Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 11 maja 1992 r., sygn. WZP 2/91

Sąd wojskowy stwierdziwszy na rozprawie, że czyn zarzucany oskarżonemu, nie będącemu żołnierzem w chwili orzekania, nie zawiera znamion przestępstwa, a stanowi jedynie wykroczenie, uznaje się niewłaściwym do rozpoznania sprawy i na podstawie art. 25 § 1 k.p.k. przekazuje ją kolegium do spraw wykroczeń albo – gdy chodzi o wykroczenie skarbowe – organowi określonemu w ustawie karnej skarbowej.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu skierowanego zarządzeniem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 1991 r. do rozstrzygnięcia przez skład siedmiu sędziów Izby Wojskowej wniosku prezesa tejże Izby z dnia 14 czerwca 1991 r. o podjęcie uchwały wyjaśniającej: „Jak ma postąpić sąd wojskowy stwierdziwszy na rozprawie, że czyn zarzucony oskarżonemu, nie będącemu żołnierzem, stanowi wykroczenie, skoro art. 431 k.p.k., jako dotyczący postępowania uproszczonego, nie ma zastosowania przed sądami wojskowymi?” – na podstawie art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (j.t. Dz.U. z 1990 r., nr 26, poz. 153 z późn. zm.) – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej