Właściwość wojskowego sądu okręgowego, o której mowa w art. 572a § 1 pkt 1 kpk, uzależniona jest od ustalenia, że w czasie popełnienia zarzucanego przestępstwa oskarżony żołnierz posiadał stopień wojskowy co najmniej majora.
Postanowienie sądu odwoławczego, choćby jego wydanie nastąpiło z naruszeniem przepisów procesowych, z których wynika niedopuszczalność zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji, podlega zaskarżeniu kasacją, jeśli kończy postępowanie sądowe.
Skazany i jego obrońca mają prawo wziąć udział w posiedzeniu sądu odwoławczego orzekającego w przedmiocie określenia kwalifikacji prawnej czynu według prawa polskiego oraz kary podlegającej wykonaniu w Polsce.
Naruszenie przez sąd art. 105 § 1 kpk nie może prowadzić do pozbawienia strony uprawnienia wynikającego z ustawy, a zatem uzupełnienie braku formalnego nie może być uznane za nieskuteczne z tego tylko powodu, że brak uzupełniony został jeszcze przed wezwaniem strony do uzupełnienia.
Jeżeli wniosek obrońcy o wydanie listu żelaznego oskarżonemu przebywającemu za granicą nie zawiera (w załączeniu) oświadczenia tegoż oskarżonego, że stawi się do sądu w oznaczonym terminie pod warunkiem odpowiadania z wolnej stopy (art. 239 kpk), sąd nie powinien odmawiać wydania takiego listu, tylko przed rozpoznaniem wniosku wezwać obrońcę do uzupełnienia braku.
Skarga kasacyjna wnoszona przez organ finansowy pochodzi od innej strony niż prokurator, a zatem powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata.
Skutki prawne warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności w wyniku zastosowania przez Prezydenta Rzeczypospolitej prawa łaski w niczym nie różnią się od skutków prawnych warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty tej kary w wyniku orzeczenia sądu. Oznacza to między innymi, że sąd: 1) odwołuje warunkowe przedterminowe zwolnienie udzielone w wyniku
1. Ustawodawca pozostawił sądowi orzekającemu w przedmiocie wniosku państwa obcego o wydanie osoby ściganej swobodę orzekania w tym sensie, że jest on władny stwierdzić, czy z obowiązujących przepisów prawa, w tym wiążących Polskę dwu- i wielostronnych traktatów międzynarodowych, wynika in concreto dopuszczalność, czy niedopuszczalność wydania tej osoby państwu wnioskującemu. 2. Wydanie osoby ściganej
Określenie uprawnień do reprezentowania interesów małoletniego pokrzywdzonego w postępowaniu karnym (art. 42 § 2 kpk) nie tylko przez stwierdzenie, że przysługują one przedstawicielowi ustawowemu, ale i osobie, pod której stałą pieczą pokrzywdzony pozostaje, nie oznacza, że chodzi tu o periodyczne spełnianie powtarzających się czynności należących do istoty pieczy w pewnych tylko okresach, lecz musi
W świetle przepisu art. 367 § 2 w zw. z art. 407 kpk sąd odwoławczy jest obowiązany z urzędu doręczyć wyrok oskarżonemu pozbawionemu wolności wtedy, gdy nie był on obecny podczas ogłoszenia wyroku.
