Wyrok SN z dnia 23 czerwca 2010 r., sygn. III KK 373/09
Znamiona przestępstwa muszą być zamieszczone w sentencji wyroku, w opisie przypisanego czynu, a nie tylko w uzasadnieniu wyroku.
-
-
Wyrok SN z dnia 22 czerwca 2010 r., sygn. III KK 29/10
Samo oznaczenie podrobionym znakiem towarowym nie stanowi „uzyskania rzeczy za pomocą czynu zabronionego” [art. 291 § 1 k.k.]. „Uzyskanie rzeczy za pomocą czynu zabronionego” nie obejmuje ich przestępczego przetworzenia.
-
Postanowienie SN z dnia 22 czerwca 2010 r., sygn. III KK 424/09
Przeprowadzenie dowodu służy weryfikacji określonej tezy, a nie sprawdzeniu, czy istnieją jakieś okoliczności, które mogą być przydatne w postępowaniu. Chodzi więc o wykazanie okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia (art. 170 § 1 pkt 2 a contrario k.p.k.).
-
Wyrok SN z dnia 22 czerwca 2010r., sygn. III KK 425/09
Rozpoznając środek odwoławczy sąd zobowiązany jest sprawdzić, czy w toku postępowania nie zaistniały bezwzględne przesłanki odwoławcze, bez względu na to, czy strony podnoszą to w środkach odwoławczych lub w inny sposób zwracają na to uwagę sądu.
-
Wyrok SN z dnia 15 czerwca 2010 r., sygn. II KK 308/09
Przyjęte w zaskarżonym wyroku rozwiązanie, iż zbrodnia przypisana Krzysztofowi L. powinna być zakwalifikowana z art. 148 § 2 pkt 1 k.k., a wymiar kary następować na podstawie art. 148 § 1 k.k., było rozwiązaniem rażąco naruszającym prawo materialne, skoro pierwszy z tych przepisów utracił obowiązującą moc.
-
Wyrok SN z dnia 15 czerwca 2010 r., sygn. II KK 3/10
Akt delegacji spełnia funkcję legitymującą sędziego do orzekania w innym sądzie niż sąd macierzysty. Brak takiej delegacji w wypadku, gdy w składzie sądu okręgowego brał udział sędzia sądu rejonowego lub niezachowanie ustawowych wymagań warunkujących ważność i skuteczność aktu delegowania oznacza, że skład, w którym zasiadał taki sędzia był składem nienależycie obsadzonym w rozumieniu art. 439 § 1
-
Wyrok SN z dnia 15 czerwca 2010 r., sygn. II KK 319/09
Istotą penalizacji przestępstwa z art. 191 § 2 k.k. jest walka z samosądem. Nie ma zatem tu istotniejszego znaczenia, czy samosąd ten jest realizowany osobiście przez wierzyciela, czy też na jego rzecz. Podmiotem tego przestępstwa może być nie tylko sam wierzyciel, lecz także osoba trzecia stosująca przemoc lub groźbę w celu 'wyegzekwowania' wierzytelności należnej osobie trzeciej 'zlecającej' to zadanie
-
Postanowienie SN z dnia 14 czerwca 2010 r., sygn. V KK 94/10
Nie ma żadnych racjonalnych powodów, aby odmówić statusu sprawcy kierowniczego w rozumieniu art. 18 k.k. osobie, która poweźmie zamysł realizacji akcji przestępczej, wyznaczy listę celów ataku, przygotuje plan działania, wyszuka wykonawców poszczególnych ról, przygotuje dla nich narzędzia lub środki działania, rozdzieli zadania, wyznaczy czas i wskaże miejsce popełnienia czynu zabronionego.
