Wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 marca 2022 r., sygn. VII SA/Wa 2553/21

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Rudnicki, Sędziowie asesor WSA Elżbieta Granatowska (spr.), sędzia WSA Andrzej Siwek, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 3 marca 2022 r. sprawy ze skargi Z. W. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2021 r. znak [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] listopada 2021 r. znak [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm., dalej: "k.p.a."), po rozpatrzeniu wniosku Z. W., o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] września 2021 r., znak: [...] o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Do wydania zaskarżonej decyzji doszło w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

Decyzją z [...] września 2021 r. znak: [...], Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej GINB) odmówił stwierdzenia nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego (dalej [...] WINB) z [...] maja 2021 r., znak: [...], utrzymującej w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z [...] marca 2021 r. znak: [...], nakazującą Z. W. (inwestorowi i właścicielowi nieruchomości) rozbiórkę "wiaty" na działce nr [...] w miejscowości [...], zrealizowanej jako rozbudowa budynku gastronomicznego.

Z decyzją tą nie zgodził się Z. W., wnosząc w ustawowym terminie wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Po zapoznaniu się z aktami i treścią środka zaskarżenia organ wskazał, że decyzja GINB z [...] września 2021 r. wydana została w trybie nadzwyczajnym. Stwierdzenie nieważności decyzji stanowi wyjątek od zasady trwałości decyzji ostatecznych wyrażonej w art. 16 § 1 k.p.a. W postępowaniu prowadzonym w trybie stwierdzenia nieważności, organ ma obowiązek rozpatrzyć sprawę w granicach określonych w art. 156 § 1 k.p.a., według stanu prawnego i faktycznego istniejącego na dzień wydania kwestionowanej decyzji. Działanie organu w tym trybie ogranicza się do oceny kwestii ściśle prawnych, czyli do ustalenia czy badana decyzja dotknięta jest którąś z wad wymienionych w art. 156 § 1 pkt 1-7 k.p.a., w tym m.in. rażącego naruszenia prawa. Z rażącym naruszeniem prawa mamy do czynienia wówczas, gdy decyzja w sposób oczywisty narusza konkretny przepis prawa, a ponadto jej obowiązywanie wywołuje skutki niemożliwe do zaakceptowania w praworządnym państwie.