RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

harmonijne funkcjonowanie wspólnej organizacji rynku owiec i kóz nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, dopóki handel wewnątrzwspólnotowy ograniczają różnice między Państwami Członkowskimi, odnoszące się do warunków zdrowotnych;

w celu stworzenia zachęt dla takiego handlu zalecane jest usunięcie tych różnic i wprowadzenie, obowiązujących na obszarze całej Wspólnoty, zasad dotyczących wprowadzania do obrotu owiec i kóz w takim handlu; realizacja takiego celu przyczyni się także do urzeczywistnienia jednolitego rynku;

by kwalifikować się do wewnątrzwspólnotowego handlu, owce i kozy powinny spełniać określone warunki zdrowotne zwierząt, których celem jest uniknięcie rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych;

stosowane warunki zdrowotne zwierząt powinny być zróżnicowane w zależności od przeznaczenia sprzedawanych zwierząt;

sytuacja zdrowotna owiec i kóz nie jest jednakowa na całym terytorium Wspólnoty; dlatego też, zajmując się poszczególnymi częściami tego terytorium, należy odnosić się do „regionów” w rozumieniu dyrektywy Rady 64/432/EWG z dnia 26 czerwca 1964 r. w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy bydłem i trzodą chlewną (⁴), ostatnio zmieniona dyrektywą 90/425/EWG (⁵);

nie mogą istnieć żadne bariery dla handlu między regionami, w których warunki zdrowotne zwierząt są równoważne;

należy wprowadzić przepisy zezwalające Komisji na zatwierdzanie pewnych dodatkowych wymagań uwzględniających postęp poczyniony przez Państwo Członkowskie w eliminowaniu niektórych chorób, pod warunkiem że wymagania te w żadnym wypadku nie są surowsze od wymagań stosowanych na szczeblu krajowym przez dane Państwo Członkowskie;

w celu uniknięcia rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych powinny zostać ustanowione warunki dotyczące transportowania zwierząt do ich miejsca przeznaczenia;

w celu zapewnienia, że stosowne wymagania są przestrzegane, powinien zostać ustanowiony przepis wprowadzający świadectwo zdrowia, które byłoby wystawiane przez urzędowego lekarza weterynarii i które towarzyszyłoby owcom i kozom do chwili ich przybycia na miejsce przeznaczenia;

w stosunku do organizacji i następstw kontroli przeprowadzanych przez Państwa Członkowskie oraz w stosunku do środków ochronnych, jakie mają być wprowadzone, należy poczynić odniesienie do ogólnych zasad ustanowionych w dyrektywie Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami, mając na względzie wprowadzenie rynku wewnętrznego;

należy ustanowić przepis umożliwiający Komisji przeprowadzanie kontroli;

należy wprowadzić procedurę przewidującą ścisłą i skuteczną współpracę między Państwami Członkowskimi a Komisją w ramach Stałego Komitetu Weterynaryjnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa określa warunki zdrowotne zwierząt regulujące handel wewnątrzwspólnotowy owcami i kozami.

Artykuł 2

a) Gdzie sytuacja tego wymaga, mają zastosowanie definicje określone w art. 2 dyrektywy 90/425/EWG i w art. 2 dyrektywy 91/628/EWG z dnia 19 listopada 1991 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu oraz zmieniającej dyrektywy 90/425/EWG i 91/496/EWG. (⁶)

b) Ponadto, do celów niniejszej dyrektywy mają zastosowanie następujące definicje:

1) "owce i kozy rzeźne" oznaczają zwierzęta z gatunków owiec i kóz przeznaczone do wprowadzenia do ubojni albo bezpośrednio albo poprzez zatwierdzone miejsce gromadzenia w celu ich ubicia;

2) "owce i kozy hodowlane" oznaczają owce i kozy inne niż wymienione w pkt 1 i 3 przeznaczone do przetransportowania do miejsca przeznaczenia, albo bezpośrednio albo przez zatwierdzone miejsce gromadzenia w celach hodowli i produkcji;

3) "owce i kozy przeznaczone do tuczu" oznaczają owce i kozy inne niż wspomniane w pkt 1 i 2 przeznaczone do przetransportowania do miejsca przeznaczenia, albo bezpośrednio lub przez zatwierdzone miejsce gromadzenia, w celu utuczenia, a następnie uboju;

4) "gospodarstwo owiec i kóz oficjalnie uznane za wolne od brucelozy" oznacza gospodarstwo, które spełnia warunki ustanowione w sekcji I rozdział 1 załącznika A;

5) "gospodarstwo owiec i kóz wolne od brucelozy" oznacza gospodarstwo, które spełnia warunki ustanowione w rozdziale 2 załącznika A;

6) "choroba podlegająca obowiązkowi zgłaszania" oznacza chorobę wymienioną w sekcji I załącznika B;

7) "urzędowy lekarz weterynarii" oznacza lekarza weterynarii wyznaczonego przez właściwy organ centralny Państwa Członkowskiego;

8) "gospodarstwo pochodzenia" oznacza każde gospodarstwo, w którym owce i kozy przebywają stale, zgodnie z wymogami niniejszej dyrektywy i w których prowadzone są rejestry poświadczające stałą obecność zwierząt, które to rejestry mogą być sprawdzane przez właściwe organy;

9) "miejsce gromadzenia" oznacza punkty skupu i rynki, w których grupowane są pod nadzorem urzędowego lekarza weterynarii owce i kozy pochodzące z różnych gospodarstw w celu utworzenia grup zwierząt przeznaczonych do przemieszczania w obrębie kraju;