-
Postanowienie SN z dnia 14 czerwca 2010 r., sygn. V KK 50/10
Niezasadny jest zarzut obrazy art. 77 § 2 k.k. podniesiony z tego powodu, że Sąd Apelacyjny łagodząc karę pozbawienia wolności orzeczoną wobec skazanego równocześnie wyznaczył surowsze ograniczenie do skorzystania przez skazanego z warunkowego zwolnienia niż przewidziane w art. 78 k.k. Nie może być bowiem mowy o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy ustawa stwarza jedynie fakultatywną możliwość
-
Postanowienie SN z dnia 14 czerwca 2010 r., sygn. IV KK 109/10
Skoro zebrane dowody nie miały jednoznacznego wyrazu, a dokonanie trafnych ustaleń faktycznych, co do istotnych okoliczności czynu, co nie mogło pozostawać bez wpływu na możliwość poczynienia prawidłowej subsumcji prawnej tych faktów, wymagało gruntownego zbadania i wieloaspektowej krytycznej oceny materiału dowodowego, to oczywiste jest, że umorzenie postępowania na posiedzeniu przed rozprawą nie
-
Wyrok SN z dnia 14 czerwca 2010 r., sygn. IV KK 447/09
W przypadku podrobienia faktur (podrobienie pieczęci, zapisów i podpisów) posługiwanie się tak sfałszowanymi fakturami jako autentycznymi wyczerpuje znamiona art. 270 § 1 k.k., nie zaś art. 62 § 2 k.k.s.
-
Wyrok SN z dnia 10 czerwca 2010 r., sygn. IV KK 428/09
W sytuacji procesowej, gdy wprawdzie ponowne bezpośrednie przesłuchanie świadka było możliwe i do niego doszło ponownie, ale jego zeznania okazały się odmienne, nie było możliwości, bez narażenia się na zarzut uchybienia o charakterze bezwzględnej przyczyny odwoławczej, wykorzystania trybu przewidzianego w art. 391 § 1 k.p.k. i ujawnienia jego zeznań złożonych pierwotnie na tej samej rozprawie, ale
-
Wyrok SN z dnia 10 czerwca 2010 r., sygn. IV KK 386/09
Nie może uzasadniać odstąpienia od doprowadzenia oskarżonego na rozprawę odwoławczą [art. 451 k.p.k.] okoliczność, że oskarżony miał możliwość złożenia na piśmie stosownych wyjaśnień, oświadczenia i wniosków, które zgodnie z treścią art. 453 § 2 k.p.k. podlegałyby ujawnieniu na rozprawie odwoławczej, w sytuacji, gdy w swoim wniosku o doprowadzenie na rozprawę odwoławczą sygnalizuje on, że chciałby
-
Wyrok SN z dnia 10 czerwca 2010 r., sygn. IV KK 422/09
Wszystkie czynności orzecznicze wykonane z udziałem sędziego delegowanego, w tym wydanie i ogłoszenie orzeczenia, muszą nastąpić w okresie delegowania sędziego do orzekania w innym sądzie.
-
Wyrok SN z dnia 10 czerwca 2010 r., sygn. IV KK 1/10
Czynnością oszukańczą w rozumieniu art. 286 § 1 k.k. może być także złożenie do komornika wniosku o wszczęcie egzekucji, jeżeli w dacie składania wniosku wierzyciel jest świadomy, że objęte wnioskiem świadczenie zostało spełnione zgodnie z treścią tytułu egzekucyjnego.
-
Wyrok SN z dnia 9 czerwca 2010 r., sygn. IV KK 3/10
O znikomości społecznej szkodliwości czynu zabronionego może przesądzić jedynie kompleksowa ocena zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych przesłanek wartościowania takiego czynu, które łącznie - a nie każda z nich z osobna - wskazywać muszą subminimalny ładunek tej szkodliwości. Oceny tej nie można sprowadzać do ogólników, lecz należy wskazać konkretne jej kryteria, ze szczególnym uwzględnieniem
-
Wyrok SN z dnia 8 czerwca 2010 r., sygn. II KK 247/09
W sytuacji, gdy sąd ad quem dokona zmiany zaskarżonego orzeczenia co do istoty sprawy, to jego obowiązkiem jest nie tylko wykazanie w uzasadnieniu wyroku realizacji nakazu wynikającego z treści art. 457 § 3 k.p.k., ale także spełnienia obowiązku wynikającego z treści art. 424 § 1 i 2 k.p.k.
