Postanowienie NSA z dnia 28 grudnia 2012 r., sygn. II FZ 944/12
Tak długo, jak długo sporne tereny nie były w ewidencji oznaczone jako "las", nie były one lasem dla celów wymiaru podatków. Choćby wobec tego określone grunty były lasem zarówno w potocznym rozumieniu tego słowa, jak i przepisów ustawy o lasach, to dopóki nie są oznaczone jako las w ewidencji, dopóty nie mogą stanowić lasu dla celów podatkowych. O tym czy dany grunt jest lasem dla celów podatkowych
Zobowiązanie podatkowe w podatku rolnym i w podatku od nieruchomości w przypadku, gdy podmiotem podatkowym jest osoba fizyczna powstaje wskutek doręczenia podatnikowi decyzji podatkowej, ustalającej wysokość tego zobowiązania (art. 21 par. 1 pkt 2 O.p.). Podstawę wymiaru podatku od nieruchomości i podatku rolnego stanowią dane z ewidencji gruntów i budynków aktualne w dacie istnienia zobowiązania podatkowego
O tym czy dany grunt jest lasem dla celów podatkowych decyduje zapis w ewidencji gruntów. Tego dowodu nie mogą, samodzielnie kwestionować organy podatkowe na podstawie art. 194 § 3 Ordynacji podatkowej z pominięciem zapisu w ewidencji.
Postępowanie upadłościowe obejmujące likwidację majątku upadłego i podział uzyskanej sumy między wierzycieli, pełni analogiczną funkcję do postępowania egzekucyjnego. Od postępowania egzekucyjnego różni się ono tym, iż jest prowadzone w celu zaspokojenia wszystkich wierzycieli, a na ich zaspokojenia przeznaczona jest cała masa upadłości. Z tego względu postępowanie upadłościowe określa się mianem egzekucji
O tym czy dany grunt jest lasem dla celów podatkowych decyduje zapis w ewidencji gruntów. Tego dowodu nie mogą, samodzielnie kwestionować organy podatkowe na podstawie art. 194 § 3 O.p. z pominięciem zapisu w ewidencji.
Zwrot "w znacznej części" jest niedookreślony, a zatem o tym, czy spełnione zostały przesłanki z art. 233 § 2 O.p. decydują okoliczności konkretnego przypadku.
Skoro w art. 221 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) dopuszczono, by odwołanie od decyzji dyrektora izby skarbowej rozpatrywał ten właśnie organ, to trzeba konsekwentnie przyjąć, iż może to uczynić ta sama osoba, która działa w imieniu organu monokratycznego np. pełniący obowiązki Dyrektora Izby Skarbowej, a także wicedyrektor Izby Skarbowej
Pod pojęciem wykreślenia wpisu, o jakim mowa w art. 42 § 5 pkt 2 Ordynacji podatkowej nie można rozumieć tylko tego wykreślenia, o którym mowa w art. 42a tej ustawy. Przemawia za tym choćby treść art. 42 § 6 Ordynacji podatkowej, który nakłada na naczelnika urzędu skarbowego obowiązek zawiadomienia m. in. podatnika o dokonaniu wpisu oraz wykreśleniu zastawu skarbowego. Ustawodawca przewidział zatem
Z treści art. 137 § 3 Ordynacji podatkowej wynika jednoznaczny obowiązek złożenia pełnomocnictwa do akt. Oznacza to, że osoba chcąca działać w sprawie jako pełnomocnik musi złożyć do akt tej konkretnej sprawy pełnomocnictwo lub jego odpis. Organ podatkowy nie ma natomiast podstaw prawnych do zastąpienia pełnomocnika w realizacji obowiązku wynikającego z tego przepisu, ponieważ jest to ewidentnie jego
Treść art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej nie daje podstaw do przyjęcia, że istnieje ściśle określony katalog przesłanek, którymi należy kierować się przy rozstrzyganiu spraw na podstawie tego przepisu. Ogólną dyrektywą interpretacyjną przy stosowaniu powyższego przepisu powinno pozostać uznanie wyjątkowości instytucji przyznawania wszelkich ulg w spłacie zobowiązań podatkowych. Wpływy z podatków przeznaczane
Zgodnie z art. 8 w zw. z art. 3 pkt 2 ord. pod. m.in obowiązkiem płatnika jest obowiązek obliczenia podatku w zgodzie z przepisami prawa podatkowego, a więc i przepisami ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, w tym i Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Zgodnie z art. 8 ord. pod. (płatnik) obliczył, pobrał i wpłacił w terminie
Rozstrzygnięcie "w granicach danej sprawy" oznacza, że sąd nie może uczynić przedmiotem rozpoznania legalności innej sprawy administracyjnej, niż ta w której wniesiono skargę. Innymi słowy, sąd nie może wkraczać w sprawę nową, w stosunku do tej, która była albo powinna być przedmiotem postępowania administracyjnego i wydawanych w nim decyzji administracyjnych. W postępowaniu sądowoadministracyjnym
Charakter prawny zwrotu podatku od towarów i usług pozwala zatem na wyprowadzenie twierdzenia, że odpowiednie stosowanie przepisów o nadpłacie do zwrotu podatku od towarów i usług polega na ich stosowaniu, bez modyfikacji, do formy rozstrzygania o zaliczeniu, przestrzegania zasady proporcjonalnego zaliczania kwoty zwrotu na poczet zaległości i odsetek, a także zasady kolejności zaliczania kwoty zwrotu
Sądowa kontrola decyzji kasacyjnych sprowadza się w istocie do badania zasadności zastosowania art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej, a więc sprawdzenia, czy w rozpatrywanym przypadku istniały przesłanki do podjęcia rozstrzygnięcia polegającego na uchyleniu decyzji pierwszoinstancyjnej i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia. W tego typu sprawach nie jest więc dopuszczalne badanie legalności powtórnych