Warunki szczegółowe (zob. przypisy na każdym świadectwie):

„I”:

W odniesieniu do tranzytu przez terytorium kraju trzeciego żywych zwierząt przeznaczonych do natychmiastowego uboju lub żywego bydła opasowego, wysyłanych z jednego państwa członkowskiego i przeznaczonych do innego państwa członkowskiego, w ciężarówkach zaplombowanych plombą z numerem seryjnym.

Numer plomby powinien znajdować się na świadectwie zdrowia wystawionym zgodnie z wzorem ustanowionym w załączniku F do dyrektywy 64/432/EWG (¹) dla żywego bydła przeznaczonego do uboju i bydła opasowego oraz zgodnie z wzorem I w załączniku E do dyrektywy 91/68/EWG (²) dla owiec i kóz przeznaczonych do uboju.

Ponadto plomba musi być nienaruszona w chwili przybycia do wyznaczonego punktu kontroli granicznej wejścia na terytorium Unii, a numer plomby musi zostać zarejestrowany w zintegrowanym skomputeryzowanym systemie weterynaryjnym TRACES.

W punkcie wyjścia z terytorium Unii, przed tranzytem przez terytorium kraju trzeciego lub krajów trzecich, właściwy organ weterynaryjny opatruje świadectwo pieczęcią z napisem „WYŁĄCZNIE TRANZYT MIĘDZY RÓŻNYMI CZĘŚCIAMI UNII EUROPEJSKIEJ PRZEZ REPUBLIKĘ MACEDONII PÓŁNOCNEJ/CZARNOGÓRĘ/SERBIĘ (*) (**)

Bydło opasowe musi zostać przewiezione bezpośrednio do gospodarstwa przeznaczenia wyznaczonego przez właściwy organ weterynaryjny kraju przeznaczenia. Zwierzęta te mogą być przemieszczane z tego gospodarstwa wyłącznie z przeznaczeniem do bezpośredniego uboju.

(*) Niepotrzebne skreślić.

(**) Serbia, wyjątkiem Kosowa, określonego zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1244 z dnia 10 czerwca 1999 r.

„II”:

Terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany za wolny od gruźlicy” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru BOV-X.

„III”:

Terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany za wolny od brucelozy” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru BOV-X.

„IVa”:

Terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany za wolny od enzootycznej białaczki bydła (EBL)” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru BOV-X.

„IVb”:

Uznane za posiadające stada „oficjalnie uznane za wolne od enzootycznej białaczki bydła (EBL)” na zasadach równoważnych z wymogami określonymi w załączniku D do dyrektywy 64/432/EWG do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru BOV-X.

„V”:

Terytorium uznane za posiadające status "oficjalnie uznany za wolny od brucelozy" do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru OVI-X.

„VI”:

Ograniczenia geograficzne:

„VII”:

Terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany za wolny od brucelozy” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru RUM.

„VIII”:

Terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany za wolny od brucelozy” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru RUM.

„IX”:

Terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany wolny od choroby Aujeszky'ego” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwo według wzoru POR-X.

„X”:

Jedynie dla tranzytu przez Litwę bydła do hodowli lub produkcji z Obwodu Kaliningradzkiego do innych regionów Rosji.

,,XI'':

z badania na obecność włośni zwalnia się świnie domowe nieodsadzone od maciory, mające mniej niż pięć tygodni.

,,XII'':

terytorium uznane za posiadające stada bydła urzędowo wolne od gruźlicy równoważne w stosunku do stad uznanych za urzędowo wolne od gruźlicy w oparciu o warunki określone w pkt 1 i 2 załącznika A.I do dyrektywy 64/432/EWG, do celów wywozu do Unii żywych zwierząt certyfikowanych zgodnie ze wzorem świadectwa weterynaryjnego BOV-X lub BOV-Y.

,,XIII'':

terytorium uznane za posiadające status „oficjalnie uznany za sezonowo wolny od choroby niebieskiego języka i krwotocznej choroby zwierzyny płowej” do celów wywozu do Unii żywych zwierząt posiadających świadectwa weterynaryjne według wzorów BOV–X, OVI–X, OVI-Y lub RUM.

Wzory:

„BOV-X”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla bydła domowego (w tym gatunków Bubalus i Bison oraz ich krzyżówek) przeznaczonego do hodowli lub produkcji po przywozie.

„BOV-Y”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla bydła domowego (w tym gatunków Bubalus i Bison oraz ich krzyżówek) przeznaczonego do natychmiastowego uboju po przywozie.

„BOV-X-TRANSIT-RU” :

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla bydła domowego (w tym gatunki Bubalus i Bison i ich krzyżówki) przeznaczonego do tranzytu z Obwodu Kaliningradzkiego do innych regionów Rosji przez terytorium Litwy.

„OVI-X”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla owiec domowych (Ovis aries) i kóz domowych (Capra hircus) przeznaczonych do hodowli lub produkcji po przywozie.

„OVI-Y”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla owiec domowych (Ovis aries) i kóz domowych (Capra hircus) przeznaczonych do natychmiastowego uboju po przywozie.

„POR-X”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla trzody chlewnej (Sus scrofa) przeznaczonej do hodowli lub produkcji po przywozie, lub przeznaczonej do tranzytu przez terytorium Unii z jednego państwa trzeciego do innego państwa trzeciego.

„POR-Y”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świń domowych (Sus scrofa) przeznaczonych do natychmiastowego uboju po przywozie.

„RUM”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla zwierząt należących do rzędu parzystokopytnych (z wyłączeniem bydła (w tym gatunków Bubalus i Bison i ich krzyżówek), owiec domowych (Ovis aries), kóz domowych (Capra hircus), świniowatych (Suidae) i pekari (Tayassuidae)) oraz zwierząt należących do rodzin nosorożcowatych i słoniowatych.

„SUI”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla nieudomowionych świniowatych, pekari i tapirowatych.

„CAM”:

Wzór specjalnego zaświadczenia weterynaryjnego dla zwierząt przywożonych z St Pierre i Miquelon zgodnie z warunkami, o których mowa w załączniku I część 7.

Dodatkowe gwarancje:

„A”:

gwarancje dotyczące badań w kierunku choroby niebieskiego języka i krwotocznej choroby zwierzyny płowej u zwierząt posiadających świadectwa weterynaryjne według wzorów BOV-X (pkt II.2.1 lit. d)), OVI-X (pkt II.2.1 lit. d)) i RUM (pkt II.2.1 lit. c)).

„B”:

gwarancje dotyczące badań w kierunku choroby pęcherzykowej świń i klasycznego pomoru świń na zwierzętach posiadających świadectwa weterynaryjne według wzorów POR-X (pkt II.2.4.B) i SUI (pkt II.2.4.B).

„C”:

gwarancje dotyczące badań w kierunku brucelozy u zwierząt, którym towarzyszy świadectwo według wzoru POR-X (pkt II.2.4 C) i SUI (pkt II.2.4 C).

„D”

Gwarancje dotyczące testów na pęcherzykowe zapalenie jamy ustnej na zwierzętach z wydanym świadectwem zgodnym z wzorem świadectwa weterynaryjnego POR-X (pkt II.2.1.b).

W celu uzyskania zatwierdzenia miejsca gromadzenia zwierząt muszą spełniać następujące wymagania:

I.

Muszą być objęte nadzorem urzędowego lekarza weterynarii.

II.

Każde z nich musi być położone w środku obszaru o średnicy co najmniej 20 km, na którym, wedł ug urzędowych danych, nie było przypadków pryszczycy w okresie co najmniej 30 dni poprzedzających wykorzystanie ich jako zatwierdzone miejsca gromadzenia zwierząt.

III.

Przed każdym wykorzystaniem ich jako zatwierdzone miejsca gromadzenia zwierząt muszą zostać oczyszczone i zdezynfekowane przy użyciu środka dezynfekującego, urzędowo zatwierdzonego w kraju wywozu jako środka skutecznego w zwalczaniu pryszczycy.

IV.

Uwzględniając liczbę zwierząt, jaka może w nich przebywać, muszą posiadać:

a) obiekt przeznaczony wyłącznie do celu gromadzenia zwierząt;

b) stosowne wyposażenie, łatwe do czyszczenia i dezynfekcji, służące do załadunku i rozładunku, a także stosowne obiekty do przetrzymywania zwierząt w odpowiednich warunkach, ich pojenia, karmienia i przeprowadzania niezbędnych czynności leczniczych;

c) stosowne obiekty przeznaczone do badania i izolowania zwierząt;

d) stosowne wyposażenie, służące do czyszczenia i dezynfekcji pomieszczeń i pojazdów;

e) stosowne miejsce do składowania paszy, ściółki i obornika;

f) stosowny system odprowadzania i usuwania ścieków;

g) biuro urzędowego lekarza weterynarii.

V.

W okresie działania muszą posiadać wystarczającą liczbę lekarzy weterynarii wykonujących wszystkie obowiązki wyszczególnione w części 5;

VI.

Mogą przyjmować jedynie zwierzęta posiadające indywidualne oznakowanie, gwarantujące możliwość odtworzenia miejsca ich pochodzenia. W tym celu, w momencie przyjmowania zwierząt, właściciel lub osoba odpowiedzialna za miejsce gromadzenia zwierząt musi upewnić się, że zwierzęta są właściwie oznakowane i że towarzyszą im dokumenty lub świadectwa zdrowia właściwe dla danego gatunku lub kategorii.

Ponadto właściciel lub osoba odpowiedzialna za miejsce gromadzenia zwierząt musi umieścić w rejestrze lub bazie danych imię i nazwisko właściciela, pochodzenie zwierząt, daty przyjęcia i zwolnienia, numer identyfikacyjny zwierząt lub numer rejestracyjny stada pochodzenia i gospodarstwa przeznaczenia oraz numer rejestracyjny przewoźnika i numer rejestracyjny ciężarówki przywożącej lub odbierającej zwierzęta z miejsca gromadzenia, a także przechowywać te dane przez co najmniej trzy lata.

