane poprzez spalenie jako odpady bądź za pomocą innych środków zgodnie z prawodawstwem UE.

Sekcja 2

Warunki termiczne

1.

Przewóz produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do produkcji materiału paszowego lub surowej karmy dla zwierząt domowych musi odbywać się we właściwej temperaturze w celu uniknięcia wszelkiego zagrożenia dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt; w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego z mięsa i produktów mięsnych, przeznaczonych do celów innych niż spożycie przez ludzi, temperatura ta może wynosić najwyżej 7 °C, chyba że produkty te przeznaczone są do celów paszowych zgodnie z załącznikiem II rozdział I.

2.

Nieprzetworzony materiał kategorii 3 przeznaczony do produkcji materiału paszowego lub karmy dla zwierząt domowych musi być przechowywany i przewożony w formie schłodzonej, zamrożonej lub zakiszonej, chyba że:

a) będzie on przetwarzany w ciągu 24 godzin od gromadzenia lub od zakończenia przechowywania w formie schłodzonej lub zamrożonej, o ile przewóz ma odbywać się w środkach transportu, w których utrzymana będzie temperatura przechowywania;

b) w przypadku mleka, produktów na bazie mleka lub produktów pochodnych mleka, które nie zostały poddane obróbce żadną z metod, o których mowa w załączniku X rozdział II sekcja 4 część I – materiał ten jest przewożony w formie schłodzonej, w izolowanych kontenerach, o ile ze względu na cechy materiału niemożliwe jest ograniczenie ryzyka innymi środkami.

3.

Konstrukcja pojazdów używanych do transportu chłodniczego musi zapewniać utrzymanie właściwej temperatury przez cały czas przewozu i umożliwiać monitorowanie temperatury.

Sekcja 3

Odstępstwo w odniesieniu do gromadzenia i przewozu materiału kategorii 3 składającego się z mleka, produktów na bazie mleka i produktów pochodnych mleka

Sekcja 1 nie ma zastosowania do gromadzenia i przewozu materiału kategorii 3 składającego się z mleka, produktów na bazie mleka i produktów pochodnych mleka przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwa przetwarzające mleko, zatwierdzone zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 853/2004, o ile otrzymują one produkty uprzednio przez nie dostarczone i zwracane im, w szczególności przez klientów.

Sekcja 4

Odstępstwo w odniesieniu do gromadzenia i przewozu obornika

W drodze odstępstwa od sekcji 1 właściwy organ może zezwolić na gromadzenie i przewóz obornika między dwoma punktami usytuowanymi w tym samym gospodarstwie lub między rolnikami i użytkownikami w tym samym państwie członkowskim w innych warunkach pozwalających na zapobieżenie niedopuszczalnemu zagrożeniu dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt.

ROZDZIAŁ II

IDENTYFIKACJA

1.

Należy podjąć wszystkie konieczne środki, aby:

a) umożliwić identyfikację przesyłek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych oraz zapewnić ich osobne przetrzymywanie i możliwość ich identyfikacji podczas gromadzenia w miejscu pochodzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i podczas przewozu;

b) w celu identyfikacji produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych konkretnej kategorii stosować substancję znakującą tylko do tej kategorii, dla której stosowanie takiej substancji jest wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia lub jest ustanowione bądź określone zgodnie z pkt 4;

c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty pochodne były wysyłane z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego w opakowaniach, kontenerach lub pojazdach oznakowanych w widocznym miejscu i – przynajmniej na czas trwania transportu – w sposób nieusuwalny barwnym kodem na powierzchni lub na części powierzchni opakowania, kontenera lub pojazdu, bądź na etykiecie lub symbolu, którymi są opatrzone, w celu uwidocznienia informacji przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, w następujący sposób:

(i) w przypadku materiałów kategorii 1 – kolorem czarnym;

(ii) w przypadku materiałów kategorii 2 (innych niż obornik i treść przewodu pokarmowego) – kolorem żółtym;

(iii) w przypadku materiałów kategorii 3 – kolorem zielonym z dużą zawartością niebieskiego w celu zagwarantowania, że odróżnia się on wyraźnie od innych kolorów;

(iv) w przypadku przesyłek pochodzących z przywozu – kolorem odnoszącym się do odpowiedniego materiału według ppkt (i), (ii) i (iii), począwszy od momentu przejścia przesyłki przez punkt kontroli granicznej pierwszego wprowadzenia na terytorium UE.

2.

Podczas przewozu i przechowywania etykieta przymocowana do opakowania, kontenera lub pojazdu musi:

a) jasno określać kategorię produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych oraz

b) zawierać następujący czytelny napis, wyraźnie widoczny odpowiednio na opakowaniu, kontenerze lub pojeździe:

(i) w przypadku materiału kategorii 3: „nie do spożycia przez ludzi”;

(ii) w przypadku materiału kategorii 2 (innego niż obornik i treść przewodu pokarmowego) oraz produktów pochodnych materiału kategorii 2: „nie do spożycia przez zwierzęta”; niemniej jednak jeśli materiał kategorii 2 jest przeznaczony do skarmiania zwierząt określonych w art. 18 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 zgodnie z warunkami przewidzianymi lub określonymi w tym artykule, etykieta powinna zawierać napis: „do żywienia .” uzupełniony nazwą określonego gatunku zwierząt, do żywienia których przeznaczony jest dany materiał;

(iii) w przypadku materiału kategorii 1 i produktów pochodnych materiału kategorii 1, jeśli są one przeznaczone:

– do usunięcia – „wyłącznie do usunięcia” ;

– do produkcji karmy dla zwierząt domowych – „wyłącznie do produkcji karmy dla zwierząt domowych”;

– do produkcji produktu pochodnego, o którym mowa w art. 36 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 – „wyłącznie do produkcji produktów pochodnych. Nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi ani zwierzęta, ani do stosowania w glebie”;

(iv) w przypadku mleka, produktów na bazie mleka, produktów pochodnych mleka, siary i produktów z siary: „nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi”;

