Wyrok Składu 7 Sędziów SN z dnia 12 maja 1992 r., sygn. II KRN 39/92

Wprowadzone przez władze okresu stanu wojennego zakazy prawnokarne, które godziły w uznawane powszechnie prawa i wolności obywatelskie, nie były przez społeczeństwo polskie akceptowane, a zabronione przez nie zachowania, polegające na przeciwstawianiu się metodami pokojowymi następstwom wprowadzenia stanu wojennego, były zgodne z żywotnymi interesami społeczeństwa, w związku z czym zachowania te nie wykazywały cech społecznego niebezpieczeństwa, stanowiącego nieodzowny element przestępstwa.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 12 maja 1992 r. sprawy Tadeusza S. i innych, skazanych z art. 46 ust. 1 dekretu z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym (Dz.U. nr 29, poz. 154) i art. 282 k.k. w zw. z art. 10 § 2 k.k., z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść wszystkich oskarżonych od wyroku Sądu Wojewódzkiego w L. z dnia 13 sierpnia 1982 r. i wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1982 r. – zmienił zaskarżone wyroki i Tadeusza S., Władysława Ż., Jerzego K. i Włodzimierza S. uniewinnił od przypisanych im czynów (...).