VII.

Wszystkie zwierzęta przechodzące przez miejsce gromadzenia muszą spełniać wymogi zdrowotne ustanowione dla przywozu do Unii zwierząt danej kategorii.

VIII.

Zwierzęta przeznaczone do wprowadzenia do Unii, przechodzące przez miejsce gromadzenia zwierząt, muszą w ciągu sześciu dni od daty przybycia do miejsca gromadzenia zostać załadowane i wysłane bezpośrednio na granicę kraju wywozu:

a) bez wchodzenia w kontakt ze zwierzętami parzystokopytnymi innymi niż zwierzęta spełniające wymogi zdrowotne ustanowione dla wprowadzania do Unii danej kategorii zwierząt,

b) podzielone na przesyłki tak, aby pojedyncza przesyłka nie zawierała zarówno zwierząt przeznaczonych do hodowli lub produkcji, jak i zwierząt przeznaczonych do natychmiastowego uboju;

c) w pojazdach transportujących lub kontenerach, które zostały uprzednio oczyszczone i zdezynfekowane przy użyciu środka dezynfekującego urzędowo zatwierdzonego w kraju wywozu jako skutecznego środka w zwalczaniu pryszczycy, skonstruowanych w sposób uniemożliwiający wyciekanie lub wypadanie podczas transportu odchodów, moczu, ściółki lub paszy.

IX.

Jeżeli warunki wywozu zwierząt do Unii wymagają, aby w określonym czasie przed załadunkiem przeprowadzone zostało określone badanie, okres ten musi obejmować każdy okres gromadzenia zwierząt, do sześciu dni liczonych od daty przybycia zwierząt do zatwierdzonego miejsca gromadzenia zwierząt.

X.

Kraj trzeci wywozu musi wyznaczyć miejsca gromadzenia zatwierdzone dla zwierząt przeznaczonych do hodowli i produkcji, a także miejsca gromadzenia zatwierdzone dla zwierząt przeznaczonych do uboju, oraz musi podać do wiadomości Komisji i właściwych organów centralnych państw członkowskich nazwy i adresy tych miejsc. Informacje te muszą być systematycznie uaktualniane.

XI.

Kraj trzeci wywozu określi procedurę urzędowego nadzoru zatwierdzonych miejsc gromadzenia zwierząt i dopilnuje, aby nadzór taki miał miejsce.

XII.

Zatwierdzone miejsca gromadzenia zwierząt muszą być poddawane regularnym kontrolom przez właściwy organ kraju trzeciego w celu sprawdzenia, czy w dalszym ciągu spełniane są wymagania niezbędne do uzyskania zatwierdzenia, ustanowione w punktach I do XI.

Jeżeli kontrole wykażą, że warunki te nie są już spełniane, zatwierdzenie miejsca gromadzenia zwierząt musi zostać zawieszone. Zatwierdzenie to może zostać przywrócone jedynie wówczas, gdy właściwy organ kraju trzeciego ma pewność, że miejsce gromadzenie zwierząt spełnia w całości wymagania ustanowione w punktach od I do XI.

Gruźlica (TBL)

Pojedynczą śródskórną próbę tuberkulinową z wykorzystaniem tuberkuliny bydlęcej przeprowadza się zgodnie z załącznikiem B do dyrektywy 64/432/EWG. W przypadku zwierząt z rodziny świniowatych pojedynczą śródskórną próbę tuberkulinową z wykorzystaniem tuberkuliny ptasiej przeprowadza się zgodnie z załącznikiem B do dyrektywy 64/432/EWG, z tą różnicą, że miejscem wstrzyknięcia jest luźny fałd skóry u podstawy ucha.

Bruceloza (Brucella abortus) (BRL)

Odczyn aglutynacji, odczyn wiązania dopełniacza, test ze zbuforowanym antygenem Brucelli, testy ELISA oraz test metodą fluorescencji w świetle spolaryzowanym przeprowadza się zgodnie z załącznikiem C do dyrektywy 64/432/EWG.

Bruceloza (Brucella melitensis) (BRL)

Testy przeprowadza się zgodnie z załącznikiem C do dyrektywy 91/68/EWG.

Enzootyczna białaczka bydła (EBL)

Test immunodyfuzji w żelu agarowym oraz test ELISA przeprowadza się zgodnie z załącznikiem D rozdział II ust. A i C do dyrektywy 64/432/EWG.

Choroba niebieskiego języka (BTG)

(A)

Kompetycyjny lub blokujący test ELISA przeprowadza się zgodnie z następującym protokołem:

Kompetycyjny test ELISA z wykorzystaniem przeciwciała monoklonalnego 3-17-A3 jest w stanie zidentyfikować przeciwciała skierowane przeciwko wszystkim znanym serotypom wirusa choroby niebieskiego języka.

Zasada testu polega na przerwaniu reakcji pomiędzy antygenem wirusa BTG i grupowo swoistym przeciwciałem monoklonalnym (3-17-A3) poprzez dodanie surowicy badanej. Przeciwciała skierowane przeciwko wirusowi BTG obecne w surowicy badanej blokują reaktywność przeciwciała monoklonalnego (Mab), przez co ograniczona jest spodziewana reakcja barwna po dodaniu znakowanego enzymatycznie przeciwciała anty-mysiego oraz chromogenu/substratu. Surowice mogą być badane w jednokrotnym rozcieńczeniu 1:5 (test plamkowy – dodatek 1) lub mogą być miareczkowane (miareczkowanie surowicy – dodatek 2) do osiągnięcia punktu końcowego. Wartości inhibicji powyżej 50 % można potraktować jako wynik dodatni.

Materiały i odczynniki:

1.

Odpowiednie mikropłytki do testu ELISA.

2.

Antygen: dostarczany w postaci stężonego ekstraktu komórkowego, przygotowywany według podanego poniżej sposobu, przechowywany w temperaturze – 20 °C albo – 70 °C.

3.

Bufor blokujący: bufor fosforanowy (PBS), zawierający 0,3 % surowicy dorosłego bydła ujemnej w kierunku wirusa BTG, 0,1 % (v/v) roztwór Tween-20 (dostarczany jako syrop monolaurynianu polioksyetylenosorbitolu) w PBS.

4.

Przeciwciało monoklonalne: 3-17-A3 (dostarczane jako supernatant z hodowli tkankowej linii komórkowej hybrydoma) skierowane przeciw grupowo swoistemu polipeptydowi VP7, przechowywane w temperaturze – 20 °C lub liofilizowane i rozcieńczane przed użyciem buforem blokującym w stosunku 1:100.

5.

Koniugat: królicza globulina anty-mysia (adsorbowana i wymywana) sprzężona z peroksydazą chrzanową, przechowywana w ciemności w temperaturze 4 °C.

6.

Chromogen i substrat: ortofenylodiamina (chromogen OPD) w końcowym stężeniu 0,4 mg/ml w sterylnej wodzie destylowanej. Nadtlenek wodoru (substrat 30 % w/v) 0,05 % v/v dodawany tuż przed użyciem (5μl H₂O₂ na 10 ml OPD). (Ostrożnie! Pracując z OPD należy używać rękawic gumowych! Podejrzewane działanie mutagenne).

7.

1 M kwas siarkowy: 26,6 ml kwasu dodane do 473,4 ml wody destylowanej. (Uwaga! Zawsze dodawać kwas do wody, nigdy odwrotnie).

8.

Wytrząsarka orbitalna.

9.

Czytnik płytek ELISA (wyniki testu można odczytać wizualnie).

Format badania

Cc: koniugat kontrolny (bez surowicy/bez przeciwciała monoklonalnego); C++: silnie dodatnia surowica kontrolna; C+: słabo dodatnia surowica kontrolna; C-: ujemna surowica kontrolna; Cm: przeciwciało monoklonalne kontrolne (bez surowicy).

Protokół badania:

Koniugat kontrolny (Cc):

studzienki 1A i 1B to ślepa kontrola składająca się z antygenu wirusa BTG oraz koniugatu. Może być używany do zerowania czytnika ELISA.

Przeciwciała
monoklonalne kontrolne (Cm):

kolumny 1 i 2, wiersze G i H to próba kontrolna z przeciwciałami monoklonalnymi, zawierająca antygen wirusa BTG, przeciwciała monoklonalne i koniugat. Te studzienki wykazują najsilniejsze zabarwienie. Odczyt średniej gęstości optycznej dla tej kontroli odpowiada wartości inhibicji równej 0 %.

Dodatnia kontrola (C++, C+):

kolumny 1 i 2, wiersze C-D-E-F. Studzienki te zawierają antygen wirusa BTG, odpowiednio silnie i słabo dodatnią antysurowicę wirusa BTG, przeciwciała monoklonalne i koniugat.

Ujemna kontrola (C-):

studzienki 2A i 2B to kontrolne ujemne zawierające antygen wirusa BTG, ujemną antysurowicę, przeciwciała monoklonalne i koniugat.

Surowice badane:

w badaniach serologicznych na dużą skalę i szybkich badaniach przesiewowych surowice mogą być badane w jednokrotnym rozcieńczeniu 1:5 (dodatek 1). Alternatywnie można badać 10 surowic w rozcieńczeniu w przedziale od 1:5 do 1:640 (dodatek 2). Pozwala to uzyskać przybliżone wskazania co do miana przeciwciał w surowicy badanej.

Procedura:

1.

Rozcieńczyć antygen wirusa BTG do wstępnie miareczkowanego stężenia w PBS, poddać krótkiej sonikacji w celu rozproszenia skupisk wirusa (jeśli sonikator nie jest dostępny, silnie wstrząsnąć pipetą), po czym dodać po 50 μl do wszystkich studzienek płytki ELISA. Postukać w ścianki płytki w celu rozproszenia antygenu.

