1. Ustawa karnoprocesowa nie określa formy w jakiej pokrzywdzony ma wyrazić wolę ścigania, to jest złożyć wniosek, o którym mowa w art. 12 § 1 k.p.k. Wola ta może być zatem wyrażona tak na piśmie, jak i np. do protokołu przesłuchania w charakterze świadka, istotne aby z takiego dokumentu procesowego w sposób wyraźny wynikało żądanie pokrzywdzonego przestępstwem ścigania sprawcy 2. Dla wydłużenia terminów
Sąd dokonując kontroli wniosku prokuratora powinien był, przed jego uwzględnieniem ustalić, czy wniosek ten odpowiada przepisom prawa. Sąd powinien był więc sprawdzić w oparciu o materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy, czy szkoda rzeczywiście powstała, a jeżeli tak, to w jakiej wysokości, czy ewentualnie została ona naprawiona, a tym samym, czy prokurator prawidłowo uzgodnił z pokrzywdzonym
1. Uchybienie w sposobie udokumentowania swojego niestawiennictwa na rozprawę, zaistniało wyłącznie po stronie obrońcy oskarżonej, a jego skutki, polegające na braku obecności obrońcy na ostatniej rozprawie w tej sprawie i niemożności przedstawienia stanowiska także w fazie głosów stron (art. 406 § 1 k.p.k.), obciążyły wyłącznie oskarżoną, pozbawiając ją możliwości korzystania z pomocy obrońcy, którego
W sytuacji gdy postępowanie w przedmiocie wyroku łącznego zainicjował sam skazany, to sposób w jaki we wniosku określił zakres wyroków jednostkowych, które powinny być objęte tym postępowaniem, nie może mieć przesądzającego znaczenia dla określenia zakresu przedmiotowego tego postępowania. Obowiązkiem sądu wynikającym, zarówno z (wspomnianej) procesowej normy z art. 570 k.p.k., jak i (owej) normy materialno
Nakaz zawarty w art. 433 § 2 k.p.k. ma (…) charakter bezwzględny i dotyczy wszystkich zarzutów i wniosków wskazanych w środku odwoławczym. Przyjąć należy, że nawet zarzuty o charakterze paradoksalnym lub wręcz irracjonalnym poddane być muszą wyczerpującej i cierpliwej ocenie w celu wykazania ich bezzasadności. Zauważyć przy tym trzeba, że stopień szczegółowości uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego
(115 § 14 k.k.) wskazuje jedynie, jakie dokumenty znajdują się pod ochroną prawa karnego, a więc określa przedmiot ochrony prawnej przy przestępstwach skierowanych przeciwko wiarygodności dokumentów. Określony przedmiot nie musi być jednak dokumentem w rozumieniu karno-prawnym, aby być dowodem z dokumentu w rozumieniu karno-procesowym.
Przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej podczas niestawiennictwa odpowiadającego z wolnej stopy oskarżonego, który należycie je usprawiedliwił i domagał się odroczenia rozprawy (art. 117 § 2 k.p.k.), ale którego obecność nie była obowiązkowa, bowiem ani sąd odwoławczy, ani prezes tego sądu nie uznali tego za niezbędne (art. 450 § 2 k.p.k.), nie jest uchybieniem, o którym mowa w art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k
We wszystkich przypadkach, gdy przedmiotem zarzutu apelacji są ustalenia faktyczne, pozbawiony wolności oskarżony powinien być sprowadzony na rozprawę odwoławczą i to bez względu na to, czy w ocenie sądu odwoławczego obecność oskarżonego na rozprawie może wpłynąć na wynik kontroli odwoławczej. Niesprowadzenie na rozprawę apelacyjną oskarżonego pozbawionego wolności, mimo jego wniosku i kwestionowania
Pojawienie się możliwości wystąpienia przesłanki określonej w treści art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. jest (…) dopuszczalne wyłącznie w wypadku wszczęcia i prowadzenia innego postępowania o ten sam czyn i przeciwko tej samej osobie tylko wtedy, gdy wcześniej była ona podejrzana w rozumieniu art. 71 § 1 k.p.k. Jeżeli zatem Ireneusz D. w chwili wydawania przez prokuratora w dniu 8 maja 2009 r. postanowienia
O tym, czy sąd „utrzymał się” w wyroku skazującym w granicach skargi decyduje (…) ostatecznie tożsamość zdarzenia historycznego zarzucanego w skardze i przypisanego w wyroku. Zakres znaczeniowy terminu „zdarzenie historyczne” jest przy tym stosunkowo szeroki i obejmuje opisane w skardze zdarzenie faktyczne, w którego przebiegu oskarżyciel dopatruje się przestępstwa. Zdarzenie historyczne to pojęcie
Chociaż ustanowienie obrońcy przez oskarżonego korzystającego z pomocy obrońcy z urzędu nie musi być interpretowane jako przejaw jego negatywnej oceny dotychczasowych działań podejmowanych przez tego obrońcę, to jednak wyraźnie wskazuje, iż w ocenie oskarżonego udział w sprawie obrońcy z wyboru lepiej zabezpieczy jego interesy, zwłaszcza zwiększy szanse na uzyskanie korzystnego rozstrzygnięcia. Dlatego