(v) w przypadku żelatyny wytwarzanej z materiału kategorii 3: „żelatyna zdatna do spożycia przez zwierzęta”;

(vi) w przypadku kolagenu wytwarzanego z materiału kategorii 3: „kolagen zdatny do spożycia przez zwierzęta” ;

(vii) w przypadku surowej karmy dla zwierząt domowych: „wyłącznie jako karma dla zwierząt domowych. Przechowywać osobno od żywności. Po użyciu tego produktu należy umyć ręce i oczyścić odpowiednie narzędzia, przybory i powierzchnie”;

(viii) w przypadku ryb i produktów pochodnych z ryb, poddanych obróbce i pakowanych przed dystrybucją oraz przeznaczonych do skarmiania ryb – wyraźnie i czytelnie podane nazwa i adres przedsiębiorstwa produkującego pasze, z którego pochodzi materiał, oraz:

– w przypadku mączki rybnej z dzikich ryb – napis: „zawiera wyłącznie mączkę rybną z dzikich ryb – można stosować do żywienia ryb wszystkich gatunków, utrzymywanych w gospodarstwach rybackich”;

– w przypadku mączki rybnej z ryb utrzymywanych w gospodarstwach rybackich – napis: „zawiera wyłącznie mączkę rybną z ryb gatunku [.], utrzymywanych w gospodarstwach rybackich – można stosować wyłącznie do żywienia ryb innych gatunków, utrzymywanych w gospodarstwach rybackich”;

– w przypadku mączki rybnej z dzikich ryb oraz z ryb utrzymywanych w gospodarstwach rybackich – napis: „zawiera mączkę rybną z dzikich ryb oraz z ryb utrzymywanych w gospodarstwach rybackich, z gatunku [.] – można stosować wyłącznie do żywienia ryb innych gatunków, utrzymywanych w gospodarstwach rybackich”;

(ix) w przypadku produktów z krwi koniowatych, przeznaczonych do celów innych niż paszowe: „krew i produkty z krwi koniowatych. Nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi ani przez zwierzęta”;

(x) w przypadku rogów, kopyt i innych materiałów do produkcji nawozów organicznych i polepszaczy gleby, o których mowa w załączniku XIV rozdział II sekcja 12: „nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi ani przez zwierzęta” ;

(xi) w przypadku nawozów organicznych i polepszaczy gleby: „nawozy organiczne lub polepszacze gleby – nie należy wypasać zwierząt gospodarskich ani używać zbiorów jako roślin na paszę przez co najmniej 21 dni po zastosowaniu” ;

(xii) w przypadku materiału stosowanego do skarmiania zgodnie z załącznikiem VI rozdział II sekcja 1 – nazwa i adres punktu gromadzenia oraz napis: „nie do spożycia przez ludzi”;

(xiii) w przypadku obornika i treści przewodu pokarmowego: „ obornik”;

(xiv) w przypadku produktów pośrednich – na opakowaniu zewnętrznym napis: „wyłącznie do produktów leczniczych / weterynaryjnych produktów leczniczych / wyrobów medycznych / wyrobów medycznych aktywnego osadzania / wyrobów medycznych używanych do diagnostyki in vitro / odczynników laboratoryjnych” ;

(xv) w przypadku próbek badawczych i diagnostycznych – napis „do celów badawczych i diagnostycznych” zamiast napisu określonego w lit. a);

(xvi) w przypadku próbek handlowych – napis „próbka handlowa nie do spożycia przez ludzi” zamiast napisu określonego w lit. a);

(xvii) w przypadku przedmiotów wystawowych – napis „przedmiot wystawowy nie do spożycia przez ludzi” zamiast napisu określonego w lit. a).;

(xviii) w przypadku oleju z ryb przeznaczonego do wytwarzania produktów leczniczych, o którym mowa w załączniku XIII rozdział XIII – napis „olej z ryb przeznaczony do wytwarzania produktów leczniczych” zamiast napisu określonego w lit. a);

(xix) w przypadku obornika traktowanego wapnem, o którym mowa w załączniku IV rozdział IV sekcja 2 pkt I – napis „mieszanina obornika i wapna”;

(xx) w przypadku przetworzonego obornika traktowanego zgodnie z załącznikiem XI rozdział I sekcja 2 lit. b) i c) – napis „przetworzony obornik”.

(xxi) w przypadku materiałów do detoksykacji, o których mowa w załączniku VIII rozdział VII – napis: „materiały przeznaczone do detoksykacji. Nie nadają się do wprowadzenia do obrotu.”

c) Niemniej jednak napis, o którym mowa w lit. b) ppkt (xi), nie jest wymagany w odniesieniu do nawozów organicznych i polepszaczy gleby:

(i) w opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży, o wadze nieprzekraczającej 50 kg, do stosowania przez konsumenta końcowego lub

(ii) w dużych workach o wadze nieprzekraczającej 1 000 kg, pod warunkiem że:

– są one dopuszczone przez właściwy organ państwa członkowskiego, w którym dany nawóz organiczny lub polepszacz gleby ma być stosowany w glebie,

– na opakowaniach lub workach umieszczono informację, że ich zawartość nie jest przeznaczona do stosowania w glebie, do której mają dostęp zwierzęta gospodarskie.

3.

Państwa członkowskie mogą ustanowić systemy lub określić przepisy w zakresie kodowania barwnego opakowań, kontenerów i pojazdów używanych do przewozu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych pochodzących z ich terytorium i pozostających na nim, pod warunkiem że tego rodzaju systemy lub przepisy nie zakłócają systemu kodowania barwnego przewidzianego w pkt 1 lit. c).

4.

Państwa członkowskie mogą ustanowić systemy lub określić przepisy w zakresie znakowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego pochodzących z ich terytorium i pozostających na nim, pod warunkiem że tego rodzaju systemy lub przepisy nie są sprzeczne z wymaganiami dotyczącymi znakowania ustanowionymi w odniesieniu do produktów pochodnych w rozdziale V niniejszego załącznika.

5.

