Przepis art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, przewidujący wydanie decyzji w sprawie wymeldowania osoby, która utraciła uprawnienia wymienione w art. 9 ust. 2 ustawy i bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego, ma zastosowanie również do osoby, która została zameldowana na pobyt stały nie mając
W świetle przepisów Krio /art. 31 i następne/ regulujących stosunki majątkowe objęte współwłasnością łączną, mąż ubiegający się o zameldowanie w nieruchomości będącej współwłasnością obojga małżonków, nie musi posiadać pochodzącego od żony potwierdzenia uprawnień do przebywania w tej nieruchomości.
Fakt, że sporny lokal podlega szczególnemu trybowi najmu, nie ma wpływu na ocenę decyzji dotyczącej wymeldowania skoro w sprawie spełnione zostały przesłanki określone w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, a mianowicie: 1. utrata uprawnień do przebywania w lokalu, 2. faktyczne opuszczenie lokalu jako konsekwencja utraty
Samo korzystanie z pomocy lekarskiej na jakimś terenie nie świadczy jeszcze o tym, że leczenie może nastąpić tylko w tej miejscowości i nie może uzasadniać przedłużania zameldowania na pobyt czasowy. Leczenie pewnych schorzeń, czy prowadzenie rehabilitacji jest związane z koniecznością pobytu w określonych miejscowościach tylko wówczas, jeżeli istnieją tam szczególne warunki klimatyczne, zasoby wód
1. Przepisy art. 15 ust. 2 i art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ nie zawierają takiej normy prawnej, która podlegałaby konkretyzacji w formie decyzji administracyjnej ustalającej lub stwierdzającej istnienie obowiązku indywidualnie oznaczonego podmiotu wymeldowania się z pobytu stałego z określonego lokalu mieszkalnego
Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ pozwala jedynie na rejestrowanie stanów faktycznych, związanych z pobytem stałym lub czasowym obywateli w określonym miejscu, nie stwarza natomiast po stronie właścicieli nieruchomości praw podmiotowych do eksmisji osób z ich lokali wymeldowanych.
Wyrok rozwodowy Sądu Rejonowego nie przesądza o braku uprawnień do mieszkania, skoro nie obejmuje orzeczenia o eksmisji, a jedynie oddala wniosek małżonka o podział lokalu do korzystania, czyli o uregulowanie stanu posiadania.
Osoba, która wskutek przemijającej przeszkody, nie mogąc przebywać w miejscu swego zameldowania zmieniła czasowo adres zamieszkania nie może być uznana za osobę, która "bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego" w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/. Osoba taka nie traci również uprawnienia
Samo pozostawanie strony w związku małżeńskim z synem najemcy lokalu nie przesądza o posiadaniu uprawnień przewidzianych w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/. Brak zgody najemcy lokalu na zamieszkanie w nim synowej daje podstawę do przyjęcia, że utraciła ona uprawnienia, o których mowa w art. 9 ust. 2 ustawy.
Warunkiem koniecznym do zastosowania art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ i wydania przez terenowy organ administracji państwowej decyzji o wymeldowaniu w obu sytuacjach określonych w tym przepisie, jest opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu stałego.
Przez "opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu" należy rozumieć nie tylko fizyczne nieprzebywanie w lokalu ale zamiar opuszczenia tego lokalu i skoncentrowanie swoich spraw życiowych w innym miejscu z jednoczesnym zerwaniem wszelkich związków z lokalem dotychczasowym.
Obowiązek wymeldowania powstaje z upływem określonego czasu od zmiany miejsca pobytu przez osobę fizyczną, a nie z chwilą zabrania przez tę osobę wszystkich swoich rzeczy z dotychczasowego miejsca pobytu.
Brak możliwości ustalenia miejsca pobytu /art. 15 ust. 2 in fine ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ zachodzi nie tylko wówczas, gdy nie udaje się nawiązać kontaktu z osobą, której dotyczy postępowanie administracyjne o wymeldowanie, lecz także wówczas, gdy osoba ta odmawia wskazania miejsca swego pobytu.