2.

Inkubować w temperaturze 37 °C przez 60 minut na wytrząsarce orbitalnej. Przemyć płytki trzykrotnie poprzez zalanie studzienek niesterylnym PBS i ich opróżnienie, po czym osuszyć na bibule.

3.

Skontrolować studzienki: dodać 100 μl bufora blokującego do studzienek oznaczonych jako Cc. Dodać 50 μl dodatniej i ujemnej surowicy kontrolnej w rozcieńczeniu 1:5 (10 μl surowicy + 40 μl bufora blokującego) odpowiednio do studzienek oznaczonych jako C-, C + oraz C++. Dodać 50 μl bufora blokującego do studzienek kontrolnych oznaczonych jako Mab.

Metoda testu plamkowego: Dodać każdej z badanych surowic w rozcieńczeniu 1:5 w buforze blokującym w celu zduplikowania studzienek w kolumnach od 3 do 12 (10 μl surowicy + 40 μl bufora blokującego),

lub

Metoda miareczkowania surowicy: Przygotować serię dwukrotnych rozcieńczeń każdej z próbek badanych (1:5 do 1:640) w buforze blokującym, w ośmiu studzienkach w pojedynczych kolumnach od 3 do 12.

4.

Natychmiast po dodaniu surowic badanych rozcieńczyć Mab w stosunku 1:100 w buforze blokującym oraz dodać po 50 μl do wszystkich studzienek na płytce, z wyjątkiem próby ślepej.

5.

Inkubować w temperaturze 37 °C przez 60 minut na wytrząsarce orbitalnej. Przemyć trzykrotnie PBS i osuszyć na bibule.

6.

Rozcieńczyć koncentrat króliczych przeciwciał anty-mysich do 1:5000 w buforze blokującym i dodać po 50 μl do wszystkich studzienek na płytce.

7.

Inkubować w temperaturze 37 °C przez 60 minut na wytrząsarce orbitalnej. Przemyć trzykrotnie PBS i osuszyć na bibule.

8.

Rozmrozić dichlorowodorek o-fenylenodiaminy (OPD) i bezpośrednio przed użyciem dodać 5 μl 30 % nadtlenku wodoru do każdych 10 ml OPD. Dodać po 50 μl do wszystkich studzienek na płytce. Odczekać około 10 minut na wytworzenie się reakcji barwnej, po czym zatrzymać reakcję przy pomocy 1 M kwasu siarkowego (50 μl na studzienkę). Reakcja barwna powinna pojawić się w studzienkach kontrolnych oznaczonych jako Mab oraz w studzienkach zawierających surowice bez przeciwciał wirusa BTG.

9.

Ocenić płytki wizualnie lub przy pomocy czytnika spektrofotometrycznego i zapisać wyniki.

Analiza wyników:

Używając pakietu oprogramowania, wydrukować wartości gęstości optycznej (OD) oraz procent inhibicji (PI) dla badanej i kontrolnej surowicy w oparciu o wartość średnią zarejestrowaną w studzienkach zawierających antygen kontrolny. Odnotowane wartości OD i PI pozwolą ustalić, czy wyniki testu mieszczą się w akceptowalnych granicach. Wartość górnej granicy kontrolnej i dolnej granicy kontrolnej dla studzienek kontrolnych oznaczonych jako Mab (antygen plus przeciwciało monoklonalne przy braku surowic badanych) wynoszą pomiędzy 0,4 i 1,4 wartości gęstości optycznej. Każda płytka, która nie spełnia powyższych kryteriów, musi zostać odrzucona.

Jeśli pakiet oprogramowania nie jest dostępny, wydrukować wartości OD korzystając z drukarki analizatora ELISA. Obliczyć średnią wartość OD dla studzienek kontrolnych zawierających antygen, która równa jest 100 %. Określić 50 % wartości OD i ręcznie obliczyć, czy każda z próbek jest dodatnia, czy ujemna.

Wartość procentu inhibicji (PI) = 100 – (OD każdej kontroli/średnia wartość OD z Cm) × 100.

Zduplikowane studzienki zawierające ujemną surowicę kontrolną, a także zduplikowane studzienki ze ślepą kontrolą powinny wykazywać, odpowiednio, wartości PI pomiędzy + 25 % i – 25 % oraz pomiędzy + 95 % i + 105 %. Niespełnienie powyższych kryteriów nie unieważnia wyniku pochodzącego z danej płytki, ale sugeruje, że kolor tła cały czas się zmienia. Silna i słaba dodatnia surowica kontrolna powinna wykazywać, odpowiednio, wartości PI pomiędzy + 81 % i + 100 % oraz pomiędzy + 51 % i + 80 %.

Próg diagnostyczny dla surowic badanych wynosi 50 % (PI 50 % lub OD 50 %). Próbki wykazujące wartość PI mniejsze niż 50 % uznaje się za ujemne. Próbki wykazujące wartość PI powyżej i poniżej progu dla zduplikowanych studzienek uznaje się za wątpliwe. Takie próbki można ponownie przebadać metodą testu plamkowego bądź miareczkowania. Próbki dodatnie mogą zostać poddane miareczkowaniu w celu określenia stopnia, w jakim ich wynik jest dodatni.

Odczyt wizualny: Próbki dodatnie i ujemne można z łatwością rozróżnić wizualnie. Próbki słabo dodatnie lub silnie ujemne mogą być trudniejsze do interpretacji wizualnej.

Przygotowania antygenu wirusa BTG do testu ELISA:

1.

40-60 butli Roux z wyrośniętą hodowlą komórek BHK-21 przemyć trzykrotnie pożywką Eagle'a bez surowicy, a następnie zakazić serotypem 1 wirusa BTG w pożywce Eagle'a bez surowicy.

2.

Inkubować w temperaturze 37 °C i sprawdzać codziennie na obecność efektu cytopatycznego (CPE).

3.

Gdy efekt cytopatyczny obejmuje 90-100 % komórek hodowli w każdej butli Roux, należy zebrać wirus przez energiczne wytrząsanie w celu odklejenia komórek od powierzchni szkła.

4.

Odwirować przy 2 000-3 000 obr/min w celu osadzenia komórek.

5.

Odrzucić supernatant i ponownie zawiesić komórki w około 30 ml PBS zawierającego 1 % roztwór sarkozylu i 2 ml fluorku fenylometylosulfonylu (bufor lizujący). Może to spowodować żelifikację komórek, co można ograniczyć dodając więcej buforu lizującego. (Uwaga! Fluorek fenylometylosulfonylu jest substancją niebezpieczną! Ostrożnie!)

6.

Rozbić komórki przy użyciu sondy ultradźwiękowej przy amplitudzie 30 mikronów przez 60 sekund.

7.

Odwirowywać przy 10 000 obr/min przez 10 minut.

8.

Zebrać supernatant i przechowywać w temperaturze 4 °C, a pozostały osad z komórek ponownie zawiesić w 10-20 ml buforu lizującego.

9.

Rozbić komórki ultradźwiękami, odwirować i zebrać uzyskany supernatant. Powtórzyć procedurę trzykrotnie, za każdym razem zbierając supernatant.

10.

Połączyć porcje supernatantu i odwirowywać przy 24 000 obr/min (100,000 g) w temperaturze 4 °C przez 120 minut na 5 ml poduszce z 40 % sacharozy (w/v w PBS) używając 30 ml probówek do wirówki Beckmanna i wirnika SW 28.

11.

Odrzucić supernatant, wysuszyć probówki i ponownie zawiesić osad w PBS przy użyciu sonikatora. Tak uzyskany antygen należy podzielić na porcje i przechowywać w temperaturze – 20 °C

Miareczkowanie antygenu wirusa BTG do testu ELISA:

Antygen wirusa choroby niebieskiego języka do testu ELISA jest miareczkowany przy użyciu pośredniego testu ELISA. Roztwór otrzymany przez dwukrotne rozcieńczenie antygenu jest miareczkowany w stosunku do stałego rozcieńczenia (1:100) przeciwciała monoklonalnego 3-17-A3. Protokół wygląda następująco:

1.

Miareczkować roztwór 1:20 antygenu wirusa BTG w PBS na mikropłytce w serii podwójnych rozcieńczeń (w objętości 50 μl/studzienkę), przy pomocy pipety wielokanałowej.

2.

Inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce orbitalnej.

3.

Przepłukać płytki trzykrotnie przy użyciu PBS

4.

Do każdej studzienki mikropłytki dodać po 50 μl przeciwciała monoklonalnego 3-17-A3 (rozcieńczonego w stosunku 1:100).

5.

Inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce orbitalnej.

6.

Przepłukać płytkę trzykrotnie przy użyciu PBS.

7.

Do każdej studzienki mikropłytki dodać po 50 μl koniugatu króliczej globuliny anty-mysiej, znakowanej peroksydazą chrzanową, w optymalnym wstępnym stężeniu.

8.

Inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce orbitalnej.

9.

Dodać substrat i chromogen według podanego poprzednio opisu. Zatrzymać reakcję barwną po 10 minutach przez dodanie 1 M kwasu siarkowego (50 μl/studzienkę).

W teście kompetycyjnym należy stosować nadmiar przeciwciała monoklonalnego, gdyż pozwala to wybrać rozcieńczenie antygenu, które znajduje się na krzywej miareczkowania (nie w obszarze plateau) i daje około 0,8 OD po 10 minutach.

(B)

Test immunodyfuzji w żelu agarowym jest przeprowadzany jest zgodnie z następującym protokołem:

Antygen:

Antygen precypitujący można przygotować w dowolnej hodowli komórkowej, która pozwala na szybkie namnożenie się referencyjnego szczepu wirusa choroby niebieskiego języka. Zaleca się użycie linii komórkowych Vero lub BHK. Antygen znajduje się w supernatancie znad hodowli pod koniec okresu replikacji wirusa, ale dla osiągnięcia skuteczności zaleca się jego 50-100-krotne zagęszczenie. Wykonuje się to stosując standardową procedurę zagęszczania białek; wirusa w antygenie można inaktywować przez dodanie 0,3 % (v/v) roztworu beta- propiolaktonu.

