Wyrok Składu 7 Sędziów SN z dnia 28 września 1988 r., sygn. V KRN 181/88

Działanie polegające na żądaniu i przyjmowaniu korzyści majątkowych w wielkich rozmiarach w postaci wartości dewizowych za wykonywane czynności służbowe wyczerpuje zarówno znamiona przestępstwa łapownictwa, określonego w art. 240 pkt 2 k.k., jak i przestępstwa nielegalnego obrotu tymi wartościami, określonego w art. 60 § 1 u.k.s.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 28 września 1988 r. sprawy Waldemara K., oskarżonego o czyn określony w art. 240 pkt 2 k.k. i innych, z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego na korzyść oskarżonego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 11 września 1986 r. i Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 1987 r. – zmienił zaskarżone wyroki w ten sposób, że: 1) uchylił orzeczenie o karze łącznej; 2) uchylił orzeczoną za czyn określony w art. 240 pkt 2 k.k. na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z 10.V.1985 r. o szczególnej odpowiedzialności karnej (Dz.U. nr 23, poz. 101) karę konfiskaty mienia w całości; 3) wyeliminował z podstawy prawnej skazania za czyn przewidziany w art. 60 § 1 u.k.s. – art. 5 u.k.s. (...); 4) kary wymierzone za przestępstwo określone w art. 60 § 1 w zw. z art. 25 § 1 pkt 2 u.k.s. zaliczył na poczet kar orzeczonych na podstawie art. 240 pkt 2 k.k., tj. karę 3 lat pozbawienia wolności na rzecz kary 8 lat pozbawienia wolności, a karę 300.000 zł grzywny na rzecz kary 5.000.000 zł grzywny (...).