W drodze odstępstwa od pkt 3 i 4 państwa członkowskie mogą stosować systemy lub przepisy, o których mowa w tych punktach, dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego pochodzących z ich terytorium, ale nieprzeznaczonych do pozostania na nim, jeżeli państwo członkowskie lub państwo trzecie przeznaczenia udzieliło swojej zgody.

6.

Jednakże:

a) pkt 1 i 2 niniejszego rozdziału nie ma zastosowania do identyfikacji materiału kategorii 3 składającego się z mleka, produktów na bazie mleka i produktów pochodnych mleka przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwa przetwarzające mleko, zatwierdzone zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 853/2004, o ile otrzymują one produkty uprzednio przez nie dostarczone i zwracane im, w szczególności przez klientów;

b) właściwy organ może zezwolić na identyfikację obornika przewożonego między dwoma punktami zlokalizowanymi w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami w tym samym państwie członkowskim innymi środkami, w drodze odstępstwa od pkt 1 i 2;

c) mieszanki paszowe, zdefiniowane w art. 3 ust. 2 lit. h) rozporządzenia (WE) nr 767/2009, wytworzone z produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych oraz pakowane i wprowadzane do obrotu jako pasza zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 767/2009, nie wymagają identyfikacji zgodnie z pkt 1 ani etykietowania zgodnie z pkt 2.

ROZDZIAŁ III

DOKUMENTY HANDLOWE I ŚWIADECTWA ZDROWIA

1.

Podczas przewozu produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego lub produktom pochodnym musi towarzyszyć dokument handlowy zgodny ze wzorem zamieszczonym w niniejszym rozdziale lub, w przypadkach gdy wymagane jest to niniejszym rozporządzeniem, świadectwo zdrowia.

Wspomniany dokument lub świadectwo mogą jednak nie być wymagane, pod warunkiem że:

a) produkty pochodne materiału kategorii 3 oraz nawozy organiczne i polepszacze gleby są dostarczane przez detalistów użytkownikom końcowym innym niż podmioty gospodarcze w tym samym państwie członkowskim;

b) mleko, produkty na bazie mleka i produkty pochodne mleka, stanowiące materiały kategorii 3, są gromadzone i zwracane podmiotom prowadzącym przedsiębiorstwa przetwarzające mleko, zatwierdzonym zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 853/2004, o ile podmioty te otrzymują, w szczególności od swoich klientów, produkty uprzednio przez nie dostarczone;

c) mieszanki paszowe, zdefiniowane w art. 3 ust. 2 lit. h) rozporządzenia (WE) nr 767/2009, wytworzone z produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych, są wprowadzane do obrotu w postaci opakowanej i opatrzonej etykietą zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 767/2009.

2.

Dokument handlowy musi być wystawiony co najmniej w trzech egzemplarzach (jeden oryginał i dwie kopie). Oryginał musi towarzyszyć przesyłce do ostatecznego miejsca przeznaczenia. Zachowuje go odbiorca. Producent i przewoźnik muszą zachować po jednej kopii.

Państwa członkowskie mogą wymagać przedstawienia dowodu dotarcia przesyłki przez system TRACES lub w postaci czwartego egzemplarza dokumentu handlowego, odsyłanego przez odbiorcę do producenta.

3.

Świadectwa zdrowia muszą zostać wystawione i podpisane przez właściwy organ.

4.

Dokument handlowy zgodny ze wzorem przedstawionym w pkt 6 towarzyszy produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego i produktom pochodnym od punktu wyjściowego w łańcuchu produkcji, o którym mowa w art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, w trakcie przewozu na terytorium UE.

Jednakże w uzupełnieniu zezwolenia na przekazywanie informacji za pomocą alternatywnego systemu, o czym mowa w art. 21 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, właściwy organ może zezwolić na to, aby do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych, przewożonych na jego terytorium, dołączano:

a) inny dokument handlowy w formie papierowej lub elektronicznej, pod warunkiem że zawiera on informacje, o których mowa w lit. f) Uwag poniżej pkt 6 niniejszego rozdziału;

b) dokument handlowy, w którym ilość materiału wyrażona jest jako waga lub objętość materiału bądź liczba opakowań.

5.

Dokumentację i powiązane dokumenty handlowe bądź świadectwa zdrowia przechowuje się przez okres co najmniej dwóch lat celem ich przedłożenia właściwemu organowi.

6.

Wzór dokumentu handlowego

Uwagi

a) Dokumenty handlowe powinny być sporządzane w oparciu o wzór zamieszczony w niniejszym rozdziale.

Muszą one zawierać, w porządku określonym we wzorze, kolejno ponumerowane poświadczenia wymagane przy przewozie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów pochodnych.

b) Sporządza się je, odpowiednio, w jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego pochodzenia lub państwa członkowskiego przeznaczenia.

Jednakże dokument handlowy może być sporządzony w innych językach urzędowych Unii, jeżeli towarzyszy mu urzędowe tłumaczenie lub jeżeli zostało to wcześniej uzgodnione z właściwymi organami państwa członkowskiego przeznaczenia.

c) Oryginał każdego dokumentu handlowego składa się z jednego arkusza wypełnionego po obu stronach lub, jeżeli wymaga tego długość tekstu, powinien być on sporządzony w taki sposób, by wszystkie strony wyraźnie stanowiły niepodzielną całość.

d) Jeżeli w celach identyfikacji towarów wchodzących w skład przesyłki do dokumentu handlowego dołączone są dodatkowe arkusze, powinny one tworzyć część oryginału dokumentu poprzez umieszczenie na każdej stronie podpisu osoby odpowiedzialnej za przesyłkę.

e) Jeżeli dokument handlowy wraz z dodatkowymi arkuszami, o których mowa w lit. d), składa się z więcej niż jednej strony, każda ze stron musi być ponumerowana – (numer strony) z (całkowita liczba stron) – u dołu strony oraz musi być opatrzona na górze strony numerem kodu danego dokumentu nadanym przez osobę odpowiedzialną.

f) Oryginał dokumentu handlowego musi być wypełniony i podpisany przez osobę odpowiedzialną.