Znana kontrolna surowica dodatnia:

Używając międzynarodowej surowicy wzorcowej oraz antygenu, należy uzyskać krajową surowicę wzorcową, wystandaryzowaną w optymalnym stosunku do międzynarodowej surowicy wzorcowej, która jest liofilizowana i stosowana jako znana dodatnia surowica kontrolna do każdego testu.

Surowica badana

Procedura:

Na płytkę Petriego wylać 1 % agarozę przygotowaną w boranowym lub sodowym buforze barbitolowym o pH 8,5 do 9,0, w postaci warstwy o grubości co najmniej 3,0 mm. Po zastygnięciu agaru wyciąć w nim 7 studzienek o średnicy 5,0 mm, zgodnie z podanym schematem. Schemat ten składa się ze studzienki centralnej oraz sześciu studzienek peryferyjnych ułożonych peryferyjnie w promieniu 3 cm. Centralną studzi enkę napełnia się wzorcowym antygenem. Studzienki peryferyjne 2, 4 i 6 wypełniane są znaną surowicą dodatnią, a studzienki 1,3 i 5 – surowicami badanymi. Tak przygotowany zestaw inkubować w zamkniętej komorze wilgotnej w temperaturze pokojowej przez 72 godziny.

Interpretacja:

Surowica badana jest uważana za dodatnią, jeżeli tworzy swoisty prążek precypitacyjny z antygenem i prążek ten łączy się z surowicą kontrolną. Surowica badana jest uważana za ujemną, jeżeli nie tworzy swoistego prążka precypitacyjnego z antygenem i nie zakrzywia linii surowicy kontrolnej. Płytki Petriego należy oglądać na ciemnym tle w bocznym oświetleniu.

Choroba krwotoczna (EHD)

Test immunodyfuzji w żelu agarowym jest przeprowadzany jest zgodnie z następującym protokołem:

Antygen:

Antygen precypitujący przygotować w dowolnej hodowli komórkowej, która pozwala na szybkie namnożenie się odpowiedniego serotypu wirusa choroby krwotocznej. Zaleca się użycie linii komórkowych Vero lub BHK. Antygen znajduje się w supernatancie znad hodowli pod koniec okresu replikacji wirusa, ale dla osiągnięcia skuteczności zaleca się jego 50-100-krotne zagęszczenie. Wykonuje się to stosując standardową procedurę zagęszczania białek; wirusa w antygenie można inaktywować przez dodanie 0,3 % (v/v) roztworu beta- propiolaktonu.

Znana kontrolna surowica dodatnia:

Używając międzynarodowej surowicy wzorcowej oraz antygenu, należy uzyskać krajową surowicę wzorcową, wystandaryzowaną w optymalnym stosunku do międzynarodowej surowicy wzorcowej, która jest liofilizowana i stosowana jako znana dodatnia surowica kontrolna do każdego testu.

Surowica badana

Procedura:

Na płytkę Petriego wylać 1 % agarozę przygotowaną w boranowym lub sodowym buforze barbitolowym o pH 8,5 do 9,0, w postaci warstwy o grubości co najmniej 3,0 mm. Po zastygnięciu agaru wyciąć w nim 7 studzienek o średnicy 5,0 mm, zgodnie z podanym schematem. Schemat składa się ze studzienki centralnej oraz sześciu studzienek peryferyjnych ułożonych peryferyjnie w promieniu 3 cm. Centralną studzi enkę napełnia się wzorcowym antygenem. Studzienki peryferyjne 2, 4 i 6 wypełniane są znaną surowicą dodatnią, a studzienki 1,3 i 5 – surowicami badanymi. Tak przygotowany zestaw inkubować w zamkniętej komorze wilgotnej w temperaturze pokojowej przez 72 godziny.

Interpretacja:

Surowica badana jest uważana za dodatnią, jeżeli tworzy swoisty prążek precypitacyjny z antygenem i prążek ten łączy się z surowicą kontrolną. Surowica badana jest uważana za ujemną, jeżeli nie tworzy swoistego prążka precypitacyjnego z antygenem i nie zakrzywia linii surowicy kontrolnej. Płytki Petriego należy oglądać na ciemnym tle w bocznym oświetleniu.

Zakaźne zapalenie nosa i tchawicy (IBR) / otręt bydła (IPV)

(A)

Test seroneutralizacji jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Surowica:

Wszystkie surowice są inaktywowane przed użyciem przez 30 minut w temperaturze 56 °C.

Procedura:

Test seroneutralizacji wobec stałej dawki wirusa wykonywany jest na mikropłytkach z użyciem komórek linii MDBK lub innych wrażliwych linii komórkowych. Szczep Colorado, Oxford lub inny referencyjny szczep wirusa używany jest w dawce 100 TCID50 w 0,025 ml. Inaktywowana, nierozcieńczona surowica jest mieszana z równą objętością (0,025 ml) zawiesiny wirusa. Mieszanina wirus/surowica jest inkubowana w temperaturze 37 °C przez 24 godziny na mikropłytkach przed dodaniem komórek MDBK. Gęstość zawiesiny komórek jest tak dobrana, aby po upływie 24 godzin tworzyły jednowarstwową pełną hodowlę.

Kontrole:

(i) badanie zakaźności wirusa, (ii) kontrola toksyczności surowicy, (iii) kontrola niezakażonych hodowli komórkowych, (iv) antysurowice wzorcowe.

Interpretacja:

Wyniki testu seroneutralizacji oraz miano wirusa użytego do przeprowadzenia testu odczytuje się po 3-6 dniach inkubacji w temperaturze 37 °C. Miano surowicy uważane jest za ujemne, jeżeli nie obserwuje się neutralizacji w rozcieńczeniu 1:2 (surowica nierozcieńczona).

(B)

Inny test uznany w ramach decyzji 2004/558/WE (³).

Pryszczyca (FMD)

(A)

Pobieranie próbek z gardzieli i przełyku oraz badanie należy przeprowadzić zgodnie z następującym protokołem:

Odczynniki:

Przed przystąpieniem do pobierania próbek należy przygotować podłoże transportowe. Przygotować pojemniki z 2 ml podłoża transportowego w ilości równej liczbie zwierząt badanych. Pojemniki muszą być wykonane z materiału nieulegającego uszkodzeniu podczas przechowywania w stanie zamrożenia w stałym dwutlenku węgla lub w ciekłym azocie. Próbki pobiera się za pomocą specjalnego próbnika do pobierania plwociny w postaci miękkiej rurki zakończonej rodzajem pojemnika (probang). W celu uzyskania próbki rurkę wraz z pojemnikiem wprowadza się do jamy ustnej i dalej wsuwa po grzbiecie języka do górnego odcinka przełyku. Należy starać się pobrać zeskrobinę nabłonka górnego odcinka przełyku i gardła, wykonując boczne i grzbietowe ruchy próbnikiem. Następnie, najlepiej w momencie, kiedy zwierzę przełyka, wycofać urządzenie. Pojemnik powinien być całkowicie wypełniony mieszaniną śluzu, śliny, płynu z przełyku i kruszywa komórkowego. Należy upewnić się, że każda próbka zawiera pewną ilość materiału komórkowego. Należy unikać zbyt agresywnego, powodującego krwawienie, pobierania materiału. Próbki uzyskane od niektórych zwierząt mogą być silnie zanieczyszczone treścią przeżuwanego pokarmu. Takie próbki należy odrzucić oraz przepłukać pysk zwierzęcia wodą lub najlepiej roztworem soli fizjologicznej przed ponownym pobraniem próbek.

Postępowanie z próbkami:

Każda pobraną próbkę należy ocenić pod względem jakości i dodać 2 ml próbki do takiej samej objętości podłoża transportowego w pojemniku do zamrażania. Pojemniki należy szczelnie zamknąć, odkazić i oznakować. Próbki można przechowywać w temperaturze + 4 °C, jeżeli badanie zostanie przeprowadzone w ciągu 3-4 godzin od pobrania, lub umieścić do czasu wykonania badania w suchym lodzie (– 69 °C) bądź w ciekłym azocie. Urządzenie do pobierania próbek musi być odkażone i trzykrotnie przepłukane czystą wodą przed użyciem go u kolejnego zwierzęcia.

Badanie na obecność wirusa pryszczycy:

Badaną próbką zakaża się pierwotną hodowlę komórek tarczycy bydła, używając co najmniej trzech probówek z hodowlą na próbkę. Można też użyć hodowli innych komórek np. pierwotnych hodowli komórek nerki bydła lub świni, jednak należy pamiętać, że mogą być mniej wrażliwe na zakażenie niektórymi szczepami wirusa pryszczycy. Probówki inkubuje się w temperaturze 37 °C w wytrząsarce do hodowli komórkowych przez 48 godzin i codziennie sprawdza na obecność efektu cytopatycznego (CPE). Jeżeli wynik jest ujemny, należy wykonać ślepy pasaż w nowej hodowli i ponownie ocenić pod kątem pojawienia się CPE po 48 godzinach. Należy potwierdzić swoistość wszelkich zmian cytopatycznych w hodowli.

Zalecane podłoża transportowe:

1.

0,08 M bufor fosforanowy o pH 7,2 zawierający 0,01 % surowiczej albuminy bydlęcej, 0,002 % czerwieni fenolowej oraz antybiotyki.

2.

Pożywka do hodowli komórkowych (np. podłoże MEM Eagle'a) zawierająca 0,04 M bufor HEPES, 0,01 % surowiczej albuminy bydlęcej oraz antybiotyki, o pH 7,2.

3.

