Wyrok WSA w Lublinie z dnia 25 czerwca 2015 r., sygn. II SA/Lu 915/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska, Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec, Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz (sprawozdawca), Protokolant Sekretarz sądowy Beata Skubis-Kawczyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 25 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi D. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego I. oddala skargę; II. przyznaje radcy prawnemu J. C. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) kwotę 295, 20 (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy), należnego podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia 22 lipca 2014 r., po rozpatrzeniu odwołania D. G. od decyzji wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta [...] z dnia 28 marca 2014 r., nr [...], odmawiającej przyznania zasiłku celowego na opłacenie zaległych kosztów zużycia energii elektrycznej - utrzymało tę decyzję w mocy.

W obszernym uzasadnieniu decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło, że organ pierwszej instancji odmawiając uwzględnienia wniosku strony o przyznanie świadczenia stwierdził, iż konieczność regulowania wszelkich opłat mieszkaniowych jest potrzebą przewidywalną i stałą, co oznacza, że rodzina wnioskodawcy powinna była tak gospodarować środkami pieniężnymi, aby należności te regulować na bieżąco. Ponadto, zdaniem organu pierwszej instancji, konieczność pokrycia zaległości w opłatach mieszkaniowych nie mieści się w pojęciu niezbędnej potrzeby bytowej, o której mowa w art. 39 i art. 3 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Nadto organ wziął również pod uwagę rozmiar pomocy przyznanej w ostatnim czasie rodzinie strony.