Nie narusza zakazu reformationis in peius wyrażonego w art. 383 § 1 k.p.k. wymierzenie sprawcy zabójstwa na tle rabunkowym kary 25 lat pozbawienia wolności i kary grzywny, zamiast orzeczonej w zaskarżonym wyroku kary śmierci.
Obsługa urządzenia technicznego przez pracownika zatrudnionego bezpośrednio w produkcji nie mieści się w pojęciu gospodarowania mieniem społecznym w rozumieniu art. 217 § 1 k.k.
W warunkach występujących sprzeczności korzystanie przez sąd z formalnych uprawnień, wynikających z art. 338 § 1 k.p.k. należy uznać za niedopuszczalne, obrażające zasady ustności i bezpośredniości procesu. Z uprawnień określonych w tym przepisie można korzystać głównie wtedy, gdy zeznania świadków nie są rozbieżne i mają służyć ustaleniu okoliczności nie zasadniczych, lecz drugorzędnych.
W wypadku gdy w starciu uczestniczą tylko dwie osoby, które dobrowolnie podejmują wzajemną walkę wręcz, brak jest podstaw do przyjęcia, że jedna z tych osób dokonuje bezpośredniego zamachu na życie lub zdrowie drugiego uczestnika walki, a druga działa w obronie koniecznej. Niezależnie bowiem od występujących z reguły trudności w ustalaniu szczegółowego stanu faktycznego w tego rodzaju zajściach, sam
Przedmiotem procesu nie jest opis czynu i jego ocena prawna zawarta w akcie oskarżenia (zawiadomieniu o przestępstwie), lecz czyn przestępczy stanowiący podstawą faktyczną oskarżenia. Jednakże w każdym wypadku, w którym ma to znaczenie dla obrony oskarżonego, sąd powinien uprzedzić oskarżonego o możliwości zakwalifikowania tego czynu z innego przepisu prawnego lub dokonania istotnych zmian w opisie
Świadome wprowadzenie do obrotu jaj w dużych ilościach, zakażonych salmonella, jak i jaj pochodzących od kur zakażonych tymi bakteriami, sprowadza realne niebezpieczeństwo powszechne dla życia lub zdrowia znacznej liczby ludzi i przez to wyczerpuje znamiona przestępstwa określonego w art. 140 § 1 pkt 1 lub § 2 k.k.
Działanie polegające na żądaniu i przyjmowaniu korzyści majątkowych w wielkich rozmiarach w postaci wartości dewizowych za wykonywane czynności służbowe wyczerpuje zarówno znamiona przestępstwa łapownictwa, określonego w art. 240 pkt 2 k.k., jak i przestępstwa nielegalnego obrotu tymi wartościami, określonego w art. 60 § 1 u.k.s.
Artykuł 2 § 1 k.k. w zw. z art. 2 u.k.s. ma zastosowanie, gdy w czasie orzekania w sprawie o przestępstwo określone w art. 80 u.k.s. towar będący przedmiotem tego przestępstwa był lub jest zwolniony od cła, chociażby na okres przejściowy.
Nie stanowi obrazy art. 337 § 1 k.p.k. i naruszenia zasady bezpośredniości odczytanie, mimo braku zgody którejkolwiek ze stron, zeznań pokrzywdzonej czy pokrzywdzonego przestępstwem, który z powodu złego stanu zdrowia fizycznego czy psychicznego, zwłaszcza spowodowanego przestępstwem i realnej możliwości pogorszenia się tegoż, na skutek przeżyć związanych ze stawieniem się przed sądem, wynikających
Wprawdzie sąd I instancji jest władny w warunkach określonych w art. 344 § 2 k.p.k. zwrócić akta sprawy właściwemu prokuratorowi w celu rozszerzenia postępowania na czyny osób nie pociągniętych do odpowiedzialności karnej, jednakże nie może tego uczynił w sytuacji, gdy prokurator powziął już w postępowaniu przygotowawczym procesową decyzję co do odpowiedzialności danej osoby za czyny objęte postanowieniem
Sprawca przestępstwa określonego w art. 256 § 1 k.k. może być nie tylko osoba pozbawiona wolności na podstawie prawnego nakazu i przebywająca w miejscu zamknięcia, lecz także osoba nie przebywająca w takim miejscu, a zatrzymana na podstawie prawnego nakazu organu ścigania.
Niejasność opinii, o której mowa w art. 182 k.p.k., jako podstawa wezwania tych samych biegłych, odnosi się nie tylko do sądu orzekającego, lecz także do każdej ze stron postępowania karnego. Żądanie wezwania biegłych przez sąd orzekający w celu umożliwienia stawiania pytań i wyjaśnienia istniejących niejasności nie może być oddalone gdyż naruszałoby dyspozycję art. 155 § 1 i 3 k.p.k., i art. 9
Sąd wyższej instancji wydaje opinię w kwestii ułaskawienia wtedy, kiedy sprawę rozpoznawał (art. 497 § 2 k.p.k.). Należy przez to rozumieć jej rozpoznanie w stosunku do oskarżonego, który ubiega się o ułaskawienie, a nie rozpoznanie sprawy w stosunku do innych oskarżonych, którzy odpowiadali w jednym postępowaniu przed sądem pierwszej instancji wraz z ubiegającym się o ułaskawienie.