Antybiotyki (na ml pożywki końcowej) powinny być dodane do podłoża transportowego, np. 1 000 IU penicyliny, 100 IU siarczanu neomycyny, 50 IU siarczanu polimyksyny B, 100 IU mykostatyny.

(B)

Test neutralizacji wirusa jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Odczynniki:

Roztwór bazowy antygenu wirusa pryszczycy przygotowuje się w hodowlach komórkowych lub na językach bydlęcych i przechowuje w temperaturze – 70 °C lub niższej, bądź w temperaturze – 20 °C po zawieszeniu w 50 % roztworze glicerolu. Jest to roztwór bazowy antygenu. W tych warunkach wirus pryszczycy przechowuje się dobrze przez wiele miesięcy, a jego miano ulega jedynie nieznacznym wahaniom.

Procedura:

Test należy przeprowadzić w hodowli wrażliwych komórek, jak IBRS-2, BHK-21 lub komórki nerki cielęcia, hodowanych w płaskodennych mikropłytkach do hodowli komórkowych. Surowice przeznaczone do badania rozcieńcza się w stosunku 1:4 w podłożu do hodowli niezawierającym surowicy z dodatkiem 100 IU/ml neomycyny lub innego odpowiedniego antybiotyku. Surowice inaktywuje się w temperaturze 56 °C przez 30 minut, a następnie pobiera się 0,05 ml do wykonania dwukrotnie wzrastającego rozcieńczenia na mikropłytkach, używając pipet rozcieńczających o pojemności 0,05 ml. Wstępnie miareczkowany wirus rozcieńcza się w podłożu hodowlanym niezawierającym surowicy, tak aby zawierał 100 TCID50/0,05 ml i ta dawka wirusa jest wprowadzana do każdej studzienki. Mieszanina surowicy i wirusa jest następnie inkubowana w temperaturze 37 °C przez godzinę w celu neutralizacji, po czym do każdej studzienki dodawanych jest 0,05 ml zawiesiny o gęstości 0,5-1,0 × 10⁶ komórek/ml podłoża hodowli komórkowej z dodatkiem surowicy wolnej od przeciwciał przeciw wirusowi pryszczycy i płytki się zakrywa. Płytki inkubuje się w temperaturze 37 °C. Jednowarstwową hodowlę w pełni pokrywającą powierzchnię uzyskuje się zwykle po 24 godzinach. CPE jest zwykle wystarczająco dobrze widoczny po 48 godzinach. Można wówczas odczytać wynik neutralizacji pod mikroskopem lub utrwalić płytki i wybarwić, na przykład używając 10 % mieszaniny roztworu formaliny i roztworu soli fizjologicznej i 0,05 % roztworu błękitu metylenowego, i ocenić wynik makroskopowo.

Kontrole:

Kontrole do każdego testu stanowią: homologiczna antysurowica o znanym mianie, kontrolna hodowla komórkowa, kontrolna surowica o znanej toksyczności, podłoże kontrolne oraz miareczkowanie wirusa, na podstawie którego wyliczana jest rzeczywista dawka wirusa użyta w tym badaniu.

Interpretacja:

Studzienki z hodowlą, w której widoczny jest CPE, uważa się za zakażone i miano neutralizacyjne wyrażane jest jako odwrotność końcowego rozcieńczenia surowicy w mieszaninie surowicy i wirusa jako 50 % punkt końcowy ustalony zgodnie z metodą Spearmana-Kärbera. (Kärber, G., Archiv für Experimentelle Pathologie und Pharmakologie, 1931, str. 162, 480.) Test jest uznawany za wiarygodny, jeżeli dawka wirusa przypadająca na jedną studzienkę waha się między 101,5 a 102,5 TCID50, a miano surowicy wzorcowej zawiera się w zakresie dwukrotnego spodziewanego miana, ustalonego na podstawie poprzedniego miareczkowania. Jeżeli kontrole nie spełniają tych warunków, odczyny należy powtórzyć. Punkt końcowy miana 1:11 lub niższy jest uważany za wynik ujemny.

(C)

Wykrywanie i oznaczanie ilościowe przeciwciał metodą ELISA przeprowadzane są zgodnie z następującym protokołem:

Odczynniki:

Antysurowice królicze przeciwko antygenowi 146S, występującemu u siedmiu typów wirusa pryszczycy, w ustalonym wcześniej optymalnym rozcieńczeniu w buforze węglanowo-dwuwęglanowym o pH 9,6. Antygeny są przygotowywane z wybranych szczepów wirusa namnażanego w jednowarstwowych komórkach linii BHK-21. Używa się nieoczyszczonych supernatantów hodowli wstępnie mianowanych, zgodnie z protokołem, ale bez dodatku surowicy, tak aby po uzupełnieniu równą objętością PBST (roztwór soli fizjologicznej buforowany fosforanami, zawierający 0,05 % roztwór Tween-20 i czerwień fenolową) otrzymać rozcieńczenie o optymalnej gęstości optycznej między 1,2 a 1,5. Można też używać inaktywowanych wirusów. PBST używany jest jako rozcieńczalnik. Antysurowice świnki morskiej przygotowuje się zakażając świnki morskie antygenem 146S każdego serotypu. Wstępne optymalne stężenie przygotowuje się w PBST zawierającym 10 % normalnej surowicy bydlęcej i 5 % normalnej surowicy króliczej. Antyglobulina królicza przeciwko IgG świnki morskiej znakowana peroksydazą chrzanową jest używana we wstępnym optymalnym rozcieńczeniu w PBST, zawierającym 10 % normalnej surowicy bydlęcej i 5 % normalnej surowicy króliczej. Surowice badane należy rozcieńczyć w PBST.

Procedura:

1.

Pokryć płytki ELISA 50μl króliczej antysurowicy przeciwwirusowej oraz pozostawić je na noc w komorze wilgotnościowej w temperaturze pokojowej.

2.

50 μl serii zduplikowanych, dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń każdej surowicy badanej, poczynając od rozcieńczenia 1:4, umieścić w U-dennych płytkach wielostudzienkowych (płytki nośnikowe). 50 μl stałej dawki antygenu dodać do każdej studzienki i pozostawić mieszaninę na noc w temperaturze 4 °C. Po dodaniu antygenu wstępne rozcieńczenie surowicy zmniejsza się do 1:8.

3.

Przemyć płytki ELISA pięciokrotnie przy użyciu PBST.

4.

50 μl mieszaniny surowicy i antygenu przenieść z płytki nośnikowej do opłaszczonych króliczymi surowicami płytek ELISA i inkubować w temperaturze 37 °C przez godzinę na wytrząsarce obrotowej.

5.

Po przemyciu do każdej studzienki dodaje się 50 μl antysurowicy świnki morskiej użytej w pkt 4. Płytki inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce obrotowej.

6.

Płytki przepłukać i dodać do każdej studzienki po 50 μl króliczej antyglobuliny przeciw Ig świnki morskiej znakowanej peroksydazą chrzanową. Ponownie inkubować płytki przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce obrotowej.

7.

Płytki przepłukać i dodać do każdej studzienki po 50 μl o-fenylenodiaminy zawierającej 0,05 % (w/v) roztwór H₂O₂ (30 %).

8.

Przerwać reakcję po 15 minutach przy użyciu 1,25 M H₂SO ₄.

Dokonać odczytu płytek przy pomocy czytnika spektrofotometrycznego ELISA połączonego z mikrokomputerem, przy długości fali 492 nm.

Kontrole:

Dla każdego użytego antygenu 40 studzienek nie zawiera surowicy, a jedynie antygen rozcieńczony w PBST. Seria zduplikowanych, dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń homologicznej wzorcowej antysurowicy bydlęcej. Seria dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń ujemnej surowicy bydlęcej.

Interpretacja:

Miano przeciwciał wyrażane jest jako końcowe rozcieńczenie surowicy badanej, dającej 50 % średniej wartości OD zarejestrowanej w tych studzienkach kontrolnych, w których znajdował się wirus, a surowica badana nie była dodawana. Miana przekraczające 1:40 uznawane są za dodatnie.

Odniesienia:

Hamblin C., Barnett ITR i Hedger RS (1986), „A new enzyme-linked immunosorbent as-say (ELISA) for the detection of antibodies against foot-and-mouth disease virus. I. Development and method of ELISA.” Journal of Immunological Methods, 93, 115-121.11.

Choroba Aujeszky'ego (AJD)

(A)

Test seroneutralizacji jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Surowica:

Wszystkie surowice są inaktywowane przed użyciem przez 30 minut w temperaturze 56 °C.

Procedura:

Test seroneutralizacji wobec stałej dawki wirusa wykonywany jest na mikropłytkach z użyciem komórek linii Vero lub innych wrażliwych linii komórkowych. Wirus choroby Aujeszky'ego używany jest w dawce 100 TCID50 na 0,025 ml. Inaktywowana, nierozcieńczona surowica jest mieszana z równą objętością (0,025 ml) zawiesiny wirusa. Mieszanina surowicy i wirusa jest inkubowana w temperaturze 37 °C przez dwie godziny na mikropłytkach przed dodaniem odpowiednich komórek. Gęstość zawiesiny komórek jest tak dobrana, aby po upływie 24 godzin tworzyły jednowarstwową pełną hodowlę.

Kontrole:

(i) badanie zakaźności wirusa, (ii) kontrola toksyczności surowicy, (iii) kontrola niezakażonych hodowli komórkowych, (iv) antysurowice wzorcowe.

Interpretacja:

Wyniki testu seroneutralizacji oraz miano wirusa użytego do przeprowadzenia testu odczytuje się po 3-7 dniach inkubacji w temperaturze 37 °C. Miano surowicy poniżej 1:2 (surowica nierozcieńczona) uważane jest za ujemne.