10) "zatwierdzone miejsce gromadzenia" oznacza pomieszczenia, w których grupowane są owce i kozy pochodzące z różnych gospodarstw, w celu utworzenia grup zwierząt przeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego;

11) "pośrednik" oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która kupuje i sprzedaje zwierzęta w obrocie handlowym, bezpośrednio albo pośrednio, prowadzi regularny obrót tymi zwierzętami i maksymalnie w ciągu 29 dni od nabycia zwierząt odsprzedaje je lub przemieszcza je z pierwszych pomieszczeń do innych pomieszczeń albo bezpośrednio do ubojni, która nie jest jego własnością;

12) "zatwierdzone pomieszczenia pośrednika" oznacza pomieszczenia zarządzane przez pośrednika stosownie do pkt 11 i zatwierdzone przez właściwe organy, w których grupowane są owce i kozy pochodzące z różnych gospodarstw, w celu utworzenia grup zwierząt przeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego;

13) "przewoźnik" oznacza osobę fizyczną lub prawną określoną w art. 5 dyrektywy 91/628/EWG;

14) [1] "region" oznacza część terytorium Państwa Członkowskiego o powierzchni co najmniej 2000 km², która podlega kontroli właściwych organów i obejmuje, co najmniej jeden z następujących regionów administracyjnych:

— Belgia:	province/provincie
— Niemcy:	Regierungsbezirk
— Dania:	amt lub island
— Francja:	département
— Włochy:	provincia
— Luksemburg	–
— Niderlandy:	RVV-kring
— Zjednoczone Królestwo:
Anglia, Walia i Północna Irlandia:	county
Szkocja:	district or island area
— Irlandia:	county
— Grecja:	νομός
— Hiszpania:	provincia
— Portugalia:
kontynent:	distrito
inne części terytorium Portugalii:	região autónoma
— Austria:	Bezirk
— Szwecja:	län
— Finlandia:	lääni/län;
— Bułgaria:	област
— Rumunia:	judeţ
— Chorwacja:	županija

Artykuł 3

1. Owce i kozy rzeźne mogą być przedmiotem handlu jedynie wówczas, jeśli spełniają warunki określone w art. 4, 4a, 4b i 4c.

2. Owce i kozy przeznaczone do tuczu mogą być przedmiotem handlu jedynie wówczas, jeśli spełniają warunki określone w art. 4, 4a, 4b i 5, bez uszczerbku dla wszelkich dodatkowych gwarancji, które mogą być wymagane na podstawie art. 7 i 8.

3. Owce i kozy hodowlane mogą być przedmiotem handlu jedynie wówczas, gdy spełniają warunki określone w art. 4, 4a, 4b, 5 i 6, bez uszczerbku dla gwarancji dodatkowych, które mogą być wymagane stosownie do art. 7 i 8.

4. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 2 i 3, właściwe organy Państw Członkowskich miejsca przeznaczenia mogą zgodzić się na ogólne lub ograniczone odstępstwa w zakresie przemieszczania owiec i kóz hodowlanych i z przeznaczeniem do tuczu, przeznaczonych wyłącznie do tymczasowego wypasu w pobliżu granic wewnętrznych Wspólnoty. Państwo Członkowskie korzystające z takiego odstępstw informuje Komisję o treści przyznanych odstępstw.

5. Owce i kozy objęte niniejszą dyrektywą nie mogą w żadnym wypadku między opuszczeniem gospodarstwa pochodzenia i przyjazdem do miejsca przeznaczenia mieć styczności ze zwierzętami parzystokopytnymi innymi niż zwierzęta o tym samym stanie zdrowia.

Artykuł 4

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że owce i kozy:

a) są zidentyfikowane i zarejestrowane zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym;

b) są zbadane przez urzędowego lekarza weterynarii w ciągu 24 godzin poprzedzających załadunek zwierząt i nie przejawiają żadnych klinicznych objawów choroby;

c) nie pochodzą z gospodarstwa ani miały kontaktu ze zwierzętami z gospodarstw, które są objęte zakazem z uwagi na zdrowie zwierząt; okres trwania takiego zakazu liczy od momentu uboju i/albo zbytu ostatniego zwierzęcia cierpiącego lub podatnego na jedną z chorób, określonych w i), ii) lub iii), przez co najmniej:

i) 42 dni w przypadku brucelozy,

ii) 30 dni w przypadku wścieklizny,

iii) 15 dni w przypadku wąglika;

d) nie pochodzą z gospodarstwa ani nie miały kontaktu ze zwierzętami z gospodarstwa, mieszczącego się na obszarze, który ze względów zdrowotnych objęty jest zakazem lub ograniczeniem wprowadzonym wobec gatunku, którego sprawa dotyczy, zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym lub krajowym;

e) nie są, z powodu zdrowia zwierząt, objęte ograniczeniami w zastosowaniu prawodawstwa wspólnotowego w odniesieniu do pryszczycy, ani nie były szczepione przeciwko pryszczycy.

2. Państwa Członkowskie zapewniają, że handlem nie są następujące zwierzęta:

a) owce i kozy, które mają zostać poddane ubojowi w ramach krajowego programu zwalczania chorób, niewymienionych w załączniku C do dyrektywy 90/425/EWG albo w rozdziale I załącznika B do niniejszej dyrektywy;

b) owce i kozy, które nie mogą zostać wprowadzone do obrotu na ich własnym terytorium z powodu zdrowia publicznego albo zdrowia zwierząt uzasadnionych w art. 30 Traktatu.

3. Państwa Członkowskie zapewniają, że owce i kozy:

a) urodziły się i były hodowane od urodzenia we Wspólnocie; lub

b) zostały przywiezione z państwa trzeciego zgodne z prawodawstwem wspólnotowym.