W dokumencie handlowym muszą być wyszczególnione następujące dane:

(i) data odbioru materiału z siedziby;

(ii) opis materiału, z określeniem

– kategorii materiału, zgodnie z art. 8, 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009,

– gatunku zwierzęcia oraz szczególnym odniesieniem do stosownego punktu w art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 w przypadku materiału kategorii 3 i otrzymanych z niego produktów przeznaczonych do skarmiania oraz

– w stosownych przypadkach, numeru kolczyka usznego zwierzęcia;

(iii) ilość materiału – objętość, waga lub liczba opakowań;

(iv) nazwa i adres przedsiębiorstwa lub zakładu pochodzenia materiału oraz jego numer zatwierdzenia lub numer rejestracyjny nadany zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1069/2009 lub, w stosownych przypadkach, zgodnie z rozporządzeniami (WE) nr 852/2004 (¹), (WE) nr 853/2004 (²) lub (WE) nr 183/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (³), a także, w stosownych przypadkach, rodzaj i metody obróbki;

(v) imię i nazwisko lub nazwa, adres i numer rejestracyjny przewoźnika materiału;

(vi) nazwa i adres przedsiębiorstwa lub zakładu przeznaczenia oraz jego numer rejestracyjny lub numer zatwierdzenia nadany zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1069/2009 lub, w stosownych przypadkach, zgodnie z rozporządzeniami (WE) nr 852/2004 lub (WE) nr 183/2005;

(vii) w przypadku transportu w kontenerach – pełen numer identyfikacyjny kontenera („kod BIC”) wydany zgodnie z wymaganiami Bureau International des Containers et du Transport Intermodal (⁴);

(viii) w przypadku wywozu przetworzonego białka zwierzęcego oraz produktów zawierających przetworzone białka zwierzęce, o których mowa w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 – państwo członkowskie wyjścia i punkt kontroli granicznej, o którym mowa w decyzji Komisji 2009/821/WE (⁵).

g) Kolor podpisu osoby odpowiedzialnej musi być inny niż kolor druku.

h) Numer referencyjny dokumentu i lokalny numer referencyjny dla tej samej przesyłki są nadawane tylko jeden raz.

i) Właściwy organ odpowiedzialny za miejsce przeznaczenia, o którym mowa w art. 48 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, w ciągu 15 dni roboczych od otrzymania informacji, o których mowa w art. 48 ust. 3 akapit pierwszy tego rozporządzenia, informuje właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia o przybyciu przesyłki za pomocą systemu TRACES.

7.

Wzór świadectwa zdrowia

ROZDZIAŁ IV

REJESTRY

Sekcja 1

Przepisy ogólne

1.

Rejestry, o których mowa w art. 22 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 w odniesieniu do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych, innych niż mieszanki paszowe zdefiniowane w art. 3 ust. 2 lit. h) rozporządzenia (WE) nr 767/2009, wytworzone z produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych i wprowadzane do obrotu zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 767/2009, zawierają:

a) określenie:

(i) gatunków zwierząt w odniesieniu do materiału kategorii 3 i otrzymanych z niego produktów pochodnych, przeznaczonych do wykorzystania jako materiał paszowy, oraz, gdy ma to zastosowanie, w przypadku całych tusz i głów, numer kolczyka usznego zwierzęcia;

(ii) ilości materiału;

b) w przypadku rejestrów prowadzonych przez osobę wysyłającą produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne – następujące informacje:

(i) data odbioru materiału z terenu zakładu;

(ii) nazwa i adres przewoźnika i odbiorcy oraz, o ile ma to zastosowanie, ich numer zatwierdzenia lub numer rejestracyjny;

c) w przypadku rejestrów prowadzonych przez osobę przewożącą produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne – następujące informacje:

(i) data odbioru materiału z terenu zakładu;

(ii) miejsce pochodzenia materiału, z którego jest on wysyłany;

(iii) nazwisko (nazwa) i adres odbiorcy, a także – o ile ma to zastosowanie – jego numer zatwierdzenia lub numer rejestracyjny;

d) w przypadku rejestrów prowadzonych przez osobę odbierającą produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne – następujące informacje:

(i) data otrzymania materiału;

(ii) miejsce pochodzenia materiału, z którego jest on wysyłany;

(iii) nazwisko (nazwa) i adres przewoźnika.

2.

W drodze odstępstwa od pkt 1 niniejszej sekcji podmioty nie są zobowiązane do osobnego przechowywania informacji, o których mowa w pkt 1 lit. a) oraz lit. b) ppkt (i), lit. c) ppkt (i) i (iii) oraz lit. d) ppkt (ii) i (iii), o ile przechowują kopię dokumentu handlowego określonego w rozdziale III w odniesieniu do każdej przesyłki oraz udostępniają te informacje w powiązaniu z innymi informacjami wymaganymi na podstawie pkt 1 niniejszej sekcji.

3.

Podmioty prowadzące spalarnie i współspalarnie prowadzą rejestry ilości i kategorii produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych, poddanych odpowiednio spalaniu lub współspalaniu jako odpady, oraz dat przeprowadzenia tych działań.

Sekcja 2

Dodatkowe wymogi w przypadku stosowania do specjalnego skarmiania

W uzupełnieniu rejestrów prowadzonych zgodnie z sekcją 1 podmioty prowadzą w odniesieniu do odpowiednich materiałów rejestry zawierające wymienione poniżej informacje, o ile produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego są stosowane do specjalnego skarmiania zgodnie z załącznikiem VI rozdział II:

1.

w przypadku użytkowników końcowych – wykorzystane ilości, zwierzęta, jakie mają być skarmiane, oraz data zastosowania;

2.

w przypadku punktów gromadzenia:

(i) ilość poddana czynnościom lub obróbce zgodnie z załącznikiem VI rozdział I sekcja 1 pkt 4;

(ii) nazwisko (nazwa) i adres każdego użytkownika końcowego stosującego materiał;

(iii) miejsce, do którego ma trafić materiał w celu stosowania;

(iv) wysyłana ilość oraz

(v) data wysyłki materiału.

