Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 19 stycznia 2021 r., sygn. II SA/Ol 463/20

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Piotr Chybicki Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) sędzia WSA Marzenna Glabas po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 stycznia 2021 r. sprawy ze skargi Spółdzielni A na decyzję Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie pozwolenia na budowę oddala skargę.

Uzasadnienie

Z akt administracyjnych przekazanych wraz ze skargą wynika, że dnia 16 października 2019 r. wpłynął do Prezydenta A wniosek pełnomocnicika spółki A w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej operatora A o wysokości całkowitej 43,30 m n.p.t. z dwoma antenami sektorowymi, urządzeniami sterującymi i energetyczną wewnętrzną linią zasilającą w A przy ul. A, na działce nr "[...]", obręb A w A.

Prezydent A (organ I instancji) decyzją z "[...]" zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na wnioskowaną budowę stacji bazowej telefonii komórkowej.

Od powyższej decyzji odwołanie wniosła Spółdzielnia Mieszkaniowa A (skarżąca, strona skarżąca), reprezentowana przez radcę prawnego. Skarżąca wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu architektury na okoliczność naruszenia przez planowaną budowę ładu architektoniczno-przestrzennego oraz dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości na okoliczność wpływu projektowanej inwestycji na wartość nieruchomości znajdujących się w bezpośredniej bliskości ww. działki, z uwzględnieniem wartości lokali mieszkalnych znajdujących się w budynkach wielorodzinnych przy ul. A w A.

W uzasadnieniu odwołania skarżąca spółdzielnia zarzuciła, że decyzja na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej została wydana z naruszeniem przepisów bez konieczności wymogu uzyskania przez inwestora decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia oraz bez żadnej analizy dotyczącej tego, że konstrukcja wieży nie spowoduje przesłaniania i zacieniania domów mieszkalnych. Ponadto skarżąca zakwestionowała działanie organu I instancji dotyczące możliwości zapewnienia stronom czynnego udziału w każdym stadium postępowania.