"Wystąpienie z roszczeniem" w kontekście art. 129 ust. 4 p.o.ś. ma głównie znaczenie sygnalizacyjne, nie ograniczając możliwości późniejszego wystąpienia z dalej idącym żądaniem na drodze sądowej.
Odszkodowanie na podstawie art. 129 Prawa ochrony środowiska przysługuje jedynie za faktyczne ograniczenie lub zaprzestanie korzystania z nieruchomości, a nie za same abstrakcyjne ograniczenia sposobu korzystania. Kluczowym czynnikiem jest zmiana w dotychczasowym sposobie korzystania z nieruchomości.
Każde odszkodowanie, a zatem nie tylko to, którego dotyczy art. 129 ust. 1 i 2 p.o.ś., ma zmierzać do skompensowania uszczerbku w majątku poszkodowanego spowodowanego zdarzeniem szkodzącym. Zarówno rodzaj i jak oznaczalna w pieniądzu wysokość tego uszczerbku może się zmieniać, zwłaszcza jeśli pomiędzy stwierdzeniem szkody i zażądaniem jej naprawienia oraz momentem zweryfikowania twierdzeń poszkodowanego
W przypadku szkód legalnych, ustawodawca przewiduje niejednokrotnie ograniczony zakres i sposoby kompensacji szkód wywołanych legalnym działaniem władzy. Szkód legalnych dokonuje się bowiem nie tylko w interesie indywidualnym podmiotu prowadzącego określoną działalność gospodarczą, która może negatywnie wpływać na otoczenie i wywoływać szkody u innych podmiotów, ale także w interesie publicznym, gdyż
W przypadku braku terminowej zapłaty odszkodowania na podstawie art. 129 ustawy Prawo ochrony środowiska, prawidłowe wezwanie do zapłaty powoduje, że dłużnik popada w opóźnienie i naliczanie odsetek ustawowych zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. jest uzasadnione.
Odpowiedzialność, o której mowa w art. 129 p.o.ś. jest absolutna. Przepis ten ma charakter wyjątku od ogólnych przepisów o odpowiedzialności cywilnej zawartych w kodeksie cywilnym, podlega więc wykładni ścisłej.
Zasada, według której termin spełnienia świadczenia wyznacza wezwanie do zapłaty - w zakresie kwot w nim żądanych i uznanych ostatecznie za zasadne - jest aktualna także w sprawach, w których przedmiotem sporu jest roszczenie odszkodowawcze dochodzone na podstawie art. 129 ust. 2 i 4 oraz art. 136 ust. 1 i 3 Ustawy Prawo ochrony środowiska.
1. Art. 46 Prawa łowieckiego obejmuje obowiązkiem wynagrodzenia nie tylko szkody wyrządzone przy wykonywaniu polowania, ale także szkody wyrządzone przez niektóre zwierzęta łowne w uprawach i płodach rolnych. Dotyczy on jednak tylko szkód w mieniu. Na takie jego rozumienie wskazuje przewidziany w ust. 2 art. 46 sposób szacowania szkód, o których mowa w ust. 1, a więc także w jego punkcie 2. Nie do
Szkodę wynikającą z objęcia nieruchomości Obszarem Ograniczonego Użytkowania (OOU) należy ustalać respektując zasadę pełnej odpowiedzialności odszkodowawczej (art. 361 § 2 k.c. w zw. z art. 322 p.o.ś.). Związek ustanowienia OOU z obniżeniem wartości nieruchomości jest ujmowany szeroko. Przyjmuje się, że ograniczeniem tym jest już samo ustanowienie OOU, gdyż powoduje ono obniżenie wartości nieruchomości
Ukształtowana na przestani ostatnich lat linia orzecznictwa w zakresie wykładni art. 129 ust. 2 i 136 ust. 3 p.o.ś. była błędna, ponieważ abstrahowała od kanonów odpowiedzialności odszkodowawczej. Tworzono również nieostre pojęcia w postaci: "stygmatyzacji jako subiektywnego elementu kształtowania ceny rynkowej", "ścieśnienia wyłącznego władztwa", "otwarcia legalnej drogi przyszłego zwiększania ruchu
Niedopełnienie przez państwo obietnicy ponoszenia odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez zwierzęta objęte ochroną gatunkową może prowadzić do naruszenia zasady zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa (zasada lojalności państwa względem obywateli).
ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania może stanowić niezależną przyczynę obniżenia wartości nieruchomości, nawet jeżeli istniejące immisje (takie jak hałas lotniczy) były obecne przed jego wprowadzeniem. W związku z tym, ograniczenia te powinny być traktowane jako nowe, zwiększające zakres uciążliwości, co uzasadnia roszczenia odszkodowawcze właścicieli nieruchomości na tym obszarze.