Sekcja 3

Wymogi dotyczące niektórych zwierząt futerkowych

Podmiot prowadzący gospodarstwo, o którym mowa w załączniku II rozdział I, prowadzi rejestr obejmujący co najmniej:

a)

liczbę futer i tusz zwierząt skarmianych materiałami pochodzącymi z ich własnego gatunku oraz

b)

każdą przesyłkę w celu zapewnienia identyfikowalności materiału.

Sekcja 4

Wymogi dotyczące zastosowania w glebie określonych nawozów organicznych i polepszaczy gleby

Osoby odpowiedzialne za grunt, na którym nawozy organiczne i polepszacze gleby inne niż materiały, o których mowa w załączniku II rozdział II akapit drugi, są stosowane w glebie oraz do którego mają dostęp zwierzęta gospodarskie lub z którego pozyskiwane są rośliny cięte w celu skarmiania zwierząt gospodarskich, prowadzą i przechowują przez okres co najmniej dwóch lat rejestr zawierający następujące informacje:

1.

ilość zastosowanych nawozów organicznych i polepszaczy gleby;

2.

data, kiedy zastosowano nawozy organiczne i polepszacze gleby, a także miejsca ich zastosowania;

3.

daty dopuszczenia zwierząt gospodarskich do wypasu na danym terenie lub pozyskania roślin ciętych w celu skarmiania zwierząt po zastosowaniu danych nawozów organicznych i polepszaczy gleby.

Sekcja 5

Wymogi dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego otrzymanych ze zwierząt wodnych oraz

dotyczące skarmiania ryb

Zakłady przetwórcze produkujące mączkę rybną lub inne pasze pochodzące ze zwierząt wodnych prowadzą rejestry zawierające następujące informacje:

a)

ilość wyprodukowana każdego dnia;

b)

gatunki pochodzenia wraz z określeniem, czy dane zwierzęta wodne schwytano w naturalnym środowisku, czy pochodzą one z gospodarstw akwakultury;

c)

w przypadku mączki rybnej z ryb utrzymywanych w gospodarstwach rybackich, przeznaczonej do skarmiania ryb innego gatunku, utrzymywanych w gospodarstwach rybackich – naukowa nazwa gatunku pochodzenia.

Sekcja 6

Wymogi dotyczące spopielania i grzebania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego

W przypadku spopielania lub grzebania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, przewidzianego w art. 19 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, osoba odpowiedzialna za spopielanie lub grzebanie prowadzi rejestr zawierający następujące informacje:

a)

ilość, kategorie i gatunki produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego spopielanych lub grzebanych;

b)

data i miejsce spopielania i grzebania.

Sekcja 7

Wymogi dotyczące żelatyny fotograficznej

Podmioty prowadzące zatwierdzone zakłady fotograficzne, o których mowa w załączniku XIV rozdział II sekcja 11, prowadzą rejestr z wyszczególnieniem zakupów i zastosowań żelatyny fotograficznej oraz usuwania pozostałości i nadwyżek materiałów.

ROZDZIAŁ V

ZNAKOWANIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW POCHODNYCH

1.

W zakładach przetwórczych przetwarzających materiał kategorii 1 lub kategorii 2 produkty pochodne należy trwale znakować triheptanianem glicerolu (GTH) w następujący sposób:

a) GTH należy dodawać do produktów pochodnych, które zostały poddane uprzedniemu procesowi termicznego odkażania w temperaturze wnętrza wynoszącej co najmniej 80 °C i następnie są chronione przed powtórnym zanieczyszczeniem;

b) wszystkie produkty pochodne powinny zawierać GTH w stężeniu co najmniej 250 mg na kg tłuszczu, jednorodnie rozłożone w całej substancji.

2.

Podmioty prowadzące zakłady przetwórcze, o których mowa w pkt 1, prowadzą system monitorowania i rejestrowania parametrów, umożliwiający wykazanie właściwemu organowi, że osiągnięte jest wymagane jednorodne minimalne stężenie GTH.

Wspomniany system monitorowania i rejestrowania obejmuje oznaczenie zawartości nienaruszonego GTH jako triglicerydu w oczyszczonym wyciągu GTH z eteru naftowego 40-70 w próbkach pobranych w regularnych odstępach czasu.

3.

Znakowanie GTH nie jest wymagane w przypadku:

a) płynnych produktów pochodnych przeznaczonych do wytwórni biogazu lub do kompostowni;

b) produktów pochodnych przeznaczonych do skarmiania zwierząt futerkowych zgodnie z załącznikiem II rozdział I;

c) biodiesla wytwarzanego zgodnie z załącznikiem IV rozdział IV sekcja 2 pkt D;

d) produktów ubocznych uzyskanych zgodnie z art. 12 lit. a) ppkt (ii) i lit. b) ppkt (ii), art. 13 lit. a) ppkt (ii) i lit. b) ppkt (ii) oraz art. 16 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, o ile produkty takie:

(i) przemieszczane są z zakładu przetwórczego za pomocą zamkniętego systemu przenośnikowego, niemożliwego do ominięcia, pod warunkiem że system ten uzyskał zgodę właściwych władz, w celu:

– natychmiastowego bezpośredniego spalenia lub współspalenia jako odpady,

– natychmiastowego wykorzystania zgodnie z metodą zatwierdzoną dla produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem IV rozdział IV lub

(ii) są przeznaczone do badań i innych szczególnych celów określonych w art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, zatwierdzonych przez właściwy organ;

e) paliwa odnawialne wytworzone z tłuszczów wytopionych uzyskanych z materiałów kategorii 1 i 2, zgodnie z załącznikiem IV rozdział IV sekcja 2 pkt J i L.