Artykuł 4a

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że owce i kozy rzeźne, hodowlane i z przeznaczeniem do tuczu nie są wysyłane do innego Państwa Członkowskiego, chyba że zwierzęta:

a) stale przebywały w gospodarstwie pochodzenia, przez co najmniej 30 dni, albo od urodzenia, jeśli zwierzęta mają mniej niż 30 dni,

b) nie pochodzą z gospodarstwa, do których owce i kozy zostały wprowadzone w ciągu 21 dni przed wysyłką,

c) nie pochodzą z gospodarstwa, do którego zwierzęta parzystokopytne przywożone z państwa trzeciego zostały wprowadzone w okresie 30 dni przed wysyłką.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. b) i lit. c), Państwa Członkowskie mogą zezwalać na wysyłanie owiec i kóz do innego Państwa Członkowskiego, jeśli zwierzęta określone w ust. 1 lit. b) i lit. c) były całkowicie odizolowane od wszystkich innych zwierząt w gospodarstwie.

Artykuł 4b

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że warunki wymienione w ust. 2–6 stosowane są do handlu wewnątrzwspólnotowym wszystkimi owcami i kozami.

2. Zwierzęta nie przebywają poza swoim gospodarstwem pochodzenia przez więcej niż sześć dni przed ostatnią certyfikacją do handlu w miejscu przeznaczenia w innym Państwie Członkowskim, jak określono w świadectwie zdrowia.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 9 ust. 1, w przypadku transportu morskiego, termin sześciu dni ulega przedłużeniu na czas trwania podróży drogą morską.

3. Po opuszczeniu gospodarstwa pochodzenia zwierzęta są przekazywane bezpośrednio do miejsca przeznaczenia w innym Państwie Członkowskim.

4. W drodze odstępstwa od ust. 3, owce i kozy mogą, po opuszczeniu gospodarstwa pochodzenia i przed przybyciem do miejsca przeznaczenia w innym Państwie Członkowskim, przejść przez tylko jedno zatwierdzone miejsce gromadzenia mieszczące się w Państwie Członkowskim pochodzenia.

W przypadku owiec i kóz rzeźnych, zatwierdzone miejsce gromadzenia może zostać zastąpiony zatwierdzonymi pomieszczeniami pośrednika mieszczącymi się w Państwie Członkowskim pochodzenia.

5. Zwierzęta rzeźne, które po przybyciu do Państwa Członkowskiego przeznaczenia zostały przyjęte do ubojni, muszą zostać ubite najszybciej jak to możliwe, najpóźniej w ciągu 72 godzin od przybycia.

6. Bez uszczerbku dla przepisów art. 3 ust. 5, Państwa Członkowskie zapewniają, że zwierzęta objęte niniejszą dyrektywą, w czasie między opuszczeniem gospodarstwa pochodzenia a ich przybyciem na miejsce przeznaczenia, w żadnym momencie zachowują stan zdrowia owiec i kóz nieprzeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego.

Artykuł 4c

1. W drodze odstępstwa od przepisów art. 4a ust. 1 lit. a) owce i kozy rzeźne mogą być przedmiotem handlu, jeżeli przebywały w gospodarstwie pochodzenia stale, przez co najmniej 21 dni.

2. W drodze odstępstwa od przepisów art. 4a ust. 1 lit. b) i bez uszczerbku dla przepisów ust. 1 i przepisów art. 4b ust. 2, owce i kozy rzeźne mogą zostać przekazane z gospodarstwa pochodzenia, do gospodarstwa, do którego owce i kozy zostały wprowadzone w ciągu 21 dni przed wysyłką, jeśli są transportowane bezpośrednio do ubojni w innym Państwie Członkowskim w celu natychmiastowego uboju bez przechodzenia przez miejsce gromadzenia lub punkt etapowy ustanowiony zgodnie z dyrektywą 91/628/EWG.

3. W drodze odstępstwa od przepisów art. 4b ust. 3 i 4 i bez uszczerbku dla przepisów art. 4b ust. 2, owce i kozy rzeźne mogą, po opuszczeniu gospodarstwa pochodzenia, przejść przez jedno dodatkowe miejsce gromadzenia pod następującymi warunkami alternatywnymi:

a) zwierzęta, zanim przejdą przez zatwierdzone miejsce gromadzenia określone w art. 4b ust. 4, które znajduje się w Państwie Członkowskim pochodzenia, spełniają następujące warunki:

i) po opuszczeniu gospodarstwa pochodzenia zwierzęta przechodzą przez pojedyncze miejsce gromadzenia pod urzędowym nadzorem weterynaryjnym, które dopuszcza tylko zwierzęta, o co najmniej tym samym stanie zdrowia,

ii) bez uszczerbku dla prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego identyfikacji owiec i kóz, zwierzęta są identyfikowane indywidualnie, najpóźniej w miejscu gromadzenia, aby umożliwić w każdym przypadku odnalezienie gospodarstwa pochodzenia oraz

iii) z miejsca gromadzenia zwierzęta są, wraz z urzędowym dokumentem weterynaryjnym, transportowane do zatwierdzonego miejsca gromadzenia, określonego w art. 4b ust. 4, w celu zatwierdzenia i przekazania bezpośrednio do ubojni w Państwie Członkowskim przeznaczenia;

lub

b) zwierzęta mogą po wysłaniu z Państwa Członkowskiego pochodzenia przejść przez jedno zatwierdzone miejsce gromadzenia przed przekazaniem do ubojni w Państwie Członkowskim miejsca przeznaczenia pod następującymi warunkami:

i) zatwierdzone miejsce gromadzenia znajduje się w Państwie Członkowskim przeznaczenia, skąd zwierzęta muszą zostać przekazane bezpośrednio do ubojni, za co odpowiedzialny jest urzędowy lekarz weterynarii, w celu uboju w terminie pięciu dni od przybycia do zatwierdzonego miejsca gromadzenia, albo

ii) zatwierdzone miejsce gromadzenia mieszczące się w jednym Państwie Członkowskim tranzytu, skąd zwierzęta są przekazywane bezpośrednio do ubojni w Państwie Członkowskim przeznaczenia wskazanej w świadectwie zdrowia zwierząt wystawionym zgodnie z przepisami art. 9 ust. 6.