(B)

Inny test uznany w ramach decyzji 2008/185/WE (⁴)

Wirusowe zapalenie żołądka i jelit u świń (TGE)

Test seroneutralizacji jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Surowica:

Wszystkie surowice są inaktywowane przed użyciem przez 30 minut w temperaturze 56 °C.

Procedura:

Test seroneutralizacji wobec stałej dawki wirusa jest wykonywany jest na mikropłytkach z użyciem komórek linii A72 (komórki nowotworowe psa) lub innych wrażliwych linii komórkowych. Wirus TGE używany jest w dawce 100 TCID50 na 0,025 ml. Inaktywowana, nierozcieńczona surowica jest mieszana z równą objętością (0,025 ml) zawiesiny wirusa. Mieszanina surowicy i wirusa jest inkubowana w temperaturze 37 °C przez 30-60 minut na mikropłytkach przed dodaniem odpowiednich komórek. Gęstość zawiesiny komórek jest tak dobrana, aby po upływie 24 godzin tworzyły jednowarstwową pełną hodowlę. Do każdej studzienki dodaje się po 0,1 ml takiej zawiesiny.

Kontrole:

(i) badanie zakaźności wirusa, (ii) kontrola toksyczności surowicy, (iii) kontrola niezakażonych hodowli komórkowych, (iv) antysurowice wzorcowe.

Interpretacja:

Wyniki testu neutralizacji oraz miano wirusa użytego do przeprowadzenia testu odczytuje się po 3-5 dniach inkubacji w temperaturze 37 °C. Miano surowicy poniżej 1:2 (końcowe rozcieńczenie) uważane jest za ujemne. Jeżeli nierozcieńczone próbki surowicy są toksyczne dla hodowli tkankowych, można je rozcieńczyć w proporcji 1:2 przed wykonaniem odczynu. Odpowiada to końcowemu rozcieńczeniu surowicy 1:4. W takich przypadkach miano surowicy poniżej 1:4 (końcowe rozcieńczenie) uważane jest za ujemne.

Choroba pęcherzykowa świń (SVD)

Badania na obecność choroby pęcherzykowej świń (SVD) przeprowadzane są zgodnie z decyzją 2000/428/WE (⁵).

Klasyczny pomór świń (CSF)

Badania na obecność klasycznego pomoru świń (CSF) przeprowadzane są zgodnie z decyzją 2002/106/WE (⁶).

Przeprowadzanie testów na obecność CSF musi odbywać się zgodnie z wytycznymi zamieszczonymi w odpowiednim rozdziale Podręcznika OIE testów diagnostycznych i szczepionek dla zwierząt lądowych.

Określenie czułości i swoistości testów serologicznych na obecność klasycznego pomoru świń powinno być wykonywane w krajowym laboratorium, w którym wdrożono system kontroli jakości. Stosowane testy muszą pozwalać na rozpoznawanie szeregu słabo i silnie dodatnich surowic wzorcowych, a także pozwalać na wykrywanie przeciwciał we wczesnym stadium choroby, jak również w okresie rekonwalescencji.

Pęcherzykowate zapalenie jamy ustnej

Test neutralizacji wirusa należy przeprowadzić zgodnie z protokołami badań pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej określonymi w rozdziale 2.1.19 Podręcznika OIE testów diagnostycznych i szczepionek dla zwierząt lądowych.

Surowice, które zapobiegają efektowi cytopatycznemu przy stężeniach 1 do 32 lub większych, uznaje się za zawierające przeciwciała pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej.

1.

Zwierzęta przywożone do St. Pierre i Miquelon muszą przebywać w zatwierdzonych stacjach kwarantanny przez okres co najmniej 60 dni poprzedzających wysyłkę do Unii. Okres ten można przedłużyć z powodu wymogów w zakresie badań poszczególnych gatunków. Ponadto zwierzęta muszą spełniać następujące warunki:

a) Stacja kwarantanny może przyjmować oddzielne przesyłki. Jednak po wprowadzeniu do stacji kwarantanny wszystkie zwierzęta tego samego gatunku znajdujące się w obiektach stacji kwarantanny muszą być uważane za jedną grupę i tak traktowane. Okres kwarantanny rozpoczyna się dla całej grupy w momencie, w którym ostatnie zwierzę zostaje przyjęte do stacji kwarantanny.

b) W stacji kwarantanny każda określona grupa zwierząt musi być trzymana w izolacji, w celu zapewnienia braku pośredniego lub bezpośredniego kontaktu z innymi zwierzętami, w tymi zwierzętami z innych przesyłek, które znajdują się w stacji.

Każda przesyłka musi być przechowywana w zatwierdzonej stacji kwarantanny i chroniona przed owadami-wektorami.

c) Jeżeli w okresie kwarantanny izolacja grupy zwierząt nie zostanie utrzymana i nastąpi kontakt z innymi zwierzętami, kwarantanna rozpoczyna się ponownie i trwa przez okres pierwotnie przewidziany przy przyjmowaniu zwierząt do stacji kwarantanny.

d) Zwierzęta przeznaczone do wprowadzenia do Unii, przechodzące przez stację kwarantanny, muszą zostać załadowane i wysłane bezpośrednio do Unii.

(i) nie wchodząc w kontakt ze zwierzętami innymi niż zwierzęta spełniające wymagania zdrowotne dotyczące wprowadzania do Unii zwierząt danej kategorii,

(ii) posegregowane na przesyłki, tak aby żadna przesyłka nie wchodziła w kontakt ze zwierzętami nie kwalifikującymi się do przywozu do Unii,

(iii) w pojazdach transportowych lub kontenerach, które zostały uprzednio oczyszczone i zdezynfekowane przy użyciu środka dezynfekcyjnego urzędowo zatwierdzonego w St. Pierre i Miquelon jako środka skutecznego w zwalczaniu chorób, o których mowa w rozdziale 2, skonstruowanych w sposób uniemożliwiający wyciekanie lub wypadanie z pojazdu lub kontenera w czasie transportu odchodów, moczu, ściółki lub paszy.

2.

Obiekty kwarantanny muszą spełniać co najmniej minimalne kryteria ustanowione w załączniku B do dyrektywy 91/496/EWG (⁷) oraz następujące warunki:

a) muszą być objęte nadzorem urzędowego lekarza weterynarii;

b) każde z nich musi być położone w środku obszaru o średnicy co najmniej 20 km, na którym, według urzędowych danych, nie było przypadków pryszczycy w okresie co najmniej 30 dni poprzedzających wykorzystanie ich jako stacji kwarantanny.

c) przed wykorzystaniem jako stacji kwarantanny muszą zostać oczyszczone i zdezynfekowane przy użyciu środka dezynfekcyjnego urzędowo zatwierdzonego w St. Pierre i Miquelon jako środka skutecznego w zwalczaniu chorób, o których mowa w rozdziale 2;

d) uwzględniając liczbę zwierząt, jaka może w nich przebywać, muszą posiadać:

(i) obiekt przeznaczony wyłącznie do celu kwarantanny zwierząt, w tym pomieszczenia do przetrzymywania zwierząt w odpowiednich warunkach;

(ii) stosowne obiekty, które:

- są łatwe do dokładnego czyszczenia i dezynfekcji;

- obejmują wyposażenie służące do bezpiecznego załadunku i rozładunku,

- są w stanie spełniać wymogi dotyczące pojenia i karmienia zwierząt,

- pozwalają na przeprowadzenie niezbędnych weterynaryjnych czynności leczniczych;

(iii) stosowne obiekty przeznaczone do badania i izolowania zwierząt;

(iv) stosowne wyposażenie, służące do czyszczenia i dezynfekowania pomieszczeń i pojazdów transportujących;

(v) stosowne miejsce do składowania paszy, ściółki i obornika;

(vi) stosowny system odprowadzania ścieków;

(vii) biuro urzędowego lekarza weterynarii;

e) w okresie działania muszą posiadać wystarczającą liczbę lekarzy weterynarii wykonujących wszystkie wymagane obowiązki;

f) mogą przyjmować jedynie zwierzęta posiadające indywidualne oznakowanie, gwarantujące możliwość odtworzenia miejsca ich pochodzenia. W tym celu, w momencie przyjmowania zwierząt, właściciel lub osoba odpowiedzialna za stację kwarantanny musi upewnić się, że zwierzęta są właściwie oznakowane i że towarzyszą im dokumenty lub świadectwa zdrowia właściwe dla danego gatunku lub kategorii. Ponadto właściciel lub osoba odpowiedzialna za stację kwarantanny musi umieścić w rejestrze lub bazie danych imię i nazwisko właściciela, pochodzenie zwierząt w przesyłce, daty przyjęcia i zwolnienia zwierząt w przesyłce, numer identyfikacyjny zwierząt w przesyłce i miejsce ich przeznaczenia, a także przechowywać te dane przez co najmniej trzy lata;

g) właściwy organ musi określić procedurę urzędowego nadzoru stacji kwarantanny i dopilnować, aby nadzór taki miał miejsce. Nadzór ten musi obejmować regularne kontrole w celu sprawdzenia, czy w dalszym ciągu spełniane są wymagania niezbędne do uzyskania zatwierdzenia. W przypadku niespełnienia tych wymagań i zawieszenia zatwierdzenia, może ono zostać przywrócone jedynie wówczas, gdy właściwy organ ma pewność, że stacja kwarantanny spełnia w całości wszystkie warunki ustanowione w lit. a)-g).

ROZDZIAŁ 2

Badanie zdrowia zwierząt

1.

WYMAGANIA OGÓLNE

Zwierzęta muszą zostać poddane następującym badaniom, przeprowadzanym na próbkach krwi pobranych, jeżeli nie określono inaczej, nie wcześniej niż 21 dni przez datą rozpoczęcia okresu izolacji.

Badania laboratoryjne muszą zostać przeprowadzone w zatwierdzonym laboratorium w Unii, a wszystkie badania laboratoryjne i ich wyniki, szczepienia i leczenie muszą zostać dołączone do świadectwa zdrowia.