ROZDZIAŁ I

WYTWARZANIE KARMY DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH

Przedsiębiorstwa lub zakłady wytwarzające karmę dla zwierząt domowych, jak określono w art. 24 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, muszą dysponować odpowiednimi pomieszczeniami i urządzeniami w celu:

a)

całkowicie bezpiecznego przechowywania i obróbki otrzymywanych materiałów oraz

b)

usuwania niezużytych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego pozostałych po produkcji produktów zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; w innym wypadku materiał ten należy wysyłać do spalarni, współspalarni, zakładu przetwórczego lub, w przypadku materiału kategorii 3, do wytwórni biogazu lub kompostowni zgodnie z art. 12, 13 i 14 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 oraz z niniejszym rozporządzeniem.

ROZDZIAŁ II

CZYNNOŚCI NA PRODUKTACH UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO PO ICH ZGROMADZENIU

Wymogi ustanowione w niniejszym rozdziale mają zastosowanie do składowania (przechowywania) produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, o którym jest mowa w art. 24 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, a także do następujących czynności dokonywanych na produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego po ich zgromadzeniu, o których jest mowa w art. 24 ust. 1 lit. h) tego rozporządzenia:

a)

sortowanie;

b)

dzielenie;

c)

chłodzenie;

d)

zamrażanie,

e)

solenie lub inne procesy konserwujące;

f)

usuwanie skór i skórek;

g)

usuwanie materiału szczególnego ryzyka;

h)

czynności na produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego prowadzone zgodnie z wymogami określonymi w przepisach weterynaryjnych UE, np. badanie poubojowe lub pobieranie próbek;

i)

oczyszczanie lub pasteryzacja produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do przekształcenia w biogaz lub do kompostowania, przed takim przekształceniem lub kompostowaniem w innym przedsiębiorstwie lub zakładzie zgodnie z załącznikiem V do niniejszego rozporządzenia;

j)

przesiewanie;

k)

procesy przejścia fazowego materiałów kategorii 3, takie jak termokoagulacja krwi, wirowanie krwi, metody kontenerowe określone w rozdziale V załącznika IX, hydroliza kopyt, szczeciny, piór i sierści, przeznaczone do przetwarzania metodami przetwarzania określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

Sekcja 1

Wymogi ogólne

1.

Pomieszczenia i urządzenia, gdzie prowadzone są działania pośrednie, muszą spełniać co najmniej następujące wymagania:

a) Muszą być odpowiednio oddzielone od dróg przejazdowych, którymi mogłoby rozprzestrzeniać się skażenie, oraz innych zabudowań, takich jak rzeźnie. Rozmieszczenie zakładów musi zapewniać całkowite oddzielenie materiału kategorii 1 i kategorii 2 od materiału kategorii 3 od momentu przyjęcia do wysyłki, chyba że materiały te znajdują się w całkowicie osobnych budynkach.

b) Zakład musi dysponować zadaszonym miejscem przeznaczonym do odbioru i wysyłania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, o ile produkty te nie są uwalniane poprzez instalacje zapobiegające rozprzestrzenianiu zagrożeń dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt, np. poprzez zamknięte rury w przypadku płynnych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.

c) Konstrukcja zakładu musi zapewniać łatwe czyszczenie i dezynfekcję. Podłogi muszą być położone w taki sposób, aby ułatwiały odprowadzanie cieczy.

d) Zakład musi być odpowiednio wyposażony, w tym w toalety, przebieralnie, umywalnie dla pracowników oraz, w odpowiednich przypadkach, obiekty biurowe, które można udostępnić dla personelu przeprowadzającego kontrole urzędowe.

e) Zakład musi być odpowiednio zabezpieczony przed szkodnikami, takimi jak owady, gryzonie i ptaki.

f) W przypadku gdy jest to konieczne do osiągnięcia celów niniejszego rozporządzenia, zakłady muszą posiadać odpowiednie pomieszczenia i urządzenia do przechowywania z regulacją temperatury, o wystarczającej pojemności, umożliwiające utrzymywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego we właściwych temperaturach oraz pozwalające na monitorowanie i rejestrowanie tych temperatur.

2.

Zakład musi być odpowiednio wyposażony do czyszczenia i dezynfekcji kontenerów lub pojemników, w których przyjmowane są produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, oraz pojazdów, innych niż statki, w których są przewożone. Muszą być dostępne odpowiednie urządzenia do dezynfekcji kół pojazdów.

Sekcja 2

Wymogi higieniczne

1.

Sortowanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego musi odbywać się w taki sposób, aby wykluczyć wszelkie ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt.

2.

Przez cały czas przechowywania wszelkie czynności na produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego i ich przechowywanie muszą zapewniać ich oddzielenie od innych towarów oraz muszą odbywać się w taki sposób, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się czynników chorobotwórczych.

3.

Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego należy przechowywać w odpowiedni sposób, w tym w odpowiednich warunkach termicznych, do chwili ponownej wysyłki.

Sekcja 3

Normy przetwarzania dotyczące oczyszczania i pasteryzacji

Oczyszczanie i pasteryzacja, o których mowa w lit. i) pierwszego akapitu niniejszego rozdziału, odbywa się zgodnie z normami przetwarzania, o których mowa w załączniku V rozdział I sekcja 1 pkt 1, lub zgodnie z alternatywnymi parametrami przekształcania, dopuszczonymi zgodnie z załącznikiem V rozdział III sekcja 2 pkt 1.

ROZDZIAŁ III

WYMOGI DOTYCZĄCE PRZECHOWYWANIA PRODUKTÓW POCHODNYCH

Sekcja 1

Wymogi ogólne

Pomieszczenia i urządzenia do przechowywania produktów pochodnych muszą spełniać co najmniej następujące wymagania:

1.

Pomieszczenia i urządzenia do przechowywania produktów pochodnych uzyskanych z materiału kategorii 3 nie mogą znajdować się w tym samym miejscu, w którym znajdują się pomieszczenia do przechowywania produktów pochodnych uzyskanych z materiału kategorii 1 lub 2, chyba że zapobiega się zanieczyszczeniu krzyżowemu poprzez odpowiedni układ pomieszczeń i zarządzanie nimi, np. poprzez przechowywanie w całkowicie oddzielnych budynkach.

