Sędzia (…) był (…) uprawniony do orzekania w składzie Sądu Okręgowego w R. w dniu rozpoznania sprawy (…), a dla istnienia takiego uprawnienia nie ma znaczenia to, czy w aktach sprawy przed datą orzekania znajdował się akt jego delegacji. W sytuacji, gdy obrońca skazanego lub sam skazany miałby wątpliwość co do prawidłowości w zakresie obsady składu sądzącego (…), to miał możliwość złożenia stosownego
Umorzenie postępowania odnośnie jednego tylko przestępstwa wchodzącego w skład ciągu powodowałoby nadal prawomocność kary orzeczonej za wszystkie pozostające w ciągu przestępstwa, w tym także za to, które wyłączone zostało z ciągu. Z tego względu, w razie podniesienia w kasacji zasadnego zarzutu odnośnie jednego lub niektórych tylko przestępstw, spośród przypisanych jako popełnionych w ciągu, niezbędne
Przepis art. 4 ust. 1a ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu nie stanowi samodzielnej podstawy normatywnej do ustalenia terminu przedawnienia karalności zbrodni komunistycznych określonych w art. 2 ust. 1 tej ustawy, a przy ustalaniu tym konieczne jest uwzględnienie przepisów regulujących przedawnienie karalności przestępstw zawartych w przepisach
Przepis art. 4 ust. 1a ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu nie stanowi samodzielnej podstawy normatywnej do ustalania terminu przedawnienia karalności zbrodni komunistycznych określonych w art. 2 ust. 1 tej ustawy.
Przepis art. 89 k.k., określający jeden ze sposobów kształtowania kary łącznej pozwala wprawdzie połączyć karę, której wykonanie zostało warunkowo zawieszone, z karą bez warunkowego zawieszenia, ale jedynie wówczas, gdy zachodzą przesłanki określone w art. 69 k.k., pozwalające na orzeczenie kary łącznej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W myśl utrwalonej w judykaturze wykładni przepisu art.
Akt woli sprawcy obejmował całość przestępnego działania, na które składało się spreparowanie dokumentu VAT i przedstawienie go w firmie ubezpieczeniowej, gdzie miał być przesłanką do podjęcia decyzji stanowiącej niekorzystne rozporządzenie mieniem. Analiza tej sytuacji skłania do wyrażenia przekonania, że działanie oskarżonego (…) podjęte w związku ze sfałszowaniem odpowiedniej faktury VAT i przedłożeniem
Sędzia jest z mocy prawa wyłączony od udziału w sprawie niezależnie od tego na jakim etapie postępowania sądowego w charakterze oskarżyciela publicznego występował jego krewny lub powinowaty w linii prostej, a w linii bocznej w stopniu określonym art. 40 § 1 pkt 3 k.p.k. - wskazana przyczyna wyłączenia powstaje również wtedy, gdy udział takiej osoby w takim charakterze ograniczony był do postępowania
Bezpośredniość, o której mowa w art. 459 § 3 k.p.k. dotyczy postanowienia, a nie sposobu naruszenia lub zagrożenia sfery dóbr prawnych konkretnej osoby.
W odniesieniu do przestępstw z art. 244 k.k. nie jest dopuszczona możliwość stosowania obostrzeń przewidzianych w art. 178 § 1 k.k., gdyż wymieniony przepis nie należy do katalogu przestępstw, co do których obowiązują surowsze granice odpowiedzialności. Powołana norma materialno-prawna nie zawiera przede wszystkim znamion odrębnego typu przestępstwa, które mogłoby zostać przypisane oskarżonemu, lecz
Prawomocny wyrok posiada - w swym założeniu - cechy trwałego rozstrzygnięcia przez sąd i przysługuje mu przymiot domniemania prawdziwości ustaleń faktycznych, poczynionych w danej sprawie i stanowiących podstawę wyroku. Naruszenie tego domniemania, a w konsekwencji prawomocnego wyroku, w drodze wznowienia postępowania, może nastąpić jedynie w sytuacjach wyjątkowych i tylko wtedy, gdy po wydaniu prawomocnego
1. Odpowiedzialności za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. nie można redukować do odpowiedzialności za dług, wynikający z niewykonania umowy. 2. Nie ulega (…) jakiejkolwiek wątpliwości, że zawarcie spółki cywilnej nakłada na wspólnika obowiązek zajmowania się jej sprawami majątkowymi (art. 865 § 1 k.c.). Nie oznacza to jednak, że stwierdzenie nieprawidłowości w funkcjonowaniu takiej spółki automatycznie
1 W sytuacji gdy (…) przepis (…), dopuszcza rozbieżną interpretację, nawet - w konkretnych wypadkach - bardziej lub mniej uzasadnioną, to wybór jednej z jej wersji, poprzedzony rzetelną argumentacją nie może być oceniany jako „rażące” naruszenie prawa.
