Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2016 r., sygn. I SA/Po 2254/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dominik Mączyński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz Sędzia WSA Karol Pawlicki Protokolant: referent stażysta Krzysztof Dzierzgowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję [...] z dnia [...] nr [...] II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz strony skarżącej kwotę [...] tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wójt Gminy R. decyzją z dnia [...] maja 2015 r., nr [...] określił X. S.A. (poprzednio - Y. S.A.) z siedzibą w W. (dalej zwana spółką lub skarżącą) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r. w kwocie [...] zł.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ I instancji wskazał, że skarżąca w dniu [...] stycznia 2010 r. złożyła deklarację na podatek od nieruchomości za 2010 r. Dalej wyjaśniono, że - jak wynika z wyniku kontroli z dnia [...] marca 2014 r. przesłanego przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. - umowa sprzedaży i leasingu zwrotnego z dnia [...] stycznia 2009 r. zawarta pomiędzy Y. S.A. a I. sp. z o.o. nie objęła linii kablowych położonych w kanalizacji kablowej, której to pozostały własnością Y. S.A. Zaznaczono, że linie kablowe w kanalizacji technicznej w stanie prawnym obowiązującym do końca lipca 2010 r. podlegały opodatkowaniu. W motywach rozstrzygnięcia Wójt Gminy R. wyjaśnił, że definicję budowli zawiera art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Dokonując kwalifikacji potencjalnego przedmiotu opodatkowania w podatku od nieruchomości, niezbędne jest - w ocenie organu I instancji - oparcie się w pierwszym rzędzie na przepisach ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a jedynie pomocniczo - w zakresie ustawowego odesłania - na Prawie budowlanym. Z art. 3 Prawa budowlanego wynika przy tym, że obiektem budowlanym jest: 1) budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, 2) budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami oraz 3) obiekt małej architektury. Stwierdzono przy tym, że z powyższego wynika, iż obiektem budowlanym jest budowla, zdefiniowana w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, zgodnie z którym to - w stanie prawnym obowiązującym do końca lipca 2010 r. - przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. W kontekście przytoczonego przepisu zaznaczono, że zawarta w nim definicja zawiera jedynie przykładowy katalog obiektów, które są budowlami w rozumieniu prawa budowlanego. Każda budowla w rozumieniu prawa budowlanego mieści się w definicji budowli zawartej w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. W ocenie organu I instancji podstawy do kwalifikowania danego obiektu dla celów podatku od nieruchomości nie może stanowić rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie. Rozporządzenie to reguluje bowiem jedynie warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie. W ocenie Wójta Gminy R. obiektem budowlanym w rozumieniu prawa budowlanego jest budowla łącznie z powiązanymi z nią funkcjonalnie instalacjami i urządzeniami technicznymi. Wszystkie z tych elementów stanowią budowlę, pod warunkiem, że stanowią całość techniczno-użytkową. Z całością techniczno-użytkową ma się z kolei do czynienia w sytuacji gdy elementy obiektu budowlanego stanowią część składową jednej rzeczy złożonej, o czym rozstrzyga obiektywna ocena gospodarczego znaczenia istniejącego między nimi fizycznego i funkcjonalnego powiązania. W kontekście powyższej argumentacji stwierdzono, że sam kabel teletechniczny, niebędący obiektem budowlanym, nie jest odrębnym przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Stanowi on jednak nierozerwalną część budowli sieciowej. W ocenie organu I instancji budowla telekomunikacyjna, na którą składają się m. in. linie kablowe wraz z kanalizacją kablową, ma więc bez wąI.enia charakter sieci technicznej, o której mowa w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, a jako taka składa się z powiązanych ze sobą w związku funkcjonalnym różnych elementów. Skoro kanalizacja kablowa i ułożone w niej kable stanowią budowlę w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, to tym samym stanowią (łącznie) przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości, jako budowla w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.