Wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2012 r., sygn. II FSK 986/11

O tym czy dany grunt jest lasem dla celów podatkowych decyduje zapis w ewidencji gruntów. Tego dowodu nie mogą, samodzielnie kwestionować organy podatkowe na podstawie art. 194 § 3 Ordynacji podatkowej z pominięciem zapisu w ewidencji.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Anna Dumas, Sędzia del. WSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Protokolant Agata Grabowska, po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Nadleśnictwa Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 26 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Bk 594/10 w sprawie ze skargi Nadleśnictwa Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia 20 września 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2006 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2011r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę Nadleśnictwa Z. w przedmiocie podatku od nieruchomości. W uzasadnieniu wskazano, że decyzją z dnia 21 października 2008 r. Burmistrz Z. określił Nadleśnictwu Z. wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2006r. w kwocie 121.060,00 zł. Podatkiem obciążono znajdujące się we władaniu podatnika grunty o powierzchni 605.300 m2. W wyniku odwołania od tej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B., postanowieniem z dnia 3 lutego 2009 r. zwróciło sprawę organowi I instancji w celu dokonania wymiaru uzupełniającego polegającego na zmianie decyzji. Powodem było nie ujęcie wszystkich przedmiotów opodatkowania znajdujących się we władaniu podatnika. Decyzją z dnia 26 sierpnia 2009 r. Burmistrz Z. zmienił decyzję z 21 października 2008 r. poprzez określenie Nadleśnictwu kwoty zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2006 r. w kwocie 125.512,00 zł. Do podstawy wymiaru podatku przyjęto zadeklarowane przez podatnika powierzchnie budynków oraz powierzchnie gruntów wynikające z ewidencji gruntów. Od tej decyzji Nadleśnictwo złożyło odwołanie podtrzymując, że organ oparł się na danych z ewidencji gruntów i budynków, która jest niezgodna ze stanem faktycznym. Wykazane w ewidencji grunty nigdy nie były i nie są terenem kolejowym, a faktycznie stanowią drogi leśne i dlatego nie podlegają podatkowi od nieruchomości. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją z dnia 20 września 2010 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że z przepisów art. 1a ust. 3 i art. 2 ust. 1 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.; zwana dalej : "u.p.o.l."), wynika, że kryterium rozgraniczającym zakresy przedmiotowe podatku rolnego, leśnego i od nieruchomości jest wyłącznie odpowiednia klasyfikacja gruntu uwidoczniona w ewidencji gruntów. W sprawach wymiaru podatków lokalnych (w tym podatku od nieruchomości) należy stosować dyrektywę zawartą w art. 21 ustawy z 17 maja 1989 r. ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r., Nr 100, poz. 1086 ze zm.; zwana dalej "ustawa Prawo geodezyjne i kartograficzne"), nakazującą kierować się danymi zawartymi w ewidencji gruntów. Aby grunt mógł być wyłączony z podatku od nieruchomości i potraktowany jako las podlegający podatkowi leśnemu, należy wykazać, że posiada on w ewidencji klasyfikację właściwą dla lasów ("Ls"). Sporne grunty w latach 2004-2008 sklasyfikowane były jako "Tk" i w żadnym wypadku nie można ich było (na gruncie prawa podatkowego) traktować jako lasy. Jedynie wcześniejsza zmiana ewidencji gruntów umożliwiałaby objęcie tych gruntów podatkiem leśnym. Zmiana taka nastąpiła dopiero w 2008 r.