Wskazane w art. 105 § 2 k.k. wyłączenie przedawnienia karalności odnosi się tylko do tych czynów, których znamieniem ustawowym jest aktualnie ciężki uszczerbek na zdrowiu, zaś uprzednio było nim ciężkie uszkodzenie ciała. Czyn zabroniony kwalifikowany przez następstwo zachodzi zaś wtedy, gdy po realizacji wszystkich znamion typu podstawowego powstaje określony w ustawie skutek, z którym związana jest
Gdy wyrok łączny obejmuje wyrok, w którym wymierzono karę łączną lub dochodzi do wydania kolejnego wyroku łącznego obejmującego wyrok, w którym orzeczono karę jednostkową z wcześniej wydanym wyrokiem łącznym, to granic nowej kary łącznej w wyroku łącznym nie wyznaczają poprzednie kary łączne, tylko kary jednostkowe wymierzone za poszczególne przestępstwa.
Art. 190 § 1 k.k. nie specyfikuje przestępstw, których zapowiedź zalicza do znamion ustawowych odpowiedzialności karnej. Rodzaj przestępstwa, zapowiadanego w ramach realizacji znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. może mieć znaczenia głównie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania.
To zaś, że oskarżony na rozprawie prosił o odczytanie wyjaśnień, które następnie potwierdził, nie składając ich obszernie i bezpośrednio sądowi w całej pełni, a odpowiadając jedynie następnie na pytania sądu, nie oznacza, iżby negował swe poprzednie depozycje. Dopiero zatem pełna analiza jego wyjaśnień składanych w postępowaniu przygotowawczym, z uwzględnieniem zawartych tam informacji i ich wpływu
Z dyrektyw wymiaru kary łącznej wymierzanej w ramach wyroku łącznego, przewidzianych w art. 86 § 1 k.k. wynika m.in., że dolna granica kary łącznej wyznaczana jest przez najwyższą z wymierzonych za pozostające w zbiegu przestępstwa kar. Powyższa zasada ma charakter bezwzględny. Ustawa karna nie przewiduje bowiem żadnych wyjątków, odmiennie określających dolną granicę kary łącznej.
Wyrażona w art. 139 § 1 k.p.k. zasada, że jeżeli strona, nie podając nowego adresu nie przebywa pod podanym przez siebie adresem, to pismo wysłane pod tym adresem uważa się za doręczone - nie dotyczy takiej zmiany miejsca pobytu, która jest rezultatem osadzenia adresata w areszcie lub zakładzie karnym.
Koncepcja zakładająca brak potrzeby prawidłowego umocowania sędziego w pełnieniu czynności w sądzie wyższym w dniu wskazanym jako data publikacji wyroku, którego wydanie odroczono, musi być uznana za błędną. O ile wynika ona z założenia, że sprawa została już rozpoznana, a ogłoszenie wyroku jest tylko prostą konsekwencją decyzji o odroczeniu jego wydania, to wystarczy jedynie wskazać, że aż do tej
Chwilą popełnienia przestępstwa określonego w art. 212 § 2 k.k., polegającego na umieszczeniu w sieci internet treści o charakterze zniesławiającym, jest chwila dokonania danego wpisu, a nie jego usunięcia.
Bezwzględna przyczyna uchylenia orzeczenia - o której mowa jest w art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. w zw. z art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k., a nadto w zw. z art. 79 § 4 k.p.k. - zachodzi, gdy w postępowaniu przed sądem oskarżony nie miał obrońcy lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obowiązkowy, wówczas, gdy:
Pokonanie, przez zniszczenie (uszkodzenie) przeszkody w postaci ogrodzenia zabezpieczającego mienie, dokonane w celu zaboru cudzego mienia, może być uznane za przestępstwo kradzieży z włamaniem w rozumieniu art. 279 § 1 k.k.
Możliwość zaistnienia rykoszetu pozostaje w sferze przewidywania myśliwego, jako objętej jego wiedzą i doświadczeniem. Twierdzenie, iż efekt rykoszetu pocisku jest nieprzewidywalny dla osoby strzelającej pozostaje w rażącej sprzeczności z życiowym doświadczeniem i w sposób niczym nieuzasadniony zawęża wymóg ostrożności myśliwego.
Korzystanie przez sąd odwoławczy z wyjątku przewidzianego w drugiej części art. 451 k.p.k. dopuszczalne jest tylko wówczas, kiedy apelacja dotyczy zagadnień prawnych, a nie faktycznych, a w szczególności kiedy jej przedmiotem nie jest ocena wiarygodności dowodów, na których oparte zostało zaskarżone orzeczenie.