2.

Zakład musi:

a) posiadać zadaszoną powierzchnię do odbioru i wysyłki produktów pochodnych, chyba że są one:

(i) uwalniane za pośrednictwem instalacji zapobiegających rozprzestrzenianiu się zagrożeń dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt, np. poprzez zamknięte rury w przypadku produktów płynnych lub

(ii) otrzymywane w opakowaniach, np. dużych workach lub zakrytych, szczelnych kontenerach lub środkach transportu;

b) mieć konstrukcję, która zapewnia łatwe czyszczenie i dezynfekcję. Podłogi muszą być tak położone w taki sposób, aby ułatwiały odprowadzanie cieczy;

c) być odpowiednio wyposażony, w tym w toalety, przebieralnie i umywalnie dla personelu;

d) być odpowiednio zabezpieczony przed szkodnikami, takimi jak owady, gryzonie i ptaki.

3.

Zakład musi być odpowiednio wyposażony do czyszczenia i dezynfekowania kontenerów lub pojemników, w których produkty uboczne są przyjmowane, oraz pojazdów, innych niż statki, w których są one przewożone.

4.

Produkty pochodne muszą być właściwie przechowywane do chwili ponownej wysyłki.

Sekcja 2

Szczegółowe wymagania dotyczące przechowywania niektórych rodzajów mleka oraz niektórych produktów na bazie mleka i produktów pochodnych mleka

1.

Przechowywanie produktów, o których mowa w załączniku X rozdział II sekcja 4 część II, odbywa się w odpowiedniej temperaturze w celu wykluczenia zagrożenia dla zdrowia publicznego lub zdrowia zwierząt, w przeznaczonym do tego celu, zatwierdzonym lub zarejestrowanym przedsiębiorstwie lub zakładzie przechowywania bądź w przeznaczonym do tego celu oddzielnym miejscu w zatwierdzonym lub zarejestrowanym przedsiębiorstwie lub zakładzie przechowywania.

2.

Próbki produktów gotowych pobrane podczas przechowywania lub w momencie wycofywania z przechowywania muszą spełniać co najmniej normy mikrobiologiczne określone w załączniku X rozdział I.

ROZDZIAŁ IV

ZAREJESTROWANE PODMIOTY

1.

Podmioty prowadzące zarejestrowane zakłady lub przedsiębiorstwa bądź inne zarejestrowane podmioty prowadzą wszelkie czynności na produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktach pochodnych zgodnie z następującymi warunkami:

a) konstrukcja obiektów musi umożliwiać, w odpowiednich przypadkach, ich skuteczne czyszczenie i dezynfekcję;

b) obiekty muszą być odpowiednio zabezpieczone przed szkodnikami, takimi jak owady, gryzonie i ptaki;

c) instalacje i wyposażenie należy utrzymywać w odpowiednim stanie higienicznym, jeśli jest to konieczne;

d) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty pochodne należy składować w warunkach zapobiegających zanieczyszczeniu.

2.

Podmioty prowadzą rejestry w formie dostępnej dla właściwego organu.

3.

Zarejestrowane podmioty przewożące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego lub produkty pochodne (z wyjątkiem przewozu pomiędzy różnymi obiektami tego samego podmiotu) winny w szczególności:

a) dysponować informacją dotyczącą identyfikacji pojazdów, pozwalającą na weryfikację wykorzystywania pojazdów do przewozu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub produktów pochodnych;

b) w stosownych przypadkach czyścić i dezynfekować pojazdy;

c) podejmować wszelkie niezbędne środki dla zapobieżenia zanieczyszczeniu i rozprzestrzenianiu chorób przenoszonych na ludzi lub zwierzęta.

ROZDZIAŁ I

OGÓLNE WYMOGI DOTYCZĄCE PRZETWARZANIA I WPROWADZANIA DO OBROTU

Normy mikrobiologiczne dla produktów pochodnych

Do produktów pochodnych zastosowanie mają następujące normy mikrobiologiczne:

Próbki produktów gotowych pobrane podczas przechowywania lub przy wycofywaniu z przechowywania w zakładzie przetwórczym muszą spełniać następujące normy:

Salmonella: nieobecna w 25 g: n = 5, c = 0, m = 0, M = 0

Enterobakterie: n = 5, c = 2, m = 10, M = 300 w 1 g;

gdzie:

n = liczba badanych próbek;

m = wartość graniczna liczby bakterii; wynik jest uznawany za zadowalający, jeżeli liczba bakterii we wszystkich próbkach nie przekracza m;

M = maksymalna wartość dla liczby bakterii; wynik jest uznawany za niezadowalający, jeżeli liczba bakterii w jednej lub kilku próbkach równa się M lub więcej oraz

c = liczba próbek, w których liczba bakterii zawiera się między m i M; próbka jest w dalszym ciągu uznawana za zadowalającą, jeżeli liczba bakterii pozostałych próbek jest równa lub mniejsza od m.

Niemniej jednak normy mikrobiologiczne zawarte w niniejszym rozdziale nie mają zastosowania do tłuszczów wytopionych oraz oleju z ryb, pochodzących z przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, o ile z przetworzonego białka zwierzęcego uzyskanego w toku tego samego przetwarzania pobiera się próbki dla zapewnienia zgodności z tymi normami.

ROZDZIAŁ II

SZCZEGÓLNE WYMOGI DOTYCZĄCE PRZETWORZONEGO BIAŁKA ZWIERZĘCEGO I INNYCH PRODUKTÓW POCHODNYCH

Sekcja 1

Szczegółowe wymogi dotyczące przetworzonego białka zwierzęcego

A.

Surowce

1. Do produkcji przetworzonego białka zwierzęcego mogą być stosowane wyłącznie produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego stanowiące materiał kategorii 3 lub produkty pochodne z takich produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, inne niż materiały kategorii 3, o których mowa w art. 10 lit. n), o) i p) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009.

