Oświadczenie złożone przez żołnierza wobec przełożonego, że nie przyjmie broni, będące manifestacją woli powstrzymywania się od posługiwania się nią, jest odmową wykonywania obowiązku wynikającego ze służby wojskowej (art. 305 k.k.), nie zaś niewykonaniem rozkazu (art. 309 k.k.).
Na postanowienie o umorzeniu postępowania wydane w toku postępowania opiekuńczo-wychowawczego bądź poprawczego przysługuje pokrzywdzonemu zażalenie (art. 21 § 3 ustawy dnia 26 października 1992 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich - Dz.U. nr 35, poz. 228). Postanowienie to doręcza się z urzędu pokrzywdzonemu wraz z uzasadnieniem i pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia zażalenia.
Rozpoznanie sprawy o odszkodowanie za niesłuszne skazanie lub aresztowanie (rozdział 50 k.p.k.) pod nieobecność pełnomocnika wnioskodawcy nie stanowi uchybienia określonego w art. 388 pkt 6 k.p.k., może natomiast w przypadku naruszenia art. 102 k.p.k. stanowić względną przyczynę odwoławczą, przewidzianą w art. 387 pkt 2 k.p.k.
W wypadku, gdy zachodzi wątpliwość, komu należy wydać przedmiot zakwestionowany dla potrzeb postępowania karnego, o złożenia go do depozytu sądowego w toku postępowania przygotowawczego postanawia na podstawie art. 200 k.p.k. prokurator.
Przepis art. 217 § 2 k.p.k. odnosi się do wszystkich przestępstw zagrożonych w przepisach części szczegółowej u.k.s. (art. 47-121) karą grzywny, ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności nie przekraczającą jednego roku, chociażby in concreto, ze względu na istnienie okoliczności wymienionych w art. 24 lub 25 u.k.s., groziło za nie na podstawie art. 26 § 1 u.k.s. wymierzenie kary pozbawienia
Brak uprzedzenia osoby składającej poręczenie majątkowe przewidziane w art. 226 k.p.k. o treści art. 228 § 1 i 229 k.p.k., którego obowiązek dokonania przewidziany jest w art. 228 § 2 k.p.k., nie pozwala na orzeczenie przepadku przedmiotów poręczenia lub ściągnięcia sumy poręczenia nawet wówczas, gdy sąd orzekający ma podstawę do przyjęcia, że poręczający znał treść odnośnych przepisów.
1. Przestępstwami stanowiącymi zbrodnie przeciwko ludzkości w rozumieniu art. 2 b) ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o Głównej Komisji Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Instytucie Pamięci Narodowej (Dz.U. z 1984 r., nr 21, poz. 98 i z 1991 r., nr 45, poz. 195) są takie czyny, które wypełniając znamiona zbrodni lub umyślnych występków, określonych w ustawodawstwie polskim
Wprowadzone przez władze okresu stanu wojennego zakazy prawnokarne, które godziły w uznawane powszechnie prawa i wolności obywatelskie, nie były przez społeczeństwo polskie akceptowane, a zabronione przez nie zachowania, polegające na przeciwstawianiu się metodami pokojowymi następstwom wprowadzenia stanu wojennego, były zgodne z żywotnymi interesami społeczeństwa, w związku z czym zachowania te nie
Sąd wojskowy stwierdziwszy na rozprawie, że czyn zarzucany oskarżonemu, nie będącemu żołnierzem w chwili orzekania, nie zawiera znamion przestępstwa, a stanowi jedynie wykroczenie, uznaje się niewłaściwym do rozpoznania sprawy i na podstawie art. 25 § 1 k.p.k. przekazuje ją kolegium do spraw wykroczeń albo gdy chodzi o wykroczenie skarbowe organowi określonemu w ustawie karnej skarbowej.
Wyrażenie inny cel społeczny wskazany przez sąd, użyte w art. 59 pkt 2 k.k., obejmuje swym zakresem także cel społeczny związana z ochroną zdrowia (art. 59 pkt 1 k.k.). W razie więc skazania za umyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu albo inne (umyślne przestępstwo którego skutkiem jest śmierć, uszkodzenia ciała lub rozstrój zdrowia pokrzywdzonego, sąd może orzec od sprawcy dwie nawiązki na
Przepis art. 125 § 1 k.p.k. ma zastosowanie również w postępowaniu odwoławczym do oskarżonego tymczasowo aresztowanego (lub pozbawionego wolności w innej sprawie), który samowolnie opuścił zakład karny lub nie powrócił do niego po czasowym zwolnieniu i ukrywa się, pod warunkiem jednak, że oskarżony został wcześniej zawiadomiony o przyjęciu rewizji bądź innych okoliczności sprawy fakt ten wynika.
