Uchwała SN z dnia 20 maja 1992 r., sygn. I KZP 17/92

Brak uprzedzenia osoby składającej poręczenie majątkowe przewidziane w art. 226 k.p.k. o treści art. 228 § 1 i 229 k.p.k., którego obowiązek dokonania przewidziany jest w art. 228 § 2 k.p.k., nie pozwala na orzeczenie przepadku przedmiotów poręczenia lub ściągnięcia sumy poręczenia nawet wówczas, gdy sąd orzekający ma podstawę do przyjęcia, że poręczający znał treść odnośnych przepisów.

Sąd Najwyższy w sprawie Zbyszka B., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 20 lutego 1992 r. zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy 1. „Jakie skutki prawne pociąga za sobą brak pouczenia w trybie przewidzianym w art. 228 § 2 k.p.k. o treści artykułu 228 § 1 k.p.k. i art. 229 § 1-4 k.p.k. dla osoby, która ubiega się o zwrot sumy poręczenia i która przekazała pieniądze w celu wpłacenia poręczenia? W szczególności czy z faktu, iż w posiedzeniu brał udział adwokat będący obrońcą podejrzanego, będącego mężem osoby wykładającej pieniądze z tytułu poręczenia, można wyciągnąć wniosek, iż pouczenie takowe było zbędne lub bez znaczenia? 2. Czy w sytuacji, gdy sąd przyjmujący poręczenie majątkowe nie określił osoby, od której to poręczenie przyjmuje, składającym poręczenie jest osoba wymieniona w dowodzie wpłaty sumy poręczenia, czy też ta, która faktycznie pieniądze te wpłaciła?” – uchwalił udzielić odpowiedzi na pierwsze pytanie jak wyżej oraz odmówić udzielenia odpowiedzi na drugie pytanie.