Zbiegnięcie z miejsca zdarzenia, w rozumieniu art. 178 § 1 k.k., jest oczywiście zachowaniem intencjonalnym sprawcy, ukierunkowanym na uniknięcie odpowiedzialności karnej. O ile w przypadku popełnienia przestępstwa określonego w art. 177 § 1 k.k. lub w art. 177 § 2 k.k. sprawca może ponosić odpowiedzialność także za skutki swojego bezprawnego zachowania, które były poza jego percepcją tempore criminis
Przy dochodzeniu roszczeń na podstawie art. 552 k.p.k. wnioskodawcy, który jest pozbawiony wolności i z tego powodu nie brał udziału w postępowaniu przed sądem odwoławczym, należy doręczyć odpis wyroku sądu odwoławczego nawet wtedy gdy miał pełnomocnika z urzędu. W wypadku uznania apelacji za oczywiście bezzasadną, dzień doręczenia odpisu wyroku jest początkiem biegu terminu do złożenia wniosku o doręczenie
Osoba ubiegająca się o prawo jazdy (kursant), podobnie jak instruktor, za spowodowanie wypadku w trakcie odbywania nauki jazdy odpowiada na zasadach ogólnych, określonych w przepisach kodeksu karnego. Ich odpowiedzialność jest niezależna od siebie. Dla przyjęcia tej odpowiedzialności nie jest konieczne odwoływanie się do współkierowania przez kursanta i instruktora pojazdem mechanicznym. Z racji czynności
Prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy, ujmując rzecz najogólniej, zależy (…) od należytego wykonania przez sąd dwóch podstawowych obowiązków. Pierwszy z nich dotyczy postępowania dowodowego i sprowadza się nie tylko do prawidłowego - zgodnego z przepisami postępowania karnego - przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez strony, ale również do przeprowadzenia z urzędu wszelkich dowodów potrzebnych
1. Prawidłowe jest założenie, że zarówno roszczenia z rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego, jak i te, o których mowa jest w ustawie rehabilitacyjnej z lutego 1991 roku, mają charakter cywilno-prawny, pomimo tego, że rozstrzyga o nich sąd karny. W konsekwencji, pomimo tego, że co do zasady w sprawach o roszczenia z rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego stosuje się przepisy tego kodeksu, a w
Prawidłowe rozważenie argumentów zamieszczonych w apelacji kwestionującej m. in. rozmiar represji karnej zastosowanej wobec oskarżonego ma decydujący wpływ na to, czy sąd odwoławczy uzna karę orzeczoną przez Sąd pierwszej instancji - za współmierną do stopnia winy i uwzględniającą inne ustawowe dyrektywy wymiaru kary, czy też podzieli argumenty i wnioski skarżącego, oceniając tę karę jako niezgodną
Zarówno roszczenia z rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego, jak i te, o których mowa w ustawie rehabilitacyjnej z dnia 23 lutego 1991 r., mają charakter cywilno-prawny, chociaż rozstrzyga o nich sąd karny. W konsekwencji, pomimo tego, że co do zasady w sprawach o roszczenia z rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego stosuje się przepisy tego kodeksu, a w sprawach o roszczenia z ustawy rehabilitacyjnej
Użyty w art. 275 § 2 k.k. zwrot „przewozi za granicę dokument stwierdzający tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe”, oznacza wywóz takiego dokumentu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 442 § 3 k.p.k. stanowi, że zapatrywania prawne i wskazania sądu odwoławczego co do dalszego postępowania są wiążące dla sądu, któremu sprawę przekazano do ponownego rozpoznania. Powyższe związanie dotyczy więc sądu pierwszej instancji, a nie sądu odwoławczego kolejny raz rozpoznającego środki zaskarżenia.
Nie ma żadnych wątpliwości co do tego, iż stwierdzenie przez sąd nadrzędny, że nie spełnia ustawowych wymogów dopuszczalności (art. 42 § 4 k.p.k.) wniosek o wyłączenie, którego żądanie obejmuje wszystkich sędziów sądu niższego rzędu, zobowiązuje ten sąd do pozostawienia wniosku bez rozpoznania, co nie wyklucza ani możliwości jego rozstrzygnięcia w części spełniającej ustawowe wymogi - przez sąd, przed
Dla określenia właściwości sądu do wydania wyroku łącznego miarodajnie jest nie to, które z kar orzeczonych poszczególnymi wyrokami podlegają połączeniu, lecz to, wyroki których sądów badane są przez sąd przez pryzmat spełnienia warunków określonych w art. 85 k.k. i n. k.k.
Na orzeczenie w przedmiocie wyłączenia sędziego zażalenie nie przysługuje (arg. a contrario ex art. 459 § 1 i 2 k.p.k.), a więc także na orzeczenie sądu nadrzędnego pozostawiające bez rozpoznania - z powodu stwierdzonej niedopuszczalności prawnej - wniosek o wyłączenie wszystkich sędziów sądu niższego rzędu (art. 42 § 4 k.p.k.).
O zaistnieniu sytuacji opisanej w art. 5 § 2 k.p.k. można mówić tylko wówczas, gdy pomimo podjęcia starań, nie zgromadzono dowodów, które pozwoliłyby na usunięcie istniejących w sprawie wątpliwości. Sąd okręgowy natomiast stwierdzając, że ma wątpliwości co do tego, czy urządzenie, za pomocą którego przeprowadzono badanie trzeźwości oskarżonego, było w pełni sprawne, nie podjął próby przeprowadzenia