W celu ograniczenia do minimum zabiegów na zwierzętach pobieranie próbek, badania i szczepienia należy w miarę możliwości przeprowadzać łącznie, przy jednoczesnym przestrzeganiu minimalnego odstępu czasu wymaganego protokołami badań, ustanowionymi w części 2 niniejszego rozdziału.

2.

WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE

2.1

WIELBŁĄDOWATE

2.1.1

Gruźlica

a) Wymagane badanie: śródskórny test porównawczy przy użyciu oczyszczonej pochodnej białka (PPD) bydlęcego i ptasiego, zgodny z normami dla wytwarzania tuberkulin bydlęcych i ptasich, opisanych w pkt 2.1.2 załącznika B dyrektywy 64/432/EWG.

Badanie należy przeprowadzić w miejscu za łopatką (rejon pachy) techniką opisaną w pkt 2.2.4 załącznika B do dyrektywy 64/432/EWG.

b) Termin badania: badanie należy przeprowadzić na zwierzętach dwa dni przed datą przybycia do stacji kwarantanny i 42 dni po pierwszym badaniu.

c) Interpretacja wyników:

reakcję uznaje się za:

- ujemną, jeżeli zgrubienie fałdu skóry wynosi mniej niż 2 mm.

- dodatnią, jeżeli zgrubienie fałdu skóry wynosi powyżej 4 mm.

- nierozstrzygającą, jeżeli zgrubienie fałdu skóry w reakcji na PPD bydlęce wynosi między 2 mm a 4 mm, lub powyżej 4 mm, ale mniej niż w przypadku reakcji na PPD ptasie.

d) Warianty działania po przeprowadzeniu badania:

Jeżeli zwierzę wykazuje dodatni wynik w teście śródskórnym w reakcji na PPD bydlęce, zwierzę to należy wykluczyć z grupy, a pozostałe zwierzęta poddać ponownemu badaniu, począwszy od co najmniej 42 dnia od daty pierwszego badania przeprowadzonego z wynikiem dodatnim, a ponowne badanie należy uznać za pierwsze badanie opisane w lit. b).

Jeżeli więcej niż jedno zwierzę w grupie wykazuje wynik dodatni, należy zabronić wywozu do Unii całej grupy.

Jeżeli jedno lub więcej zwierząt tej samej grupy wykazuje wynik nierozstrzygający, całą grupę należy poddać ponownemu badaniu, począwszy od co najmniej 42 dnia od daty pierwszego przeprowadzonego badania, a ponowne badanie należy uznać za pierwsze badanie opisane w lit. b).

2.1.2

Bruceloza:

a) Wymagane badanie:

(i) Brucella abortus: Odczyn kwaśnej aglutynacji płytkowej (OKAP) i odczyn aglutynacji (OA), opisane odpowiednie w pkt 2.5 i 2.6 załącznika C do dyrektywy 64/432/EWG. W przypadku wyniku dodatniego należy wykonać odczyn wiązania dopełniacza jako test potwierdzenia, jak opisano w załączniku I część 6 do rozporządzenia (UE) nr 206/2010.

(ii) Brucella melitensis: OKAP i OA, jak opisano w odpowiednio pkt 2.5 i 2.6 załącznika C do dyrektywy 64/432/EWG. W przypadku wyniku dodatniego należy przeprowadzić odczyn wiązania dopełniacza jako test potwierdzenia, zgodnie z metodą opisaną w załączniku C do dyrektywy 91/68/EWG.

(iii) Brucella ovis: Odczyn wiązania dopełniacza, jak opisano w załączniku D do dyrektywy 91/68/EWG.

b) Termin badania: badanie należy przeprowadzić na zwierzętach dwa dni przed datą przybycia do stacji kwarantanny i 42 dni po pierwszym badaniu.

c) Interpretacja wyników:

Dodatni wynik badania jest zgodny z definicją w załączniku C do dyrektywy 64/432/EWG.

d) Warianty działania po przeprowadzeniu badania:

Zwierzęta wykazujące wynik dodatni w jednym z badań należy wykluczyć z grupy, a pozostałe zwierzęta poddać ponownemu badaniu począwszy od co najmniej 42 dni od daty pierwszego przeprowadzonego badania z wynikiem dodatnim; ponowne badanie uznawane jest za pierwsze badanie, jak opisano w lit. b).

Wprowadzenie do Unii dozwolone jest jedynie w przypadku zwierząt, które wykazały ujemne wyniki w dwóch kolejnych badaniach przeprowadzonych zgodnie z lit. b).

2.1.3

Choroba niebieskiego języka i choroba krwotoczna (EHD)

a) Wymagane badanie: Test immunodyfuzji w żelu agarowym (AGID) zgodnie z załącznikiem I część 6 do rozporządzenia (UE) nr 206/2010.

W przypadku wyniku dodatniego należy przeprowadzić kompetycyjny test ELISA zgodnie z załącznikiem I część 6 do rozporządzenia (UE) nr 206/2010 w celu rozróżnienia tych dwóch chorób.

b) Termin badania:

Zwierzęta należy poddać obu badaniom i oba muszą dać wyniki ujemne: pierwsze badanie należy przeprowadzić w ciągu dwóch dni od daty przybycia zwierząt do stacji kwarantanny, a drugie – co najmniej 21 dni od daty pierwszego badania.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania:

(i) Choroba niebieskiego języka

Jeżeli co najmniej jedno zwierzę wykazuje wynik dodatni w teście ELISA, zgodnie z załącznikiem I część 6 do rozporządzenia (UE) nr 206/2010, zwierzęta z wynikiem dodatnim należy wykluczyć z grupy, a pozostałe zwierzęta w grupie poddać kwarantannie przez 100 dni począwszy od daty pobrania próbek, które dały wyniki dodatnie. Grupa ta uznawana jest za wolną od choroby niebieskiego języka, jeżeli regularne kontrole przeprowadzane przez urzędowych lekarzy weterynarii w okresie kwarantanny nie wykażą klinicznych objawów choroby, a stacja kwarantanny pozostaje wolna od wektorów choroby niebieskiego języka (Culicoides).

Jeżeli kolejne zwierzę wykazuje objawy kliniczne choroby niebieskiego języka w okresie kwarantanny, jak opisano w pierwszym akapicie, wszystkie zwierzęta w grupie są odrzucane, a ich wprowadzenie do Unii zabronione.

(ii) Choroba krwotoczna (EHD)

Jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje wynik dodatni w badaniu na obecność przeciwciał na wirusa EHD podczas testu potwierdzenia ELISA, zwierzęta te uznaje się za zwierzęta z wynikiem dodatnim i wyklucza z grupy, a całą grupę poddaje ponownemu badaniu, począwszy od co najmniej 21 dnia od daty pierwszej diagnozy z wynikiem dodatnim i ponownie co najmniej 21 dni od daty powtórnego badania, przy czym oba badania powinny dać wyniki ujemne.

Jeżeli inne zwierzęta wykazują wyniki dodatnie podczas jednego lub obu badań powtórnych, wszystkie zwierzęta w grupie są odrzucane, a ich przywóz do Unii zabroniony.

2.1.4

Pryszczyca (FMD)

a) Wymagane badanie: Badania diagnostyczne (probang i serologia) przy użyciu testu ELISA i testu neutralizacji wirusa (VN) zgodnie z protokołem opisanym w załączniku I część 6 do rozporządzenia (UE) nr 206/2010.

b) Termin badania: zwierzęta należy poddać obu badaniom i oba muszą dać wyniki ujemne: pierwsze badanie należy przeprowadzić w ciągu dwóch dni od daty przybycia zwierząt do stacji kwarantanny, a drugie – co najmniej 42 dni od daty pierwszego badania.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: Jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje wynik dodatni na obecność wirusa pryszczycy, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikujące się do wprowadzenia do Unii.

Uwaga: Wykrycie przeciwciał na strukturalne lub niestrukturalne białka wirusa pryszczycy uznaje się za wynik wcześniejszego zakażenia pryszczycą, niezależnie od statusu szczepienia.

2.1.5

Księgosusz

a) Wymagane badanie: Kompetycyjny test ELISA, jak opisano w Podręczniku OIE testów diagnostycznych i szczepionek dla zwierząt lądowych, wersja najnowsza, zalecany jest jako badanie w handlu międzynarodowym i jest badaniem z wyboru. Można także przeprowadzić test neutralizacji surowicy lub inny uznany test zgodny z protokołami opisanymi w odpowiednich rozdziałach Podręcznika OIE.

b) Termin badania: zwierzęta należy poddać badaniu dwukrotnie: pierwsze badanie należy przeprowadzić w ciągu dwóch dni od daty przybycia zwierząt do stacji kwarantanny, a drugie – co najmniej 42 dni od daty pierwszego badania.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: Jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje wynik dodatni na obecność wirusa księgosuszu, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikujące się do wprowadzenia do Unii.

2.1.6

Pęcherzykowe zapalenie jamy ustnej

a) Wymagane badanie: Test ELISA, test neutralizacji wirusa lub inny uznany test zgodny z protokołami opisanymi w odpowiednich rozdziałach Podręcznika OIE.

b) Termin badania: zwierzęta należy poddać badaniu dwukrotnie: pierwsze badanie należy przeprowadzić w ciągu dwóch dni od daty przybycia zwierząt do stacji kwarantanny, a drugie – co najmniej 42 dni od daty pierwszego badania.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: Jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje wynik dodatni na obecność wirusa pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikujące się do wprowadzenia do Unii.