Środek odwoławczy dotyczy orzeczenia co do winy, gdy kwestionuje się jej przyjęcie (lub nieprzyjęcie) albo gdy kwestionuje się rodzaj winy lub kwalifikację prawną, a nawet stopień (zakres winy), np. przez przyjęcie przyczynienia się innej osoby. Należy to odnieść także do takiej sytuacji, jaka jest określona w art. 145 § 1 kk, a mianowicie, gdy chodzi wprawdzie o występek nieumyślny, ale taki, którego
1. Datą złożenia wniosku przez sąd występujący o przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania na podstawie art. 222 § 4 kpk jest data złożenia tego wniosku w biurze podawczym Sądu Najwyższego lub nadania go w polskim urzędzie pocztowym. 2. Organy, o których mowa w art. 222 § 4 kpk, mogą wystąpić z wnioskiem o przedłużenie tymczasowego aresztowania również i po upływie terminów z art. 222 § 2 lub
Konieczność przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania należy wiązać tylko z okresami faktycznego pozbawienia wolności podejrzanego lub oskarżonego w sprawie, w której rozstrzyga się o przedłużeniu; przy obliczaniu okresów, o których mowa w art. 222 § 2, 3 i 4 kpk, uwzględniać należy zatem tylko te okresy, w których podejrzany lub oskarżony był pozbawiony wolności wyłącznie na podstawie postanowienia
Z treści art. 217 § 2 k.p.k. wynika, że jeżeli przedmiotem zarzutu jest zbrodnia lub umyślny występek zagrożony karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, to z mocy prawa istnieje domniemanie, że może być konieczne wymierzenie surowej kary, a groźba wymierzenia takiej kary może skłaniać oskarżonych (podejrzanych) do podejmowania działań zakłócających czy wręcz uniemożliwiających
Wniosek o ściganie złożony przed dniem 1 stycznia 1996 r. stał się z chwilą wejścia w życie art. 5 § 3 zdanie 2 kpk odwołany, ale oświadczenie o jego cofnięciu dokonane przed tym terminem wcale nie stało się skuteczną czynnością procesową i nie przeistoczyło się w cofnięcie wniosku, o którym mowa w tym przepisie. Przewidziane w nim oświadczenie o cofnięciu wniosku o ściganie można złożyć także
Wynikający z treści art. 464 § 2 k.p.k. obowiązek sporządzenia kasacji przez adwokata nie może polegać na odwołaniu się przez adwokata do treści własnoręcznego pisma skazanego.
1. Postanowienie sądu kasacyjnego o pozostawieniu kasacji bez rozpoznania nie stanowi orzeczenia zapadłego w następstwie rozpoznania kasacji, może zatem być ono zaskarżone w trybie kasacji (arg. ex art. 463 § 1 w związku z arg. a contrario art. 467a § 2 kpk). 2. Wobec treści art. 468 kpk i statusu osoby represjonowanej w postępowaniu o stwierdzenie nieważności orzeczenia nie jest dopuszczalne wniesienie
Brzmienie art. 467 § 2 k.p.k. nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że jeżeli chodzi o tryb i konsekwencje przeprowadzania kontroli formalnych warunków dopuszczalności kasacji, to przepis ten stanowi lex specialis względem art. 377 § 2 k.p.k. Jasne jest w szczególności, że kontroli tej dokonuje nie prezes sądu odwoławczego, lecz sąd odwoławczy w składzie jednego sędziego, że sąd ten orzeka
1. Zakaz wyrażony w art. 30 § 3 k.p.k., że sędzia, który brał udział w wydaniu orzeczenia zaskarżonego w trybie kasacji, nie może orzekać co do tej kasacji, obejmuje nie tylko orzekanie w przedmiocie merytorycznej zasadności kasacji, ale również wydawanie orzeczeń blokujących jej rozpoznanie (w postaci wydania postanowienia o pozostawieniu kasacji bez dalszego biegu lub postanowienia o pozostawieniu
W związku z tym, że stronie kasacja nie przysługuje od orzeczenia, które uprawomocniło się w pierwszej instancji, nie przysługuje ona również od niezaskarżalnego wyroku sądu rejonowego w sprawach o wykroczenia.
Jeżeli w kasacji nie wymieniono uchybień wskazanych w art. 463a § 1 k.p.k., to w rachubę wchodzi zastosowanie przepisu art. 105 k.p.k., w związku z czym należy wezwać wnoszącego kasację do usunięcia tego braku, polega on bowiem na tym, że pismo nie odpowiada wymaganiom formalnym, przewidzianym w przepisach szczególnych, a brak jest tego rodzaju, że pismo nie może otrzymać biegu (arg. ex. art.
1. Wstępnej kontroli warunków dopuszczalności kasacji dokonuje sąd odwoławczy (art. 467 § 2 k.p.k.), ale spełniając tę właśnie rolę działa on nie jako sąd odwoławczy, ale jako sui generis sąd pierwszoinstancyjny. Rolę sądu odwoławczego w tym układzie procesowym pełni Sąd Najwyższy. 2. Ustawa nie zastrzega, że art. 409 k.p.k. dotyczy jedynie decyzji zamykających drogę do wydania wyroku przez sąd pierwszej
1. Zamyka drogę do wydania wyroku (in concreto do wydania wyroku w postępowaniu kasacyjnym) taka i tylko taka decyzja, która zamyka tę drogę bezwarunkowo, czyli decyzja kształtująca taką sytuację, w której pewne jest, że wydanie wyroku w danym postępowaniu nie nastąpi. Prawidłowość czy nieprawidłowość ocen sądu nie może determinować dopuszczalności lub niedopuszczalności (ustalanej wszak in abstracto
