Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 12 maja 2016 r., sygn. I SA/Po 371/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Nikodem Sędziowie Sędzia WSA Dominik Mączyński (spr.) Sędzia WSA Aleksandra Kiersnowska-Tylewicz Protokolant ref. staż. Marta Ziewińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 maja 2016 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję [...] z dnia [...] r. nr [...] ; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz [...] kwotę [...] zł (słownie: [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wójt Gminy X. decyzją z dnia [...] września 2015 r., nr [...] określił A. S.A. z siedzibą w W. (dalej zwanej spółką lub skarżącą) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r. na kwotę [...] zł.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ podatkowy I instancji wskazał, że skarżąca w dniu [...] stycznia 2010 r. złożył deklarację na podatek od nieruchomość na 2010 r. Dnia [...] sierpnia 2010 r. spółka przedłożyła korektę deklaracji, zwiększając wartość budowli w związku z długotrwałym procesem rozliczania zadań inwestycyjnych, zaewidencjonowanych w księgach rachunkowych w 2010 r. Zaznaczono przy tym, że wykazana przez skarżącą w deklaracji wartość budowli była znacznie niższa niż w 2007 r. Z otrzymanych przez Wójta Gminy X. wyników kontroli skarżącej wynikało, że linie kablowe położone w kanalizacji kablowej nie były przedmiotem transakcji sprzedaży i leasingu zwrotnego z dnia [...] stycznia 2009 r. zawartej z C. sp. z o.o. Organ I instancji wyjaśnił, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zgodnie zaś z art. 1a ust. 1 pkt 2 powołanej ostatnio ustawy budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. W kontekście postanowień art. 3 Prawa budowlanego stwierdzono, że obiektem budowlanym jest budowla, zdefiniowana w art. 3 pkt 3 prawa budowlanego. Zgodnie zaś z ostatnio przywołanym przepisem przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. W kontekście przytoczonych przepisów organ podatkowy I instancji wyjaśnił, że sieci techniczne, w tym telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, kwalifikują się do zakresu przedmiotowego budowli, a tym samym podlegają opodatkowaniu, nie tylko z tego powodu, że zostały wymienione expressis verbis jako budowle w Prawie budowlanym, ale także z uwagi na fakt, iż definicja budowli określona w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych ma znacznie szerszy zakres. Zastrzeżony przy tym, że podstawy kwalifikowania obiektu dla celów podatku od nieruchomości nie mogą stanowić akty wykonawcze do Prawa budowlanego, w tym rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie. W ocenie Wójta Gminy X. budowlą na potrzeby opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest wiec obiekt budowlany stanowiący całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury. Całość techniczno-użytkową dotyczy przy tym wszystkich składników budowli, które są ze sobą powiązane po to aby budowla mogła być wykorzystywana do prowadzenia określonej działalności gospodarczej, w tym przypadku działalności telekomunikacyjnej. Zwrócono przy tym uwagę, że definicję sieci telekomunikacyjnej zawarto w art. 2 pkt 3 Prawa telekomunikacyjnego, zgodnie z którym, przez sieć telekomunikacyjną rozumie się systemy transmisyjne, urządzenia komutacyjne lub przekierowujące, a także inne zasoby, które umożliwiają nadawanie, odbiór lub transmisję sygnałów za pomocą przewodów, fal radiowych, optycznych lub innych środków wykorzystujących energię elektromagnetyczną, niezależnie od ich rodzaju. Przytoczone definicja w ocenie organu I instancji jest zgodna z definicją budowli i obiektu budowlanego w rozumieniu prawa budowlanego, a pojęcie to wyraźnie wskazuje że sieć telekomunikacyjna ma spełniać funkcje nadawcze, transmisyjne i odbiorcze sygnałów. Na rzecz poglądu w świetle, którego opodatkowaniu podlega cała sieć telekomunikacyjna, a nie jej budowlane elementy, przemawia - w ocenie Wójta Gminy X. - również wykładnia celowościowa. Wynika to z faktu, że ustawodawca na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych przyjął szersze niż w prawie budowlanym rozumienie budowli, obejmując nim również urządzenia budowlane, przez które należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Prawodawca ustalając zakres przedmiotowy podatku od nieruchomości, nie chciał więc objąć nim tylko stricte budowlanych elementów. Dodatkową okolicznością potwierdzającego trafność przedstawionego powyżej rozumowania jest zmiana ustawy - Prawo budowlane, jaką wprowadzono z dniem 16 lipca 2010 r. W ustawie z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych zmieniono m.in. ustawę Prawo budowlane, poprzez dodanie w jej art. 3 pkt 3a wprowadzającego nowego rodzaju obiekt budowlany - obiekt liniowy, którego to definicja wyraźnie wyłącza z tego pojęcia kable położone w kanalizacji kablowej. W ocenie organu podatkowego I instancji stwierdzić należy, że skoro kanalizacja kablowa i ułożone w niej kable stanowią budowlę w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, to tym samym stanowią (łącznie) przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości, jako budowla w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Wpływu na kwalifikacje danego obiektu jako przedmiotu opodatkowania nie ma przy tym status własnościowy poszczególnych jej elementów. Wskazano przy tym, że w art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wskazuje się wprost, że przedmiotem opodatkowania jest nie tylko cała budowla ale również jej część. W ocenie organu podatkowego I instancji brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do tego aby przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości rozpatrywać przez pryzmat cywilistycznego pojęcia rzeczy i jej części składowej. W tym kontekście zaznaczono, że sprzedaż w styczniu 2009 r. kanalizacji kablowej nie doprowadziła do utraty statusu budowli.