Artykuł 5

Bez uszczerbku dla dodatkowych gwarancji, które mogą być wymagane zgodnie z art. 7 i 8, owce i kozy przeznaczone do hodowli i tuczu muszą, w uzupełnieniu do warunków ustanowionych w art. 4, spełniać – w celu wprowadzenia ich do gospodarstwa urzędowo uznanego za wolne od brucelozy lub gospodarstwa hodowli owiec lub kóz wolnego od brucelozy – odpowiednio wymagania załącznika A rozdział I. D lub rozdział 2. D.

Artykuł 6

Bez uszczerbku dla dodatkowych gwarancji, które mogą być wymagane zgodnie z art. 7 i 8, zwierzęta przeznaczone do hodowli muszą ponadto spełniać następujące wymagania:

a) Mogą one być pozyskane z gospodarstwa i mogły mieć kontakt tylko ze zwierzętami z takiego gospodarstwa:

i) w którym nie zdiagnozowano klinicznie następujących chorób:

– w okresie poprzedzających sześciu miesięcy: zakaźnej bezmleczności owiec (Mycoplasma agalactiae) lub zakaźnej bezmleczności kóz (Mycoplasma agalactiae, M. capricolum, M. Mycoïdes var. mycoïdes „duża kolonia”),

– w okresie poprzedzających 12 miesięcy: paratuberkulozy lub serowaciejącego zapalenia węzłów chłonnych,

– w okresie poprzedzających trzech lat, gruczolakowatości płuc owiec, choroby Maedi Visna lub wirusowego zapalenia stawów i mózgu kóz. Jednakże okres ten skraca się do 12 miesięcy, jeśli zwierzęta zarażone chorobą Maedi Visna lub wirusowym zapaleniem stawów i mózgu zostały poddane ubojowi, a pozostałe zwierzęta reagowały negatywnie na dwukrotnie przeprowadzone testy, uznane zgodnie z procedurą określoną w art. 15,

lub które, bez uszczerbku dla zgodności z wymaganiami dotyczącymi innych chorób, zapewnią, w stosunku do jednej lub większej ilości wspomnianych wyżej chorób, w ramach programu zatwierdzonego zgodnie z art. 7 i 8, gwarancje zdrowotne równoważne z tymi, które dotyczą wymienionej wyżej choroby lub chorób;

ii) w którym uwagi urzędowego lekarza weterynarii odpowiedzialnego za wystawianie świadectw zdrowotności nie zwrócił żaden stan faktyczny sugerujący, że nie zostały spełnione wymagania pkt i);

iii) których właściciel oświadcza, że nie jest mu znany żaden taki stan faktyczny i, co więcej, oświadcza na piśmie, że zwierzę lub zwierzęta przeznaczone do wewnątrzwspólnotowego handlu spełniają kryteria ustanowione w pkt i);

b) (skreślona);

c) w odniesieniu do zakaźnej brucelozy (B. ovis) niekastrowane tryki przeznaczone do hodowli muszą:

– pochodzić z gospodarstw, w których w ciągu ostatnich 12 miesięcy nie zdiagnozowano żadnego przypadku zakaźnej brucelozy (B. ovis),

– być nieprzerwanie trzymane w tym gospodarstwie przez 60 dni przed ich wysyłką,

– w ciągu 30 dni poprzedzających wysyłkę być poddane, z wynikiem negatywnym, testowi serologicznemu przeprowadzonemu zgodnie z załącznikiem D lub spełniać równoważne gwarancje zdrowotne, które muszą być uznane zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15;

d) świadectwo odpowiadające wzorowi III załącznika E musi stwierdzać, że wymagania te zostały spełnione.

Artykuł 7

1. Państwo Członkowskie dysponujące obowiązkowym lub dobrowolnym krajowym programem kontroli lub krajowym programem monitorowania jednej z zakaźnych chorób, określonych w załączniku B sekcja III, w odniesieniu do całości lub części swego terytorium, może przedłożyć ten program Komisji, prezentując w szczególności:

– rozprzestrzenienie choroby w Państwie Członkowskim,

– powody zainicjowania programu, przy uwzględnieniu znaczenia choroby w Państwie Członkowskim i przewidywane korzyści z programu w porównaniu z kosztami jego realizacji,

– obszar geograficzny, na którym program będzie wprowadzony,

– różne kategorie, stosujące się do poszczególnych gospodarstw, standardy przypisane każdej z kategorii i stosowane procedury testowania,

– procedury monitorowania programu,

– działania, jakie zostaną podjęte, jeżeli gospodarstwo z jakiegokolwiek powodu utraci swój status,

– środki, jakie zostaną podjęte, jeżeli testy przeprowadzone zgodnie z założeniami programu dadzą wynik pozytywny.