2. Przetworzone białko zwierzęce pochodzące od owadów gospodarskich i przeznaczone do produkcji paszy dla zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe może być uzyskiwane wyłącznie z następujących gatunków owadów:

(i) czarna mucha (Hermetia illucens) i mucha domowa (Musca domestica);

(ii) mącznik młynarek (Tenebrio molitor) i pleśniakowiec lśniący (Alphitobius diaperinus);

(iii) świerszcz domowy (Acheta domesticus), świerszcz bananowy (Gryllodes sigillatus) i świerszcz kubański (Gryllus assimilis);

(iv) jedwabnik (Bombyx mori).

B.

Normy przetwarzania

1. Przetworzone białko zwierzęce pochodzące od ssaków musi być poddane przetwarzaniu metodą nr 1 (sterylizacja ciśnieniowa) opisaną w załączniku IV rozdział III.

Jednakże:

a) krew pozyskana od świń lub frakcje krwi pozyskanej od świń do produkcji mączki z krwi mogą być zamiast tego poddane przetworzeniu dowolną z metod nr 1–5 lub nr 7, opisanych w załączniku IV rozdział III, pod warunkiem że – w przypadku metody przetwarzania nr 7 – zastosowana zostanie obróbka cieplna w temperaturze wynoszącej co najmniej 80 °C, obejmujące j całość jej substancji;

b) przetworzone białko zwierzęce pochodzące od ssaków:

(i) może być poddane dowolnej z metod przetwarzania nr 1–5 lub nr 7, opisanych w załączniku IV rozdział III, pod warunkiem że zostanie ono następnie usunięte lub wykorzystane jako paliwo przy spalaniu;

(ii) o ile jest przeznaczone wyłącznie do zastosowania w karmie dla zwierząt domowych, może być poddane dowolnej z metod przetwarzania nr 1–5 lub nr 7, opisanych w załączniku IV rozdział III, pod warunkiem że:

– jest ono przewożone w przeznaczonych wyłącznie do tego celu kontenerach, niestosowanych do przewozu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ani pasz dla zwierząt gospodarskich oraz

– jest ono przesyłane bezpośrednio z zakładu przetwórczego przetwarzającego materiał kategorii 3 do wytwórni karmy dla zwierząt domowych lub do zatwierdzonego zakładu przechowującego, z którego jest ono bezpośrednio wysyłane do wytwórni karmy dla zwierząt domowych.

2. Przetworzone białko zwierzęce pochodzące od zwierząt innych niż ssaki, z wyjątkiem mączki rybnej, musi być poddane przetworzeniu dowolną z metod nr 1–5 lub nr 7, opisanych w załączniku IV rozdział III.

3. Mączka rybna musi być poddana przetwarzaniu:

a) dowolną z metod przetwarzania opisanych w załączniku IV rozdział III lub

b) inną metodą gwarantującą, że produkt jest zgodny z normami mikrobiologicznym dla produktów pochodnych, określonymi w rozdziale I niniejszego załącznika.

C.

Przechowywanie

1. Przetworzone białko zwierzęce musi być pakowane i przechowywane w nowych lub sterylizowanych workach lub też przechowywane we właściwie skonstruowanych zbiornikach lub magazynach.

Należy podjąć odpowiednie środki w celu zredukowania do minimum kondensacji pary wewnątrz zbiorników, przenośników lub wyciągów.

2. Produkty w przenośnikach, wyciągach i zbiornikach muszą być zabezpieczone przed przypadkowym zanieczyszczeniem.

3. Urządzenia mające z racji przeznaczenia kontakt z przetworzonym białkiem zwierzęcym muszą być utrzymywane w stanie czystym i suchym oraz winny posiadać odpowiednie punkty kontrolne umożliwiające badanie czystości.

Wszystkie pomieszczenia i urządzenia do przechowywania muszą być regularnie opróżniane i czyszczone w zakresie koniecznym do zapobieżenia zanieczyszczeniu.

4. Przetworzone białko zwierzęce musi być utrzymywane w stanie suchym.

Należy zapobiegać wyciekom i kondensacji pary w miejscu przechowywania.

Sekcja 2

Szczegółowe wymagania dotyczące produktów z krwi

A.

Surowiec

Do wytwarzania produktów z krwi może być stosowana jedynie krew, o której mowa w art. 10 lit. a) oraz lit. b) ppkt (i) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009.

B.

Normy przetwarzania

Produkty z krwi muszą być poddane przetwarzaniu:

a) dowolną z metod przetwarzania nr 1–5 lub nr 7 opisanych w załączniku IV rozdział III lub

b) inną metodą gwarantującą, że dany produkt z krwi jest zgodny z normami mikrobiologicznymi dla produktów pochodnych, określonymi w rozdziale I niniejszego załącznika.

Sekcja 3

Szczegółowe wymogi dotyczące tłuszczów wytopionych, oleju z ryb i pochodnych tłuszczów z materiału kategorii 3

A.

Surowce

1. Tłuszcze wytopione

Do wytwarzania tłuszczu wytopionego można stosować wyłącznie materiał kategorii 3 inny niż materiały kategorii 3, o których mowa w art. 10 lit. n), o) i p) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009.

2. Olej z ryb

Do wytwarzania oleju z ryb można stosować wyłącznie materiał kategorii 3, o którym mowa w art. 10 lit. i), j) i l) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009, oraz materiał kategorii 3 pochodzący od zwierząt wodnych, o którym mowa w art. 10 lit. e) i f) tego rozporządzenia.

B.

Normy przetwarzania

O ile olej z ryb lub tłuszcze wytopione nie są wytworzone zgodnie z załącznikiem III sekcje odpowiednio VIII lub XII do rozporządzenia (WE) nr 853/2004, tłuszcze wytopione należy wytwarzać z zastosowaniem dowolnej z metod przetwarzania nr 1–5 lub nr 7, opisanych w załączniku IV rozdział III, natomiast oleje z ryb można wytwarzać:

a) z zastosowaniem metody przetwarzania nr 1–7, określonych w załączniku IV rozdział III, lub