Wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2012 r., sygn. II FSK 889/11

Pod pojęciem wykreślenia wpisu, o jakim mowa w art. 42 § 5 pkt 2 Ordynacji podatkowej nie można rozumieć tylko tego wykreślenia, o którym mowa w art. 42a tej ustawy. Przemawia za tym choćby treść art. 42 § 6 Ordynacji podatkowej, który nakłada na naczelnika urzędu skarbowego obowiązek zawiadomienia m. in. podatnika o dokonaniu wpisu oraz wykreśleniu zastawu skarbowego. Ustawodawca przewidział zatem sytuację, w której organ podatkowy zobowiązany będzie do powiadomienia zastawcy o wykreśleniu wpisu, mimo, że w sprawie tego wykreślenia nie wydano decyzji. W takim bowiem przypadku przepis odsyła do regulacji zawartej w art. 42a § 2 Ordynacji podatkowej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędziowie: NSA Stanisław Bogucki, WSA del. Grażyna Nasierowska (sprawozdawca), Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. G. i P. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 października 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 811/10 w sprawie ze skargi D. G. i P. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 15 marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. G. i P. G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 5 października 2010 r., I SA/Kr 811/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę D.G. i P.G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z 15 marca 2010 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r.

2. Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynikało, że decyzją z 10 grudnia 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w O. określił Skarżącym należny podatek (zobowiązanie podatkowe) w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. w kwocie 23.991,20 zł. Wskazał, że w 2003 r. Skarżąca pełniła funkcję członka zarządu spółki A. sp. z o.o. Nie pobierała z tego tytułu wynagrodzenia, natomiast otrzymała prawo do zamieszkiwania wraz z synem w jednym z lokali w Z., będącym własnością spółki. Organ I instancji ustalił, że poprzez prawo do zamieszkiwania w tym lokalu Skarżąca uzyskała przychód z działalności wykonywanej osobiście z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu spółki. Wysokość tego przychodu określono na kwotę 27.276 zł jako równowartość czynszu, jaki dotyczyłby zajmowanego lokalu, gdyby została zawarta umowa najmu.