2. Komisja bada programy przedstawione przez Państwa Członkowskie. Programy, określone w ust. 1, mogą być zatwierdzone po spełnieniu kryteriów ustanowionych w ust. 1, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15. Zgodnie z tą samą procedurą określane są, równocześnie lub najpóźniej w ciągu trzech miesięcy po zatwierdzeniu programu, dodatkowe gwarancje, ogólne lub ograniczone, jakie mogą być wymagane w wewnątrzwspólnotowym handlu. Warunki tych gwarancji nie mogą być surowsze niż te, które Państwo Członkowskie stosuje w swoim kraju.

3. Programy przedkładane przez Państwa Członkowskie mogą być zmieniane lub uzupełniane zgodnie z procedurą określoną w art. 15. Zmiany lub uzupełnienia w programach już zatwierdzonych lub w odniesieniu do gwarancji określonych zgodnie z ust. 2 mogą być zatwierdzane zgodnie z tą samą procedurą.

4. Programy zatwierdzone zgodnie z niniejszym artykułem korzystają z finansowania Wspólnoty przewidzianego w art. 24 decyzji Rady 90/424/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie wydatków w dziedzinie weterynarii (⁷) na zwalczanie chorób i na określonych w niej warunkach.

Artykuł 8

1. Jeżeli Państwo Członkowskie uważa, że jego terytorium lub część jego terytorium jest wolna od jednej z chorób wymienionych w załączniku B sekcja III, na którą są podatne owce i kozy, przedstawia Komisji właściwe dokumenty, określające w szczególności:

– rodzaj choroby i historię jej występowania na jego terytorium,

– wyniki testów kontrolnych przeprowadzonych w oparciu o badania serologiczne, mikrobiologiczne, anatomopatologiczne lub epidemiologiczne oraz uwzględniających fakt, że dana choroba musi być z mocy prawa zgłaszana właściwym władzom,

– okres, w ciągu którego przeprowadzano kontrolę,

– tam, gdzie ma to zastosowanie, okres, w ciągu którego, na obszarze, którego to dotyczyło, było zabronione dokonywanie szczepień przeciwko tej chorobie,

– rozwiązania przyjęte w celu sprawdzania nieobecności choroby.

2. Komisja bada dokumenty potwierdzające przedłożone przez Państwa Członkowskie. Dodatkowe gwarancje, ogólne lub ograniczone, jakie mogą być wymagane w wewnątrz wspólnotowym handlu, są określane zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15. Warunki tych gwarancji nie mogą być surowsze niż te, które Państwo Członkowskie wprowadza w swoim kraju. Jeżeli dokumentacja potwierdzająca zostanie przedłożona do dnia 1 stycznia 1992 r., decyzje w sprawie dodatkowych gwarancji zostają podjęte do dnia 1 lipca 1992 r.

3. Zainteresowane Państwo Członkowskie powiadamia Komisję o każdej zmianie w dokumentacji potwierdzającej, określonej w ust. 1, która dotyczy choroby. Gwarancje określone zgodnie z ust. 2 mogą, na podstawie takiego powiadomienia, zostać zmienione lub wycofane, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15.

4. Komisja dokona badania, możliwie szybko, na podstawie przekazanych przez Szwecję informacji dotyczących owczej paratuberkulozy i owczego zakaźnego braku laktacji. Po przeprowadzeniu tego przeglądu i jeśli jest to uzasadnione można zastosować postanowienia ust. 2. Odpowiednie decyzje przewidziane w ust. 2 zostaną podjęte możliwie szybko. Do czasu tej decyzji Szwecja może w odniesieniu do powyższych chorób, w okresie jednego roku od daty wejścia w życie Traktatu o Przystąpieniu stosować swoje krajowe zasady obowiązujące przed tą datą. Jeśli jest to niezbędne, okres jednego roku może być przedłużony zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15.

Artykuł 8a

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że w celu zatwierdzenia przez właściwy organ, miejsca gromadzenia muszą, co najmniej:

a) być pod nadzorem urzędowego lekarza weterynarii, który zapewnia, w szczególności, zgodność z przepisami art. 3 ust. 5;

b) znajdować się na obszarze nie objętym zakazami lub ograniczeniami, zgodnie z odpowiednim prawodawstwem wspólnotowym i/lub ustawodawstwem krajowym;

c) podlegać oczyszczeniu i dezynfekcji przed użyciem, zgodnie z wymogami urzędowego lekarza weterynarii;

d) posiadać, przy uwzględnieniu możliwości przechowywania zwierząt przez miejsce gromadzenia:

- budynek, przeznaczony wyłącznie do tego celu, gdy jest wykorzystywany jako miejsce gromadzenia,

- odpowiednie obiekty i urządzenia do załadunku, wyładunku i odpowiednie pomieszczenia o właściwym standardzie dla zwierząt, do ich pojenia i karmienia, i do niezbędnego oporządzania; obiekty te muszą być łatwe do czyszczenia i dezynfekcji,

- odpowiednie obiekty do prowadzenia kontroli,

- odpowiednie obiekty do celów izolowania,

- odpowiednie urządzenia do czyszczenia i dezynfekowania pomieszczeń i ciężarówek,

- odpowiednie obszary składowania paszy, ściółki i obornika,

- odpowiedni system odprowadzania ścieków,

- biuro dla urzędowego lekarza weterynarii;

e) dopuszczać jedynie zwierzęta, które są zidentyfikowane zgodne z prawodawstwem wspólnotowym i spełniają warunki zdrowotne zwierząt ustalone w niniejszej dyrektywie dla kategorii właściwych zwierząt. W tym celu, kiedy zwierzęta są przyjmowane, właściciel albo osoba odpowiedzialna w punkcie zapewniają, aby towarzyszyły im świadectwa zdrowia albo odpowiednie świadectwa dla gatunków i kategorii, objętych niniejszą dyrektywą;

f) regularnie być badane przez właściwy organ w celu stwierdzenia, czy nadal spełniane są wymogi niezbędne do zatwierdzenia