-
Wyrok SN z dnia 8 czerwca 2010 r., sygn. III KK 408/09
Nie ma znaczenia dla bytu odpowiedzialności za występek z art. 160 § 3 k.k. okoliczność czy ostatecznie zaniechanie przez sprawcę działania było w stanie całkowicie odwrócić niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia pacjenta (zapobiec naruszeniu chronionego dobra). Wymaganym (a przez to wystarczającym) znamieniem tego występku jest przecież skutek nie w postaci naruszenia dobra, ale w postaci konkretnego
-
Postanowienie SN z dnia 8 czerwca 2010 r., sygn. III KK 332/09
Art. 271 k.k. zawiera podmiotowe ograniczenie adresatów zawartej w nim normy do funkcjonariuszy publicznych i „innych osób uprawnionych do wystawienia dokumentu”, to jest osób, które na mocy szczególnej regulacji uprawnione są do wystawienia dokumentu, któremu na równi z dokumentami sporządzanymi przez funkcjonariusza publicznego służy cecha zaufania publicznego. Oznacza to, że nie jest wystarczające
-
Wyrok SN z dnia 8 czerwca 2010 r., sygn. II PK 302/09
Naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. nie ma z reguły bezpośredniego wpływu na treść wyroku, gdyż uzasadnienie sporządzane jest po jego wydaniu. Naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. może stanowić uzasadnioną podstawę skargi kasacyjnej, o ile uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie pozwala na jego kontrolę kasacyjną. Tylko bowiem w takim wypadku uchybienie art. 328 § 2 k.p.c. może być uznane za mogące mieć wpływ
-
Wyrok SN z dnia 8 czerwca 2010 r., sygn. III KK 409/09
Samodzielność jurysdykcyjna sądu karnego gwarantowana w art. 8 § 1 k.p.k. nie sięga tak daleko, aby umożliwiała w toku zwykłego postępowania rozpoznawczego zakwestionowanie wcześniejszego prawomocnego orzeczenia stwierdzającego winę oskarżonego. Drogę do podważenia takich rozstrzygnięć otwierają wyłącznie nadzwyczajne środki zaskarżenia.
-
Postanowienie SN z dnia 2 czerwca 2010 r., sygn. V KK 369/09
O doprowadzeniu, o którym mowa w art. 199 § 3 k.k., można mówić jedynie wtedy, gdy zachowanie sprawcy, odpowiadające znamionom określonym w tym przepisie (nadużycie zaufania lub udzielenie korzyści majątkowej lub osobistej, albo jej obietnicy), było wyłącznym powodem, dla którego małoletni powyżej 15 roku życia wyraził zgodę na obcowanie płciowe lub na poddanie się innej czynności seksualnej albo na
-
Uchwała SN z dnia 27 maja 2010 r., sygn. III CZP 33/10
Postanowienie prokuratora o ustanowieniu zakazu zbywania i obciążania nieruchomości, wydane na podstawie art. 293 § 1 k.p.k., stanowi podstawę ujawnienia tego zakazu w księdze wieczystej (art. 292 § 2 k.p.k.) prowadzonej dla nieruchomości, której właściciel nie obalił domniemania wynikającego z art. 33 § 3 kodeksu karnego skarbowego.
-
Postanowienie SN z dnia 27 maja 2010 r., sygn. II KK 273/09
Skarżący, podnosząc zarzut obrazy prawa materialnego, może kwestionować zasadność konstrukcji przestępstwa wieloczynowego, ale nie może w kasacji skutecznie domagać się przyjęcia jej w innej - niż te sądy - odmianie, prowadzącej do zmiany ustaleń faktycznych m.in. co do czasu dokonania przypisanego przestępstwa.
Akty prawne rekomendowane
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