2.1.7

Gorączka doliny Rift

a) Wymagane badanie: Test ELISA, test neutralizacji wirusa lub inny uznany test zgodny z protokołami opisanymi w odpowiednich rozdziałach Podręcznika OIE.

b) Termin badania: zwierzęta należy poddać badaniu dwukrotnie: pierwsze badanie należy przeprowadzić w ciągu dwóch dni od daty przybycia zwierząt do stacji kwarantanny, a drugie – co najmniej 42 dni od daty pierwszego badania.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: Jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje oznaki ekspozycji na czynnik gorączki doliny Rift, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikującego się do wprowadzenia do Unii.

2.1.8

Choroba guzowatej skóry bydła

a) Wymagane badanie: serologia przy zastosowaniu testu ELISA, test neutralizacji wirusa lub inny uznany test zgodny z protokołami opisanymi w odpowiednich rozdziałach Podręcznika OIE.

b) Termin badania: zwierzęta należy poddać badaniu dwukrotnie: pierwsze badanie należy przeprowadzić w ciągu dwóch dni od daty przybycia zwierząt do stacji kwarantanny, a drugie – co najmniej 42 dni od daty pierwszego badania.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje oznaki ekspozycji na czynnik choroby guzowatej skóry bydła, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikujące się do wprowadzenia do Unii.

2.1.9

Krymsko-kongijska gorączka krwotoczna

a) Wymagane badanie: test ELISA, test neutralizacji wirusa, test immunofluorescencji lub inny uznany test.

b) Termin badania: zwierzęta należy poddać badaniu dwukrotnie: pierwsze badanie należy przeprowadzić w ciągu dwóch dni od daty przybycia zwierząt do stacji kwarantanny, a drugie – co najmniej 42 dni od daty pierwszego badania.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje oznaki ekspozycji na czynnik krymsko-kongijskiej gorączki krwotocznej, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikującego się do wprowadzenia do Unii.

2.1.10

Surra (Trypanosoma evansi (T. evansi))

a) Wymagane badanie: czynnik pasożytniczy można określić w stężonej próbce krwi zgodnie z protokołami opisanymi w odpowiednich rozdziałach Podręcznika OIE.

b) Termin badania: zwierzęta należy poddać badaniu dwukrotnie: pierwsze badanie należy przeprowadzić w ciągu dwóch dni od daty przybycia zwierząt do stacji kwarantanny, a drugie – co najmniej 42 dni od daty pierwszego badania.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: Jeżeli u jakiegokolwiek zwierzęcia w przesyłce wykryty zostanie T. evansi, zwierzę takie uznawane jest za niekwalifikujące się do wprowadzenia do Unii. Pozostałe zwierzęta w grupie poddawane są następie leczeniu przeciw pasożytom wewnętrznym i zewnętrznym przy użyciu stosownych środków skutecznych przeciw T. evansi.

2.1.11

Złośliwa gorączka nieżytowa

a) Wymagane badanie: wykrycie DNA wirusa w oparciu o identyfikację metodą immunofluorescencji lub metodą immunocytochemiczną przy zastosowaniu protokołów opisanych w odpowiednich rozdziałach Podręcznika OIE.

b) Termin badania: zwierzęta należy poddać badaniu dwukrotnie: pierwsze badanie należy przeprowadzić w ciągu dwóch dni od daty przybycia zwierząt do stacji kwarantanny, a drugie – co najmniej 42 dni od daty pierwszego badania.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: jeżeli choć jedno zwierzę wykazuje oznaki ekspozycji na czynnik złośliwej gorączki nieżytowej, żadnego ze zwierząt znajdujących się w stacji kwarantanny nie uznaje się za kwalifikujące się do wprowadzenia do Unii.

2.1.12

Wścieklizna

Szczepienia: szczepienie przeciw wściekliźnie można przeprowadzić na żądanie państwa członkowskiego przeznaczenia; należy pobrać próbkę krwi od zwierzęcia i przeprowadzić test neutralizacji surowicy na obecność przeciwciał.

2.1.13

Enzootyczna białaczka bydła (jedynie w przypadku, gdy zwierzęta przeznaczone są do państwa członkowskiego lub regionu oficjalnie uznanego za wolny od enzootycznej białaczki bydła, o czym mowa w art. 2 ust. 2 lit. k) dyrektywy 64/432/EWG)

a) Wymagane badanie: test AGID lub test blokujący ELISA zgodnie z protokołami opisanymi w Podręczniku OIE, najnowsza wersja.

b) Termin badania: zwierzęta należy poddać badaniu dwukrotnie: pierwsze badanie należy przeprowadzić w ciągu dwóch dni od daty przybycia zwierząt do stacji kwarantanny, a drugie – co najmniej 42 dni od daty pierwszego badania.

c) Warianty działania po przeprowadzeniu badania: zwierzęta wykazujące wynik dodatni w badaniu opisanym w lit. a) należy wykluczyć z grupy zwierząt w miejscu kwarantanny, a pozostałe zwierzęta poddać ponownemu badaniu począwszy od co najmniej 21 dnia od daty przeprowadzenia pierwszego badania z wynikiem dodatnim; ponowne badanie uznawane jest za pierwsze badanie, jak opisano w lit. b).

Jedynie zwierzęta, które wykazały ujemne wyniki w dwóch kolejnych badaniach przeprowadzonych zgodnie z lit. b), uznawane są za kwalifikujące się do wprowadzenia do Unii.

Wzory:

„BOV”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, w tym mięsa mielonego, bydła domowego (w tym gatunków Bison i Bubalus oraz ich krzyżówek).

„OVI”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, w tym mięsa mielonego, owiec domowych (Ovis aries) i kóz domowych (Capra hircus).

„POR”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, w tym mięsa mielonego, świń domowych (Sus scrofa).

„EQU”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem mięsa mielonego, gospodarskich zwierząt nieparzystokopytnych (Equus caballus, Equus asinus oraz ich krzyżówek).

„RUF”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, zwierząt nieudomowionych utrzymywanych w warunkach fermowych, należących do rzędu parzystokopytnych (z wyłączeniem bydła domowego (w tym gatunków Bubalus i Bison oraz ich krzyżówek), owiec domowych (Ovis aries), kóz domowych (Capra hircus), świniowatych i pekari) oraz do rodzin nosorożcowatych i słoniowatych.

„RUW”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, zwierząt dzikich nieudomowionych, należących do rzędu parzystokopytnych (z wyłączeniem bydła domowego (w tym gatunków Bubalus i Bison oraz ich krzyżówek), owiec domowych (Ovis aries), kóz domowych (Capra hircus), świniowatych i pekari) oraz do rodzin nosorożcowatych i słoniowatych.

„SUF”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, zwierząt nieudomowionych utrzymywanych w warunkach fermowych, należących do rodzin świniowatych, pekari i tapirowatych.

„SUW”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, zwierząt dzikich nieudomowionych, należących do rodzin świniowatych, pekari i tapirowatych.

„EQW”:

Wzór świadectwa weterynaryjnego dla świeżego mięsa, z wyłączeniem podrobów i mięsa mielonego, dzikich zwierząt nieparzystokopytnych należących do podrodzaju Hippotigris (zebra).

„NZ-TRANSIT-SG”

Wzór świadectwa weterynaryjnego dotyczący wyłącznie tranzytu przez terytorium Singapuru z rozładunkiem, ewentualnym przechowywaniem i przeładunkiem świeżego mięsa pochodzącego z Nowej Zelandii, w przypadku którego Nowa Zelandia jest upoważniona do wprowadzenia do Unii, które kwalifikuje się do wprowadzania do Unii i jest przeznaczone do Unii.

„A”:

Gwarancje dotyczące dojrzałości, pomiaru pH i ukostnienia świeżego mięsa, z wyjątkiem podrobów, któremu towarzyszy świadectwo weterynaryjne według wzoru BOV (pkt II.2.6.), OVI (pkt II.2.6.), RUF (pkt II.2.7.) oraz RUW (pkt II.2.4.).

„C”:

Gwarancje dotyczące badań laboratoryjnych w kierunku klasycznego pomoru świń, przeprowadzonych na tuszach, z których pozyskano świeże mięso, któremu towarzyszy świadectwo według wzoru SUW (pkt II.2.3 B).

„D”:

Gwarancje dotyczące karmienia zlewkami w gospodarstwie (gospodarstwach) zwierząt, z których pozyskano świeże mięso, któremu towarzyszy świadectwo według wzoru POR (pkt II.2.3 d).

„E”:

Gwarancje dotyczące badań w kierunku gruźlicy u zwierząt, z których pozyskano świeże mięso, któremu towarzyszy świadectwo według wzoru BOV (pkt II.2.4 d).

„F”:

Gwarancje dotyczące dojrzałości i odkostnienia świeżego mięsa, z wyjątkiem podrobów, któremu towarzyszy świadectwo według wzoru BOV (pkt II.2.6.), OVI (pkt II.2.6.), RUF (pkt II.2.6.) oraz RUW (pkt II.2.7.).

„G”:

Gwarancje dotyczące: 1) usunięcia podrobów i rdzenia kręgowego; oraz 2) pochodzenia i przebadania zwierząt jeleniowatych w związku z przewlekłą chorobą wyniszczającą, jak określono we wzorach świadectw weterynaryjnych RUF (pkt II.1.7.) oraz RUW (pkt II.1.8.).

„H”:

Dodatkowe gwarancje wymagane w przypadku Brazylii. W odniesieniu do programów szczepień, ponieważ w stanie Santa Catarina w Brazylii nie przeprowadza się szczepień przeciwko pryszczycy, odesłanie do programu szczepień nie ma zastosowania do mięsa pozyskanego ze zwierząt pochodzących z tego stanu i tam ubitych.

„J”:

Gwarancje dotyczące przemieszczania bydła, kóz i owiec z gospodarstw do rzeźni, które pozwalają na przejście tych zwierząt przez miejsce gromadzenia (w tym targ) zanim zostaną one przewiezione bezpośrednio na miejsce uboju.

„K”:

Z badania na obecność włośni zwalnia się świnie domowe nieodsadzone od maciory, mające mniej niż pięć tygodni.