2. Od właściciela albo osoby odpowiedzialnej w miejscu gromadzenia wymaga się, na podstawie dokumentów towarzyszących zwierzętom albo numerów identyfikacyjnych albo oznaczeń zwierząt, umieszczenia w rejestrze albo w bazie danych i zachowania przez okres, co najmniej trzech lat następujących informacji:

- nazwisko właściciela, pochodzenie, daty wprowadzenia i wyprowadzenia, liczby i identyfikacji owiec i kóz albo numer rejestracyjny gospodarstwa pochodzenia zwierząt wprowadzanych do punktu, tam gdzie stosuje się weterynaryjny numer identyfikacyjny lub zatwierdzenia miejsca gromadzenia, przez które zwierzęta przeszły przed wprowadzeniem do punktu oraz ich przewidziane miejsce przeznaczenia,

- numer rejestracyjny przewoźnika i numer rejestracyjny samochodu ciężarowego dostarczającego zwierzęta do punktu lub odbierającego je z punktu.

3. Właściwy organ nadaje numer zatwierdzenia każdemu zatwierdzonemu miejscu gromadzenia zwierząt. Zatwierdzenie takie może być ograniczone do jednego lub kilku gatunków objętych niniejszą dyrektywą, lub do zwierząt hodowlanych, przeznaczonych do tuczu lub rzeźnych.

Właściwy organ sporządza i aktualizuje wykaz zatwierdzonych miejsc gromadzenia zwierząt oraz ich niepowtarzających się numerów zatwierdzenia i udostępnia go innym państwom członkowskim oraz opinii publicznej.

4. Właściwy organ może zawiesić lub wycofać zatwierdzenie w przypadku niezgodności z niniejszym artykułem lub innymi odpowiednimi przepisami niniejszej dyrektywy albo innych dyrektyw w odniesieniu do ograniczeń zdrowotnych. Zatwierdzenie może zostać wznowione, gdy właściwy organ uzna, że miejsce gromadzenia całkowicie spełnia wszystkie stosowne przepisy niniejszej dyrektywy.

5. Właściwy organ zapewnia, aby w czasie działania, miejsca gromadzenia mają wystarczającą liczbę zatwierdzonych lekarzy weterynarii do wypełniania wszystkich obowiązków.

6. Wszelkie szczegółowe przepisy wymagane dla jednolitego stosowania niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 15 ust. 2.

Artykuł 8b

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że wszyscy pośrednicy są zarejestrowani oraz, do celów handlu wewnątrzwspólnotowego, zatwierdzeni i wyposażeni w numer zatwierdzenia przez właściwy organ, oraz że zatwierdzeni pośrednicy spełniają przynajmniej następujące warunki:

a) muszą zajmować się wyłącznie zwierzętami, które są zidentyfikowane i pochodzą z gospodarstw, które spełniają warunki określone w art. 3. W tym celu pośrednik zapewnia, że zwierzęta są właściwie zidentyfikowane, i towarzyszą im stosowne dokumenty zdrowia zgodne z niniejszą dyrektywą;

b) od pośrednika wymaga się, aby prowadził rejestr albo bazę danych na podstawie dokumentu towarzyszącego zwierzętom, albo na podstawie numerów identyfikacji albo oznaczeń zwierząt oraz przechowywał następujące dane przez okres co najmniej trzech lat:

- nazwisko właściciela, pochodzenie, datę kupna, kategorię, liczbę i identyfikację owiec i kóz albo numer identyfikacyjny gospodarstwa pochodzenia nabytych zwierząt, oraz, tam gdzie stosuje się numer zatwierdzenia albo numer identyfikacyjny miejsca gromadzenia, przez które zwierzęta przeszły przed ich nabyciem oraz ich miejsce przeznaczenia,

- numer rejestracyjny przewoźnika i/lub numer rejestracyjny samochodu ciężarowego dostarczającego i odbierającego zwierzęta,

- nazwisko i adres nabywcy oraz miejsce przeznaczenia zwierząt,

- kopie planowanej trasy i/lub numery porządkowe świadectw zdrowia, w miarę potrzeby;

c) jeżeli pośrednik trzyma zwierzęta we własnych obiektach, gwarantuje on, że:

- personel zajmujący się zwierzętami jest odpowiednio przeszkolony w zakresie stosowania wymogów niniejszej dyrektywy oraz w zakresie właściwej opieki i pielęgnacji zwierząt,

- niezbędne kontrole i badania zwierząt były regularnie przeprowadzane przez urzędowego lekarza weterynarii oraz, aby były podejmowane wszystkie niezbędne środki dla zapobieżenia rozprzestrzenianiu się choroby.

2. Państwa Członkowskie zapewniają, aby wszystkie pomieszczenia używane przez pośrednika w związku z jego działalnością były rejestrowane i aby był im nadawany numer zatwierdzenia przez właściwy organ oraz aby spełniały, co najmniej następujące warunki:

a) muszą pozostawać pod nadzorem urzędowego lekarza weterynarii;

b) muszą znajdować się na obszarze, który nie podlega zakazowi albo ograniczeniom zgodnie prawodawstwem Wspólnoty lub ustawodawstwem krajowym;

c) muszą posiadać:

- odpowiednie pomieszczenia o dostatecznej pojemności, w szczególności, pomieszczenia do kontroli oraz pomieszczenia do izolowania tak, aby wszystkie zwierzęta mogły zostać odizolowane w przypadku wybuchu epidemii choroby zakaźnej,

- odpowiednie obiekty i urządzenia do rozładunku oraz, w razie potrzeby, pomieszczenia o odpowiednim standardzie do trzymania zwierząt, ich pojenia i karmienia oraz oporządzania; obiekty te muszą być łatwe do czyszczenia i dezynfekcji,

- odpowiedni obszar przeznaczony na ściółkę i obornik,

- odpowiedni system odprowadzania ścieków;

d) muszą zostać oczyszczone i zdezynfekowane przed użyciem, zgodnie z wymaganiami urzędowego lekarza weterynarii.

