Wyrok WSA w Krakowie z dnia 17 listopada 2016 r., sygn. II SA/Kr 1109/16

Budowlane prawo

\Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Nawara-Dubiel Sędziowie: WSA Magda Froncisz WSA Mariusz Kotulski (spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 listopada 2016 r. sprawy ze skargi [...] Spółka Akcyjna w W. na decyzję Wojewody z dnia 11 lipca 2016 r., znak: [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec zamiaru wykonania robót budowlanych skargę oddala.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta decyzją nr [...] z 11 kwietnia 2016 r. (znak: [...]), po rozpoznaniu zgłoszenia [...] S.A., wniósł sprzeciw wobec zamiaru wykonania robót budowlanych określonych jako instalowanie urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych na obiekcie budowlanym, tj. budynku (kompleksie) biurowo-usługowym C. zlokalizowanym przy os. [...] w K., teren inwestycji: działki nr [...], [...] obr. [...] jedn. ewid. N. W podstawie materialno prawnej rozstrzygnięcia powołano się na art. 30 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (zwanej dalej Pb).

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał, że inwestycja, stanowiąca stację bazową nie jest urządzeniem budowlanym, zdefiniowanym w art. 3 pkt 9 Pb, z uwagi na brak jej funkcjonalnego związku z obiektem budowlanym, na którym jest posadowiona.

Ponadto organ I instancji zwrócił uwagę, że przedłożona dokumentacja zgłoszenia - kwalifikacji przedsięwzięcia - dotyczy jedynie istniejącego stanu zagospodarowania terenu, z pominięciem możliwego przyszłego zagospodarowania terenów. Natomiast zdaniem organu administracyjnego, przy określaniu miejsc dostępnych dla ludności (o których mowa w art. 124 ust. 2 ustawy prawo ochrony środowiska) należy brać pod uwagę istniejący i przyszły stan zagospodarowania terenów, na których choćby potencjalnie może powstać zabudowa, zgodnie z przepisami obowiązującego prawa. Uwzględniając powyższe, organ I instancji stwierdził, biorąc pod uwagę brak uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w odległości 150m od środka elektrycznego w osi głównej wiązek anten, że kwestia zagospodarowania terenu nie jest przesądzona i należy przyjąć, że cały obszar musi być w obecnym stanie prawnym traktowany jako dostępny dla ludności. W konkluzji uzasadnienia swojej decyzji, wskazano, że miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości mniejszej niż 150 m od środka elektrycznego w osi głównej wiązki promieniowania anten sektorowych, co oznacza, że planowana inwestycja wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko i tym samym uzyskania pozwolenia na budowę w myśl art. 29 ust. 3 Pb.