Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 12 lipca 2017 r., sygn. I SA/Ol 228/17

Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Kantecka Sędziowie: Sędzia WSA Wojciech Czajkowski Sędzia WSA Jolanta Strumiłło (sprawozdawca) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 12 lipca 2017r. w Olsztynie na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P. T. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej) z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności oddala skargę.

Uzasadnienie

P. T.(dalej jako "strona", "skarżący") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" r. w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności.

Z uzasadnienia poddanego kontroli Sądu rozstrzygnięcia i akt sprawy wynika, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej decyzją z dnia "[...]"r., określił stronie nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, w tym kwotę do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za miesiące wrzesień- grudzień 2008r. oraz na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54 poz.535 ze zm.) - dalej jako ustawa o VAT zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące wrzesień, październik, listopad 2008r. w łącznej kwocie 279.985zł z tytułu prowadzonej przez skarżącego działalności gospodarczej pod nazwą "[...]", polegającej na hurtowym obrocie kartami telefonicznymi pre-paid do telefonów komórkowych.

Postanowieniem z dnia "[...]"., Naczelnik Urzędu Skarbowego nadał rygor natychmiastowej wykonalności ww. decyzji uzasadniając rozstrzygnięcie wystąpieniem przesłanek zawartych w art. 239b § 1 pkt 4 oraz § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) - dalej również jako "O.p." Organ I instancji stwierdził, iż przedstawione okoliczności jednoznacznie wskazują, że w przedmiotowej sprawie występuje przesłanka określona w przepisie art. 239b § 1 pkt 4 O.p., tj. okres do przedawnienia zobowiązania jest krótszy niż 3 miesiące, a zatem zachodzi uzasadniona obawa, iż zobowiązania wynikające z ww. decyzji nie zostaną wykonane.