3. Właściwy organ może zawiesić lub wycofać zatwierdzenie w razie niezgodności z niniejszym artykułem lub innymi właściwymi przepisami niniejszej dyrektywy albo innych dyrektyw w zakresie ograniczeń zdrowotnych. Zatwierdzenie może zostać przywrócone, jeśli właściwy organ upewni się, że pośrednik działa w pełni zgodnie ze wszystkimi odpowiednimi przepisami niniejszej dyrektywy.

4. Właściwy organ musi przeprowadzać regularne inspekcje w celu stwierdzenia, że wymagania niniejszego artykułu są spełniane.

5. Państwa członkowskie sporządzają i aktualizują wykaz zatwierdzonych pośredników i zarejestrowanych pomieszczeń wykorzystywanych przez pośredników w ich działalności oraz ich numerów zatwierdzenia i udostępniają ten wykaz innym państwom członkowskim oraz opinii publicznej.

Szczegółowe zasady jednolitego stosowania niniejszego ustępu mogą być przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2.

Artykuł 8c

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że przewoźnicy określeni w art. 5 dyrektywy 91/628/EWG spełniają następujące warunki dodatkowe:

a) do przewozu zwierząt muszą używać środków transportu, które są:

- skonstruowane w taki sposób, aby odchody zwierząt, ściółka i pasza nie mogły wyciec lub wypaść z pojazdu,

- oczyszczane i dezynfekowane niezwłocznie po każdym transporcie zwierząt albo produktów, które mogłyby wpływać na zdrowie zwierząt oraz, jeśli to konieczne, przed każdym nowym załadunkiem zwierząt, przy użyciu środków dezynfekujących urzędowo zatwierdzonych przez właściwy organ;

b) muszą posiadać odpowiednie urządzenia do czyszczenia i dezynfekcji, zatwierdzone przez właściwy organ, włącznie z obiektami i urządzeniami do przechowywania ściółki i odchodów, lub muszą przedstawić dokumentację dowodową, że czynności te wykonuje strona trzecia zatwierdzona przez właściwy organ.

2. Przewoźnik musi zapewnić, aby dla każdego pojazdu używanego do transportu zwierząt był prowadzony rejestr, który musi być przechowywany przez okres minimum trzech lat zawierający, co najmniej następujące informacje:

i) miejsca i daty załadunku, nazwisko lub nazwę firmy i adres gospodarstwa albo miejsca gromadzenia, z którego zwierzęta są zabierane,

ii) miejsca i daty dostawy, nazwisko lub nazwę firmy i adres odbiorcy(-ów),

iii) gatunki i liczbę przewożonych zwierząt,

iv) datę i miejsce dezynfekcji,

v) szczegóły dokumentacji towarzyszącej, numer itd.

3. Przewoźnicy zapewniają, że wysyłka lub zwierzęta, w żadnym wypadku w okresie między opuszczeniem gospodarstwa lub miejsca gromadzenia a dotarciem do miejsca przeznaczenia, nie miały kontaktu ze zwierzętami o gorszym stanie zdrowia.

4. Państwa Członkowskie zapewniają, że przewoźnicy złożą pisemne zobowiązanie stwierdzające w szczególności, że:

- zostaną podjęte wszystkie środki niezbędne do zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą, w szczególności przestrzegane będą przepisy niniejszego artykułu i przepisy odnoszące się do odpowiedniej dokumentacji towarzyszącej zwierzętom,

- transport zwierząt jest powierzany pracownikom posiadającym niezbędne umiejętności, kwalifikacje zawodowe i wiedzę.

5. W przypadku naruszenia niniejszego artykułu, art. 18 dyrektywy 91/628/EWG stosuje się odpowiednio.

Artykuł 9

1. Owcom i kozom musi towarzyszyć podczas transportu do miejsca przeznaczenia świadectwo zdrowia zgodne ze wzorem I, II lub III wymienionym w załączniku E, odpowiednio do przypadku. Świadectwo składa się z pojedynczego arkusza albo, tam gdzie wymagana jest więcej niż jedna strona, ma mieć taką formę, że dwie strony lub więcej stanowią część zintegrowanej i niepodzielnej całości i posiadają numer seryjny. Świadectwo wystawia się w dniu przeprowadzania inspekcji sanitarnej, przynajmniej w jednym z języków urzędowych kraju przeznaczenia. Świadectwo jest ważne 10 dni od daty inspekcji sanitarnej.

2. Inspekcja sanitarna w celu wydania świadectwa zdrowia, zawierająca dodatkowe gwarancje, do celów wysyłki zwierząt, może być przeprowadzona albo w gospodarstwie pochodzenia albo w zatwierdzonym miejscu gromadzenia albo, w przypadku zwierząt rzeźnych, w zatwierdzonych pomieszczeniach pośrednika. W tym celu właściwy organ zapewnia, aby każde świadectwo było sporządzane przez urzędowego lekarza weterynarii po przeprowadzeniu inspekcji, wizytacji i kontroli, przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

3. Urzędowy lekarz weterynarii z miejsca gromadzenia przeprowadza wszelkie niezbędne kontrole zwierząt, które są tam wprowadzane.