Zasądzenie odszkodowania za szkodę przewidzianą w art. 129 ust. 2 w zw. z art. 136 ust. 3 p.o.ś., według cen z dnia jego ustalenia, nie wyłącza przyznania odsetek za opóźnienie od dnia powstania stanu opóźnienia.
Gdy właściciel nieruchomości położonej w strefie ograniczonego użytkowania wokół lotniska żąda odsetek od odszkodowania za obniżenie wartości gruntów i budynków, musi wykazać, że w wezwaniu do zapłaty precyzyjnie określił wysokość należności.
1. Unormowany w art. 46 Pr. łow. obowiązek wynagrodzenia szkód łowieckich zalicza się do przypadków odpowiedzialności za szkody powstałe na skutek wykonywania praw podmiotowych lub prowadzenia oznaczonej działalności na podstawie upoważnienia ustawowego. Ze względu na to, że korzystne społecznie prowadzenie oznaczonej działalności może zarazem wywoływać szkodliwe skutki dla otoczenia, ustawodawca
Zasądzenie odszkodowania za szkodę określoną w art. 129 ust. 2 w zw. z art. 136 ust. 3 Ustawy Prawo ochrony środowiska według cen z dnia jego ustalenia nie wyłącza przyznania odsetek za opóźnienie od dnia powstania stanu opóźnienia.
Zasądzenie odszkodowania za szkodę określoną w art. 129 ust. 2 Ustawy Prawo ochrony środowiska według cen z dnia jego ustalenia nie wyłącza przyznania odsetek za opóźnienie od dnia powstania stanu opóźnienia. Odsetki są świadczeniem wynagradzającym wierzycielowi korzystanie z jego pieniędzy przez dłużnika i stanowią dług uboczny w stosunku prawnym, z którego wywodzi się obowiązek świadczenia. Okres
W samej treści art. 129 ust. 2 p.o.ś. odszkodowanie łączy się z "ograniczeniem korzystania z nieruchomości", a nie z utratą możliwości dochodzenia roszczenia o zaprzestanie negatywnego oddziaływania na nieruchomość. Jest to bowiem szkoda legalna, zatem utrata bądź zmniejszenie wartości nieruchomości wynika z samego faktu wydania określonego aktu prawa miejscowego. Potwierdzenie takiego ograniczenia
Wymóg ścisłej wykładni art. 129 ust. 2 p.o.ś. nakazuje wyjaśnić, czy przesłanka „ograniczenia” jest spełniona w odniesieniu do budynku objętego żądaniem odszkodowawczym, gdyż samo usytuowanie na terenie OOU jest niewystarczające. Jeżeli uchwała o utworzeniu takiego obszaru wprowadza podział na strefę wewnętrzną i strefę zewnętrzną, a na terenie tej drugiej nie przewiduje podwyższonych wymagań technicznych
Sam fakt położenia nieruchomości o przeznaczeniu mieszkaniowym w obszarze ograniczonego użytkowania, jednakże w wydzielonej w nim strefie, dla której to uchwała nie przewiduje żadnych ograniczeń w sposobie korzystania, przeznaczania, zagospodarowania, rozporządzania, a także nie określa jakichkolwiek wymogów technicznych dla budynków mieszkalnych w niej usytuowanych, może skutkować powstaniem szkody
"Wystąpienie z roszczeniem" w art. 129 ust. 4 p.o.ś. może zostać zrealizowane zarówno przez podjęcie działań skierowanych do drugiej strony stosunku prawnego, np. wezwanie do zapłaty, jak też czynności procesowych, np. wniesienie do sądu pozwu albo wniosku o zawezwanie do próby ugodowej. Nie zachodzi więc konieczność wniesienia sprawy do sądu, wystarczające jest zgłoszenie roszczenia zobowiązanemu
1. Zasądzenie odszkodowania za szkodę określoną w art. 129 ust. 2 w zw. z art. 136 ust. 3 p.o.ś. według cen z dnia jego ustalenia nie wyłącza przyznania odsetek za opóźnienie od dnia powstania stanu opóźnienia. 2. Początek okresu opóźnienia, za który przysługują odsetki, wyznacza wymagalność roszczenia, czyli chwila, w której świadczenie powinno być spełnione. Zasady określania wymagalności reguluje
Związek ustanowienia OOU z obniżeniem wartości nieruchomości jest ujmowany szeroko. Przyjmuje się więc, że ograniczeniem tym jest już samo ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania, gdyż powoduje ono obniżenie wartości nieruchomości, będące następstwem ograniczeń przewidzianych w treści aktu o utworzeniu OOU. Na skutek wejścia w życie tego aktu, dochodzi do zawężenia granic prawa własności i od
Art. 129 ust. 2 u.p.o.ś stanowi samodzielną podstawę roszczeń odszkodowawczych związanych z wprowadzonym ograniczeniem korzystania z nieruchomości.
