Postanowienie SN z dnia 29 sierpnia 1996 r., sygn. V KZ 27/96

Brzmienie art. 467 § 2 k.p.k. nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że jeżeli chodzi o tryb i konsekwencje przeprowadzania kontroli formalnych warunków dopuszczalności kasacji, to przepis ten stanowi lex specialis względem art. 377 § 2 k.p.k. Jasne jest w szczególności, że kontroli tej dokonuje nie prezes sądu odwoławczego, lecz sąd odwoławczy w składzie jednego sędziego, że sąd ten orzeka w tej materii na posiedzeniu i że w razie niespełnienia któregokolwiek z formalnych warunków dopuszczalności kasacji należy – niekiedy po uprzednim wezwaniu w trybie art. 105 k.p.k. do usunięcia braków formalnych – wydać postanowienie o pozostawieniu kasacji bez dalszego biegu.

Sąd Najwyższy w sprawie Jana B., skazanego z art. 208 k.k. w zw. z art. 58 k.k. i art. 60 § 2 k.k., po rozpoznaniu zażalenia skazanego na „zarządzenie” sędziego Sądu Wojewódzkiego w L. z dnia 26 czerwca 1996 r. o odmowie przyjęcia kasacji skazanego, po wysłuchaniu wniosku prokuratora – postanowił uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Sądowi Wojewódzkiemu w L. w celu ponownego rozpoznania kwestii spełnienia formalnych warunków dopuszczalności kasacji skazanego Jana B.