4. W przypadku owiec i kóz przeznaczonych do tuczu i hodowlanych wysyłanych do innego Państwa Członkowskiego z zatwierdzonego miejsca gromadzenia lub z zatwierdzonych pomieszczeń pośrednika znajdujących się w Państwie Członkowskim pochodzenia, świadectwo zdrowia, określone w ust. 1, zgodne z wzorem II lub III określonym w załączniku E, odpowiednio do przypadku, może zostać wydane jedynie na podstawie kontroli ustalonych w ust. 3 oraz urzędowego dokumentu zawierającego niezbędne informacje podane przez urzędowego lekarza weterynarii odpowiedzialnego za gospodarstwo pochodzenia.

5. Dla owiec i kóz rzeźnych, wysyłanych do innego Państwa Członkowskiego z zatwierdzonego miejsca gromadzenia albo z zatwierdzonych pomieszczeń pośrednika znajdujących się w Państwie Członkowskim pochodzenia, świadectwo zdrowia, określone w ust. 1, zgodne ze wzorem I określonym w załączniku E, może zostać wydane tylko na podstawie kontroli określonych w ust. 3 oraz urzędowego dokumentu zawierającego niezbędne informacje, podane przez urzędowego lekarza weterynarii odpowiedzialnego za gospodarstwo pochodzenia albo miejsce gromadzenia, określone w art. 4c ust. 3 lit. a) i).

6. Dla owiec i kóz rzeźnych, przechodzących przez zatwierdzone miejsce gromadzenia zgodnie z przepisami art. 4c ust. 3 lit. b) ii), urzędowy lekarz weterynarii odpowiedzialny za zatwierdzone miejsce gromadzenia w Państwie Członkowskim tranzytu dostarcza zaświadczenie dla Państwa Członkowskiego przeznaczenia w drodze wystawienia drugiego świadectwa zdrowia, zgodne z wzorem I określonym w załączniku E, podając w nim dane zgodne z oryginalnym(-i) świadectwem(-ami) zdrowia i załączając do niego urzędowo poświadczoną kopię oryginalnych świadectw. W tym przypadku łączny okres ważności świadectw nie może przekraczać okresu określonego w ust. 1.

7. Urzędowy lekarz weterynarii wystawiający świadectwo zdrowia dla handlu wewnątrzwspólnotowego zgodne z wzorem I, II lub III określonym w załączniku E, odpowiednio do przypadku, zapewnia, aby przemieszczanie zostało zapisane w systemie ANIMO w dniu wystawienia świadectwa.

Artykuł 10

1. Zasady ustanowione w dyrektywie 90/425/EWG stosują się w szczególności do kontroli pochodzenia, organizacji i następstw kontroli przeprowadzanych przez Państwo Członkowskie miejsca przeznaczenia oraz do stosowanych środków ochronnych.

2. W załączniku A pozycja I dyrektywy 90/425/EWG dodaje się następujące odniesienie:

„Dyrektywa Rady 91/68/EWG z dnia 28 stycznia 1991 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących handel wewnątrzwspólnotowy owcami i kozami,

_______ ___

Dz.U. L 46 z 19.2.1991, str. 19.”

3. W załączniku B pkt A do dyrektywy 90/425/EWG skreśla się tiret pierwsze.

Artykuł 11

1. Eksperci weterynaryjni Komisji mogą, w zakresie niezbędnym dla zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy i we współpracy z właściwymi władzami krajowymi, przeprowadzać inspekcje na miejscu. Państwo Członkowskie, na terytorium którego przeprowadzane są kontrole, udzieli wszelkiej niezbędnej pomocy ekspertom w wykonywaniu ich zadania. Komisja informuje Państwa Członkowskie o wynikach takich inspekcji.

2. Ogólne rozwiązania, dotyczące stosowania niniejszego artykułu, zostaną przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 15.

Zasady stosowane w odniesieniu do inspekcji, określone w niniejszym artykule, są ustanawiane zgodnie z tą samą procedurą.

Artykuł 12

Państwa Członkowskie wprowadzające alternatywne systemy kontroli przewidujące gwarancje równoważne z tymi, jakie ustanowiono w art. 5 i art. 6 lit. a) i c) w związku z przemieszczaniem w obrębie ich terytoriów owiec i kóz, mogą wzajemnie udzielać sobie zgody na odstępstwa od kontroli przewidzianych w art. 4 ust. 1 lit. b) i obowiązku okazywania świadectw przewidzianych w art. 9, na zasadzie wzajemności. Powiadamiają one o tym Komisję.

Artykuł 13

(skreślony).

Artykuł 14

1. Załącznik A zmienia Rada, na wniosek Komisji, kwalifikowaną większością głosów.

2. Załączniki B, C, D i E zmienia się zgodnie z procedurą, określoną w art. 15 ust. 2.

3. Zasady wykonywania niniejszej dyrektywy przyjmuje się zgodnie z procedurą, określoną w art. 15 ust. 2.

Artykuł 15

1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, ustanowiony na mocy art. 58 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 (⁸)

2. W przypadku odniesienia do niniejszego artykułu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE (⁹).

Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 16

(skreślony).

Artykuł 17

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania:

i) art. 7 i 8 niniejszej dyrektywy, w ciągu dwóch miesięcy od daty jej notyfikacji, przez co należy rozumieć, że stosowne przepisy krajowe są nadal stosowane aż do zatwierdzenia programów, a w przypadku braku takich programów – do daty określonej w pkt ii);

ii) innych przepisów niniejszej dyrektywy, nie później niż do dnia 31 grudnia 1992 r.

2. Środki przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 28 stycznia 1991 r.