1. Wprawdzie wykonywanie obowiązku meldunkowego polega na zameldowaniu lub wymeldowaniu się stosownie do zmian miejsca pobytu stałego lub czasowego, to jednak dokonanie czynności meldunkowej bez oświadczenia woli /zgłoszenia/ osoby, na której ciąży ten obowiązek, może nastąpić tylko w sytuacjach określonych ustawą z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr
Na podstawie art. 47 ust. 2 i art. 50 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ terenowy organ administracji państwowej jest uprawniony do rozstrzygnięcia o dokonaniu zameldowania na pobyt stały osoby ubiegającej się o zameldowanie, jeżeli właściciel budynku /lokalu/ bezzasadnie tej osobie odmawia potwierdzenia uprawnienia do przebywania
Przewidziany w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ obowiązek uzyskania potwierdzenia przez właściciela faktu pobytu oraz uprawnień do przebywania w lokalu osoby zgłaszającej pobyt stały lub czasowy trwający ponad dwa miesiące, jak również wymagania określone w par. 7 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia
1. Skoro strony postępowania administracyjnego są zainteresowane rozstrzygnięciem sprawy co do jej istoty - otrzymanie decyzji o wymeldowaniu, bądź decyzji o odmowie wymeldowania - to umorzenie postępowania wszczętego wskutek podania jednej ze stron, oznacza uchylenie się organu administracji państwowej od rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty, z naruszeniem zasady określonej w art. 104 par. 2 Kpa
Z dyspozycji par. 8 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 czerwca 1984 r. w sprawie wykonywania obowiązku meldunkowego i prowadzenia ewidencji ludności /Dz.U. nr 32 poz. 176/ wynika, że terenowe organy administracji państwowej nie posiadają uprawnień do rozstrzygania wątpliwości /sporu/ czy właściciel /zarządca/ budynku prawidłowo odmówił potwierdzenia uprawnień do przebywania w lokalu
Art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ przewiduje dwie samodzielne przesłanki do wymeldowania osoby z określonego lokalu /pomieszczenia/. Pierwsza z przesłanek zachodzi wówczas gdy osoba podlegająca wymeldowaniu utraciła uprawnienia określone w art. 9 ust. 2 ww. ustawy i bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce
Z przepisów rozporządzenia Ministra Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych z dnia 21 czerwca 1976 r. w sprawie zasad zajmowania i opróżniania lokali położonych w hotelach pracowniczych /Dz.U. nr 25 poz. 149; zm. Dz.U. 1983 nr 57 poz. 257/ wynika jednoznacznie, że pomieszczenie w hotelu pracowniczym może być przydzielone tylko pracownikowi okresowo, nie dłużej niż przez okres zatrudnienia a w przypadku trwania
Skoro jest bezsporne, że wskutek wykonania wyroku rozwodowego skarżący utracił uprawnienia do przebywania w lokalu i bez wymeldowania opuścił dotychczasowe miejsce pobytu stałego, terenowy organ administracji państwowej miał wynikający z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ obowiązek uwzględnić wniosek strony i wymeldować
Skoro pracownik nie posiada decyzji kierownika zakładu pracy o przydziale mieszkania funkcyjnego, przepisy par. 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników lasów państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 328/ nie stanowią podstawy do zameldowania go na pobyt stały w tym mieszkaniu. Przepisy te stwarzają jedynie uprawnienia do uzyskania takiej decyzji.
1. Przez opuszczenie lokalu rozumie się nie tylko dobrowolne wyprowadzenie się z dotychczasowego miejsca pobytu stałego, ale także pozostawienie tego miejsca pobytu w drodze postępowania egzekucyjnego. 2. Uchylenie decyzji administracyjnej w przedmiocie przydziału zastępczego pomieszczenia mieszkalnego nie jest równoznaczne z ponownym nabyciem praw do lokalu, z którego następuje eksmisja.
1. Stanowisko organu II instancji wyrażone w decyzji, według którego wykonanie obowiązku meldunkowego w miejscu pobytu czasowego stoi na przeszkodzie w uwzględnieniu wniosku o wymeldowanie na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach wymienionej ustawy. Cytowany przepis
