Wyrok WSA w Krakowie z dnia 7 listopada 2016 r., sygn. II SA/Kr 1107/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Aldona Gąsecka-Duda (spr.) Sędziowie : WSA Małgorzata Łoboz NSA Anna Szkodzińska Protokolant : starszy sekretarz sądowy Małgorzata Piwowar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2016 r. sprawy ze skargi A. Spółka z o.o. w W. na decyzję Wojewody z dnia 11 lipca 2016r nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec zamiaru wykonania robót budowlanych. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody na rzecz strony skarżącej A. Spółka z o.o. w W. kwotę 997 zł ( słownie: dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 11 lipca 2016 r., znak: [....] , wydaną na podstawie art. 81 ust. 1 i art. 82 ust. 3 ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane ( tekst jednol. Dz.U. 2016, poz. 290 - dalej P.b.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania [....] Sp. z o.o. w W. , Wojewoda [....] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. nr [....] z 23 marca 2016 r., znak: [....], którą wniesiono sprzeciw wobec zamiaru wykonania robót budowlanych polegających na instalacji urządzeń teletechnicznych stacji bazowej telefonii komórkowej, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnej [....] Sp. z o.o. o oznaczeniu KRA0044_ C oraz deinstalacji wszystkich urządzeń instalacji radiokomunikacyjnej telefonii komórkowej [....] , na budynku zlokalizowanym na działce nr [....] , obr. [....] jedn. ewid. [....], przy ul. [....] w K.

Orzekając w ten sposób organ odwoławczy wskazał , że wskutek zgłoszenia wniesionego z 9 marca 2016 r., dotyczącego wykonania opisanych robót budowlanych, organ pierwszej instancji wniósł sprzeciw. Uznał bowiem, że inwestycja nie spełnia art. 3 pkt 9 P.b., tj. nie stanowi urządzenia budowlanego, z uwagi na brak jej funkcjonalnego związku z obiektem budowlanym, na którym jest posadowiona. Ponadto organ pierwszej instancji zwrócił uwagę na okoliczność przedłożona do dokumentacji zgłoszenia kwalifikacji przedsięwzięcia odnoszącej się jedynie do istniejącego stanu zagospodarowania terenu, której konkluzją jest brak zaliczenia instalacji radiokomunikacyjnej do grupy przedsięwzięć mogących zawsze znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Wskazując, że na obszarze objętym zasięgiem oddziaływania projektowanej stacji bazowej telefonii komórkowej (promień 150m od środka elektrycznego anten) brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub występuje on w odległości większej niż 110m oraz 130m w osi głównej wiązki promieniowania anten skierowanych odpowiednio na azymutach 110° oraz 10°, Prezydent Miasta K. wyjaśnił, iż tylko czysto hipotetyczne jest założenie, że ponadnormatywne oddziaływanie planowanego przedsięwzięcia będzie obejmowało miejsca niedostępne dla ludności. Organ podniósł, że w przypadku braku planu miejscowego sposób zagospodarowania nie jest przesądzony i miejsca takie nie mogą zostać określone, należy zatem przyjąć, że cały obszar w obecnym stanie prawnym winien być traktowany jako dostępny dla ludności. W przeciwnym wypadku zaistniałaby sytuacja, w której w określonych odległościach od projektowanych urządzeń nie można byłoby budować nowych lub nadbudowywać istniejących domów mieszkalnych ponad określone w dołączonej dokumentacji wysokości. W podsumowaniu uzasadnienia decyzji Prezydent Miasta K. wskazał, że miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości mniejszej niż 150m od środka elektrycznego w osi głównej wiązki promieniowania anten sektorowych, co oznacza, że planowana inwestycja wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko i tym samym uzyskania pozwolenia na budowę w myśl art. 29 ust. 3 Prawa budowlanego.