Nadużycie zawodu (odpowiednio stanowiska) w rozumieniu art. 42 § 1 k.k. wyraża się w popełnieniu umyślnego przestępstwa świadczącego, że sprawca wykorzystał wykonywany zawód dla popełnienia owego przestępstwa.
Kodeks karny ani w treści art. 120 k.k., ani w art. 222 k.k. nie wyjaśnia, co należy rozumieć przez gromadzenie towarów w ilościach oczywiście niewspółmiernych do potrzeb własnych konsumenta. Wykładnia przepisu art. 222 k.k. na tle orzecznictwa sądowego wskazuje, że powyższe znamię dotyczy wypadków, gdy sprawca nabywa pochodzące z legalnego obrotu towary w ilościach, które przekraczają zwyczajne,
Okoliczność, że osoba (pomocnik) ułatwiająca popełnienie przestępstwa indywidualnego niewłaściwego wie o tym; że sprawca posiada właściwości szczególne, nie może być oparta na domniemaniu, lecz należy ją udowodnić w sposób nie budzący wątpliwości, albowiem ma ona istotne znaczenie dla oceny prawnej czynu tej osoby.
1. Kara dodatkowa podania wyroku do publicznej wiadomości, będąca konsekwencją popełnionego przestępstwa, nie powinna wyrządzać dolegliwości osobie pokrzywdzonej tym przestępstwem, lecz musi być skierowana przeciwko sprawcy. 2. W wypadku, kiedy występuje kolizja między potrzebą społecznego oddziaływania tej kary a interesem pokrzywdzonej przestępstwem zgwałcenia rozstrzygające znaczenie powinno mieć
Skoro stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu znajduje wyraz w odpowiadających mu granicach zagrożenia w przepisie ustawy, to jeśli czyn zostaje zakwalifikowany z przepisu o łagodniejszym w istotnym stopniu zagrożeniu, zwłaszcza zaś wiąże się to ze zmianą treści ustawy (art. 2 § 1 k.k.), to kara za ten czyn powinna być z reguły dostosowana do granic zagrożenia przewidzianego w nowej, względniejszej
Życie każdego człowieka niezależnie od wieku, stanu zdrowia, reprezentowanego poziomu wiedzy, kultury, stanu rodzinnego i realnej społecznej przydatności jest wartością uniwersalną bez żadnego przymiotnika i podlega jednakowej ochronie prawnej. Jest niedopuszczalne ze względu na wymienione lub inne przesłanki dotyczące ofiary 1 zbrodni zabójstwa wartościowanie jej życia i w związku z tym i przenoszenie
Zgodnie z ustaloną linią judykatury Sądu Najwyższego usprawiedliwione okoliczności to po pierwsze także okoliczności, które muszą być w pewnym stopniu wywołane zachowaniem się pokrzywdzonego, i to takim, które według kryteriów obiektywnych, a nie tylko w subiektywnym odczuciu sprawcy w świetle powszechnie przyjętych norm moralnych i zasad współżycia społecznego ocenić należałoby nagannie, a po wtóre
Czyn sprawcy umyślnego przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu znamiennego skutkiem kwalifikuje się według spowodowanego skutku, natomiast usiłowanie przestępstwa zagrożonego karą surowszą można mu przypisać tylko wtedy, gdy w zamiarze popełnienia takiego przestępstwa zamierzał bezpośrednio ku jego dokonaniu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z przyczyn od niego niezależnych.
1. Stosowanie art. 9 § 3 k.k. może mieć miejsce tylko w odniesieniu do sprawcy, który popełnił występek po ukończeniu lat 17, lecz przed ukończeniem lat 18. 2. Przeciwko skazaniu oskarżonego bezpośrednio przez Sąd Najwyższy przemawia zakaz wynikający z art. 383 § 1 k.p.k. (zdanie drugie). Wprawdzie w przepisie tym nie mówi się wprost o sytuacji, w której orzeczono wobec oskarżonego środek wychowawczy
Przedłużenie pobytu nieletniego w schronisku dla nieletnich ponad okres przewidziany w art. 27 § 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U. nr 35, poz. 228) jest niedopuszczalne.
Na tle przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. nr 31, poz. 137) nie jest dopuszczalne umorzenie postępowania dyscyplinarnego na podstawie art. 26 § 1 k.k. w zw. z art. 11 pkt 2 k.p.k. z powodu jego znikomego społecznego niebezpieczeństwa.
