Wyrok SN z dnia 8 marca 2011 r., sygn. II KK 254/10

Nakaz zawarty w art. 433 § 2 k.p.k. ma (…) charakter bezwzględny i dotyczy wszystkich zarzutów i wniosków wskazanych w środku odwoławczym.

Przyjąć należy, że nawet zarzuty o charakterze paradoksalnym lub wręcz irracjonalnym poddane być muszą wyczerpującej i cierpliwej ocenie w celu wykazania ich bezzasadności. Zauważyć przy tym trzeba, że stopień szczegółowości uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego jest determinowany szczegółowością rozpoznawanych zarzutów. Tylko zatem zarzuty o bardzo ogólnikowym charakterze traktowane być mogą mniej szczegółowo, te zaś które wskazują, często w nazbyt rozbudowanej formie, szereg skomplikowanych okoliczności powinny być omawiane w szerszym zakresie, z wyczerpującym ustosunkowaniem się do tych okoliczności.

Uzasadnienie sądu odwoławczego w pierwszej kolejności zawierać powinno wywody na temat zasadności poszczególnych zarzutów i to wywody konkretne, przedstawiające argumentację odnoszącą się do istoty postawionych zarzutów, którą odczytać można, w przypadku apelacji wniesionej na korzyść, nie tylko z tzw. petitum apelacji, ale także z jej uzasadnienia.