Z punktu widzenia art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149) umorzenie postępowania z braku dowodów winy na podstawie przepisów kodeksu wojskowego postępowania karnego z 1945 r. należy traktować jak umorzenie postępowania z powodu, o którym obecnie
Głównym kryterium ustalenia właściwości terytorialnej sądów jest miejsce popełnienia przestępstwa. Zmiana tej właściwości nie powinna być zbyt szeroko praktykowana przez nadużywanie stosowania art. 27 k.p.k., który ma charakter przepisu wyjątkowego. Argument, że oskarżony pracuje na terenie działalności danego sądu w charakterze policjanta i przy wykonywaniu czynności służbowych styka się bezpośrednio
Podstawą prawną zwrotu sprawy w celu uzupełnienia istotnych braków postępowania przygotowawczego, po rozpoczęciu rozprawy głównej (art. 328 k.p.k.) jest przepis art. 344 § 1 k.p.k.
Sąd, stosownie do treści art. 89 k.k., może zwolnić skazanego na karę dodatkową zakaza prowadzenia pojazdów mechanicznych od reszty kary, po upływie połowy okresu, na który je orzeczono, nie wcześniej jednak niż po roku jednakże, zgodnie z art. 45 k.k., okres ten nie biegnie w czasie odbywania kary pozbawienia wolności.
Artykuł 29 k.p.k. zakazuje jedynie sądowi powszechnemu wszczęcia negatywnego sporu kompetencyjnego z sądem wojskowym, ale nie zmienia niczego w zakresie uprawnienia stron do zaskarżania orzeczeń sądu wojskowego w kwestii właściwości. Oznacza to, te na postanowienie sądu wojskowego o przekazaniu sprawy sądowi powszechnemu lub nieprzyjęciu sprawy przekazanej przez sąd powszechny z wyjątkiem wypadków
Z racji szczególnego unormowania legitymacji do zaskarżania orzeczeń w trybie rewizji nadzwyczajnej (art. 464 i art. 591 § 1 k.p.k.) należy przyjąć, że art. 380 § 2 k.p.k., przewidujący możliwość cofnięcia przez oskarżonego wniesionego na jego korzyść środka odwoławczego, nie ma odpowiedniego zastosowania do postępowania toczącego się w trybie tej rewizji (por. art. 462 k.p.k.).
Osobie doprowadzonej na podstawie art. 40 art. 1 i 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. nr 35, poz. 230 z późn. zm.) do izby wytrzeźwień, społecznego zakładu służby zdrowia, a w razie braku izby wytrzeźwień do jednostki policji, nie przysługują uprawnienia przewidziane w kodeksie postępowania karnego dla osoby zatrzymanej.
Właściciel pojazdu mechanicznego był sprawcą pośrednim zaistniałego wypadku drogowego, co wyraziło się w tym, że dopuścił znajdującą się w stanie nietrzeźwości osobą do prowadzenia tego pojazdu na drodze publicznej. Tym swoim zachowaniem właściciel pojazdu popełnił wykroczenie z art. 96 § 1 pkt 3 k.r., a nie przestępstwo z art. 145 § 1 k.k., jak to za aktem oskarżenia błędnie przyjął Sąd Rejonowy.
Z istoty przestępstwa ciągłego wynika pozostawanie poszczególnych działań w pewnym związku czasowo-przestrzenny co dyktuje konieczność precyzyjnego oznaczenia czasowego pierwszego i ostatniego działania, składającego się na przestępstwo ciągłe. Bieg terminu przedawnienia karalności przestępstwa ciągłego rozpoczyna się od dziś zakończenie ostatniego przestępnego zachowania się sprawcy. Data zakończenia
W postępowaniu sądowym, toczącym się w sprawie o przestępstwo, sporządzony przed wszczęciem postępowania karnego protokół przesłuchania sprawcy wykroczenia nie podlega odczytaniu mi rozprawie na podstawie art. 334 § 1 k.p.k.
W razie śmierci osoby, o której mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. art. 34, poz. 149), przysługujące jej uprawnienia do żądania od Skarbu Państwa odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę przechodzą na osoby wymienione
W sprawach o odszkodowanie dochodzone na podstawie przepisów rozdziału 50 k.p.k., a także w sprawach wynikających z przepisów ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149), będących w toku przed dniem 29 września 1991 r., wysokość opłat za daną instancję zasądzonych
Z faktu, iż wobec strony nie zachowano normy gwarancyjnej, mającej służyć ochronie jej praw, nie można wywodzić niekorzystnych dla tejże strony skutków prawnych. Z istoty normy gwarancyjnej wynika bowiem, iż to właśnie jedynie strona, wobec której nie dochowano przewidzianych w przepisach procedury warunków, może się na okoliczność tą powoływał, zarzucając naruszenie jej praw.
